Vido's FilmZine

Small Town Murder Songs (Ed Gass-Donnelly, 2010) bioscoop (7)

Peter Stormare speelt meestal excentrieke personages. Op een enkele uitzondering na (Dancer In The Dark) ligt bij hem gewelddadig gedrag steeds op de loer, soms buiten beeld (de mentaal afwezige psychopaat Gaear in Fargo), maar vaak genoeg zonder enige terughoudendheid midden in beeld (de ‘dokter’ in Minority Report). In de kleine film Small Town Murder Songs moet Stormare zijn excessieve gedrag juist beteugelen en dat maakt de acteur in veel scènes bijna onherkenbaar, wat overigens ook te maken heeft met zijn snor en bril. Hoofdcommissaris Walter heeft moeite zijn impulsen te bedwingen. Om die reden laat hij zich dopen in de plaatselijke kerk en laat hij zijn leven sturen door de wijze pacifistische lessen uit het Nieuwe Testament. De vondst van het lijk van een jonge vrouw stelt hem zwaar op de proef. Meer dan de afwikkeling van de moordzaak, voert het gevecht dat Walter heeft met zichzelf de boventoon.

De vertelwijze in Tropa De Elite is afgekeken van Goodfellas. Een voice-over vertelt de ins & outs over de elitetroepen van de BOPE en hun gevecht tegen drugskartels en corrupte milities binnen politiegelederen. De visuele stijl is vaak ook à la Martin Scorsese, met veel bravoure, zoals tijdens een vroeg schietincident in een favela, gefilmd vanaf de grond en vanuit een helikopter, of tijdens een crane shot dat vanaf de grond in de krottenwijk langzaam over de daken gaat, zodat we in de verte als contrast moderne wolkenkrabbers kunnen zien, de plek waar welgestelde bewoners van Rio zich veilig hebben verschanst. Nog even terug naar Goodfellas: acteur Wagner Moura oogt als een kruising tussen Ray Liotta en trainer Louis van Gaal - een man van staal met een goed verhaal.

Na de aanslagen in Noorwegen op 22 juli 2011 werd gezegd dat Noren hun onschuld hadden verloren. Wie de documentaire Until The Light Takes Us heeft gezien, weet dat Noorwegen al eerder te kampen heeft gehad met extremistische uitspattingen. Een van de verschillen is dat niet anti-islamisme, maar haat jegens het christendom aanleiding was tot destructieve daden. Leden van Burzum, Darkthrone en Mayhem zorgden voor materiële schade (het in brand steken van de monumentale houten kerken) en maakten vooral zichzelf en elkaar af. Een overeenkomst: de daders en hun aanhangers zijn nog steeds trots op de resultaten.

Code Blue is de meest deprimerende Nederlandse speelfilm van 2011. De scènes op de terminale afdeling van het ziekenhuis zijn al geen pretje, maar bij Marian (Bien de Moor) thuis wordt het pas echt ongezellig. Het meningsverschilletje tussen de magere verpleegster en een jonge caissière in de supermarkt is nog grappig pijnlijk. Bij de laatste confrontatie in de film is het lachen allang vergaan. De enige bewonderenswaardige scène is die tijdens een feestje. Het geluid ontrekt zich aan de werkelijkheid en het is enige tijd onduidelijk of Marian binnen of buiten staat, totdat een man een raam open schuift en we ons moeten heroriënteren op de plaats die we als toeschouwer innemen. Ondanks de afstand van het hoofdpersonage tot de camera, kijken en luisteren we dankzij de het eenvoudige vervreemdende effect diep in haar psyche en is haar desoriëntatie ook heel even de onze.

Er zijn minstens twee overeenkomsten met Salò (1975) van Pasolini. Een daarvan is dat ik beide films liever niet had gezien. De andere overeenkomst heeft te maken met de poster:

R (Michael Noer & Tobias Lindholm, 2009) dvd
F (Johannes Roberts, 2010) dvd

Lees verder

The Beyond
Regie: Lucio Fulci
Jaar van uitgave: 1981
Blu-ray

Lees verder

City Of The Living Dead
Regie: Lucio Fulci
Jaar van uitgave: 1980
Blu-ray

Lees verder

Macabre
Regie: Lamberto Bava
Jaar van uitgave: 1980
dvd

Lees verder

Running Time
Regie: Josh Becker
Jaar van uitgave: 1997
dvd

Lees verder

Weeklijstje

Beste film thuis

13 Assassins (Miike Takashi, 2010)

Ed And His Dead Mother (Jonathan Wacks, 1993)
De geliefde dode moeder van Steve Buscemi keert terug en het enige dat hij doet is grote ogen opzetten, terwijl Buscemi al zulke grote ogen heeft. En hoe zit het nu met het flirtende, decoratief blote buurmeisje aan de overkant van de straat? Als zij onderdeel uitmaakt van een complot van het bedrijf Happy People Ltd., wat is dan precies haar rol?

Client 9: The Rise And Fall Of Eliot Spitzer (Alex Gibney, 2010)
In een notendop: als voormalige sheriff of Wall Street Eliot Spitzerzijn driften in toom had weten te houden, hadden de haaien op de beursvloer wellicht geen kans gehad de wereld financieel te gronde te richten. Eeuwig zonde.

Midnight In Paris (Woody Allen, 2011)
Nostalgie? Dat is met weemoed terugdenken aan de tijd dat Woody Allen zijn fantasie de vrije loop liet. Een van de prettige dingen aan Midnight In Paris is dat ik weer zin heb in Zelig en The Purple Rose Of Cairo.

Pushover (Richard Quine, 1954) - Fred MacMurray gaat na Double Indemnity (1944) in deze rear window stakeout opnieuw de fout in, ditmaal als detective Paul Sheridan en Kim Novak als zijn femme fatale

The Prowler (Joseph Losey, 1951) – nog een agent die zijn autoriteit misbruikt voor eigen gewin; perv noir, noemt James Ellroy deze film in de bijgaande korte documentaire op de dvd

Nightfall (Jacques Tourneur, 1957)
Aldo Ray (met schorre bokserstem) wordt opgejaagd voor een misdaad die hij niet heeft gepleegd. Gelukkig heeft hij mentale ondersteuning van een hele jonge Anne Bancroft. Twee gestoorde criminelen, onschuldig bloedvergieten, een tas met geld in de sneeuw. Het lijkt wel Fargo.

Killer’s Kiss (Stanley Kubrick, 1955)
Opgepoetst als extraatje op de definitieve dvd-uitgave van The Killing op het label Criterion.

Udaan
Regie: Vikramaditya Motwane
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

The Unloved (Samantha Morton, 2009) dvd (8)

Als debuterend regisseur was van actrice Samantha Morton te verwachten dat ze in de televisiefilm The Unloved veel aandacht zou besteden aan de acteurs, maar ook in haar beeldtaal en het gebruik van geluid maakt ze veel indruk. Niet alleen de kleuren, maar ook geluiden verdwijnen soms uit het leven van het ongelukkige meisje Lucy (Molly Windsor). Vrij vroeg in de film, wanneer Lucy wegloopt van haar gewelddadige vader (Robert Carlyle) te leven en in de auto van een sociaal werkster naar haar nieuwe verblijf wordt vervoerd, vallen alle buitengeluiden weg. De motor van de rijdende auto en alle straatgeluiden zijn verstomd. We horen alleen de stemmen van het meisje en de vrouw achter het stuur. Het effect trekt de kijker heel vroeg onverbiddelijk dichter in haar wereld.

