home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

ARCHIEF


zaterdag 24 augustus 2002

Mijn naam is Modder - een dag uit het leven van een Lowlandsganger

Tekst: Pablo 'Mug' Cameron en Maximiliaan de Wilde
(opgevangen via e-mail, telefoon en SMS en voor zover mogelijk geredigeerd en bewerkt door Vido Liber)

Mug:
Het miezert als ik veel te laat mijn tent uit kruip. Ik heb slecht geslapen. Toen ik vanochtend eindelijk in leek te dutten ging de telefoon van Daan in de tent naast me. Daan heeft afgelopen week een ringtone van Dimmu Borgir gedownload en daar kan zelfs een doorgewinterde maffer als ik niet door heen slapen. Het was zijn moeder. Of we het een beetje naar ons zin hadden in de polder. Twee uur later word ik wakker gemaakt door luidruchtige werkzaamheden. Vinny en haar vriendin Troel zijn vanmorgen vroeg aangekomen. M'n maatjes Maxim, Petur en Daan helpen ze met het opzetten van de tent. Ik trek het eerste bierblikje van de dag open, scheld binnensmonds naar de wolken boven mijn hoofd en neem een diepe teug. Ontbijten? Daar doe ik niet aan. Ik geef wat aanwijzingen en bied Vinny de haringen aan. Als ik terug kom van een sanitaire stop tussen de struiken, zijn de kinderen klaar en kan wat mij betreft het feest opnieuw beginnen.

Ik probeer biertjes uit te delen, maar de meiden kijken vies naar de modderige blikjes. Ja, kan ik het helpen. Zo zien ze er nu eenmaal uit na weken lang in de grond gelegen te hebben. Het feit is, en dat moeten jullie vooral voor je houden, dat Daan en ik weken van tevoren naar Biddinghuizen zijn afgereisd om daar, lang voordat Mojo de Klojo de eerste concertpaal de grond in sloeg, het zuipwerk diep in de grond te graven op een plek die niemand kent en die ik ook nu zeker geheim zal houden, omdat anders, volgend jaar, de organisatie roet in het eten gooit. Bier is veel te duur op festivals en zo hebben we mooi, als het Lowlands eenmaal is losgebarsten, voor een prikkie, onze eigen voorraad binnengesleept zonder bij binnenkomst aangehouden te worden door de grijpgrage fouilleermannen en -dames aan de ingang van het terrein. Je had onze onschuldige engelengezichtjes eens moeten zien toen we donderdagavond binnen kwamen. Lachen, man.

Voordat we zo in de rij gaan staan en de eerste band van de dag gaan checken, moet ik uit de doeken doen waarom ik op Lowlands ben. De eerste reden mag duidelijk zijn: Korn, maar dat had je al aan mijn T-shirt en mijn vlag kunnen zien. Korn rules en daar is verder geen discussie over mogelijk. Twee: Lowlands is feest, keten, zuipen, brallen en uit je dak gaan, precies wat ik nodig heb voordat ik over een paar dagen weer verder moet studeren (mijn tweede jaar propedeuse en ik weet nog steeds niet wat ik later worden wil). Drie: Vinny. Het kostte me enige moeite haar te overtuigen mee te komen naar de Flevopolder, maar dankzij bemiddeling door mijn maatje Maxim is ze dan toch gekomen, zij het voor twee dagen. Precies voldoende om haar in de loop van de dag te versieren en 's avonds, direct na Korn, mijn tent in te lokken. Als het me tenminste lukt mijn tentgenoot Maxim voor een avondje in de tent van Petur en Daan te loodsen. Ik voorzie geen problemen. Maxim is een rare snuiter. Hij komt hier voornamelijk voor de muziek, geloof het of niet, en denkt er ook nog eens heel veel van af te weten. Hij kent op zijn minst 1 nummer van elke act die speelt en krijgt een rooie kop van geluk als bandjes heel veel verschillende muzieksoorten door elkaar mengen. Ecliptisch noemt hij dat, want Maxim mag graag moeilijke woorden gebruiken. Je zult niet verbaasd zijn als ik je vertel dat hij een bril draagt. Rare snuiter of niet, Maxim is wel cool. Hij heeft voor Vinny een kaartje te pakken gekregen terwijl de zaak al lang en breed was uitverkocht en hij heeft een tentje weten te regelen, want die had ik zelf niet.

