home
Vido's FilmZine
Horrorfilms neigen vaak tot moraliseren. Zomaar zorgeloos en gedachteloos griezelen is er niet altijd bij. Onder de oppervlakte klinkt met grote regelmaat een belerende toon. Vanachter de camera staat regelmatig een filmmaker met opgeheven wijsvinger. Het onnatuurlijke blijft zelden ongestraft. Professor Frankenstein wil voor God spelen en mensen scheppen, waarna het door hem gecreëerde monster zich tegen zijn maker keert. Dracula wil onsterfelijk zijn en is gedoemd tot een verstopt leven in een donker graf, eeuwig wachtend op de nacht en voor altijd jagend op vers bloed. Dichter bij huis kan experimenteren met onnatuurlijke middelen niet zonder gevolgen blijven. In Blue Sunshine (Jeff Liberman, 1976) krijgen LSD-gebruikers pas jaren later te maken met de bijverschijnselen van hun drugsgebruik: haaruitval, hevige hoofdpijn en een onhoudbare drang tot moorden. Een moraal van Christelijke origine maakt slachtoffers in Halloween (John Carpenter, 1978): studentes van losse zeden hebben de grootste kans vermoord te worden door de gemaskerde psychopaat Michael Myers. No sex until marriage! Ook in het minder beroemde Australische Long Weekend (vooral niet te verwarren met het recente The Long Weekend) lijkt Christelijk aandoende ethiek de oorzaak van het weinig voorspoedig verlopende weekenduitstapje van het echtpaar Peter en Marcia. Their crime was against nature... and nature found them guilty!
De relatie staat op het punt uit elkaar te vallen. In zijn eerste scène flirt Peter (John Hargreaves) op straat met een willekeurig voorbijlopende jongedame. Zijn vrouw Marcia (Briony Behets) heeft een geheime verhouding waarmee ze vlak voor de lange weekendreis nog aan de telefoon hangt (de stem aan de andere kant van de lijn is die van regisseur Colin Eggleston, indertijd met de actrice getrouwd). Geen veelbelovend uitgangspunt voor een onverzorgd weekendje uit. Al kibbelend stappen ze samen met hun hond in de auto en botsen ze onderweg 's avonds tegen een kangoeroe aan. Het dier overleeft de aanrijding niet en geschrokken laten de twee het bloedende kadaver achter. Vanaf dat moment lijkt de natuur zich tegen het echtpaar te keren. Ze verlaten de bewoonde wereld, verdwalen bijna in een nachtelijk bos en zetten hun tent op in de wildernis, nabij de kust. Er is niemand anders in buurt, het enige geluid is het ruizen van de wind langs boomtakken en het ruizen van de branding achter de duinen. Peter probeert nog iets van het uitstapje te maken - hij heeft zijn pijl en boog schietklaar, zijn geweer geladen en zijn surfplank opgepoetst voor hoge golven. Marcia heeft duidelijk minder zin in het primitieve verblijf. Ze probeert te lezen en te zonnen, maar is liever terug in de stad. Ondertussen bespiedt de camera het echtpaar vanachter bomen en struiken. Mieren kruipen dichterbij. Is het de inbeelding van Peter en Marcia die hen doet denken dat de wilde beesten het op hen gemoeid hebben? Het monsterlijk aandoende silhouet dat onder Peter doorzwemt blijkt niet meer dan een onschuldige zeekoe, al moet het dier zijn verschijning wel met dodelijke geweerschoten bekopen. De aanval van de adelaar is al stukken minder onschuldig. Wraak hangt letterlijk in de lucht.
Waarom zou de natuur zich tegen het echtpaar keren? De aangereden kangoeroe is een wat al te eenvoudige verklaring en er zijn wel meer mensen die ietwat achteloos met het milieu omgaan. De oorzaak van de wraak zou wel eens kunnen zitten in een van de belangrijkste redenen waarom Peter en Marcia zoveel onenigheid hebben. Los van hun botsende karakters zorgt de abortus die Marcia heeft ondergaan voor de grootste tweespalt. Het is een litteken in hun relatie dat niet meer te helen valt en blijkbaar is de abortus zo tegennatuurlijk dat het bos de twee veroordeelt en omsluit, wellicht aangemoedigd door de hand van God. Wilde dieren en gewassen bereiden langzaam maar zeker een fataal plan voor. Ik laat nu even buiten beschouwing of het lot van het echtpaar hetzelfde is als dat van de familie aan de andere kant van het strand. Peter en Marcia vinden daar slechts stille getuigen van hun verblijf: een verlaten kampement (inclusief vals grommende hond) en een door de branding opgeslokte stationcar.
Net als tijdgenoot Halloween is Long Weekend gedraaid met weinig budget. Beide films weten met beperkte middelen spanning op te roepen. Nachtelijke scènes worden niet overdag met een speciale, donker makende camerafilter opgenomen, maar 's nachts, gebruik makend van de diepe schaduwen en de onderbelichting in het ongerepte decor. Je weet nooit wie of wat plotseling in beeld kan springen. De duisternis is een prima plek om geheimen te verbergen - de schaduw wordt een personage. Zowel Long Weekend als Halloween hebben ook het vroege gebruik van de steadicam gemeen. Vooral in de benauwende, woordloze laatste twintig minuten wordt daar in Long Weekend effectief gebruik van gemaakt, glijdend tussen de boomstammen. Ondanks de soms zichtbaar geringe financiële middelen is de film de moeite waard dankzij onder meer de cinematografie van Vincent Monton (die het woeste Australische landschap wijds vastlegde in Cinemascopeformaat) en het doorleefde spel van Briony Behets en John Hargreaves. Laatstgenoemde werd voor zijn rol beloond tijdens het Sitges Horror Film Festival. Ongeacht hun behoorlijk onsympathieke personages weten de acteurs de interesse van de toeschouwer vast te houden. De goddelijke aspecten van de wraak moet je tijdens het kijken maar proberen buiten beschouwing te laten.
In eigen land was Long Weekend geen groot succes, maar buiten Australië maakten de exotisch aandoende dieren het verhaal voor veel kijkers extra spannend en kreeg de film vooral dankzij nachtelijke televisie-uitzendingen een cultstatus - al vergaten veel mensen de titel en spraken ze over 'de film met die dode zeekoe'. Long Weekend werd vorig jaar door het Amerikaanse label Synapse Films uitgebracht op dvd (Regio 1) met als extra's onder meer een audiocommentaar van producer Richard Brennan en cameraman Vincent Monton en een fotogalerij inclusief interview met acteur John Hargreaves.