home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

mei 2002

week 22

vrijdag 31 mei

Mammie de Piepshow

P60, Amstelveen, donderdag 30 mei, 22.18 uur. Dit gaat niet meevallen. De versterkers staan niet lekker afgesteld. De drumster aait haar trommels. De zangeres/gitarist heeft wel een erg dunne stem. In plaats van pittige punkrock krijgen we gitaarpop met een zeer bescheiden kartelrandje voorgeschoteld. School Girl Pop is een rake omschrijving. De drie meiden van Mummy The Peepshow hebben er reuze zin in, daar ligt het niet aan. Ze babbelen in Engels en Japans met het publiek en vragen of er iemand wat sushi hun kant op kan brengen. Schattig en charmant is echter niet genoeg en de zaal van P60 veel te groot voor de drie kleine Japanners. Na een paar liedjes weet je dat het optreden geen verrassingen zal opleveren. De covers (Kinks en Ramones) zijn erg voor de hand liggend. Ondanks de lichte teleurstelling vermaken we ons prima. Mijn maatjes zijn aan de sushi in de foyer. Meneer en mevrouw Cameron draaien leuke plaatjes tussen de bandjes door. Japanse vaders en moeders filmen digitaal vanuit diverse cameraposities. De tweede Sushi-avond in Amstelveen is iets minder druk bezocht dan de vorige keer, maar de sfeer is en blijft bijzonder. Net als in februari mag een lokale Japanse studentenband de avond openen. Na een groepskreet springen de kinderen van Vitaminic C achter hun instrumenten en rammen ze er een handjevol Japanse popliedjes uit waarschijnlijk punky klinken omdat ze spelen op de scherp afgestelde apparatuur van Mummy The Peepshow. De kids hebben de avond van hun leven en als twee jongens in het publiek tegen elkaar aan springen in hun tweepersoonsmoshpit verschijnt er een grote, blije grijns op het gezicht van de piepjonge gitarist. Vanavond is hij de held. Wie gunt hem dat nu niet.

Waanzin ten top

OCCII, Amsterdam, woensdag 29 mei, 23.59 uur. De kleine, blonde gitarist links op het podium houdt zijn instrument voor het merendeel van het optreden verticaal vast. Hij richt zijn ogen in extase naar het plafond en zakt steeds verder door zijn knieën totdat hij uiteindelijk op de monitor zit. Hij schurkt zijn rug en kont tegen de ribbelige speakerkap. Als dat zo doorgaat krijgen de monitor en hij straks kinderen. De zanger heet Mr. Post Traumatic Stress Disorder. Hij beweegt zich voort als een kip die denkt dat hij een opgesloten zwarte panter is. Zijn kont naar achteren, tong uit de mond, onrustig heen en weer lopend tussen zijn bandleden. Langs zijn tong blaast hij speeksel de zaal in. Zijn kop lijkt een leeglopende ballon. Soms steekt hij zijn duim tussen lippen en tanden en zuigt hij er aan als een kleuter. Enkele keren wandelt hij tussen de mensen in de voorste rijen. Hij schreeuwt zijn onverstaanbare teksten vol vuur in de microfoon. Het is niet duidelijk of hij ons daadwerkelijk iets heeft mee te delen of dat hij roept naar stemmen in zijn hoofd. Pas een dag later hoor ik van goede vriend J. dat Mr. Post Traumatic Stress Disorder voornamelijk zingt over ejaculatie en cunnilingus. De enige muzikant die ik kan verstaan is de drummer. Voorafgaand aan de nummers telt hij af op hoge toon. One, two, three, four. Zijn eunuchkreten worden gevolgd door vervormde loopjes uit de twee gitaren. Een gitaar speelt repeterende dwarse lijnen, de andere gitaar zorgt voor aanvullend geraas. De mannen in het zwart zien er uit als een new wave band, maar ze klinken als de extra gestoorde neefjes van Trumans Water en U.S. Maple, twee bands die zelf ook al niet overkomen als de meest labiele op deze wereld. De mannen van Arab On Radar doen niet alsof ze gek zijn, ze zijn daadwerkelijk gestoord. De band weet de waanzin in goede banen te leiden. Ondanks de elementaire en houterige drumpartijen ontstaat er in alle nummers een swingende cadans, dommelend op hypnotiserende gitaardrones. De mensen die de OCCII nog niet ontvlucht zijn, kunnen er geen genoeg van krijgen. Aan toegiften doet de band eigenlijk niet, maar voor vandaag maken ze een uitzondering. We feel stupid doing this, legt de zanger uit, that's why we play this last song without our fucking T-shirts on.

De idioterie begon al bij de Zweedse band Kid Commando. Aan zijn zwalkende bewegingen te oordelen was drummer E. Commando zojuist opgestaan uit een zware roes. Hij timmerde op zijn drumstel alsof hij spijkers door dikke planken hout wilde krijgen. Tijdens het chaotische spel grijnsde hij als een bebrilde Kurt Cobain in de videoclip bij In Bloom. Hij bleef onverstoorbaar hard en onbesuisd op zijn instrument slaan en verloor na drie nummers zijn hoornen bril. Hij was het spoor behoorlijk bijster en het leek er even op dat hij na het kwartiertje dat het optreden duurde gereanimeerd moet worden. De andere gitarist leek weggelopen uit Grandaddy. Hij was de enige die de schijn de kon opwekken helder van geest de zijn. Zo niet de in strak zittende, korte broek gestoken zanger/gitarist J. Commando. Hij leek op Matt Dillon. Om precies te zijn de Matt Dillon uit There's Something Wrong About Mary. Hij kreeg elektrische schokken wanneer hij zijn mond te dicht bij de microfoon bracht. Programmeur/geluidsman Gert-Jan wond er een doekje omheen. Het krijsen kon daarna onverstoorbaar en zonder pijn worden voortgezet. De muziek was verder een tamelijk vormeloze bak herrie. Check een fragment uit I'd Make Great Soup (MP3) om te horen wat ik bedoel.

Ga zondag zeker naar The Oxes als je ook eens wat bijzonders mee wilt maken in de OCCII.