Daan is de kleinste en de stille van ons clubje. Hij draagt een T-shirt van Dimmu Borgir en is al een week lang nerveus over het optreden van vanavond. Petur is zijn buddy. Ik kan geen hoogte van hem krijgen. Hij lijkt maar twee dingen te kunnen zeggen. Zijn wereld bestaat uit dingen waar volgens hem niks mis mee is en dingen waar hij op schijt.
Ik: Hé, Petur! Dat wordt kikken vanavond bij Korn!
Petur: Daar is helemaal niks mis mee, Mug!
Of:
Hé, Petur! Schiet je nog 's op?! Maxim en de meiden willen Kirsten niet missen.
Petur: Kirsten? Daar schijt ik op!
Let maar niet op Petur. Hij draagt een T-shirt van Puddle of Mudd.

Ik kijk naar de grijze lucht en weet zeker dat het vandaag niet meer droog zal worden. Had ik nu toch maar mijn regenjas meegenomen. Bij een standje koop ik een poncho van Samsonic die ik opvouw en in mijn broekzak probeer te stoppen. In geval van nood. De meiden hebben broodjes gehaald. De mannen schenken snel een plastic superbeker vol bier in zodat we straks bij de ingang geen gezeik krijgen met de security. Ik wordt aangehouden door een bleke Westfries met puisten op zijn kop.
Mag je even fouilleren? vraagt-ie.
Ga je gang, als je dat zo graag wilt, antwoord ik hem.
Nou, willen is niet het juiste woord, schuttert-ie.
Geef het maar gewoon toe, snater ik terug, je wilt juist heel graag aan me zitten.
Hij wrijft een beetje langs mijn broekspijpen en laat me snel doorlopen. Het is afgeladen in en rondom Charlie. Iedereen zoekt in de tent beschutting tegen de regen. Ik laat zien hoe scherp mijn ellebogen zijn en leid ons clubje naar een relatief leeg plekje middenin het publiek. Een blonde chick in rood pakje zingt van die liedjes waar ik heel erge jeuk van krijg. Maxim en de meiden schijnen het wel naar hun zin te hebben. Iets teveel zelfs, want ze houden hun armen in de lucht en klappen mee op de maat. Kom op, mensen. Daar is het echt veel te vroeg voor. Ik kijk naar Daan en Petur die zich heel erg ongemakkelijk voelen in hun heavy T-shirts. Daan steekt symbolisch zijn vinger in de zijn keelgat. Waarschijnlijk bedoelt hij het speels, maar hij steekt de vinger ter ver naar binnen en moet bijna echt kokhalzen. Lachen die Daan. Gisteren stond-ie met zijn dronken kop te springen op Anita Meyer. Kan-ie zich niets meer van herinneren, zei hij vanmorgen. Liegbeest met zijn bleke harses.

Kanttekening door Maxim:
Kirsten is een mooi muzikaal begin van de dag. Ik had haar drie singles wel eens gehoord, maar daar was ik niet echt van onder de indruk. Natuurlijk speelt ze For A While en Consent. Ik dacht dat ze zou eindigen met No Psycho, maar zo voorspelbaar is ze allerminst. Het valt me op dat ze de zware teksten heel lichtvoetig brengt. Die tegenstrijdigheid bevalt me wel. Ze zingt over ongelukkige relaties en dat ze zichzelf in slaap huilt 's nachts en ondertussen staat een percussionist een soort latinritme te spelen en danst de achtergrondzangeres met de bassist en later spreekt Kirsten ons vrolijk tussen twee nummers toe. Zo jong en nu al een uitstraling die ver reikt. Ik kijk achterom en zie tot zo ver mijn ogen kunnen focussen blije mensen achter me. Om ons heen worden teksten meegezongen. Ik wist niet dat ze zoveel fans had. Kan ik me wel iets bij voorstellen. Als ik om de commerciële arrangementen heen luister, hoor ik sterke melodieën die in combinatie met de teksten heel slim naar een climax toewerken (No Psycho is daar een heel goed voorbeeld van), gedragen door een dijk van een zangstem, indringend en helder.

