home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


donderdag 5 december 2002

Boem. Paukeslag - Low in Paradiso

Laat. Veel te laat. Eerst nog een compilatie afmaken en op de bus gooien in de Jordaan. De straten zijn leeg als ik door een koude wind gejaagd over de grachtbruggen vlieg. Via de Prinsengracht kom ik uit op de Leidse Kruisstraat. Ik geef de fiets een plek en steek rennend de trambaan over. Vanuit de deuropening van Paradiso komt een gitaarmelodie me tegemoet. Ik stap de zaal binnen tijdens de openingsakkoorden van (That's How You Sing) Amazing Grace en zie honderden ruggen stilzwijgend en stokstijf staan. Ik ben een geheel nieuwe wereld binnengetreden. De ceremonie van Low is nog niet eens begonnen en de band heeft het publiek al bij de kladden. Niemand durft het in zijn hoofd te halen de magie te verstoren. De zaal is verstomd. Ik voeg me tussen de gehypnotiseerde lichamen.

Uit voorzorg en om ongewenst lawaai tegen te gaan is de bar gesloten tijdens het optreden, tot groot verdriet van sommigen. Dorst! roept een eenzame ziel in de korte pauze tussen twee nummers. De Dichter is slim geweest en heeft zijn eigen voorraad meegenomen. Aan zijn slingerende bewegingen te oordelen heeft hij zich thuis warmgedronken. Hij botst per ongeluk hard tegen een andere bezoeker aan. Het slachtoffer slikt zijn pijnkreet in. Low mag onder geen beding van de wijs worden gebracht.

De muziek van Low is tergend langzaam en afgekloven tot op het bot. Alle noten vallen als spelden in de zwijgende kerk. Slechts een paar keer wordt de rust onderbroken door luide aanvallen: de scherpe bassen in Canada, de feedback in Dinosaur Act, het crescendo in het tergend langzaam opgebouwde The Lamb. Zanger en gitarist Alan probeert de betovering te verbreken door een slechte grap te maken. Hij kondigt In The Drugs aan en stelt voor daarna een liedje te spelen dat In The Prostitutes heet. Bassist Zak houdt verschrikt zijn handen voor de ogen. That was terrible, zegt drumster/zangeres Mimi met een vertrokken gezicht. Later probeert Alan het opnieuw met twee geïmproviseerde gedichtjes. Het is immers Sinterklaasavond. Het rijmloze gedichtje voor Zak gaat over de gelijknamige gitarist van Ozzy Osbourne en die voor Mimi over het gerammel van haar tamboerijn. Houd daarmee op en kom in bed, zegt Alan terwijl hij zijn gitaar stemt. Het lukt hem niet ons voldoende te ontnuchteren. Als later Two-Step wordt ingezet houdt het meisje waar ik toevallig naast sta een hand voor haar mond in een poging de tranen tegen te houden. Ik ken dat gevoel. Ik had het ook te zwaar tijdens het eerste optreden dat ik van Low meemaakte.

6 november 1999. De kleine zaal van Paradiso was afgeladen. Het was zo stil dat je de muren kon horen ademen. Precies op het breekpunt in Two-Step, wanneer Mimi haar drumstok over de snare wrijft en de zangpartij van Alan overneemt, begon ik alle controle over mijn lichaam kwijt te raken. Om niet te devalueren tot een zielig hoopje mens probeerde ik mezelf trillend vast te houden. Het laatste waar ik zin in had was een potje in het openbaar te staan grienen. Dit was een concert, potdomme, geen teraardebestelling. Zo overrompelend zou Low nooit meer voor me zijn, dacht ik na afloop. Hun optreden twee jaar later, het zitconcert op 20 maart 2001 in de benedenzaal, leek die gedachte te bevestigen. Het was een goed concert, maar geen moment superbijzonder. Beleefd klapte ik na elk nummer. Afgelopen donderdag werd het tegendeel bewezen. Je kunt wel degelijk meer dan eens een optreden van Low meemaken dat boven zichzelf uitstijgt. Ik heb geen verklaring waarom dat deze keer weer het geval is. Het scheelt wellicht dat we mogen staan. Staan is beter dan braaf zitten, want anders wordt het optreden een kerkdienst.

And the light, it burns your skin/In a language you don't understand. Er zingt een vreemde stem achter mij mee. De onrustige Dichter stapt door de zaal en neuriet net iets te hard mee. Mimi staat achter haar trommels en bekken en zingt zonder zichtbaar emoties te tonen. Het is verbazingwekkend dat iemand ondanks een lethargisch houding zulke verheven klanken kan voortbrengen. Zelfs als er woede in haar spel lijkt te zitten en ze Paradiso doet trillen met harde klappen op de pauk vertrekt ze geen spier. De akoestiek van de oude kerk is perfect voor het open geluid. Paradiso is speciaal gebouwd voor Low. Het kan niet anders.

Are there any requests? vraagt Alan tegen het einde van het optreden.
Yes, roept de Dichter, blijkbaar door zijn eigen voorraad heen. We want a drink!


Tekst: Vido Liber
Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]