Lees verder

Mama
Regie: Nikolai & Elena Renard
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

De afgelopen drie weken in drie korte lijstjes:

Het beste in de bios:
1. Mary and Max (Adam Elliot, 2008)
2. Melancholia (Lars von Trier, 2011)

Teleurstellingen in de bios:
1. The Future (Miranda July, 2011)
2. Gianni e le Donne (Gianni di Gregorio, 2011)
3. Udaan (Vikramaditya Motwane, 2010)

Het beste in de thuisbioscoop:
1. The Unloved (Samantha Morton, 2009)
2. Cul De Sac: A Suburban War Story (Garrett Scott, 2002) (docu)
3. Po Zakonu (Lev Kulešov, 1926) (ondanks de te industriële soundtrack)

En toen was er ook nog Wenen. Lees verder.

Vido is er een paar weekjes tussenuit en weer terug ergens halverwege september.

Lees verder

My Joy
Regie: Sergei Loznitsa
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Pulsar
Regie: Alex Stockman
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Weekendoverzicht (eerste selectie)

De beste film van deze zomer

A Separation (Asghar Farhadi, 2011) bioscoop (9)

Een gecompliceerde aanstaande echtscheiding tussen een vrouw (die wil emigreren naar het vrije Westen) en haar man (die in Iran wil blijven om zijn aan Alzheimer lijdende vader te verzorgen) wordt nog gecompliceerder wanneer een onenigheid met de streng religieuze thuiswerkster escaleert en de Iraanse verhoudingen tussen verschillende klassen, leeftijden, geslachten en levensovertuigingen het lastig maakt eerlijk te blijven. De tienjarige dochter (de voor haar rol iets te oude dochter van regisseur Asghar Farhadi) en haar zwijgende zieke opa zien toe hoe de volwassenen, om de eer in stand te houden en het vege lijf te redden, gedwongen worden tot een worsteling met hun moraliteit. Het is heel knap hoe uitgebalanceerd Farhadi alle fantastisch spelende jonge en oudere acteurs de ruimte geeft in het verhaal. Niemand krijgt te weinig of teveel aandacht van de camera, net zoals niemand duidelijk aanwijsbaar goed of slecht is in zijn of haar handelingen. Vanaf de openingsscène zit de kijker op de stoel van de rechter, maar een eindoordeel is ook na een slapeloze nacht lastig te vellen.

De afgelopen paar weken liepen tijdens drie ongerelateerde evenementen in Amsterdam drie verschillende mannen voorbij met hetzelfde T-shirt. Toeval of modegril?

The Silent House suggereert de eerste fictiefilm te zijn die zonder montage in één take is opgenomen. Als dat waar was geweest, had ik meer waardering voor het experiment gekregen. Het is echter eenvoudig aan te geven waar handig gebruik is gemaakt van duisternis of een polaroidflits voor het plegen van onzichtbare montage. Die kennis doet de onderneming (over een vader en dochter die in een geheimzinnig oud huis worden lastig gevallen door een mysterieuze indringer) sterk in waarde verminderen. Als het gaat om montageloze films blijft de wandeling door de Hermitage in Russian Ark (2002) onovertroffen.

Blu-ray van de week

Went The Day Well? (Alberto Cavalcanti, 1942) (9)

De spannendste oorlogsfilm van 2011 is Brits en in 1942 gemaakt door een Braziliaan.

The Miners' Hymns (Bill Morrison, 2010) dvd (8)

Koyaanisqatsi in slow motion, volledig gefocust op de noeste mijnwerkers uit het Noorden van Engeland en door de Amerikaan Bill Morrison samengesteld uit archiefbeelden. Vanaf de vroegst bewaard gebleven beelden van het massaal bezochte, jaarlijkse Durham Miners' Gala tot en met de veldslagen tijdens de mijnstaking (1984-1985). De recent geschoten luchtopnamen laten zien dat het mijnwerkersverleden is uitgewist en letterlijk begraven ligt onder supermarkten en skiheuvels. De Philip Glass in deze film is de IJslander Jóhann Jóhannsson.

Reclaim Your Brain (Hans Weingartner, 2007) dvd

Lees verder

De desoriënterende architectuur in The Shining

How Stanley Kubrick used Escher-styled spacial awareness & set design anomolies to disorientate viewers of his horror classic The Shining. Written, narrated and edited by Rob Ager. Zie ook deel 2.

Lees verder

De afgelopen filmweek in vogelvlucht

He Ran All The Way (John Berry, 1951) dvd (8)
Shelley Winters treft het ook nooit. Ze wordt onder valse voorwendselen en met dodelijk afloop ten huwelijk gevraagd in zowel The Night Of The Hunter (1955) als Lolita (1962) en heeft ook al een desastreus aflopende relatie in A Place In The Sun (1951). Winters is een magneet voor foute vriendjes. In de vlotte film noir He Ran All The Way ontmoet ze Nick Robey (John Garfield) in het locale zwembad. Ze weet niet dat hij zojuist een geldloper heeft beschoten en beroofd en neemt hem mee naar haar ouderlijk huis. Zal ze nu eens eindelijk van zich afbijten?

Un Autre Homme (Lionel Baier, 2008) bioscoop (7)
Foute journalist van provinciekrantje valt op foute filmjournaliste uit de grote stad. De vraag is niet Wie Is De Mol, maar Wie Is De Vos.

Hell’s Ground/Zibahkhana (Omar Khan, 2007) dvd (3)
Deze stuurloze Pakistaanse horrorfilm introduceert in de eerste helft zombies, maar zet de ondode mensenvleeseters vervolgens eenvoudigweg opzij voor een imitatie van The Texas Chain Saw Massacre. In plaats van Leatherface en zijn brommende cirkelzaag loopt een moordenaar in boerka vervaarlijk te slingeren met een strijdvlegel (puntige ijzeren bal aan ketting). Op papier klinkt dat heel grappig.

Go Go Tales
Regie: Abel Ferrara
Jaar van uitgave: 2007
dvd

Lees verder

Happythankyoumoreplease (Josh Radnor, 2010) bioscoop (5)

De New Yorkse hoofdpersonages in Happythankyoumoreplease zijn allemaal ontzettend aardige mensen. Ik zou ze graag als buren willen hebben of desnoods opnemen in de vriendenkring. Hun oneliners zijn geestig en ze zijn heel creatief. De een werkt aan een roman, de ander schildert, iemand zingt en iemand fotografeert. Geef in New York een kind een doos kleurkrijtjes en binnen een dag heb je een nieuwe Basquiat. ’s Avonds gaan ze naar een film van Woody Allen om daar bij thuiskomst uitgebreid een mening over te hebben. Het zorgeloze leven wordt elke dag beschenen door een vrolijk zonnetje. Zonder problemen geen film en dus wil Spencer (Bram Barouh) naar Los Angeles verhuizen en zijn vriendin Mary Catherine (Zoe Kazan) niet, voelt de kale Annie (Malin Akerman) niets voor haar collega (Tony Hale) vanwege zijn terugwijkende haargrens en doet schrijver Sam (regisseur Josh Radnor) onnodig moeilijk als zijn relatie met de aantrekkelijke, schattige serveerster Mississippi (Kate Mara) serieus dreigt te worden. Dat zijn geen problemen, maar probleempjes. Wat de film naast de sympathieke hoofdrolspelers enigermate attractief houdt, is de dwaze ingeving van Sam om zich te ontfermen over het zwarte jochie Rasheen (Michael Algieri) dat zijn pleegouders is kwijtgeraakt in de metro. Zoals elke alleenstaande bijna-dertiger zou doen, neemt hij Rasheen mee naar huis in plaats van naar het politiebureau. Zogenaamd om inspiratie op te doen. Hij heeft geen televisie en toch wil het jochie langer dan een dag bij hem verblijven. Ondanks dit zotte gegeven zijn de scènes rondom Sam het leukst. De overige twee verhaallijnen hangen er als slappe waslijnen naast. De teksten lijken soms boekcitaten. De mooiste is wanneer Mississippi het probleem van Sam samenvat: You write short stories. I think you like living short stories. But I'm kind of ready for the novel.