E****t Awards (cryptisch en op alfabetische volgorde):

- Rutger Hauer
- Een Nederhopper die wel kan rijmen, maar niet kan spellen
- De zonen van Mia Farrow
- Supersub, maar dan met sterke liedjes
- stoffen steen
- vuile onderbroeken *
- luchtvervuiling en wij
- Allen die willen te kaap'ren varen
- Erykah Badu *
- Radiohead (EO-proof)

* = gisteren al verklapt in de weblog van Radio Mortale.


woensdag 29 mei

Thank you for staring at the stage

De leden van Silt ogen als een stelletje dronken zwervers die per ongeluk op het podium van de Melkweg zijn terechtgekomen. Ze nemen een slok bier en heten ons welkom. Hun IJslandse accenten zijn extra aangedikt. Meerdere malen vragen ze of we het naar ons zin hebben, er snel aan toevoegend dat ze het zelf in ieder geval heel erg naar hun zin hebben. Besnorde bassist Raggi (ook bekend als Ragnar) zegt geen woord. Hij wacht stoïcijns tot zijn twee maatjes uitgekwekt zijn alvorens hij zich op de zware snaren stort. Drummer Halli (rondom de geisers ook luisterend naar de naam Haraldur) is een geboren mafkees. Als je me had gezegd dat hij uit Normaal kwam, had ik je zonder twijfel geloofd. Hij verwringt zijn gelaat tot een keur aan guitige snuiten, kijkt zoekend van onder zijn bekkens tijdens het spelen de zaal in, schreeuwt af en toe iets onbestemds (vaker naast dan in de microfoon) en staat na de meeste nummers op om het applaus in ontvangst te nemen. Ondertussen drumt hij technisch zeer vaardig. Hij vraagt ons voor 1 nummer mee te klappen als een menselijke clicktrack. Please, clap your hands. It's a big thing in Iceland. Op het repertoire is geen peil te trekken. Het ene moment is het serieuze emo aangevuld met postrockinvloeden (het rifje in Bus Stop doet wel heel erg denken aan Slint), niet veel later staat zanger/gitarist Heidar te klooien met de presets op zijn keyboard en maakt Halli een dronken dansje achter zijn drumkit. Een van hun liedjes heet I Make You Come. Een liedje in het IJslands wordt aangekondigd als meezinger. De diverse verzameling liedjes zit vol aardige wendingen, fijne melodietjes en heel veel herkenbare momenten al is het heel moeilijk te achterhalen bij welke bands je ze eerder hebt gehoord. Thank you for staring at the stage, bedankt Heidar ons beleefd vanonder zijn ongekamde haren. It has never happened before.

Het lachen vergaat ons bij het trio Pleasure Forever uit San Francisco. Andrew Rothbard staat te gillen achter zijn toetsenborden. Vanaf de eerste noten ligt gitarist Joshua Hughes bijkans op de grond te rollen. Dave Clifford slaat onbesuisd en hard op de trommelvellen. Het is verre van slim direct te beginnen bij een climax. Er is geen weg meer terug. De band laat geen ademruimte over, niet voor zichzelf en niet voor het publiek. Het overvloedige toetsenwerk doet denken aan het mislukte Itch (een band met een No Means No-connectie). Verder is Pleasure Forever een uiterst vermoeiende, melodiearme, veel te serieuze, pretentieuze, zeurderige, schreeuwerige, hysterische variant op Cop Shoot Cop. Na een nummer of vier/vijf wordt het tijd een veilig heenkomen te zoeken in de wandelgangen.

Het promotieteam van Sparta heeft heel veel moeite gedaan publiek binnen te krijgen voor het optreden van de band uit El Paso, Texas. Het enige Nederlandse optreden tijdens hun tournee is ondanks de vele gratis kaartjes niet heel erg druk bezocht. Net als The Mars Volta is Sparta een afsplitsing van At The Drive-In. Maar liefst drie leden komen uit ATD waaronder oprichter en gitarist/zanger Jim Ward. Waar The Mars Volta de inspiratie haalt uit jazz en soul, zoekt Sparta het dichter bij huis. De band is songgericht en laat geen ruimte over voor improvisatie. De emocore (want zo heet dat tegenwoordig) is schatplichtig aan Fugazi-oude-stijl, zeker in een nummer als Mye dat te vinden is op de EP Austere (uitgebracht door Dreamworks). De effecten over de stem van Ward doen hem soms klinken als Perry Farrell in Jane's Addiction. The Mars Volta en Sparta hebben gemeen dat ze hun optreden fel, hard, strak en bevlogen uitvoeren. Ze laten zich niet kisten als de techniek ze na twee nummers in de steek laat. Fuck it, roept Ward en weer trekken de vijf mannen (met naast Ward twee gitaristen, een bassist en een drummer) een gitaarmuur op. Ze vallen hun instrumenten begerig aan. Hun fanatisme gecombineerd met een luid en helder geluid geeft een gevoel van opwinding. Ik weet niet of het achterin ook overkomt, maar vooraan bij het podium is Sparta een intens fysieke ervaring. De drums en bas gaan dwars door me heen en laten geen vezel in mijn lichtelijk beschonken lichaam ongemoeid. Het heeft allemaal meer kracht dan de opnamen op de cd. Als Sparta op plaat de moeite waard wil blijven moeten ze de energie van een liveoptreden weten vast te leggen. Jim Ward glimlacht voorzichtig aan het einde van de set en merkt schuchter op dat dit het beste optreden tijdens hun Europese tournee was. Hopelijk hebben ze er tijdens Lowlands net zoveel zin in.

Voor meer live-impressies verwijs ik graag naar Herman's Journal. Houd ook Rockezine in de gaten want daarop verschijnt rondom het weekend een Engelstalig verslag inclusief foto's.

Gestolen gouden tanden

Terwijl Vido vandaag rustig het optreden van Sparta in de Melkweg verwerkt, kunnen jullie voetje van de vloer bij de 68 minuten durende, vetter dan vette Gold Teeth Thief megamix van DJ Rupture. (met dank aan Zany via Rutger)


maandag 27 mei

Ladyfest Amsterdam?

Via de site van Bunnies On Strike kwam ik terecht op Ladyfest Amsterdam 2002, de Nederlandse tak van Ladyfest Europe. De programmering is nog volop in ontwikkeling maar het is de bedoeling dat de discussies, workshops en concerten eind juli op een centrale locatie in de hoofdstad gehouden gaan worden. Als je bijdragen wilt leveren kun je contact opnemen met de organisatoren. Op 20 juli is er in Leuven in ieder geval een Ladyfest Belgium met ondermeer optredens van Lady!Die uit Nederland en Sleepy Lili uit Brussel.

*

Het was om meerdere redenen een bijzonder weekend. Laat ik me beperken tot de concerten. Wilco was gisteren erg prettig ondanks een wel erg dronken uitvoering van TV Eye van The Stooges tijdens de toegift. Het beste concert was echter in Rotterdam op zaterdag waar het trio Le Tigre het enige Nederlandse optreden van hun Europese tour gaf. De Nederlandse media zullen met geen woord reppen over deze invloedrijke band en slaan daarmee weer eens de plank volledig mis. Hopelijk heb je iets aan het verslag dat je hier kunt vinden.

*

In de nieuwe filmrubriek van De Subjectivisten vind je een recensie van de Noorse film Cabin Fever, de 19e uit de Dogmareeks.


week 21

vrijdag 24 mei

Cluas? Clueless more like!

Het e-mailtje dat vorige week in diverse boxen belandde opende met: Call it indie, call it rock, call it alternative-pop, call it whatever you like, the fact is that the scene here in Amsterdam is too small. We want to change that and we need you, the music-lover that you are, to help. The aim is to build up a community from the ground up, of like-minded people who can share ideas, a few laughs and, above all, enjoy good music.