Mug:
Ik snap die gast van This Beautiful Mess niet. Staan we hier nu op een festival of niet? Wat een moeilijkdoenerige chagrijn. Als je geen zin hebt moet je zin maken en anders gewoon thuis blijven. In plaats van het publiek een beetje aan te moedigen moeten we direct bij het eerste nummer van hem stoppen met meeklappen. Ik had best zin om mee te klappen. Dan houd ik mijn bierglas tussen mijn tanden en klap in het juiste ritme mee tot mijn palmen rood zien. Voor mij geen enkel probleem want ik speel drums in een band. We wilden onszelf eerst Crap noemen, maar de zanger (echt een eikel van de eerste orde, maar zingen kan-ie zeker) vond dat een heel slecht idee. Nu hebben we nog steeds geen naam. Ik ga vandaag de namen op de T-shirt onthouden en maak dan een nieuwe bandnaam door een mix van andere bands te maken. Zoals Bongo Beef, Project Tomorrow, Xploding People of Junkie Nation. Ik weet zeker dat ik aan het einde van de tweede festivaldag een coole naam heb bedacht. Voordat ik het vergeet: Korndrummer David is mijn held. David is dope! Een veel betere muzikant dan die trien in het verpleegsteruniform in de Higher Ground. Wat een zeur is dat en ze kan ook al geen viool spelen. Vinny en Troel dansen een beetje achter een pilaar. Ze hebben kleurige regenjassen aan. Ik probeer oogcontact te krijgen met Vinny, maar ze blijft lachend tijdens het dansen naar haar voeten kijken. Daan en Petur zijn we kwijtgeraakt bij de pannenkoekentent.

Kanttekening door Maxim:
De zanger van This Beautiful Mess gaat helemaal op zijn muziek. Ik vind dat wel mooi. Als hij even niet hoeft te zingen, sluit hij zijn ogen en kronkelt hij mee op de ritmes van de gitaren, toetsen en iets te langzame drumpartijen. Muziek is passie en als je die passie in je ziel hebt moet je dat vol overtuiging tonen. De zanger lijkt kruisjes op zijn borst te slaan met zijn gebalde, in elkaar gevouwen vuisten. Door het slechte geluid in de eerste nummers lijkt de band de aandacht snel kwijt te raken. Het komt gelukkig goed en de spirituele muziek weet ons toch nog te raken. Dat gebeurt niet bij Alice Rose in de tent van Higher Ground. Gestoken in een plastic uniform lijkt ze een kruising van Björk en Solex zonder de componeerklasse van de eerste en zonder de eigenzinnigheid van de laatste. Rose zingt vage melodieën die ze ter plekke lijkt te bedenken. Het ritme van de melodie komt zelden overeen met het ritme van de drumcomputer zodat van een weloverwogen opbouw in de set geen sprake is. Ze communiceert wel veel met de aanwezige regenjassen, zelfs terwijl ze viool speelt en commentaar lijkt te geven op de soms eenvoudige partijen. Ze eindigt met een langzaam nummer waarmee de set jammerlijk in elkaar zakt.

Mug:
Die gitaargasten van Silkstone zijn saaaaaiiiiii. Ik weet niet hoe snel ik de India uit moet rennen. Gelukkig speelt Relax bij de stand van Live-XS. Ik kan ze nauwelijks zien omdat er teveel mensen voor me staan. Relax is okay! De vrolijke kop van de zanger herinner ik me van TMF. Die jongen kan rappen en de band swingt heel gemakkelijk. In de Bravo draait een heel sinister uitziende vamp allerlei vette hiphop. Ik probeer de meiden in ons groepje aan het dansen te krijgen door rondjes om hen heen te rennen. Maxim loopt ondertussen richting podium. Hij zoekt uit wanneer de beloofde rapcrew nu eindelijk komt en checkt tegelijkertijd wat die jongen met een heel grote standaard allemaal staat uit te vogelen. Het schijnt een hele oude camera te zijn waarmee het publiek zodadelijk wordt gefotografeerd en die crew schijnt te laat uit België te zijn vertrokken. Ze zullen dus niet op tijd spelen. Vinny en Troel willen niet wachten en gaan kijken of ze er bij De Vliegende Panters in kunnen. Petur schijt op De Vliegende Panters, dus die gaat zeker niet mee. We spreken af elkaar te zien rond zes uur bij de Charlie. Ik spring tussen de wachtende omstanders terwijl Daan en Petur met een vage gast aan het lullen zijn. Als ik hun ogen tijdens het gesprek steeds groter zie worden, spring ik naar ze toe en hoor ik het verhaal van die gast. Hij is hier gratis naar binnengekomen. Helemaal niks betaald. Niet omdat hij chauffeur is voor een band of voor een of ander flutblaadje schrijft of voor de radio of internet verslag moet doen of omdat hij een prijsvraag gewonnen heeft. Nee, hij heeft zich op slinkse wijze naar binnen geluld. De ploert! Vanmorgen is hij over een hek geklommen, heeft-ie wat modder over zijn kleren geveegd, een verfrommeld festivalkrantje in zijn broekzak gepropt, wat stickers die op het terrein rondzwierven op zijn kleren geplakt en is-ie naar de infostand gegaan om te vertellen dat iemand zijn polsband gejat heeft. Daarna moest-ie proces-verbaal doen bij de politiestand en kreeg-ie gewoon een nieuw bandje waarmee hij twee dagen naar binnen kan. Zo gemakkelijk kan dat. En wij hebben ik weet niet hoeveel Euro betaald! Volgend jaar weet ik ook wel hoe ik gratis kan Lowlandsen. Fucking hell.