Pretty Poison (Noel Black, 1968) dvd (8)

Bij een thriller met Anthony Perkins in de hoofdrol ligt onvermijdelijk de associatie met Psycho (1960) op de loer. Die connectie heeft debuterend regisseur Noel Black in Pretty Poison zoveel mogelijk weten te vermijden, ondanks het verknipte personage dat Perkins opnieuw speelt. Dennis Pitt heeft duidelijk psychotische trekjes en leeft in een fantasiewereld. Hij mag van de reclasseringsbeambte terugkeren in de maatschappij en had daar kunnen functioneren als medewerker in oude chemische fabriek, als hij niet de blonde fatale dame Sue Ann (Tuesday Weld) had ontmoet. Dennis krijgt herinneringsflitsen van de dodelijke brand die hij als kind heeft veroorzaakt en heeft te laat door wat de consequenties zijn van zijn complottheorie. Het enige moment waarop Noel Black bewust citeert uit het oeuvre van Hitchcock is in de scène met twee detectives. Zij zijn net zo onhandig als het duo dat in Spellbound (1945) Gregory Peck bezoekt. In Pretty Poison heeft een van de twee de pensioengerechtigde leeftijd al gepasseerd en een halfdefect gehoorapparaat in zijn oor. Het kan geen toeval zijn dat David Lynch in Twin Peaks (1992) zelf de rol speelt van een schijnbaar onhandige FBI-detective met een slecht werkend gehoorapparaat. Het provinciestadje en de fabriek aan het water uit Pretty Poison moeten ook inspiratiebronnen zijn geweest voor Twin Peaks. De herinneringsflitsen van een brandend huis gebruikte David Lynch overigens in Wild At Heart (1990). Van Hitchcock via Black naar Lynch. Ik zou er zelf niet zo snel op zijn gekomen. Thank God for audio commentaries.

Attack The Block (Joe Cornish, 2011) bioscoop (7)

Leuk hoor, al die donkere harige buitenaardse monsters, maar op welke avond speelt de strijd in Attack The Block, tussen het intergalactische gevaar en de buurtschoffies uit een van de Londense buitenwijken, zich eigenlijk af? Het is laat in de avond en overal wordt vuurwerk afgestoken. Is er in Engeland nog een andere vuurwerkdag dan oudejaarsavond? Dat moet wel, want anders is het raar dat iemand zegt dat hij nog even naar de bioscoop gaat. Verderop in de film willen een paar scholieren niet gestoord worden, omdat ze de volgende dag een tentamen hebben. Of geven ze in Engeland ook op nieuwjaarsdag tentamens? (*)
Te oordelen aan de collectieve harde lach in Kriterion 3 afgelopen weekend, is de best scorende grap er eentje zonder monsters, maar met twee stoners, zwijgend onderuitgezakte op een veel te comfortabele bank. Als je de film gezien hebt, weet je precies welke scène ik bedoel.

(*) lezersreactie: Britten steken ook vuurwerk af tijdens Bonfire Night.

Is dat Stanley Tucci (links) of is Jean-Luc Godard (rechts) op zijn oude dag alsnog aan het schnabbelen in Hollywood?

Pareltje tussen de ramsj

Comédie de l'Innocence (Raoul Ruiz, 2000) dvd (8)

Comédie de l'Innocence heeft geen centraal perspectief. We zien het verhaal onder meer vanuit de ogen van kleine Camille (Nils Hugon), het jongetje dat tegen zijn moeder zegt dat ze niet zijn moeder is. De verhouding tussen moeder en zoontje lijkt op die tussen Nicole Kidman en het kind dat in Birth (Jonathan Glazer, 2004) beweert de reïncarnatie te zijn van haar overleden man. Een kinderfantasie brengt in beide gevallen de dagelijkse huiselijke routine uit balans. We bekijken het verhaal ook vanuit de in verwarring gebrachte moeder Ariane (Isabelle Huppert). Misschien wordt haar perceptie vervormd en zijn het gedrag van haar zoontje en de aanwezigheid van haar geheimzinnige spiegelbeeld Isabella (Jeanne Balibar) een angstfantasie, voortgebracht door twijfels over de kwaliteiten van haar moederschap. De koppen en bustes van klassieke beelden volgen haar bewegingen thuis als een zwijgend Grieks koor. Met elk raadsel dat in de film lijkt opgelost, rijst een nieuwe vraag op. Wat is de rol van de vreemde jonge babysitter (Laure de Clermont-Tonnerre) en wie is het geheimzinnige vriendje Alexandre (Bruno Marengo), het jochie met de bril, als fantoom vanachter het raam te zien bij aanvang van de film en pas veel later terug als onverwachte bezoeker? Comédie de l'Innocence past goed in het rijtje Franse familiemysteries uit het vorige decennium: Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien (2000) (het grootste gevaar voor een familie is de man die zegt dat hij hun beste vriend is), La Moustache (2005) (een afgeschoren snor lijkt de as van de wereld te doen verschuiven), Lemming (2005) (waarin een verstopte gootsteen niet eens het grootste probleem blijkt te zijn) en De Particulier À Particulier (2006) (als een vakantiefoto een vakantie toont die nooit heeft plaatsgevonden).

Deep End (Jerzy Skolimowski, 1970) bioscoop (8)

De hele fietstocht naar het Vondelpark nam ik me voor me niet te verspreken. De kans was reëel dat ik bij de kassa van EYE zou vragen naar een kaartje voor Deep Red in plaats voor Deep End. Ik had namelijk nog geen week eerder voor de tweede keer de giallo van Dario Argento bekeken, vandaar mijn zorg voor de potentiële verspreking. De zorg was ongegrond, maar Deep Red bleek een zeer passende titel voor de verloren gewaande cultklassieker van Jerzy Skolimowski. Rood zijn de openingskleuren, rood is het haar van de magnetische badjuffrouw (Jane Asher), rood zijn de verfstreken van de schilder op de achtergrond tijdens een dialoog tussen Asher en haar jongere, geobsedeerde collega Mike (John Moulder-Brown) en rood is de finale in het leeggelopen zwembad, als de passie van Mike geen andere uitweg kent dan een fatale opwelling.

Wordt vervolgd

Le Gamin Au Vélo (Jean-Pierre et Luc Dardenne, 2011) bioscoop (8)

(major spoiler!)
De Dardennes filmen in Le Gamin Au Vélo) over vertrouwde zaken (kinderen van de rekening) in een vertrouwde omgeving (industrieel Wallonië) en met vertrouwde gezichten (Jérémie Renier in een vaderrol en een minuscuul bijrolletje voor Olivier Gourmet). De broers introduceren tegelijkertijd een nieuw natuurtalent: Thomas Doret als het constant van zich afbijtende straatschoffie Cyril, dat ondanks zijn drukke en dwarse gedrag aaibaar blijft. De broers wijken opvallend af van hun eerdere werk. Zo introduceren ze voor het eerst muziek als dramatisch middel. Het zijn slechts een paar akkoorden tijdens drie sleutelmomenten, maar opvallen doen ze. Ook nieuw is de manier waarop de film eindigt. Eigenlijk moet je niet naar het filmaffiche kijken, al is die waarschuwing waarschijnlijk wat aan de late kant. Lachende mensen op een poster van een film van de Dardennes zijn een zeldzaamheid, met L'Enfant (2005) als eerdere uitzondering. Op de poster van Le Gamin Au Vélo lachen acteurs Thomas Doret en Cécile de France breeduit en het duurt heel erg lang voordat de bewuste scène in beeld komt. Le Gamin Au Vélo heeft zowaar een Hollywood-einde. De jongen krijgt het meisje en ze leefden nog lang en gelukkig.