Dat klonk niet verkeerd. De muziekscene in Amsterdam is niet zozeer klein, maar versnipperd. Er is geen centrale plek in de hoofdstad waar muzikanten en muziekfans elkaar kunnen treffen. De enige plekken waar je tegenwoordig gelijkgestemden tegenkomt zijn de bovenzaal van Paradiso, OCCII en een keer in de maand de Volta. Daarnaast is er Club Lek van de VPRO en zijn er wat clubs en cafeetjes met een rock-'n-rollgevoel zoals Korsakoff, Soundgarden en De Koe (waar voormalige popster Ross Curry van Spo Dee O Dee in de keuken staat). De Winston had tot begin vorig jaar het kloppende hart voor muziekmakend en muziekminnend Amsterdam kunnen zijn, maar die droom werd wreed verstoord. Er zijn gelukkig weer muziekprogrammeurs bezig stapsgewijs de Winston terug op de kaart te brengen. Tot die tijd is het zoeken naar een geschikte locatie voor spannende nieuwe muziek uit de speakers en inspirerende gesprekken met muzikanten, popscribenten, fanatieke platenkopers, concertbezoekers en andere vertrouwde gezichten.

Het mailtje van vorige week ging verder: Middle Eight is a new, casual indie/eclectic lounge night where you will hear anything from Radiohead to Tom Waits, Gomez to The Strokes, Portishead to Bettie Serveert.......and a lot in between. Achter deze tekst stond het adres van The Tara Irish pub aan het Rokin en een datum, donderdag 23 mei. Gisteren had ik toch een ontmoeting gepland met bevriende radiomakers dus waarom niet checken hoe bruisend de underground kan gaan worden in Amsterdam. Laat ik het kort houden: het was een lachertje. Binnen in het grote, ruime café duidde niets op een samenkomst van muziekfreaks. We werden begroet door een hitje van Starsailor. Helemaal niet erg als aanloop tot iets moois en groots. De tweede plaat was van Super Furry Animals. Dat ging al een stuk beter. We namen plaats in het midden van het café en probeerden bekende gezichten te spotten en bij onbekende gezichten te zien of zij interessante bands op hun T-shirts hadden staan.

De eerste twee bekenden liepen na een kwartier al richting uitgang. Net als wij vereerden ze uit nieuwsgierigheid het etablissement met een bezoekje. In het voorbijgaan schudden de twee undergroundplatenbonzen bedroefd hun hoofd. Of ik al naar de prijzen van de drank had gekeken. Nee, maar is niet alles duur in Amsterdam sinds de invoering van de Euro? Klopt, maar op die manier maak je het wel moeilijk de armlastige muzikale ondergrondse te mobiliseren. Pas bij mijn rondje merkte ik hoe heftig de drankprijs inhakte op mijn portemonnee. Zes drankjes voor 25 Euro!? De Murphy's was nog lauw ook. Die drankprijs is nog tot daaraan toe. Na een kwartiertje veilige gitaarpop werd er slappe disco opgezet en dat wilde tot aan sluitingstijd (om half 1 ging de bar dicht) niet meer veranderen. Er was geen DJ, de muziek kwam van een bandje. Waar was die alternative-pop nu opeens gebleven? Was het café en de onzichtbare organisatie ons nu al zat? De waarheid is volgens mij veel eenvoudiger: in The Tara wordt helemaal niet gewerkt aan een scene, daar worden geldbuidels gevuld. De verantwoordelijke voor deze farce (en verstuurder van het mailtje waar ik hierboven uit citeerde) heet Cluas, een op het eerste gezicht niet onaardig webzine lending an ear to the Irish music scene met recensies en artikelen over onder meer Yeah Yeah Yeahs, DJ Vadim en Badly Drawn Boy en gescande setlists van bijvoorbeeld Mercury Rev en Mogwai. Dat heeft verder niets met de Amsterdamse muziekscene te maken. Die scene zijn we zelf en als we geen vast plek vinden in het centrum dan ontmoeten we elkaar maar op de diverse bekende plaatsen en gebruiken we het prachtige medium internet om activiteiten te bundelen, elkaar te enthousiasmeren en elkaar te wijzen op interessante gebeurtenissen. De community is er al. Er zou alleen stapsgewijs meer vorm en eenheid in kunnen komen. Misschien dat vanuit internet vanzelf wel een geschikt café met of zonder podium zich aandient. Laat je in de tussentijd niet in een Ierse val lokken.

[update 14:15 uur: via betrouwbare bron heb ik vernomen dat de organisatie van de avond gisteren ook helemaal niet blij was met de gang van de zaken. Ook bij hen teleurstelling en ergernis. Waar het precies mis is gegaan heb ik nog niet vernomen, maar er gloort toch nog een beetje hoop in Amsterdam. Vido houdt je op de hoogte.]


woensdag 22 mei

Metropolis in het rood - ROOD onderneemt actie

Enkele weken geleden werd bekend dat het gratis toegankelijke Metropolis dit jaar niet door kan gaan wegens financiële problemen. Rotterdams SP-raadslid Theo Cornelisse wil tijdens de commissievergadering cultuur van 30 mei de mogelijkheid bespreken het festival toch door te laten gaan. Voor die tijd probeert ROOD (de jongerenwerkgroep van de SP) zo veel mogelijk handtekeningen op te halen om aan te tonen hoeveel animo er is voor een van de leukste en avontuurlijkste gratis muziekfestivals in Nederland. Het helpt ook als de tribune in Rotterdam tijdens de vergadering op 30 mei vol zit. Kijk voor meer informatie op de site van de SP Rotterdam.

Star dwars

Het lukt me maar niet enthousiasme te kunnen opbrengen voor Attack Of The Clowns, zoals de nieuwe episode in de Star Wars saga liefkozend wordt genoemd. De eerste serie heb ik als tiener verslonden in de lokale bioscoop. Ik kreeg een heerlijk dronken gevoel van het vliegen door de kunstmatig kloven in de Death Star tijdens de laatste aanval in de allereerste film uit 1977. In de jaren daarna heb ik alle vervolgen plus slechte Star Wars-aftreksels gretig tot mij genomen. Het verhaaltje van The Phantom Menace kan ik me helemaal niet meer voor de geest halen, dus als ik de Clowns wil zien snap ik wellicht helemaal niets van de verwikkelingen en complotten. Geen aantrekkelijk vooruitzicht. Ik ben daarentegen wel heel erg benieuwd naar de Turkish Star Wars. Op de site van Filmthreat las ik in de recensie dat in Turkije van heel wat Amerikaanse kaskrakers hele krakkemikkige lokale versies worden gemaakt, die ondanks het ontbreken van ondertiteling zeer hilarisch zijn. Het verhaal wordt niet gekopieerd, maar wel worden hele scenes letterlijk uit het origineel geknipt en op zijn best als achtergrond gebruikt voor de niet zo beste acteurs. Een andere site waarschuwt: This film contains NO English dialogue AT ALL. ALSO: This film has NO affiliation with Lucasfilm LTD or anyone else holding any Star Wars licenses. It's just BAD!! And gloriously so! Als dat geen aanbeveling is. Laat je anders overtuigen door de recensie in Cashier du Cinemart.


maandag 20 mei

Trans(formed) Am

Schrik niet. Deze glamourboys zijn wel degelijk de drie bandleden van Trans Am. Vroeger wilden ze hun felle, rockende en avontuurlijke postrock wel eens larderen met Kraftwerkuitstapjes. Op hun nieuwe album T.A. op Thrill Jockey zijn de stoppen echter doorgeslagen en klinken ze als een lowbudget Zoot Woman. Luister maar eens naar een fragmentje van het openingsnummer Cold War (MP3) en ween.