Kanttekening door Maxim:
Het lange wachten op de drie hiphoppers van Def Jux wordt niet beloond. De DJ-set van Rjd2 is in eerste instantie best wel grappig. Je moet de hardcore hoppers eens zien kijken wanneer hij opent met een hit van Tears For Fears. Na dat gespeel met beats, scratches en fragmenten uit de popmuziek (Jimi Hendrix komt ook even voorbij) willen we eigenlijk wel wat raps horen. Bijgestaan door El-p neemt Mr. Lif het voortouw en gebruikt hij helaas allerlei clichés die hiphop live voor de leek zo onaantrekkelijk maken. Publieksparticipatie heet dat dan. Ik kan er niet warm van worden hoe interessant ik de nieuwe geluiden ook vind die het label heeft toegevoegd aan het genre. Aan de overkant, in de Golf, speelt het Belgische Arid. Misschien ligt het aan het moment en de locatie, maar hun imitatie van Radiohead en Coldplay en al die andere Britse bandjes komt over als een ongeïnspireerde brij. The Sheer uit Haarlem pakt het in de India veel beter aan. Alle vier de bandleden stralen jong enthousiasme uit. Als kinderen zijn ze blij dat ze op Lowlands kunnen spelen en ze laten niets aan het toeval over. De zaal moet en zal overwonnen worden. De zanger/gitarist is een brutaal ogende jongen die geen moeite heeft met grote massa's. Geholpen door de Haarlemse aanhang bouwen ze met hun Britpopliedjes met gemak een feestje. Bij Ozark Henry aan de overkant is er geen doorkomen aan, behalve als we veel moeite doen. De luide klanken zijn niet aanlokkelijk genoeg een poging te wagen.

Mug:
Als ik in God zou geloven dan stel ik me voor dat hij een paar weken geleden, vlak nadat wij onze biertjes in de grond hadden verstopt, een immense drol draaide op de plek waar nu de festivaltenten staan. De organisatie heeft nog geprobeerd de drol te bedekken met balen hooi. Het heeft niet mogen baten, want uitgerekend vandaag, op deze in potentie zomerse zaterdag, heeft God zijn gulp open getrokken en pist hij de drol tot plakkerige stinkende modder. Daan is er een schoen in kwijt geraakt. Voor de eerlijke vinder: het is een zwarte Doc, zo'n lage, dus niet eentje die tot je enkels gaat. Anders had hij hem nog wel aan gehad. Arme Daan. Hij moet de rest van het festival hinkepoten, op die ongelijke stelten van 'm. Ik heb met hem te doen. Haha. Petur en ik jagen hem op door plakken modder naar hem te smijten. Hij houdt zich nu schuil in de Essent tent waar een stelletje losers onder aanvoering van Jan Douwe laten horen geen talent te hebben. Mensen uit het publiek mogen meezingen met een paar oude sessiemuzikanten. Dan win je een rood T-shirt met de tekst I Played At Lowlands 2002. En vals dat er gezongen wordt. Heel even overweeg ik nog mee te drummen (want dat kan ook), maar die gasten spelen niks van Korn, Deftones en zelfs de hit van P.O.D. kennen ze niet eens. Als een gast Damn Those Eyes aan gort zingt, vlucht ik terug naar buiten. Ik heb niets tegen Kane, maar het moet wel zuiver zijn. Het kan me niet verdommen dat het water met bakken uit de hemel komt. Ik neem een aanloop en glijdt net zolang door de prut totdat je geen letter meer kunt lezen op mijn duur betaalde shirt. Mijn naam is Modder. Woehoe! Als een bruinbesmeerde Viking zal ik vanavond mijn slag slaan. Vinny, here I come!