Seventies-tip van de week:

Taking Off (Milos Forman, 1971) Blu-ray (8)

De eerste Amerikaanse film van Milos Forman, maker van One Flew Over The Cuckoo's Nest (1975) en Amadeus (1984), vloeit direct voort uit zijn klassieke Tsjechische komedies Loves Of A Blonde (1965) en The Firemen’s Ball (1967). Geïnspireerd door het vrije elan van de jaren swingende jaren zestig, zet tiener Jeannie (Linnea Heacock in haar enige filmrol) zich af tegen het leven van haar bourgeois ouders en zoekt ze aan het begin van een nieuw decennium aansluiting bij haar vrijgevochten generatiegenoten. Forman wisselt zijn camera eerst af tussen de audities van folky zangeressen (met als bekende gezichten die van Carly Simon en een hele jonge Kathy Bates) en Jeannie’s bezorgde ouders Larry (Buck Henry, een van de vissers uit Short Cuts) en Lynn (Lynn Carlin uit Shadows). Omdat ze denken dat hun dochter is weggelopen en wellicht heeft gekozen voor het verkeerde pad, gaat Larry op de straten van New York naar haar op zoek. Uiteindelijk concentreert Forman zich volledig op de zoektocht van de ouders en hun eigen ervaringen met de veranderende zeden. De soundtrack bestaat naast de auditiefragmenten ook uit een optreden van Ike & Tina Turner.

The Beaver is een curieus geval, te beginnen bij de verkeerde associaties die de titel opwekt. Het verhaalidee zal tijdens een dronken avond bedacht zijn en is desondanks de volgende dag toch uitgewerkt tot speelfilm. Walter (Mel Gibson) gaat zijn depressies te lijf door met de buitenwereld te communiceren via een beverbuikspreekpop. Op een akkefietje in de garage na loopt het allemaal zo goed af, dat het net lijkt alsof ik onderweg iets gemist heb. Een van de meest curieuze momenten zit in het eerste gedeelte van de film, tijdens Walters beschonken zelfmoordpogingen in een hotelkamer. Walter heeft de televisie aan staan en terwijl hij zichzelf van het balkon wil storten, is op het scherm een interview te zien met Johnny Rotten. Ik zie het verband tussen de slogan no future van de Sex Pistol en het gebrek aan levensvooruitzicht bij de speelgoedfabriekdirecteur, zelfs al is het vergezocht. Iets gekker is de eerdere connectie tussen wat de televisie toont en Walters doodswens. Is het werkelijk de bedoeling dat we een link leggen tussen de manier waarop David Carradine (te zien in een aflevering uit de serie Kung Fu) is overleden en Walters inspanning zichzelf in de douche aan zijn stropdas op te hangen?

Tricks (Andrzej Jakimowski, 2007) dvd
Quartier Lointain (Sam Garbarski, 2010) bioscoop

Lees verder

Broken Mirrors/Broken Minds: The Dark Dreams Of Dario Argento: Expanded Edition (Maitland McDonagh, 2010) boek
Profondo Rosso / Deep Red (Dario Argento, 1976) dvd

Lees verder

Essential Killing (Jerzy Skolimowski, 2010) Blu-ray (8)

Vincent Gallo is als primair fysieke acteur de ideale zwijgende acteur. Hij heeft geen woorden nodig als hij op komische wijze bij aanvang van zijn regiedebuut Buffalo 66 (1998) verwoede pogingen doet zijn volle blaas te ledigen. Hij kan urenlang ernstig zwijgend broeden op een onzichtbaar idee, rijdend over verlaten Amerikaanse wegen, in het wonderlijke The Brown Bunny (2003). Als de ontsnapte Mohammed (met Talibanbaard) heeft Gallo helemaal geen dialoog. Essential Killing is een zwijgende film, zelfs op de momenten met tekst. Ik had pas ergens in de laatste tien minuten in de gaten dat ik de ondertiteling vergeten was aan te zetten. Het verhaal is zo kaal als het landschap. Mohammed is overgeleverd aan de elementen, vluchtend zonder zicht op een uitweg in een verblindend wit sneeuwlandschap zonder horizon. Hij probeert uit handen te blijven van Amerikaanse soldaten, beschouwt iedere passant als een potentiële vijand en moet ondertussen zien te overleven in de vrieskou, vertrouwend op zijn dierlijke instincten. The Fugitive holt door het landschap van Lisandro Alonso, dus het is spannend en er staan mannen verwoed in hout te hakken. Het is de vraag hoe reëel het landschap is. Misschien heeft Mohammed in het gevangenenkamp de waterboarding nooit overleefd en is zijn tocht door de sneeuw een tocht door een bevroren Styx waar het enige warme gevoel afkomstig is van herinneringen aan het voorbije vredige leven met vrouw en kind in een woestijndorp.

Milestones
Regie: Robert Kramer & John Douglas
Jaar van uitgave: 1975
dvd

Lees verder

The Private Files Of J. Edgar Hoover (Larry Cohen, 1977) dvd (7)

Vermaard B-filmer Larry Cohen is het bekendst als regisseur van goedkope genrefilms als Black Caesar (1973) (blaxploitation gangsters), It’s Alive (1974) (bedreig(en)de babymonsters), Q (1982) (een vliegend prehistorisch monster in New York) en Stuff (1985) (een dodelijk, verslavend toetje slaat toe) en als schrijver van vlotte filmverhalen en scenario’s over gevaarlijke situaties binnen de vierkante meter (Phone Booth, Cellular, Captivity). Cohen is een genreauteur, geholpen door een vast gezelschap karakteracteurs met veelal Ierse wortels. Een afwijkende film in Cohens repertoire is The Private Files Of J. Edgar Hoover, een ambitieuze biopic over de man die tussen 1924 en 1972 baas was van de FBI (en de voorloper daarvan). Het is een verhaal van epische omvang, bevolkt door historische figuren, vanaf de mythische topcrimineel Dillinger en president Franklin D. Roosevelt tot en met de broertjes Kennedy, senator McCarthy, Martin Luther King en Lyndon B. Johnson. Dankzij een paar slim neergezette oude auto’s en strategisch gemonteerde archiefbeelden lukt het Cohen de geschiedenis redelijk geloofwaardig na te bootsen. De fotografie is flink vlakker dan in het werk van collega B-filmer Roger Corman (zoals bijvoorbeeld The St. Valentine's Day Massacre uit 1967). The Private Files… wordt grotendeels overeind gehouden door een cast vol veteranen, zoals Rip Torn, José Ferrer, Howard Da Silva, James Wainwright (iets te oud om voor de jonge Hoover door te kunnen gaan) en Broderick Crawford (als de oude Hoover). De muziek van Miklós Rózsa (The Naked City, Ben Hur, Spellbound) is opvallend tongue in cheek tijdens scènes waarin Hoover zich alleen in een ruimte met een vrouw bevindt. De FBI-baas is zo bang voor chantage, dat hij iedere toenadering van een vrouw als verdacht beschouwt. Zijn vrouwloze bestaan wakkert echter geruchten op van mogelijke homoseksualiteit, wat Hoover laaiend maakt. Als er een vrouw dichtbij Hoover komt, gaat de filmmuziek tekeer alsof het een spannende achtervolging betreft in een actiefilm.

Op DVD-R uitgebracht in de MGM Classics Collection Series.

Melige filmtip

Contact High (Michael Glawogger, 2009) dvd (8)

Als je denkt aan Oostenrijkse cinema, denk je aan Michael Haneke en Ulrich Seidl en zeker niet aan humor. Daar is verandering in gekomen dankzij Contact High van Michael Glawogger. Ik zag de film deze week naar aanleiding van de bijdrage van Ferroni Brigade aan Forgotten pleasures of the multiplex in de Sight & Sound van juni: This wondrous comedy cocktail combines inspirations from such divergent sources as stoner psychedelia, Louis de Funès farces and literary influences from Lewis Carroll to Vonnegut to create a hallucinatory hippy-Buddhist mandala. In bovenstaande scène zijn Hans Wurst en Max Durst in een Poolse discotheek aanbeland, waar ze onder invloed van spacekoekjes dansen op Space Invaders Are Smoking Grass? van Hagenees I-f en denken dat de dansers om hen heen zijn veranderd in honden. De bonte film wordt vanaf deze scène alleen maar grappiger en in ieder geval stiekem leuker dan de vergelijkbare psychedelische road movie Fear And Loathing In Las Vegas (Terry Gilliam, 1998).