*

Nog een ideetje voor een zonnig zomerfestival: een Noorse percussionist die speelt op instrumenten van ijs. Hoe dat klinkt? Als een uurwerk dat op springen staat (13 seconden), als klokjes klingelend op de veranda van je buren (26 seconden), als een verkouden Jon Hassell (32 seconden) en als een piepende hond die traag wordt doorgezaagd (34 seconden).


week 20

zaterdag 18 mei

Na Pinkpop

Voor de avontuurlijke festivalgangers onder jullie heb ik twee tips. Wat te denken van het meerdere malen per jaar terugkerende Rumor. De vijfentwintigste editie vindt deze keer niet alleen in uitvalsbasis Utrecht plaats. Na hun optreden op 30 mei verhuizen Dat Politics (laptoptrio), Evan Parker & Joel Ryan (free jazz) en het Chicago Underground Duo (jazz/elektronica, laatste album geproduceerd door John McEntire van Tortoise) een dag later naar Lux te Nijmegen. Op 1 juni sluit de korte Rumortournee af in Lantaren/Venster te Rotterdam.

Een experimenteel festival hoort een experimenteel vormgegeven website te hebben, dachten ze bij State-X. Verkeerd gedacht natuurlijk, want de site is zo verschrikkelijk irritant vormgegeven dat het me met mijn eenvoudige modem flink wat minuten kostte voordat ik op zoek kon naar het programma. Dat programma van het Haagse festival op zaterdag 1 juni is gelukkig zeer de moeite waard en Korzo zal wellicht net als tijdens de editie van vorig jaar uitverkocht kunnen raken. Gitaren en elektronische muziekinstrumenten wisselen elkaar af bij optredens van Reiziger uit België, Phoenecia (de labelbazen van Schematic), Bambi Davidson (een spannend Duits/Fries duo), Feverdream (waarvan hopelijk spoedig het derde album verschijnt), Dyzack Acoustic Tekno (eenmalig optreden van Dyzack in speciale bezetting) en de Britse underground technoformatie Somatic Responses (met hun allereerste live-set in Nederland).


vrijdag 17 mei

Re/capituleren

De Diepte is een van de laagste treden in de nachtelijke afdaling. Aan de donkere bar hangen leeg voor zich uit starende mannen. Wankelend probeert een vrouw tussen hen in een drankje te bestellen. De middelbare grijsaard met bril waar ze tegenaan schurkt heeft niets door van het lichamelijke contact dat hij heel even heeft. Huiden worden gescheiden door een vaalgrijs colbert en een versleten luipaardjasje. De barman draagt een vuurrood T-shirt. Hij neemt de bestelling op, kijkend uit duivels vlammende ogen. Ik krijg onverwachts een tequila in mijn handen gestopt. Ik draai me om, houd het glas omhoog, lach naar mijn gezelschap en neem een slok. Na het bier is de smaak van het vocht onbestemd. De warmte die door mijn lijf trekt is meer dan aangenaam. Ik lach nog meer en probeer de conversatie te volgen van de twee vrouwen die ik eerder op de avond heb ontmoet. Hun gesprek wordt overstemd door de trashrock die uit de speakers schalt. In een belendend vertrek wordt gedanst op laatste krachten. Een dance macabre, armen maaiend door nicotinedampen. Het toilet zonder deur geeft uitzicht op urinerende mannen, diep zuchtend boven een volgekalkte pot. Het uitzicht wordt belemmerd door de meest troosteloos ogende Z-verkoopster van Amsterdam. Ze is strontlazarus en haar kunstgebit zit los. Wat ze in onze handen stopt lijkt zelfs met een beetje fantasie niet op de Z.

Eerder op de avond was ik in de Volta. Ik kan het me niet meer zo goed voor de geest halen. Het geheugen wordt week na zeven avonden achter elkaar stappen. Het licht ging aan terwijl we nog druk spraken over politiek. We waren in een rare stemming. Aan de ene kant was er de euforie na een geslaagde muzikale avond. De nabijheid van vrienden voelde goed. Club Diana was helemaal uit Limburg afgereisd om ons blij te maken. Hun vrolijke koortjes deden de zorgen vergeten. Na afloop drong de werkelijkheid (of wat daar tegenwoordig voor doorgaat) weer keihard door en maakte vrolijkheid plaats voor cynisme. Muziek, drank en sigaretten deden ons lachen, maar we waren niet blij. Misschien werd het gevoel het best verwoord door King Me, de tweede band van de avond. Ik kan het nu alleen maar omschrijven als opgewekte somberheid. Of sombere opgewektheid. Misschien dat me later vandaag iets beters te binnen schiet. De stem van zanger Michael Milo klonk bij aanvang van de set zo doorleefd dat de koude rillingen over mijn rug liepen, ook al was ik even afgeleid omdat de barvrouw maar niet mijn kant op wilde kijken. Een bestelling is in de Volta soms geen sinecure. De donkere plaatsen in de ziel van King Me werden gisteren met zeer veel energie verbeeld. Zo werd duister licht. King Me rockte en misschien was de band daar zelf nog wel het meest verbaasd over. The White Broncos, de eerste band van de avond, hadden een meer theatrale vorm gekozen. Het was doodstil tijdens het kerstliedje op hun introtape. We wisten niet of we mochten lachen of huilen. Dan toch maar het eerste, want huilen kon altijd nog. Het toetsenbord stond zowel muzikaal als op het podium in het middelpunt. De rest van de instrumenten speelden er zachtjes omheen. De witte Broncos kozen voor de verstilling. Vooral in de eerste helft van het optreden werkte dat betoverend.

De rest van de week is een waas in mijn geheugen. Ik weet nog wel dat ik woensdag op het laatste moment koos voor een paar uur Club Lek. Het was de bedoeling de zetelverdeling op TV te ontvluchten, maar vluchten kan niet meer en aangekomen in Desmet stonden Zany en ik gebiologeerd naar het Tv-scherm in het voorcafé te kijken naar getallen die voor ons een nieuw soort abstractie vormden. Een rijtje cijfers gaf aan hoe onze wereld aan het veranderen was. Onze fundamenten en zekerheden werden per getal onder onze voeten vandaan gezaagd. We probeerden de politieke situatie uit te leggen aan een van de gitaristen van Fonda 500. Onderwijl zat Wally Tax verderop in het zaaltje op een stoel. Een tekstvel bibberde in zijn hand. Hij kon zijn eigen teksten niet meer onthouden. De band was zijn ondersteuning. De muzikanten pasten zich aan en volgenden de traag slepende zangstijl. Tax zag er gebroken, oud en moe uit. Als hij niet hoefde te zingen sloot hij zijn ogen en wiegde hij mee op de klanken achter hem. Zijn glimlach deed gelukzaligheid vermoeden. Omarmd door harmonieën leefde Tax in een mooie wereld. Voor zolang het duurde. Muziek is een drug. Een tijdelijke verdoving. Pias Simon van Fonda 500 beurde me er tweede avonden achter elkaar mee op. Niet alleen in Desmet maar ook een dag eerder tijdens een geslaagde door Transformed Dreams georganiseerde avond in de bovenzaal van Paradiso.