Kanttekening door Maxim:
Vinny en ik zijn de rest kwijtgeraakt. Troel heeft eindelijk haar studiegenoten via haar mobieltje te pakken gekregen en zich bij hen gevoegd. De doorweekte Mug en de jongens zijn we kwijtgeraakt bij Xploding Plastix. Het is prettig tegen de regen schuilen bij de dance die de twee muzikanten uit hun apparatuur halen. De snelle breakbeats blijven een heldere eenheid houden zodat er niet alleen geluisterd maar ook gedanst kan worden.Vrolijk stappend door regen en modderpoelen komen we op tijd bij Floris. Het klinkt soms iets teveel als gladde fusion vanwege de solerende pianist en inbreng van een saxofonist. De zangeres houdt het prettig soulvol en zwoel, terwijl voorman Floris de verrichtingen van zijn begeleiders blij toeziet. Tot mijn verbazing zingt hij zelf de single One More Day zelf, terwijl ik dacht dat het gevoelige nummer op plaat door een vrouw was gezongen.

Mug:
Whroemmm. Ik plens en spetter mijn weg tussen tenten en mensen. Opzij! Straks besmeur ik jou ook nog met God's uitwerpselen. Waar speelt Puddle of Mudd? Geen idee. Ik ben mijn programma kwijtgeraakt. Het enige dat ik weet is dat Dimmu Borgir straks in de Golf staat en dat ik daarna als een speer helemaal naar de andere kant van het terrein moet voor de goddelijke Korn in de Alpha. Gonna bring it down! Gonna break it down! Gonna break it! Bring it down! In de tussentijd vermaak ik me in de mestbaal en laat ik me schoonregenen terwijl op een reusachtige ramp een stelletje Britse gastjes heen en weer skaten. Heen en weer. Op en neer. Het liefst zonder schaafwonden of botbreuken anders ga ik van mijn stokje. Een van die jongens komt echt meters hoog boven de stellage uit en maakt koprollen en pirouettes. Zijn maatje doet het zelfde op een minifiets. Wow. Dit is vette shit. Ik gil, ik klap, ik verlies mijn evenwicht en probeer mij vast te houden aan Daan. Beide vallen we achterover in een diepe plas. Ik lig in een deuk als ik Daan's gezicht zie. Wat kan die sikkeneurig uit zijn ogen staren. The sun is shining/It could be a wonderful day, kraait iemand in de verte. The children play outside/While the birds sing in the sky. Kijk, dat zijn pas intelligente teksten. De zanger van Project Pitchfork weet waar hij het over heeft. Wij zijn de kinderen, Vinny is mijn engelachtige vogel en de zon schijnt. Weliswaar schijnt-ie achter de wolken, maar dat deert niet. En Vinny is in geen velden of wegen te bekennen. Toch voel ik voel me top. Een beetje draaierig en ook een beetje misselijk, maar zeker okay. Beide duimen omhoog. Ik heb zelfs op de pispaal staan zingen. Thank God for the pispaal. Wat een uitvinding. Bij gebrek aan beter wrijf ik mijn handen schoon door langdurig en heel erg gebroederlijk op Petur's T-shirt te wrijven. Ik ben ongeveer halverwege Lowlands en het festival kan niet meer stuk. Mijn trommelvliezen ruizen en mijn voeten doen zeer. Ik voel Lowlands door mijn aderen vloeien. Ik ben vrij. Ik voel me heerlijk. Project Pitchfork dendert over me heen. De band is een machine en de zanger lijkt op Brendan Lee in, ach, hoe heet die film ook alweer. Natte Daan steekt zijn vuist omhoog. Hij is aan het oefenen voor Dimmu Borgir.

