Vido's FilmZine

La Môme / La Vie En Rose (Olivier Dahan, 2007) bioscoop
Chansonnière Edit Piaf (1915-1963) was geen Frans zuchtmeisje. Verre van. Piaf was een mus met een gebroken vleugeltje, zingend alsof ze haar liedjes op de markt verkocht. Ze was een dame van de straat, moederloos opgegroeid in bordelen en het circus en aangedreven door alcohol en een opeenstapeling van leed, tenminste, als ik de biopic La Vie En Rose (oorspronkelijke titel: La Môme) moet geloven. Het is niet alleen mijn gebrek aan affiniteit met het repertoire van Piaf, er moet nog iets anders zijn waardoor ik ongeroerd blijf door het melodrama. De setdecoratie en het camerawerk treffen geen blaam - Parijs en New York zien er in elk jaargetijde pico bello uit. Het kan de wijze zijn waarop het grootste geheim uit Piafs roerige leven tegen het slot van de film uit de goochelhoed wordt getrokken, net zo slecht getimed als een gongspeler zonder ritmegevoel. Of het is de parade van bijfiguren die geen blijvende indruk maken? Kleine en grote sterren staan, al of niet dronken, hoofdschuddend aan de zijlijn. Ook lobbes Gérard Depardieu heeft weinig tijd om te beklijven - hem wordt slechts een handjevol scènes gegund.

Mijn voornaamste struikelblok in La Vie En is het uitbundige acteren van titelrolvertolkster Marion Cottilard die van de lastige zangeres een irritant wicht maakt, en misschien was Piaf dat in werkelijkheid ook wel. Terwijl Cottilard zich op bewonderenswaardige wijze op haar rol stort, zie ik voornamelijk een kruising tussen een beschonken Audrey 'Amelie' Tautou en Thea van het duo Theo & Thea. Haar luid krassende gekwetter klinkt zelfs menigmaal als Thea. Wat me direct doet afvragen: whatever happened to Tosca Niterink? Zou daar geen boeiend dramatisch levensverhaal inzitten?