De niets-aan-de-hand-pop van Fonda 500 was uiterst vermakelijk voor als je er zin in had. En ik had er zin in ook al spookte het gesprek met A. door mijn hoofd en zijn angst voor de nabije toekomst: A. vertelde me voor aanvang van het optreden dat hij had de afgelopen week dichter bij het vuur gezeten dan hem lief was. Nu voelde hij zich niet eens meer veilig in zijn eigen huis. De liedjes van Fonda 500 deden hem zichtbaar het nare gevoel vergeten. Ze hadden een kop en een staart, wat daar tussen gebeurde was niet te voorspellen. Kolderieke zanger Simon maakte er onder zijn berenmuts graag een puinhoop van, maar wist desondanks binnen de uitgetekende paden te blijven. Verkleedpartijtjes zijn niet bepaald aan me besteed. Gelukkig gingen dinsdag de valse snorretjes en brilletjes bij de overige muzikanten snel af en was de enige andere afleiding naast de capriolen van Simon de videoprojecties van de sinds kort tot VJ gebombardeerde Zany. Hij had de apenscènes uit 2001 heel slim getimed voor tijdens Super Chimpanzee. De beesten sprongen rondom hun waterbron tijdens de wilde afsluiting van de single en de slotakkoorden vielen exact samen met een vredig kaal landschap dat slechts werd onderbroken door de oplichtende ogen van een panter. Daarna was het in de goed gevulde bovenzaal de beurt aan Pfaff. De gelegenheidsformatie is een undergroundsupergroep geworden. Vroeger wilden de optredens van Seedlingbassist Bas nog wel eens verzanden in vermakelijke meligheid en gegiechel. De twee drummers maakten daar gister korte metten mee. Joni (Jonus) en Michiel (ex-zea) ramden als slavendrijvers op de trommelvellen en joegen Pfaff vol vaart vooruit. Achter een bak elektronica zorgde Yuri (ex-Zoppo) voor piepen, kraken en ander lawaai. De afsluitende set van geluidskunstenaar Capra, de roadie van Fonda 500, ging aan de meeste overgebleven bezoekers voorbij. Heel weinig mensen hadden door dat de muzikant, zittend op zijn hurken, al begonnen was met het inventief bewerken van flarden geluid uit cd-speler en gitaar.

Vanavond weer de stad in. Nog eenmaal muziek als afleiding voordat ik rust neem in het Pinksterweekend. Aan die rust ben ik echt toe. Ik moet voorkomen dat De Diepte een vaste stek gaat worden. Het donkere hol waar ik geen notie heb van tijd. Aan de toog in de schuilkelder, mijn hand stevig geklemd om een glas en met mijn kop in het zand. Hopend op betere tijden. Nee, ik moet er niet aan denken. Ik moet helder blijven. Vooral nu.


woensdag 15 mei

Entrepotdok

L'Entrepot is een Engelstalig Belgisch e-zine met artikelen en honderden recensies over post rock, IDM, indie, abstract, dance, drone, avant-garde en electronic. Bij de artikelen onder meer interviews met Low (met gele letters op witte achtergrond!?), Minmae en Rachel's.

Play the blues

In zijn bespreking van het album Hard Grind merkt Jon Caramanica van The Village Voice terecht op dat Moby zijn ideeën voor het album Play (2000) gejat heeft van Little Axe (om precies te zijn: hun album The Wolf That House Built uit 1994). Je kunt van het nieuwe Little Axe-album de track One Drop Blues (MP3) downloaden. Productie: Adrian Sherwood, gitaar: Skip McDonald.


dinsdag 14 mei

Well, well, well

Hier een fijne videoclip (via Spex) om alvast in de stemming te komen voor het enige Nederlandse optreden van Le Tigre, zaterdag 25 mei aanstaande in Waterfront te Rotterdam. Reken maar dat het uitverkocht gaat raken. Of ben ik nu te optimistisch?

Losing my religion

Muziek is mijn religie en als het kan wil ik dat dagelijks praktiseren. Zelfs als Amsterdam belegerd is en de barbaren, de Neanderthalers, de Batavieren en overige voetbalvikingen het centrum kort en klein slaan, ben ik bereid voor een paar mooie noten en hemels lawaai op de fiets te springen en het geweld te trotseren voor alweer een avondje Paradiso, de muzikale kerk, het hoofdstedelijke altaar voor verheven klanken. Ik was gisteravond niet de enige. Stereo had zich in allerlei bochten moeten wringen en sluipwegen moeten vinden voordat hij een veilige doorgang wist te vinden richting poptempel. Zebra en Guffaw strandden voor dezelfde afzetting ter hoogte van het Rijksmuseum. DJ Arnold beldde naar Paradiso om te vertellen waarom het daar nu zo rustig was. Het Leidseplein was gisteren rond 21.00 uur een no-go-area. J. en ik hadden verwacht dat het niet gemakkelijk zou zijn ons door het cordon te manoeuvreren, maar dat we bij de Weteringschans tegen een roodwit lint en politieagenten zouden botsen, hadden we niet gepland. Het is daar alles behalve gezellig, waarschuwde een vriendelijke agente. Je mag je gelukkig prijzen daar niet te zijn. Ze wees naar de plek waar ME-bussen en ziekenwagens een front vormden tegen de waanzin en de idiotie. Het lalde, het schreeuwde, het vocht, het was niet van deze wereld en waarschijnlijk juist wel van deze wereld. We waren er op voorbereid en toch wisten van verbazing niet welke woorden te gebruiken om te beschrijven wat we in de verte aanschouwden. Voetbal is voor krankzinnigen.