Kanttekening door Maxim:
Vinny en ik zijn het er over eens: we zijn de dag begonnen met een sterke vrouw (Kirsten) en we eindigen deze zaterdag vol optredens perfect bij een ander sterk persoon: de imposante voorvrouw van Zuco 103. Ik heb eigenlijk niets met latin, maar als iemand de gospel van de latin in Nederland overtuigd kan prediken is het zonder meer Lilian Vieira. Soepel beweegt haar zwarte lichaam in een witte jurk en zingt ze speelse, kronkelende teksten met groot gemak over de elektronische latinjazz van toetsenist Stefan Schmid, drummer Stefan Kruger en hun aanvullende bandleden. De grootse lichtshow en het dansende publiek doen de rest. Zuco 103 is de ideale band voor een groot opgezet zomers festival. Nieuwe bandjes ontdek je op kleinere festivals en knusse achterafzaaltjes. Op een festival als Lowlands kom je om ongegeneerd een feest te bouwen en Zuco stelt je niet teleur.

Mug:
Effe Dimmuh! Dimmu Borrrrrggggggghhhiiirrrrrrrrrr. Woehaaarrrrrggggghhhh. Vuisten omhoog. Laat je wijsvinger en pink naar de nok van de tent wijzen. Kijk goed naar Daan. Hij heeft thuis de hele week geoefend en weet precies hoe het moet. Wel in de maat blijven, anders ziet het er niet uit. Shagrath, de opperbruller, da's wel een monster. Daar staat-ie, niet in het licht, maar voor het licht zodat we niets anders zien dan zijn silhouet in de mist. Take pleasure in the torment of the wretched, krijst hij. Yeah, martelen die hap, laat ze maar 's een poepie ruiken. And rejoice in the delight of the flesh. Fleshy-de-fles-fles. Ggrrrroawwwaarrrrr-ugge-ugge. Shit, man. Dat doet verrekte zeer aan mijn stembanden. Die vent daar op het podium moet bloed hoesten na afloop, als-ie terug in de kleedkamer een biertje open trekt. Dan nog maar te zwijgen over de handen van die gitaristen. Volgens mij staan ze een wedstrijdje te doen wie het snelst over de frets kan jagen met het minste bloedverlies. Ik zet mijn geld op Erkekjetter Silenoz. Hey Erkejke, my main man! Te gek! Kikken, man! En wat zeggen we dan, Petur? Schijten we hier op of is hier gewoonweg echt maar dan ook totaal helemaal niets mis mee? Ai, Petur ligt out voor mijn voeten. Ook Daan is in een andere wereld. Hij staat naast me met zijn bleke smoel. Die gast kent alle teksten uit zijn hoofd. Waanzinnig. Behold the face of satan/And walk the fields of erotic fire. Zie ik daar een gelukstraan over zijn wang rollen? Volgens mij staat-ie gewoon een portie te janken. De knurft. En laat maar horen die dieper dan diepe enkelnotige toetspartijen, het duivelse snaregggggggeroffel en de crashhhhhbekkens. Luider! Harder! Sneller!

Kanttekening door Maxim:
Voordat Vinny en ik gaan nadansen in een van de tenten ondernemen we een zoektocht naar Mug en zijn twee kornuiten. Korn in Alpha. Ergens linksachter hadden we afgesproken. Tot mijn verbazing herken ik mijn besmeurde maatje al heel snel tussen de duizenden kids die er door het lint gaan. Mug doet niet met hen mee. Mug ligt te slapen, hangend over een plank aan de rand van de grote tent. Gelukkig is het minder gaan regenen. We kijken eventjes moederlijk naar zijn babyface voordat we hem een stukje de tent in slepen in de richting van enkele andere schone slapers. Een aandoenlijk clubje in elkaar gezegen zuipschuiten. Het is dat de band zo hard speelt anders was het een mooi snurkconcert geweest. Vinny's vingers glijden over mijn arm en ze pakt mijn hand stevig vast. En nu gaan we dansen, roept ze over Korn heen. We rennen het hele eind terug naar Charlie en daarna naar Bravo en dansen alsof morgen niet bestaat. We houden van Lowlands en we houden van elkaar. Al twee maanden lang zijn we meer dan goede maatjes en ik hoop dat het nooit voorbij zal gaan. Ik weet nog niet wanneer ik Mug over onze relatie zal vertellen. In ieder geval nog niet morgen. Morgen is er zon en de laatste vrije dag vol opbeurende muziek. Zondag wordt een mooie dag. Pas maandag gaat het echte, harde leven weer van start. Die dag proberen we zo lang mogelijk uit te stellen.


Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]