Filmhistorische tip

The Great White Silence (Herbert G. Ponting, 1924) Blu-ray (9)

Het verslag van Herbert G. Ponting over de expeditie in de periode 1910-1913 naar het zuidelijkste puntje van de Zuidpool, is tot aan de tragische afloop vooral een natuurfilm. De hoofdrol wordt in de eerste helft niet gespeeld door scheepslui en ontdekkingsreizigers, maar door ijsrotsen, gletsjers, orka’s, zeeleeuwen en pinguïns. De dieren op het schip Terra Nova passeren in een bijrol, zoals de sledehonden, de zwarte bootkat (waarvan ik de politiek incorrecte naam liever onvermeld laat) en de Siberische pony’s. Het is aandoenlijk te zien hoe de pony’s, na wekenlang in een kooi op de boot te hebben gezeten, de voor hun vertrouwde ijsgrond betreden en daar met hun hoeven in de sneeuw graven, op hun rug liggend met de poten in de lucht spartelen en sneeuw happen, zo blij als kleine kinderen in een pierebad. De ijskoude soundtrack is van Simon Fisher Turner, bekend van zijn werk voor onder meer Derek Jarman. Chris Watson (in een ver verleden medeoprichter van de band Cabaret Voltaire) nam speciaal voor deze kraakheldere Blu-ray-uitgave de stilte op in de hut van Captain Scott.

Adrienn Pál (Ágnes Kocsis, 2010) bioscoop (7)

Een Hongaarse variant op Gigante. Ditmaal zoekt de gezette dame Piroska (Éva Gábor) een uitweg uit haar gestolde bestaan. Tussen het werk op de ziekenhuisafdeling voor terminale patiënten vult ze de leegte door heel veel calorieën naar binnen te proppen. Op een dag ziet ze tot haar grote schrik de naam van een vroegere hartsvriendin op de patiëntenlijst staan. Het blijkt een onbekende naamgenoot te zijn, maar voor Piroska is het reden genoeg voor een zoektocht naar haar eigen Adrienn Pál. Haar onderneming heeft veel weg van een expeditie door een labyrint, een beeld dat versterkt wordt door lange takes door gesloten ruimtes (huisinterieurs, een in cirkels slingerende modelspoorlijn in de hobbykamer van Piroska’s echtgenoot, een corridor van banden in een autosloperij). Als de vrouw eenmaal het centrum van het labyrint bereikt, vindt ze vooral zichzelf. Adrienn Pál gaat ook over (de subjectiviteit van) herinnering en werkt soms als een geheugentrainer, want hebben we de man die Piroska laat in de film ontmoet niet veel eerder in de film al in een van de gangen in het ziekenhuis zien passeren?

Trust
Regie: David Schwimmer
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

The Trip (Michael Winterbottom, 2010) bioscoop (7)

The Trip is een vermakelijke road movie langs culinaire ijkpunten in pittoresk Groot-Brittannië, zij het minder avontuurlijk dan Tristram Shandy: A Cock And Bull Story (2005). In beide films plagen komieken Rob Brydon en Steve Coogan elkaar door te zien hoe ver ze kunnen gaan met hun verbale speldenprikjes. In The Trip proberen de twee haantjes elkaar te overtroeven met imitaties van bekende acteurs, zoals Anthony Hopkins, Woody Allen en Al Pacino. Tijdens een etentje met twee vrouwelijke gasten, blijkt een van de dames de imitatie van Michael Caine niet te herkennen, want ze komt uit Spanje en heeft vanwege nasynchronisatie nog nooit de echte stem van Michael Caine gehoord. Ik vroeg me tijdens deze scène af in welke versie The Trip te zien is in Spanje, als de film dat land ooit bereikt. Zijn de Spaanse stemacteurs in staat even goede imitaties te geven van de Spaanse stemacteur die Michael Caine altijd voor zijn rekening neemt? Of wordt The Trip in Spanje ondertiteld uitgebracht en is het tijdens de imitatie doodsstil daar waar Britten, Amerikanen en Hollanders in lachen uitbarsten? Hoeveel procent maakt een stem deel uit van het acteerproces? Hoeveel procent Michael Caine heeft Spanje, samen met andere overdubbende landen, altijd moeten missen?

Route Irish (Ken Loach, 2010) biscoop (3)

Bij tijd en wijle heeft Route Irish meer weg van een matige maffiafilm, dan een geëngageerde thriller. De zoektocht van Fergus (met veel consumptie vertolkt door Mark Womack) uit Liverpool, naar de ware toedracht van de dood in Irak van zijn beste vriend Frankie, heeft een doorzichtig plot dat voornamelijk in lange discussies wordt ontrafeld. Het merendeel van de tijd moeten acteurs reageren, op wat ze te horen krijgen of wat ze zien op videobeelden vanaf mobiele telefoon. Veel communicatie vindt plaats via telefoon en Skype. De zogenaamde spontane acteerstijl, die Ken Loach toestaat in al zijn werk, geeft de acteurs alle ruimte flink realistisch te vloeken. Naarmate de dialogen voor de kijker steeds minder relevante informatie bevatten, begint het terugkerende vloekwerk op de lachspieren te werken. F### no, it wasn’t f###ing Nelson. He was in f###ing Afghanistan. And it couldn’t have been f###ing driver Mad Max, because he was f###ing dead. For f###’s sake.

Het enige dat bij Route Irish van het doek afspat is speeksel.

Sombre (Philippe Grandrieux, 1998) dvd (8)

De kleuters krijsen en gillen, gierend lachend van de angst. Buiten beeld staat de wolf op het punt twee poppenkastpoppen te bespringen. Boven hun vermogen schreeuwend proberen de kinderen de poppen te waarschuwen en de wolf terug het bos in te jagen. De camera blijft de hele scène op de kindergezichten gericht. Zij zijn het publiek zoals wij de rest van de film het publiek zijn van Sombre. Even kinderlijk gebiologeerd als verafschuwd volgen we de impulsieve lustmoorden van de menselijke wolf Jean (Marc Barbé), de man verstopt achter de poppenkast. Ook Claire (Elina Löwensohn) aanschouwt Jean met morbide fascinatie. Zijn aantrekkingskracht neemt voor haar toe naarmate ze dichter bij hem komt. Zijn dodelijke gedrag betekent voor haar verlossing, al weet ze nog niet precies hoe. De duisternis in Sombre is ook letterlijk, als gevolg van de extra filters over de lens. Lamplicht en zonlicht dringen met veel moeite mondjesmaat door. De meeste actie vindt ’s avonds en ’s nachts plaats. Zonder zon komt de parasiet in de mens pas goed los, de geest verdoofd door drank. Als vampiers struinen mannen bloeddorstig en dronken feesten af, op zoek naar slachtoffers. Bela Lugosi Is Dead zingt Bauhaus op de soundtrack, net als in de eerste scène van de vampierfilm The Hunger (Tony Scott, 1983). De verwarde, geïsoleerde Jean is niet de enige wolf.

