Vido's FilmZine

Man Push Cart (Ramin Bahrani, 2005) dvd
De toren van Chrysler is het enige monument dat in Man Push Cart 's nachts herkenbaar boven de lichtjes van New York uitstijgt. Zonder de wolkenkrabber zou het een volkomen anonieme stad zijn geweest. Tussen de gele taxi's en het vrachtverkeer trekt de onverzekerde Ahmad (Ahmad Razvi) met gevaar voor eigen leven elke vroege ochtend met de zijn handen een koffiekar voort. Geld voor een auto heeft hij niet en de helpende hand van een collega slaat hij af. Het rollende object is anderhalf keer zo hoog als de zwoegende werker. De in North Carolina geboren Iranese regisseur Ramin Bahrani vergelijkt de kar van Ahmad met de rots die Sisyphus tot in de eeuwigheid een steile berg moet optillen. Eenmaal bovenaan gekomen glipt de rots uit zijn vingers en kan het ritueel opnieuw beginnen. Ahmads leven is een zelfgefabriceerde tredmolen. Thuis in Pakistan was hij een beroemde popzanger, in Manhattan is hij voor vroege forensen niets meer dan een van de vele verkopers van koffie, thee en donuts. Hij moet een jaar of tien werken om zijn kar te kunnen afbetalen. Om aan extraatjes te komen klust hij wel eens zwart bij en verkoopt hij onderweg richting werk of terug naar huis porno-dvd's aan toevallige mannelijke passanten. Het kleine beetje dat hij aan geld overhoudt is voor eten en drinken. Ahmad drinkt veel Heineken. Alcohol doet het verdriet vergeten over zijn een jaar eerder overleden vrouw. Zijn zoontje is ondergebracht bij de schoonouders die het jochie het liefst zo ver mogelijk van de vader weghouden.

Man Push Cart voelt aan als een documentaire. Ramin Bahrani observeert en legt vast zonder zijn kijker een mening op te dringen. Hij houdt het verhaal klein en vrij van hevige dramatiek. Het drama blijft voornamelijk verscholen achter het zwijgen van Ahmad. De gevoelens van de man blijven onuitgesproken, ook voor de Spaanse vertaalster Noemi (Leticia Dolera) die zich om de hoek verveelt in haar kraampje met tijdschriften, drankjes en sigaretten. De realistische wijze waarop hun leven verfilmt wordt vertoont verwantschap met het Italiaanse neorealisme. De koffiekar is voor Ahmad even belangrijk als de fiets is voor Antonio in De Sica's Ladri Di Biciclette (1948). Het vooruitzicht op een beter leven is voor beide personages even klein. Ook Bahrani maakt gebruik van een non-professionele acteur voor het spelen van de hoofdrol. Ahmad Razvi zal weinig moeite hebben gehad zich te verplaatsen in de huid van de koffieverkoper. Zelf verdiende hij ooit met hetzelfde baantje zijn karige loon en dus was hij vertrouwd met het gevoel te bungelen aan de onderste treden van de economische ladder. Slechts heel even laat de regisseur de conventies van de realistische cinema los en laat hij de kijker getuige zijn van Ahmads gedachten. Een vermoedelijk geïdealiseerde flashback toont een gelukkiger leven in de grote stad, toen de echtgenote nog leefde en haar lachende man bezocht op zijn werkplek omringd door tevreden vaste klanten. Ik was zo verrast door de flashback dat ik gedesoriënteerd raakte en even niet wist wanneer het verleden weer werd ingeruild voor het uitzichtloze heden. Zat ik gewoon even niet zo goed op te letten of werd ik afgeleid door een onhandige stijlbreuk? Mijn eindwaardering van deze kleine film werd er gelukkig niet door verminderd.