Vido Liber

My Amityville Horror (Eric Walter, 2012) Imagine (6)

De griezelfilm The Amityville Horror (Stuart Rosenberg, 1979) is gebaseerd op gebeurtenissen in het huis van de familie Lutz aan Ocean Avenue op Long Island. Ze kochten het huis in 1975 voor $80.000 wetend dat de vorige eigenaar zijn gezin op bloedige wijze had omgebracht. Direct vanaf de eerste dag van de ruim drie weken dat ze het er volhielden werden moeder, stiefvader en hun drie kinderen geconfronteerd met vreemde, angstwekkende fenomenen, althans, naar eigen zeggen. Tijdens het bezoek van enkele paragnosten en afgevaardigden van de lokale pers gebeurde er natuurlijk helemaal niets paranormaals. In de documentaire My Amityville Horror komt de oudste zoon van de familie uitgebreid aan het woord en krijgen we misschien eindelijk de waarheid te horen. Daniel Lutz doet zijn verhaal aan de filmcrew, een psychiater en een journaliste die indertijd een reportage over het spookhuis maakte. De man is een emotionele tijdbom die al meer dan 35 jaar op scherp staat en elk moment tot ontploffing kan komen. Hij duldt geen discussie en ontsteekt in woede wanneer hij de geringste scepsis vermoedt. Gelukkig heeft hij zijn gitaar en een eigen hardrockband om zo af en toe stoom af te blazen, want horror en hardrock horen nu eenmaal bij elkaar.

Daniel heeft de pech dat hij een labiele indruk maakt. Ik ben best bereid te geloven wat hij vertelt, maar moet aan het eind van het documentaire concluderen dat de demonen vooral in zijn hoofd zitten. De stiefvader die hij zo immens haatte was zeer geïnteresseerd in het paranormale en het occulte en had onder meer boeken over hypnose in de kast staan. Dat biedt voor een kind voldoende aanleiding om dingen te zien die in werkelijkheid niet bestaan. De documentaire stelt deze conclusie lang uit. Veel deskundigen mogen hun mening geven. Ze beginnen hun zinnen vaak met I think en I believe. Kijkers die een grondige analyse en harde feiten verwachten, zijn bij deze film aan het verkeerde adres. Pas aan het slot mag professor Elizabeth F. Loftus de meest voor de hand liggende interpretatie formuleren. De afwisselend eng en emotioneel bedoelde filmmuziek heeft ondertussen een heel ander effect bij de kijker teweeggebracht. Het lachen staat ons nader dan het huilen. De grappigste scène is het bezoek van Daniel aan helderziende Lorraine Warren. Zij leidde indertijd de séance in het horrorhuis en leeft tegenwoordig met hokken vol kraaiende hanen in haar woonkamer. Als ze een kruisbeeld boven tafel haalt en beweert dat het een relikwie betreft met stukjes hout van het kruis waar Jezus aan werd gespijkerd, is het onmogelijk de film verder serieus te nemen. We kunnen alleen nog maar in de lach schieten als Warren en Daniel bijna op het punt staan de filmcrew het huis uit te zitten als ze horen dat enkele leden niet in God geloven. Het is jammer dat de filmmakers wel de geflipte Warren bezoeken, maar niet meer hun best hebben gedaan de andere kinderen van het echtpaar Lutz voor de camera te krijgen.

Voor wie alle feiten nog even op een rijtje gezet wil zien: www.amityvillefiles.com .