Sombre is sinds kort ook in een Nederlandse editie te verkrijgen via De Filmfreak. De openingsscène staat ook op YouTube (zet het geluid lekker hard):

Sparrow (Johnnie To, 2008) dvd (7)

Zoals bij meer films van Johnnie To bestaat Sparrow uit meerdere memorabele setpieces, even flamboyant in beeld gebracht als zang- en dansnummers in een musical, maar dan zonder zang en dans. Zulke scènes blijven bij, vanwege de ambiance, de gestileerde beeldcomposities (het brede beeld wordt nog breder gemaakt door vervormende groothoeklenzen), de belichting (rode en gele neonlampen weerkaatsend in regenplassen), de locaties (aan de voet van wolkenkrabbers in heuvelachtig Hong Kong, waar voetgangers en fietsers dagelijks piepende dubbeldekkertrams passeren) en de irreële setting (een tiental lege vogelkooien hangend aan het plafond van een lege flat). De beelden blijven langer in het geheugen genesteld dan de plot. Het verhaal van de vier samenwerkende zakkenrollers, en de geheimzinnige vrouw Chung Chun Lei (Kelly Lin) die hun routine in de war brengt, is een opeenvolging van minifilmpjes, vanaf het vogeltje uit de titel, fladderend in de kamer van officieuze bendeleider Kei (Simon Yam), en de drinkwedstrijd tussen Chung Chun Lei en een van Kei’s collega’s, via een komische confrontatie in een overvolle lift, een discussie op een kaal dakterras en de vernuftig opgezette diefstal van een sleutel. De laatste confrontatie in de regen, onder de bescherming van tientallen paraplu’s, is meer vertraagd afgespeeld modern ballet dan een plausibele manier om de tegenstander te slim af te zijn. De som van alle setpieces vermindert de behoefte de plot van deze zoete misdaadkomedie nog eens na te pluizen en doet je eerder bij de aftiteling tevreden en opwekt neuriën, mede geholpen door de Kantonese lounge van componisten Xavier Jamaux en Fred Avril (in de deluxe dvd-uitgave van Terracotta op cd bijgeleverd).

Cult Videotheek R.I.P.

Vandaag fietste ik langs de Amstel richting Stopera en remde ik even af bij nummer 47. De vitrine was leeg. Closed forever, las ik op de plakkaten op het raam. De Cult Videotheek is gesloten,’ bevestigt de site van de zaak. De piraten hebben gewonnen. We hebben dapper teruggevochten maar het is zinloos. Door de steeds groter wordende groep mensen die het internet afstruint naar gratis films zijn wij gedwongen om de winkel te sluiten. Mede door het gedoogbeleid van de overheid ten aanzien van illegale download praktijken gaat de winkel dicht. Onderhandelingen met Kriterion, EYE (voorheen het Filmmuseum) en de Openbare Bibliotheek Amsterdam, om de collectie elders onderdak te geven, zijn op niets uitgelopen. Er is een sprankje hoop, zegt de site. Misschien dat de Cult Videotheek als stichting op een andere locatie een doorstart kan maken. Wij danken u voor uw klandizie en loyaliteit en alle mooie (film) momenten.

In een artikel in Schokkend Nieuws #86 (zomer 2010) over (cult)videotheken in Nederland noemde de eigenaar van de Cult Videotheek naast het downloaden ook het toenemende aantal kopers van dvd’s als reden voor terugloop. Ik behoor tot die laatste categorie. Sinds het verdwijnen van Boudisque uit Amsterdam een paar jaar geleden, voelde ik me gedwongen een credit card in huis te halen voor de aanschaf van obscure titels. Sindsdien is het hek van de dam en heb ik moeite mijn aankopen bij te benen. De Cult Videotheek was tot die tijd de ideale plek voor het checken van verplichte klassiekers. Daar huurde je The Searchers van John Ford, maar voor een minder voor de hand liggende film van Ford, zoals het prachtige Pilgrimage uit 1933, moet je toch in Amerika zijn. De belangrijkste reden voor het afnemen van klandizie bij de videotheek bleef echter onvermeld in Schokkend Nieuws. De afgelopen anderhalf jaar kwam ik te vaak met lege handen de Cult Videotheek uit, omdat ik alle interessante, nieuw binnengekomen dvd’s al op het grote doek had gezien. Waarschijnlijk heeft niet het downloaden de genadeklap gegeven, maar Cineville, de pas waarmee je in Amsterdam de hele maand in de hoofdstad onbeperkt naar de film kunt. Zo heeft een sympathiek initiatief een instituut definitief de das omgedaan.

Rabat (Victor Ponten & Jim Taihuttu, 2011) bioscoop (7)

De openingsscène geeft direct een goed gevoel over Rabat. Hoofdpersonages Abdel, Zakaria en Nadir worden geïntroduceerd via een complex onafgebroken shot, beginnend op straat bij Abdel (Achmed Akkabi), via hem wandelend naar het buurtcentrum enkele tientallen meters verderop, even pauzerend bij Zakaria (Marwan Kenzari) die in de foyer nichtjes van Nadir (Nasrdin Dchar) probeert te versieren, tot in het feestgedruis van de zaal waar de zus van Nadir haar bruiloft viert. Het shot eindigt bij de drie vrienden naast elkaar aan de bar. De twee regisseurs van reclamebureau Habbekrats tonen met deze introductie talent, lef en ambitie. Ook hun muziekkeuze is opvallend en doordacht. In plaats van voorspelbare dreunende hiphop, zoals je zou verwachten van een film die mede wordt gefinancierd door label Top Notch, klinken ouderwetse Europese luisterliedjes over de AM-radio van de taxi waarmee de jonge mannen een tocht ondernemen naar de Marokkaanse stad uit de titel. Mooi als contrast tussen de oudere Europese cultuur en de jonge Arabieren, maar ook passend bij de serieuze ondertoon van de film en om te benadrukken dat de wortels van de drie vooral in Europa liggen en in verminderde mate in Marokko.

13
Regie: Géla Babluani
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Nostalgia De La Luz / Nostalgia For The Light (Patricio Guzmán, 2010) bioscoop (9)

Nostalgia For The Light is een goed alternatief voor wie twijfels heeft over The Tree Of Life. Beide films koppelen een tragedie aan de oorsprong van het universum. In zijn documentaire start Patricio Guzmán bij objecten in het huis van zijn jeugd en de daaraan verbonden herinneringen aan zijn voorkeur als kind voor sciencefiction en de telescoop van zijn grootvader. Hij verplaatst de camera daarna naar de Atacama woestijn, een extreem droog gebied in Chili waar de geschiedenis vanaf de oertijd ligt gemummificeerd. Op deze plek bestuderen astronomen vanachter immense telescopen het heelal en graven archeologen naar vroege sporen van menselijke beschaving. Het duurt even voordat Guzmán de recente geschiedenis van Chili aankaart. De Chilenen hebben veel kennis over de oerknal en prehistorische krijttekeningen, maar weten nauwelijks van de slavernij in de Chileense mijnbouw in de negentiende eeuw en verdringen de gedachte aan het regime van dictator Pinochet die in de woestijn de mijn ombouwde tot concentratiekamp en vermoorde politieke gevangenen in de zandgrond liet verdwijnen. De meeste verhalen over het verlies van familieleden worden verteld door de oude vrouwen die al meer dan twintig jaar Atacama systematisch afstropen in de hoop resten van hun verdwenen geliefden te vinden. Aan het eind van de film komt de jonge generatie aan het woord, vertegenwoordigd door een vrouw van wie de ouders werden opgepakt en verdwenen toen ze een jaar oud was. Ze werkt nu als astronoom en vindt troost bij de gedachte dat in het universum alles met elkaar verbonden is en dat ook haar ouders onderdeel zijn van het kosmische verhaal. The Tree Of Life in de praktijk.

