home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


zondag 6 juli 2003

Mayonaise in het Zuiderpark: de terugkeer van Metropolis

Halverwege het festival sloeg de vermoeidheid toe in de festivaltent van Rotown, Ekko en Paradiso. The Thermals waren te laat en zonder aankondiging werd hun set geruild met die van de Reject Club DJ's. Het geduld van de aanwezigen werd zwaar op de proef gesteld. De tent was afgeladen met nieuwsgierig wachtende fans, een groot verschil met twee jaar geleden toen op dezelfde plek The Strokes voor het eerst live in Nederland te zien waren (hun sessie voor de VPRO niet meegerekend). In tegenstelling tot The Strokes was de hype van The Thermals de jonge groep al vooruitgesneld voordat ze hun eerste Europese optreden startten.

Na een half uur tevergeefs wachten hielden we het voor gezien.
We kunnen ze ook dinsdag gaan zien in Paradiso, riep J. boven de veel te luid gedraaide novelty hit van LCD Soundsystem uit.
Y. en ik twijfelden nog even, maar besloten uiteindelijk ook naar de andere kant van het Zuiderpark te gaan. Het bleek een slimme zet, want het optreden van Pfaff in Zeecontainer III was hilarisch en hield vroeg genoeg op om de laatste twintig minuten van The Thermals alsnog mee te maken. Terug bij de festivaltent bleek dat de hooggespannen verwachtingen voor velen werden beloond.

Het ging er zo wild aan toe in de voorste rijen dat de breedgeschouderde en veelal kale security via de zijkant massaal polshoogte kwam nemen. Het vlotte tempo van de krachtige garagerock van The Thermals had alle reden tot springen, duwen, trekken en omvallen. Je kon heerlijk meebrullen als je de plaat ter voorbereiding thuis heel vaak gedraaid had en de teksten goed had bestudeerd. Zo niet, dan stond je achter de massa te hopen dat het trio uit Portland tot meer in staat was dan het vrijwel letterlijk naspelen van hun debuutplaat. Dit was rock-'n-roll die zichzelf aan banden legde. Er werd zeker gezweet op het podium. De straf drummend Jordan hield het tempo hoog. Kathy zwiepte met haar krullen en speelde meer noten dan we konden horen. De minimalistische nummers waren echter zo bezaaid met woorden dat zanger/gitarist Hutch nauwelijks kon bewegen. Het keurslijf van de drukke, volle en eenvormige liedjes hield hem aan het podium genageld. Zo werden The Thermals een statische lawaaimachine en zorgde alleen het publiek voor meerwaarde.

Een geslaagd optreden is voor mij wanneer een band zich kan aanpassen aan de omstandigheden en de mogelijkheden van een zaal of festivaltent uitbuit. Als je Les Savy Fav of Oxes hebt gezien, weet je wat ik bedoel. Het hoeft er niet perse zo extreem of clownesk aan toe te gaan , maar het helpt als tijdens een optreden de hele zaal een podium wordt. Tijdens Metropolis liet Pfaff zien wat mogelijk is als je in een zeecontainer moet spelen. Muzikaal gezien was het een van hun beroerdste optredens, wat voornamelijk te maken had met het gammele en veel te schelle geluid en het feit dat de twee drummers in de schaduw van een onderbelichte container verstopt bleven. Tegen het einde van de tot dan toe niet bijster bijzondere set riep voorman Bas alle aanwezigen op bij de band in de container te komen om zelf te horen hoe het van binnen klonk. Binnen enkele seconden stond de kleine ruimte afgeladen. Drummers en zanger werden wreed van elkaar gescheiden. Communicatie was niet meer mogelijk en dus moest op goed geluk doorgespeeld worden. Dansen! commandeerde Bas terwijl bezorgde festivalcoördinatoren kwamen controleren of de boel niet al te veel gesloopt werd. Bas liet zich optillen en probeerde zittend op de container zijn liedje af te maken. Vrijwel direct raakten zijn gitaarsnaren ontkoppeld en bleef van het nummer niet meer over dan een dubbele drumsolo. Tot overmaat van ramp bleek het dak nat zodat de zanger de rest van de dag met een doorweekt achterwerk moest rondlopen.