De wegversperring werd gelukkig vrij snel opgeheven. Vanaf de trap naar de ingang van Paradiso zagen we het gebroken bierglas en de straatstenen. Het moet een slagveld geweest zijn. Binnen voelden we ons veilig. We waren onder geestverwanten, mensen die het hoofd koel houden, zelfs in barre tijden. Aan de bar bestelden we een biertje voor de schrik. Ikara Colt zorgde voor positieve energie. Fans van hoofdact The Spirit That Guides Us lieten zich aanmoedigen door Ikara Colt-zanger Paul die vertelde dat tijdens hun optreden in Rotterdam wel gedanst werd. Hij gaf ons drie nummers de kans te bewijzen dat wij minstens zo goed en heftig konden dansen. Bassist Jon ging een paar stappen verder. I want violence, riep hij plagend. De mensen vooraan gaven geen gehoor aan zijn oproep met elkaar op de vuist te gaan. Het bleef bij gedecideerd pogoën. De kids bewaarden hun krachten voor waar ze voor gekomen waren: The Spirit. De Heer in de vorm van een in het zwart geklede, zeskoppige band. Bij aanvang van hun optreden stonden de bandleden allen met hun rug naar de zaal gekeerd. De lampen beschenen slechts de drie woorden boven de glas-in-loodramen: Soli Deo Gloria. Bij deze band hoefden we niet te twijfelen aan de afkomst van de inspiratie. De drummer telde af en een zee van gitaren stortte zich als de Heilige Geest over ons uit. Een vocalist zong, naast hem krijste een brulboei als een pasgeboren baby. Alle gitaristen doken in hun akkoorden. Elke noot, elk akkoord werd uit de snaren getrokken met een bevlogenheid die niet van deze aarde was. Muzikaal werd een kruising (of kruisiging, zo u wilt) gemaakt tussen Radiohead en Extreme Noise Terror. Zo hoor je het geloof niet elke dag gepredikt worden. Als kwakkelende anarcho-atheïst wordt je daar heel stil van, zelfs als het geluid in de zaal te troebel voor woorden is. De knoppendraaiers maakten er een potje van. Je zou van zo'n geïnspireerde, oprechte storm van geluid misschien zelfs bekeerd raken. Er ging echter te veel bier doorheen om spiritueel overtuigd te raken en het cynisme van al mijn maatjes was veel te groot. M. was na het eerste nummer al vertrokken. Ik zie je wel in de hel, groette hij me oneerbiedig. Natuurlijk had M. gelijk, maar ik heb liever duizenden van dit soort verlichte bandjes dan de waanzinnigen die eerder op de avond hebben huisgehouden in de stad. De spiritualiteit van de kinderen om mij heen deed nog een beetje geloven in de beschaving. Ik zag na afloop in de foyer alleen maar blije gezichten. Misschien komt alles toch nog goed met deze wereld.


maandag 13 mei

Su-su-su-super Chimpanzee

Fonda 500 is weer in het land. Het middelpunt van deze speelse indiepop is de komische en onberekenbare zanger/toetsenist/podiumdier/huggy bear Simon. Morgenavond staat de groep samen met Pfaff en de geheimzinnige Capra tijdens een door Transformed Dreams georganiseerde avond in de kleine zaal van Paradiso. Woensdag is Fonda 500 te gast in Club Lek. In een oude recensie noemt Kitten Painting de eerste kennismaking met de groep a thrilling shock to the system. We stopped slouching against the wall as a twinkle came to our eyes and our toes. De site linkt naar het fotoarchief van Underexposed waarin naast foto's van Fonda 500 ook foto's staan van onze eigen Seedling en zea.

Muziek, maestro!

Volgende maand verschijnt Murray St., het nieuwe album van Sonic Youth en 27 juni doen de vijf Amerikanen een optreden in Paradiso. Hier alvast wat muziek in de vorm van het nummer Plastic Sun (MP3).

Het meest recente album van Comet Gain heet Réalistes. De Britse jongens en meiden worden op de plaat in een nummer bijgestaan door Kathleen Hanna van Le Tigre. Check voor een eerste impressie het heftige rammelende en tegelijkertijd o zo aandoenlijke Why I Try To Look So Bad (MP3).

Rondom het plein (momentopnamen)

Het is acht uur. Het geknetter en geknal van vuurwerk dringt door tot aan de ingang van de Melkweg. Gemeten aan het geluid staat het Leidseplein in brand. Een medewerker van de Melkweg komt zorgelijk kijkend uit zijn kantoor en waarschuwt de organisator van de avond in de Oude Zaal dat als de vlam net zo in pan gaat slaan als een weekend eerder, de deuren wel eens gesloten zouden kunnen worden. De zalen aan de Lijnbaansgracht zijn gesplitst in twee subculturen. Witte en zwarte cultuur staan naast elkaar. Beide vieren de vitaliteit van hun scene. Een hek houdt hen gescheiden. De hele dag staan de nu metalkids opeengepakt in de Max. Iets na negenen stappen de eerste B-boys het podium van de Oude Zaal op. De DJ zet een zware beat neer en drie Rotterdammers deinen en stappen vervaarlijk over het podium, de ene arm laag zwaaiend en in de andere arm een microfoon naar de mond gericht zodat hun kreten, raps en aanmoedigingen worden opgevangen. Het publiek stapt naar voren en houdt de armen hoog in de lucht. Na twee nummers worden de rappers afgelost door een clubje oudere straatjongens uit Eindhoven. Ik versta geen woord van hun Nederlandstalige raps, maar er heerst in de zaal een aangename sfeer van saamhorigheid.

Direct na hun korte set stap ik op de fiets en rijd ik met een boog om de massa, langs ME-bussen en zingende voetbalfans naar de andere kant van het Leidseplein. Nils Petter Molvaer speelt in Paradiso. Boven de hoofden van het publiek steken de grijze krullen van de Zweedse trompettist. Hij wordt begeleid door een DJ, een man achter een Applecomputer en allerhande elektronica, een bassist, een drummer en een gitarist. Die laatste haalt alles behalve gitaargeluiden uit de snaren. Dankzij effectapparatuur gromt, giert en gilt zijn instrument over zware dubreggae en drum'n'bass. De verlegen ogende Molvaer put uit de erfenis van Miles Davis, combineert jazz, dance en noise en kleurt dankzij effectpedalen zijn trompetgeluid met harmonieën die we kennen van Vierde Wereldmuzikant Jon Hassell. Achter de muzikanten krioelen kleuren over een immens wit doek. Het publiek kletst tamelijk massaal door de rustige passages heen. Hun respectloos gemekker wordt overstemt wanneer de band van Molvaer het tempo opvoert en het volume van drums, scratches en gitaarerupties opdrijven. Het lijkt alsof een voorhistorisch dier ontwaakt op het podium. Het trekt zijn muil open en gaapt diep en luid. In het donkere gat van zijn bek zien we vlammen opwellen. Het beest dendert en stampt met grote passen de zaal in klaar ons te verslinden.

De luidruchtige wederopstanding van het oermonster is zo snel voorbij dat ik totaal ontnuchterd rond elf uur op straat sta. De frisse maar droge avond loopt tegen het einde. De ME-bussen taaien af . Het is relatief rustig gebleven in het centrum. Opgelucht schiet ik de grachten over, terug naar het veilige thuis.


week 19

zondag 12 mei

Transmission

Vrijdagavond speelden Ikara Colt en Hood in Utrecht. Een beetje vreemde line-up die dan ook niet echt werkte. Klik hier voor een recensie in de afdeling Muziek van De Subjectivisten. Je kunt hier lezen waarom het album Chat And Business van Ikara Colt enkele maanden geleden niet in de Britse albumlijst was terug te vinden. Er staan enkele foto's van de band op de site van het gloednieuwe Transmission Disorder, een fanzine uit Shrewsbury dat sinds maart actief is en onlangs een eerste nummer in analoge vorm heeft uitgebracht. Op de fotopagina van hun site staan trouwens ook foto's van Black Rebel Motorcycle Club tijdens hun optreden in de Melkweg eerder dit jaar.