Een ander oordeel: recensie bij Polderlicht

Club Zeus
Regie: David Verbeek
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Tous Les Soleils (Philippe Claudel, 2011) bioscoop (4)
22 mei (Koen Mortier, 2010) bioscoop (8)
The Tree Of Life (Terrence Malick, 2011) bioscoop (8)

Lees verder

Grande Hotel (Lotte Stoops, 2010) bioscoop (7)

Het Grande Hotel ligt in het zand aan de kust van Mozambique begraven als het karkas van de Titanic. Je zou zweren dat het oude schip over de bodem via de poolzee naar Afrika is gekropen om daar in de zon zijn laatste adem uit te blazen. De camera draait in en om het vervallen gebouw zoals de onderzeeër van James Cameron rondom het scheepswrak vaart in Ghosts Of The Abyss (2003). Het Grande Hotel werd gebouwd door de fascistische Portugese machthebbers toen die nog in de veronderstelling leefden dat er geen einde zou komen aan hun koloniale bewind. Slechts enkel jaren na de opening liepen de Portugezen tegen een ijsberg op in de vorm van vrijheidsstrijd. De ruïne van het ooit zo protserige gebouw werd een onorthodoxe woonflat, iets minder comfortabel dan Bijlmerflat Kraaiennest. De documentaire verwijst zowel naar de historische Titanic (ook door middel van muziek die volgens de historie en de legende tijdens het ongeluk gespeeld werd) als naar de filmversie uit 1997. Een vader en zijn zoon spelen een potje kaarten, beschenen door het zonlicht dat spiekt tussen de spelonken van het verder duistere complex. In close-up blijkt het een kaartspel bestaand uit stills van een lachende Kate Winslet en Leonardo DiCaprio, net als de bewoners van Grande Hotel onwetend over hun lot.

The Signal (David Bruckner, Dan Bush & Jacob Gentry, 2007) dvd (8)
Sight & Sound publiceerde in het juninummer een lijst met 75 mainstreamfavorieten van de afgelopen 30 jaar onder de titel Forgotten Pleasures Of The Multiplex. In het alfabetische overzicht lichten filmjournalisten hun guilty pleasures toe, van A.I. Artificial Intelligence tot en met Year One. Laatstgenoemde film zal ik te allen tijde ongezien laten, precies om de reden waarom Amerikaanse filmcriticus Kent Jones er wel plezier aan beleeft: de aanwezigheid van komiek Jack Black. Onder de genoemde titels zitten een paar favorieten (Bound, Breakdown, Spartan). Sommige films vind ik met terugwerkende kracht nog steeds geen succes (Avalon, Final Destination 3, O.C. and Stiggs, The Village), terwijl andere wellicht een tweede kans verdienen (Richard Kelly’s The Box en Brian De Palma’s Femme Fatale). Sommige films zijn interessante mislukkingen, zoals het vorige maand op deze pagina eerder gesignaleerde filmdebuut Static (1985) van Mark Romanek. Er blijven genoeg films over die aan me zijn voorbij gegaan, zoals The Signal uit 2007, een kleine maar ambitieuze horrorfilm over een geheimzinnig signaal dat zich via televisies, radio’s en mobiele telefoons in de hersenen plant, waarna iedereen massaal de ander als vijand ziet en op bloedige wijze in de zelfverdediging gaat. De film valt op door het vertelperspectief. We moeten constant het antwoord op de vraag bijstellen wie van de personages onaangetast is gebleven en wie niet. De film valt uiteen in drie delen, elk deel gedraaid door een andere regisseur, zodat The Signal niet alleen driemaal van perspectief, maar ook driemaal van toon verandert, van serieuze horror naar bloedige farce en weer terug. Dat een versie van Joy Divisions Atmosphere, uitgevoerd door Ola Podrida, regelmatig terugkeert op de soundtrack is een prettige bijkomstigheid.

Park Row
Regie: Samuel Fuller
Jaar van uitgave: 1952
dvd

Lees verder

Actrice van week: Kristen Stewart

Kristen Stewart compenseert haar lucratieve rol van pruilerig zwijmelmeisje in de Twilight-reeks door tussen de bedrijven door interessantere rollen te kiezen. In Twilight moet de actrice liefde veinzen voor een bleke Bouquetreeksvampier, terwijl ze beter tot haar recht komt wanneer ze zelf iemand uit een randgroep speelt, zoals Hüsker Dü-fan in het troosteloze attractiepark in de komedie Adventureland (2009) of stoere lesborocker in The Runaways (2010). In het kleine rouwverwerkingdrama Welcome To The Rileys is Stewart bijna onherkenbaar als de pukkelige, van huis weggelopen tiener Allison, haar kost verdienend in de strippers- en prostitutie-industrie van New Orleans. De vampierglamour is helemaal vergeten als je haar aantreft in het afbraakpand aan de donkere zijde van de stad. Op de muur van haar woning staat nog steeds de gekalkte markering uit de tijde van de overstroming na orkaan Katrina in 2005. Dezelfde markering (waarbij de overheid onder meer per huis aangaf hoeveel slachtoffers in een woning lagen) staat overigens ook op een schouderblad getatoeëerd bij een van Allisons collega’s.

Mumblecore, The Musical. Net als Shadows vastgelegd op 16mm en in zwart-wit, maar zich dan vooral afspelend in Boston in plaats van New York. Met tapdans en een soloballade op trompet. Guy And Madeline On A Park Bench is uit de losse pols gestructureerd als een jazzcompositie in plaats van een vastomlijnd plot en daardoor een van de meest geslaagde en opbeurende afstudeeropdrachten uit de VS.

I’m Still Here
Regie: Casey Affleck
Jaar van uitgave: 2010
dvd

Lees verder

Ape
Regie: Jesper Ganslandt
Jaar van uitgave: 2009
dvd

Lees verder

The Dark Corner (Henry Hathaway, 1946) dvd (8)
Lucille Ball en film noir is een eigenaardig combinatie voor iemand die, zoals ik, is opgegroeid met herhalingen van I Love Lucy. Ball had ten tijde van The Dark Corner echter nog niet de reputatie als televisiecomédienne die ze vanaf 1951 zou krijgen. De actrice is het hart van de film als potige love interest. Clifton Webb is de motor van de film als privédetective die opnieuw vals beschuldigd denkt te worden door een voormalige compagnon.

Ice (Robert Kramer, 1969) dvd (7)
Eigenzinnige lowbudgetfantasie in zwart-wit over Amerikaanse revolutionaire cellen en hun voorbereidingen op een machtsovername, terwijl de machthebbers verwikkeld zijn in een koloniale oorlog in Mexico. Het grootste struikelblok voor de revolutionairen is de vraag hoe je de massa meekrijgt in de strijd. Ice is een reactie op de Vietnam-politiek van de Verenigde Staten en werpt tegelijkertijd een kille blik vooruit op de acties van Europese guerrilla’s in de bloedige jaren zeventig.

La Vida De Los Peces (Matías Bize, 2010) bioscoop (7)
Matías Bize beperkt zich graag tot één locatie en vertelt zijn verhalen bijna in real time. Het minimalisme compenseert hij in La Vida De Los Peces door muziek op de voorgrond te zetten. Vanwege de dramatische akkoorden op de soundtrack komt de eerste ontmoeting na jaren tussen de ex-geliefden Andrés (Santiago Cabrera) en Beatriz (Blanca Lewin) tijdens een reünie over alsof elk moment de aftiteling in beeld gaat komen. Hun ontmoeting klinkt als een afscheid en zo lijkt het bij voorbaat uitgesloten dat de twee hun oude relatie zullen oppikken.

Unknown (Jaume Collet-Serra, 2011) bioscoop (6)
Jaume Collet-Serra kent zijn Hitchcock. De thriller Unknown heeft blonde heldinnen, dubbelgangers, een verkeerde man, een exotische locatie (druilerig Berlijn), een MacGuffin (in dit geval een combinatie van een op handen zijnde aanslag en de jacht op een uitvinding) en ondanks alle zotte actie een kort moment voor ouderwetse suspense (held ligt half verdoofd vastgebonden op brancard en probeert schaar te bereiken). De film is opnieuw een onbelangrijk tussendoortje voor schnabbelaar Liam Neeson, maar wel amusant voor als je er zin en tijd voor hebt.

The Dorm That Dripped Blood (Stephen Carpenter & Jeffrey Obrow, 1982) Blu-ray (1)
Stuntelige slasher die door goedbedoeld amateurisme het moet stellen zonder de broodnodige suspense. De red herrings zijn van grote afstand te ruiken en de gestoorde dader is een onwaarschijnlijke malloot. Overigens lof voor de uitmuntend verzorgde Blu-ray-uitgave van Synapse Films.