Een andere Nederlandse band die het meeste haalde uit beperkende omstandigheden was Voicst. Bassist Sven en zanger Tjeerd verbleven zoveel mogelijk buiten de container. Zo hadden ze meer bewegingsvrijheid, al was dat relatief want bij elke iets te enthousiaste beweging ontplugde Tjeerd zijn gitaar. De band trok zich niets aan van de paar tegenslagen en de drie jongens joegen als vertrouwd hun venijnige set hyperrock over de hoofden van een goed gevuld veld. Het was verbazingwekkend dat het trio niet in een van de grote tenten aan de andere kant van het park geprogrammeerd stond. Daar stonden wel Mono uit Rotterdam en Artefact uit Brabant. De emo-noiserock van Mono was fel, maar nog iets te langdradig. Een solo ging helaas helemaal de mist in na het springen van een snaar. Artefact was een van de weinige dansacts op het nogal gitaargeoriënteerde festival. Ze stonden te vroeg geprogrammeerd om de matig gevulde tent in beweging te krijgen. Op het hoofdpodium speelde Satellite 7 eindelijk weer eens staand in plaats van zittend. De winnaars van de laatste Grote Prijs van Nederland eindigden met een lang, langzaam en noisy nummer waarbij de tweede gitarist zijn geluiden live samplede en uitbouwde tot een orkaan van vervormde feedback. Tegelijkertijd werd onze aandacht afgeleid door een over het veld kruipende baby en twee dronken postpubers die met mayonaise klierden en kliederden.

Terwijl we een rondje over de markt liepen hoorden we in de verte Electric Six de aftandse Queencover Radio Gaga spelen. De zich saai voortslepende gitaarliedjes van Eastern Lane werden overstemd door de disco in de door een drankje gesponsorde tent aan de rand van het water. De drummer van The Robocop Kraus uit Duitsland mepte zo hard dat hij eerst een snaredrum te barsten sloeg en even later aan het slot van een nummer van zijn drumstoel flikkerde. De zanger in streepjeshemd brak het drumstel af terwijl de band nog bezig was met het laatste nummer. De energieke combinatie van Rocket From The Crypt en At The Drive-In kreeg een extra melodie-impuls dankzij de repeterende loopjes op een Farfisa. Het monster Mastodon was later op de middag in dezelfde tent groots en verzengend. Het solide repertoire zweefde ergens tussen Neuroris en Queens Of The Stone Age. Drie bebaarde snarenslagers leunden zwaar op logge riffs en hun vocalist brulde vervaarlijk en bezield zijn kreten in de microfoon. Het was mooi om te zien hoe een dreigend geluid een feestelijke uitwerking kreeg.

Interpol sloot af op het hoofdpodium. De sombere, lijkbleke en merendeels in het zwart gehulde new wave-poseurs konden zich niet meten met de hoogtepunten uit het roemruchte Metropolisverleden als Primal Scream, Primus, Gary Clail of Urban Dance Squad. Net als The Thermals hielden de muzikanten uit New York zich vast aan het boekje en weken ze liever niet af van de nummers op hun album. Dat vonden de fans niet erg, maar voor de kritische buitenstaander werd het alleen spannend toen gitarist Daniel Kessler zijn evenwicht verloor en bijna van het podium tuimelde. Hij bleef een nummer lang tegen de monitor geleund liggen en maakte daar zijn partijen af. Verder ken je na 1 optreden alle optredens van Interpol en maakt het niet uit of je ze in een afgeladen bovenzaal van Paradiso ziet of voor enkele duizenden mensen op een mooie, geslaagde festivalzondag in Rotterdam.


Tekst: Vido Liber
Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]