Geen Metropolis

Muziek Mania meldt dat het Rotterdamse Metropolis niet doorgaat en dat terwijl het programma vorig jaar (met ondermeer Face Tomorrow, Moldy Peaches, The Strokes en een erg geslaagde gothic tent) deed vermoeden dat het festival weer op de juiste weg zat. Heel erg jammer. via Dubbel Mono.


vrijdag 10 mei

To the point

E. had me bij binnenkomst toevertrouwd het niet al te laat te gaan maken. De volgende dag wilde hij constructief benutten. Om dat te bereiken moest en zou hij de volgende morgen vroeg opstaan. Toch stond hij rond twee uur middernacht dronken naast me te schreeuwen vanaf de verhoging bij de bar achterin Paradiso. Zijn verwensingen en gescheld richting podium waren, gezien de historische gebeurtenissen van maandag 6 mei, niet zo kuis. We probeerden hem tot kalmte te manen. Het mocht niet baten. E. ging alleen maar harder roepen. Zijn tirades werden overstemd door de groep aan de andere kant van de zaal. Super Collider maakte er een puinhoop van. Ze waren headliner op het Tronies festival en leken in de eerste maten van het openingsnummer een niet onaardige maar wel zeer overbodige herhalingsoefening. A Certain Ratio! riep A. naast me. 23 Skidoo! tetterde ik in zijn oor. De aanstellerig hopsende vocalist, gekleed in wat vanaf onze positie leek op een oranje reddingsvest, probeerde te zingen als Jamiroquai die Olga Lowina imiteerde. Het had kunnen werken als hij in een glammetalband had gezeten. Super Collider deed echter een stuitende poging tot dance. Een bebrilde jongen stond te springen achter een tafel vol apparatuur. Aan knopjes en dure elektronica geen gebrek. Een tekort aan ideeën was er des te meer. De slagwerker trommelde onzekere ritmes op drumpads. Naast hem droeg de bassist zijn instrument op jazzrockhoogte. Links hield het vijfde bandlid zich bezig met allerhande 8mm filmpjes. Een enkele keer pakte hij een van de projectoren op en richtte hij de lichtstralen op de zanger. Boven de band zagen we nog meer films. De Twin Towers schokten een paar keer voorbij. Wij waren niet onder de indruk. Het was een puinbak op het toneel. De incapabele muzikanten wisten van gekkigheid niet wat ze moesten bedenken en aangezien het muzikaal niet verder wilde komen dan gemekker boven op een onhandige dancebeat trok de zanger zoveel mogelijk gekke bekken. Alsof dat niet genoeg was stak hij zich ook in rare pakken. Eerst eentje met zwarte slierten en niet veel later stond hij met zijn bekken te zwiepen in een wit mummiepak. Een wanhoopsdaad. De stuurloze, ongeïnspireerde bak herrie maakte ons wit van woede. E. was echter rood aangelopen. Verdwijn! gilde hij, voorafgaand aan minder publiceerbare kreten. Van het podium! Uit mijn gezicht! Nu! Beschaamd kalmeerden we hem zo goed en zo kwaad als het ging met flinke hoeveelheden bier.

Eerder op de avond, voorafgaand aan het festival, had Cornelius laten zien hoe je video op juiste wijze kunt combineren met een liveoptreden. Het enige nadeel was het gebrek aan spontaniteit. De meeste nummers liepen tot op de milliseconde mee met de clips boven de hoofden van de muzikanten. Popster Keigo Oyamada en zijn drie kornuiten konden geen moment afwijken van de vooraf geëffende paden. Schijnbaar emotieloos speelden ze hun noot voor noot gewikt en gewogen partijen en stonden ze in dienst van de beelden. Die beelden waren oogstrelend, indrukwekkend, groots en niet gespeend van humor. Tijdens Point Of View raasden we als in een aquarelversie van Koyaanisqatsi over snelwegen, treinsporen, grote steden en door winkelcentra waarin consumenten en salarymen zich krioelend een weg langs elkaar baanden. Blauwe verfspatten kletterden tegen het witte doek onder de agressieve metal van I Hate Hate waarin Cornelius soleerde als Slash-on-speed. Waterdruppels spetterden ritmisch voor een zwarte achtergrond van het doek onder de klanken van Drop. Een Japanse jongetje slurpte via een rietje bijna een kikker door en liet precies in een break een boertje. Animatiepoppetjes dansten op de driftige breakbeats in het refrein van Star Fruits Surf Rider. Het Alohaliedje Brazil werd begeleid door over een blauwe wolkenlucht rollende teksten. Voetballers en scheidrechters dansten, auto's botsen of explodeerden op de maat. Twee vingers maakten een wandeling over een tafel vol fruit, drank, brood, jam en poppen. Onderwijl verblindden grote lichtbakken ons en werden we weer wat dover van de veel te hard afgestelde snaredrum. De eerste paar nummers kwamen van het nieuwe album Point (Matador, 2002). Daarna speelde Cornelius succesnummers van het vorige album Fantasma (Matador, 1998) waaronder het ontploffende Count Five Or Six. Voor de cheesy Elvis-cover Love Me Tender haalde Cornelius een jongen uit het publiek ter assistentie tijdens het bespelen van de Theremin. De muzikanten gingen pas echt loos toen de blonde drumster de koptelefoon afzette en kon aftellen voor een potje onvervalste rock. Cornelius richtte zijn gitaar naar de hemel. De tweede gitarist links achter een toetsenbord trok per ongeluk zijn gitaarband los waardoor hij het merendeel van het nummer zittend moest spelen. Tegen het einde van de set haalde de Japanner een doosje tevoorschijn waarmee mensen in de voorste rijen samples konden aansturen. Voor het laatste nummer wisseldden de muzikanten hun witte overhemden in voor zwarte overhemden. De vrolijk aan de zijlijn dansende, luchtdrummende en meezingende, brede, kalende en getatoeëerde Amerikaanse roadie gaf ondanks zijn gehos precies op tijd een akoestische gitaar of een trompet aan. Na de officiële set had hij de meeste versterkers uitgezet en de eerste gitaarsnoer opgerold toen bleek dat het publiek meer wilde en de band daar graag gehoor aan wilde geven. Cornelius kwam nog eenmaal terug. De lachende drumster maakte een foto van haar bandleden. Na de flits zagen we de foto direct geprojecteerd op het grote doek.