Mammuth
Regie: Benoît Delépine & Gustave de Kervern
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Hobo With A Shotgun
Regie: Jason Eisener
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Made In Dagenham (Nigel Cole, 2010) bioscoop (6)

Fictie versus realiteit. Zoek de verschillen.

Repo Chick (Alex Cox, 2009) dvd (1)

In zijn lowbudgetvervolg op Repo Man (1984) zet Alex Cox zijn acteursvrienden via green screen neer in een speelgoedlandschap. Hij laat niet alleen titelrolspeelster Jaclyn Jonet, maar iedereen acteren als een tienjarige Paris Hilton. De plot van Repo Chick, over een Amerikaans rijkeluismeisje en haar aandeel in de strijd tegen een terroristengroep die het gemunt heeft op golf, is op papier al geen grappige kritiek op de Amerikaanse politiek, laat staan op het witte doek. De activiteiten van Cox zijn doelbewust tegelijk cultverhogend en marktwaardeverlagend. De man van Moviedrome doet tegenwoordig meer denken aan Sesamstraat.

• Sanshô Dayû / Sansho The Bailiff (Kenji Mizoguchi, 1954) dvd (10)
• Attenberg (Athina Rachel Tsangari, 2010) bioscoop (8)
• Inside Job (Charles Ferguson, 2010) bioscoop (8)
• City Girl (F.W. Murnau, 1930) Blu-ray (7)
• Neds (Peter Mullan, 2010) bioscoop (7)
• I Saw The Devil (Kim Jee-woon, 2010) Blu-ray (7)
• The Moon Is Blue (Otto Preminger, 1953) dvd (7)
• Mother's Day (Darren Lynn Bousman, 2010) bioscoop (0)

The Autobiography Of Nicolae Ceausescu (Andrei Ujica, 2010) bioscoop (8)
Nicolae Ceausescu was een man van slappe handjes, kan ik concluderen na het zien van de archiefbeelden waar het drie uur durende The Autobiography Of Nicolae Ceausescu uit is opgebouwd. Charisma is hem vreemd. Bij bijna elke handdruk wendt hij zijn blik af. Te oordelen aan zijn ongemakkelijke blik ervaart hij openbare plichtplegingen als een bezoeking, een noodzakelijk kwaad. Hij wuift naar zijn onderdanen met een beweging waarmee de burenzoon als kind korenhalmen opzij duwde tijdens een storm. Alleen tijdens toespraken voor het Roemeense parlement vlamt de technocraat soms op, zoals het een ouderwetse Communistische leider betaamt. Naast buitenlandse collega’s steekt hij maar mager af. In aanwezigheid van Mao en Nixon zou je welhaast vergeten dat de Roemeen ook nog steeds in beeld is. Een van Ceausescu’s meest oncomfortabele momenten in de film (los van het geïmproviseerde tribunaal waar hij op zijn laatste dag tegenover komt te zitten en waar de commentaarloze documentaire mee opent en eindigt) is tijdens een staatsbezoek aan China. Duizenden Chinese meisjes staan als een haag langs de weg op commando blij te springen terwijl Ceausescu hen passeert. Op goed geluk steekt de leider een hand tussen jonge lichamen. Even lijkt hij te worden opgeslokt door de anonieme massa. Geschrokken en in verlegenheid gebracht door het lichamelijke contact, trekt hij de hand snel terug. Het is haast koddig hoe nerveus hij aan de jonge Chinezen probeert te ontkomen. Iedereen in het fragment ondergaat de formaliteit zonder vreugde, alleen heeft de leider moeite zijn tegenzin te verbergen. Spontaniteit is niet aan Ceausescu besteed.

Static (Mark Romanek, 1985) video (4)
Mark Romaneks derde speelfilm Never Let Me Go (2010) draait om een uitvinding die in de jaren vijftig het begin inluidt van een alternatieve Britse geschiedenis. Ook in Romaneks debuutfilm Static uit 1985 staat een uitvinding centraal. Jonge ontwerper Ernie Blick (Keith Gordon, de hoofdrolspeler uit Christine en tegenwoordig televisieregisseur) knutselt sinds de dood van zijn ouders aan een geheim apparaat, zichzelf afzonderend in een afgesloten ruimte naast zijn woonkamer, ergens langs de weg in een zonovergoten gat in Arizona. Hij is er van overtuigd, dat wat hij creëert de mensheid gelukkig zal maken. Vlak voor kerst rondt hij zijn werk af en nodigt hij een paar vrienden uit voor de feestelijke onthulling. Hij laat er speciaal jeugdvriendin Julia (Amanda Plummer), een toetsenist in een new wave-band, voor overkomen uit de grote stad. Het verhaal werkt het eerste uur toe naar de onthulling van Ernie. Wat voor zijn uitvinding geldt, geldt ook voor de film: het idee is interessanter dan de uitvoering. In het laatste half uur past Ernie een ongebruikelijke methode toe om zijn uitvinding wereldkundig te maken. Ondanks een onverwachte wending, blijft de uitkomst van zijn onbezonnen plan wederom steken op een idee, waardoor Static uiteindelijk aanvoelt als een langgerekte fade out. Het kan zijn dat wijze waarop Static op dvd is gezet mijn blik enigszins vernauwt. De enige officiële uitgave van de film is een rechtstreeks van video afgetrokken bootleg uit 2006 op een label dat zich Substance noemt. Het beeldformaat deugt niet, het beeld is zo wazig als mijn brilglazen tijdens aanhoudende motregen en volgens de slordige hoestekst is Julie drummer in plaats van toetsenist.

De rest van de filmweek in vogelvlucht

A Day In The Life: Four Portraits Of Post-War Britain (John Krish, 1953-1964) Blu-ray (8)
Vier Britse naoorlogse korte documentaires van John Krish door de BFI gebundeld tot een bloemlezing op speelfilmlengte: afscheid van de tram in London (1953), een dagje naar het strand met kinderen uit een arme buurt uit Birmingham (1961), een voorbeeld van vooruitstrevend Brits onderwijs (1962) en aan het slot een portret van een eenzame, gepensioneerde weduwenaar voor wie alle dagen hetzelfde zijn geworden (1964). Mooi beelden te over, zoals de doorkijk in de huiskamer van de weduwenaar naar zijn keuken. Gezien door het doorgeefluik past zijn profiel precies tussen de portretten van overleden familieleden aan de muur. Hij is bij leven al geframed.

Somewhere (Sofia Coppola, 2010) bioscoop (7)
Kan het mij iets schelen dat een verveelde, veel te rijke filmster (Stephen Dorff) heel erg ongelukkig zit te zijn in hotel Chateau Marmont aan Sunset Blvd te Los Angeles? Nee, natuurlijk niet. Pas als hij met zijn dochter Cleo optrekt, draait de film niet langer saaie cirkels (op racetracks, rondom danspalen) en komt het verhaal tot leven. Elle Fanning is de nieuwe Jodie Foster.

Never Let Me Go (Mark Romanek, 2010) bioscoop (8)
Een ongeloofwaardig gegeven (want de hoofdpersonages ondergaan hun lot wel heel erg verzetloos) dat toch weet te raken. Dat moet dan liggen aan het uitstekende spel van vooral Carey Mulligan (emoties tonen zonder een spier te verrekken) en Andrew Garfield (door een paar springende passen zo onschuldig en argeloos als een kleuter). Charlotte Rampling is raak getypecast als monsterlijke autoriteit Miss Emily. Wat is eigenlijk haar relatie met de wonderlijke Madame (een ijskoude Nathalie Richard), de stroman in het drama?

Balada Triste De Trompeta
Regie: Álex de la Iglesia
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Confessions
Regie: Tetsuya Nakashima
Jaar van uitgave: 2010
Blu-ray

Lees verder