Het was een planmatig opgezette, strak geregisseerde show boordevol prikkels. De muzikale kameleon Cornelius gunde ons geen enkel verveelmoment en kneedde naar hartelust zijn invloeden (The Beach Boys, The Beatles, Burt Bacharach, filmmuziek, electropop, metal, et al.) tot speelse pop vol scherpe randen en onvoorspelbare zwenkingen.


donderdag 9 mei

Can't stop logging

De site van Radio Mortale, het programma voor Nederlandse muziek op de Amsterdamse lokale radio, is van uiterlijk veranderd. Een van de extraatjes is een weblog waarin de medewerkers een kijkje in hun keuken gunnen, hun ei kwijt kunnen over de muziek die ze draaien en vertellen over ontmoetingen met muzikanten in de studio en rondom optredens in de hoofdstad. Meest recente bijdragen zijn recensies over het debuutalbum van Magnusson Arrived From Fjörnebö en een compilatie uitgegeven door 013.


maandag 6 mei

Bevrijdingsavond

Het Museumplein maakt een desolate indruk. De zojuist ingevallen duisternis bemoeilijkt me in het voorbijrijden precies te zien hoeveel mensen de kou en regen hebben getrotseerd voor de afsluitende optredens tijdens het Bevrijdingsfestival. Op een van de podia probeert een kleurrijke band swingend de kilheid te vergeten. In de OCCII oogt het ook al niet echt feestelijk. Vier mannen gaan zitten tussen hun elektronische speeltjes, gadegeslagen door een handjevol publiek. Bij The Shalabi Effect uit Montreal staat weinig van te voren vast. Slechts de toonsoort is bekend, de rest wordt ter plekke verzonnen. Dat klinkt spannend, maar dat wordt het nooit. Wanneer Sam Shalabi de Turkse oud onder zijn kin zet horen we het Midden Oosten uit zijn snaren komen. Het getrommel op de tabla's door Will Eizlini brengt ons in Indiase sferen. Achter hen zit Anthony Seck. Hij legt gewichtjes op de onderste toetsen van een orgeltje en haalt daarna langgerekte drones uit zijn elektrische gitaar. Wanneer hij een steelgitaar op schoot legt wanen we ons in Paris, Texas (de film). Alexandre St. Onge zit geknield voor knopjes, een mengpaneel en een Apple computer. Hij trommelt met zijn nagels tegen het beeldscherm dat als een TL-lamp zijn gezicht beschijnt. Soms strijkt hij over de contrabas die naast hem ligt te rusten. Het hele optreden lang luisteren we naar lange tonen, lieflijk saai, zonder een greintje avontuur, zonder een verrassing of een nieuwe wending. Als je goed luistert hoor je tegen het einde van de set in de verte iets dat op een synthetische ritmetrack lijkt. Geen moment komt het ritme aan de oppervlakte. Verveeld weet ik niet op welk been ik moet rusten. Het is te donker in de zaal, anders was ik een boek gaan lezen. Links van het podium zit een meisje het portret te tekenen van de jongen die pal voor haar zit te luisteren.

Tristeza uit San Diego is iets pittiger. Bij hen geen hang naar New Age gefriemel. Drummer Jimmy Lehner heet ons welkom bij het laatste optreden van hun tournee. Beschenen door een rood spotlicht tikt hij af. Vlak voor het tweede nummer vraagt hij of ook de blauwe lichten aan mogen. Nummer na nummer laten gitaristen Jimmy LaValle en Christopher Sprague hun noten opgaan in de paar akkoorden die toetsenist Stephen Swesey speelt. Het geluid is stevig, maar niet te hard. Het is serieus geneuzel van een Amerikaanse band die lijkt op Tortoise en jazzrock wil spelen van het minst gevaarlijke soort. Het giert nooit, het gaat nergens uit de bocht, het blijft veilig binnen de afgebakende grenzen van de tonaliteit. Het is allemaal mooi op een nette manier en ik wil er maar niet warm van worden, zelfs niet als de heren van The Shalabi Effect het podium opkomen voor aanvullende geluiden. Gelukkig voert Zany me dronken en hebben we na afloop van het optreden nog even de tijd om de stand van zaken in Nederland muziekland door te nemen. Totdat leden van Tristeza Zany voorzichtig aan zijn jas trekken. Ze hebben slaap en willen heel graag meerijden naar zijn huis, hun slaapplek voor vanavond. Op de terugweg passeer ik een totaal verlaten Museumplein. Een miezerige dag is voorbij. Slingerend ontwijk ik gebroken glas. Vroeg fluitende vogels kondigen een nieuwe dag aan.


week 18

zondag 5 mei

Verhuizing

Wellicht heb je het al gemerkt: de Subjectivisten hebben vanaf dit weekend een nieuwe stek op internet: bekijk de ververste site en schrijf mee in het forum. Een van de toevoegingen aan de site is de afdeling Comix. De aftrap wordt daarin gedaan door Barbara Stok.

Heel toevallig heeft sinds vandaag ook de collectieve weblog Oorlog-en-Oorlog een nieuw domein.


vrijdag 3 mei

ATP (slot): verslag van de laatste festivaldag

Lees hier hoe The New Year slaap uit de ogen wrijft, hoe duur het nieuwe kapsel van Mark Robinson is, hoe Nina Nastasia ons in vertwijfeling brengt, hoe Bonnie Prince Billy oogcontact zoekt, hoe The Fall kliert, hoe The Breeders lol trappen en hoe Shannon Wright ons door elkaar schudt tijdens All Tomorrow's Parties 2002.


donderdag 2 mei

ATP gezien door de ogen van Melt Banana

Deze wilde ik jullie niet onthouden. Melt Banana uit Japan speelde afgelopen zaterdag tijdens All Tomorrow's Parties. In het mailtje dat ik een paar minuten geleden van de band binnen kreeg schrijft de band dat ze Engeland veel te koud vonden toen ze arriveerden op het vliegveld. Na een toeristisch uitstapje in Londen reisde de groep af naar het zuiden. Over hun optreden schrijven ze: Our show at ATP went good with full of audience. The room got packed. In the middle of the set, [guitar player] Agata seems strange and his sounds got strange. Broke strings?? we thought. But he said that he got a cramp in his leg during the show and he was suffering playing the guitar. Maybe he warmed up too much before the show. (p.s. Mr.Security, sorry one of the frisbees that Yako threw struke on your head). De band had tijd de tweede en derde dag van het festival bandjes te kijken. It's been a while since we saw Shellac, and they were great. Low was great too. And we could see the Fall play also. We have heard that the vocal of the Fall is kind of selfish, but we could not see his actual selfish behavior, unfortunately. But his voice was powerful. His back band was.... no comment. And it was a pity that we could not see Ex.

ATP: verslag van dag 2

Lees hier hoe Threnody Ensemble en Rachel's voor rust zorgen, hoe Low en The Danielson Famile een festival in een kerkdienst proberen te veranderen, hoe Melt Banana de zaal afbreekt en hoe Wire transformeert in een feestband tijdens All Tomorrow's Parties 2002.


woensdag 1 mei

ATP: verslag van dag 1

Lees hier hoe het optreden van Shellac bijna werd verknald, hoe The Ex kwam, zag en overwon, hoe Mission Of Burma teleurstelde en hoe Oxes de tent op zijn kop zetten tijdens All Tomorrow's Parties 2002.


De weblogs van januari, februari, maart en april 2002 zijn te vinden in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]