Vido Liber

Muzikaal intermezzo: Lola Montez @ Delicatessen (28 september 2012)

kijk verder

Ruby Sparks
Regie: Jonathan Dayton & Valerie Faris
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

lees verder

Postcards From The Zoo
Regie: Edwin
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

lees verder

À Perdre La Raison (Joachim Lafosse, 2012) bioscoop (8)

Acteurs Niels Arestrup en Tahar Rahim stonden eerder tegenover elkaar in de gevangenisfilm Un Prophète (2009). In À Perdre La Raison vertolken ze ditmaal de rollen van huisarts André Pinget en zijn Marokkaanse assistent Mounir en is Arestrup opnieuw the bad guy. De twee zijn helemaal op elkaar ingespeeld in een film die thematisch verwantschap vertoont met Un Prophète. À Perdre La Raison is namelijk ook een gevangenisdrama. De gevangenis heeft deze keer geen tralies en ziet er van buiten uit als een normale woning. Pinget biedt Mounir en zijn vrouw Murielle (Émilie Dequenne) onderdak in zijn huis. Dat lijkt allemaal redelijk onschuldig en levert in het eerste half uur een film op die schijnbaar voortkabbelt. Pas naarmate de jaren verstrijken en het gezin vier kleine kinderen rijker is geworden, blijkt hoe manipulatief Pinget greep heeft op hun levens en hoe moeilijk hij het vooral Murielle maakt. Ze heeft het gevoel geen kant meer op te kunnen en ziet zich genoodzaakt tot een extreme ontsnappingspoging die, als je de openingsregels van de meeste artikelen en recensies over de film hebt gelezen, geen verrassing meer is. De muziek op de soundtrack is spaarzaam, gepast afstandelijk en voornamelijk gebruikt als overgang tussen scènes. Grote uitzondering is het liedje Femmes…Je Vous Aime van Julien Clerc dat Murielle meezingt terwijl ze in haar eentje auto rijdt. Al luisterend naar de tekst van het liedje bekruipt haar het gevoel de enige vrouw in de wereld te zijn waar niemand meer van haar houdt. Hoe eenzaam kan een mens dan zijn.

Kuma (Umut Dag, 2012) bioscoop
Kosmos (Reha Erdem, 2010) dvd

lees verder

Deal
Regie: Eddy Terstall
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

lees verder

Detachment
Regie: Tony Kaye
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

We Can't Go Home Again
Regie: Nicholas Ray
Jaar van uitgave: 1976
bioscoop

Lees verder

Trishna (Michael Winterbottom, 2011) bioscoop (4)

[spoilers!] Het boek Tess Of The D'Urbervilles (1891) van Thomas Hardy heb ik nooit gelezen en voor de filmversie Tess (1979) van Roman Polanski heb ik nog steeds geen tijd genomen. Wat ik wel weet is dat Trishna een zeer vrije bewerking is van het originele verhaal, het Britse Wessex is verruild voor Rajasthan en Bombay, en de twee mannelijke hoofdpersonages zijn opgegaan in één acteur. Tess heet Trishna (Freida Pinto) en is de oudste dochter van een arm gezin. Door een ongeluk is haar vader zijn broodwinning kwijt. Ze ontmoet een rijke Indiase Brit (Riz Ahmed) die haar aan een baan helpt en haar in de grote stad introduceert aan zijn welgestelde familie en vrienden. Onder die vrienden bevinden zich beroemde acteurs uit Bollywood. Als de intieme relatie tussen Trishna en haar vriend op geforceerde wijze tot een abrupt einde komt, ligt voor de knappe jonge vrouw een onafhankelijk bestaan als filmster in het verschiet. Ze hoeft geen vogeltje in een kooitje te zijn, zoals de film veel te letterlijk laat zien (zie foto). Ze heeft danstalent, kent een casting director en heeft al een keer tijdens filmopnamen de studiovloer onder haar voeten mogen voelen. Het enige dat ze hoeft te doen, is 'ja' zeggen tegen de mogelijke nieuwe wending in haar leven. Maar nee, ze zegt 'nee' en roept daarmee geheel vrijwillig een dramatisch einde over zichzelf af. En omdat het verhaal geen reden geeft voor haar weigering, is de kastijding in de laatste fase van de film een zinloze zelfkastijding die niet ontroert, maar frustreert.

Maandoverzicht film & muziek in augustus 2012

Lees verder

Extraterrestre (Extraterrestrial)
Regie: Nacho Vigalondo
Jaar van uitgave: 2011
dvd

Lees verder

To Rome With Love
Regie: Woody Allen
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

Porcile (Pigsty)
Regie: Pier Paolo Pasolini
Jaar van uitgave: 1969
dvd

¡Vivan las Antipodas!
Regie: Victor Kossakovsky
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

¡VIVAN LAS ANTÍPODAS! from gema films on Vimeo.

A Simple Life
Regie: Ann Hui
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Por Aqui Tudo Bem
Regie: Pocas Pascoal
Jaar van uitgave: 2011
World Cinema Amsterdam

Lees verder

Estrada Para Ythaca (Guto Parente, Luiz Pretti, Pedro Diógenes, Ricardo Pretti, 2010) (4)
Los Pasos Dobles (Isaki Lacuesta, 2011) (6)

Lees verder

Holy Motors
Regie: Léos Carax
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

Lees verder

Vou Rifar Meu Coração (I'll Raffle Off My Heart) (Ana Rieper, 2011) World Cinema Amsterdam (3)

Ik ben zeker geen liefhebber van levenslied, heavy metal of Braziliaanse rock. Dat heeft de waardering voor de documentaires Zij Gelooft In Mij (1999), Anvil: The Story Of Anvil (2008) en Raul: O Início, O Fim E O Meio (2012) geenszins in de weg gezeten. Als het verhaal genoeg drama bevat, maakt het niet uit wat voor muziek de hoofdpersonages maken. Na het verre van saaie portret over Raul, dat ik gisteren zag tijdens World Cinema Amsterdam, hoopte ik vandaag tijdens het filmfestival opnieuw meegesleept te worden, ditmaal door Vou Rifar Meu Coração. Helaas. Wanneer het muziekgenre de hoofdrol speelt in plaats van de uitvoerende, en drama zo goed als ontbreekt, moet je wel heel erg van de muziek houden wil je de vijf kwartier uitzitten zonder het gevoel te krijgen gemarteld te worden. De brega is een kleffe, commerciële, sentimentele Braziliaanse smartlap, voor het merendeel vertolkt door onuitstaanbare, zichzelf op de borst kloppende macho's. De ergste is zonder twijfel de ongegeneerd zelfingenomen Agnaldo Timóteo. Zanger Walter de Afogados is een zelfverklaard vrouwenverslinder, Amado Batista blaast vanaf het podium tussen elke regel luchtkusjes naar het vrouwelijke publiek, de teksten van de jonge Rodrigo Mell zijn weerzinwekkend dubbelzinnig en Lindomar Castilho lijkt op een grijs geworden Rasti Rostelli. Alleen de kleine, bescheiden, zichzelf romanticus noemende Nelson Ned heeft mijn sympathie. Geen van de zangers kan betrapt worden op een interessante levensfilosofie, dus de film moet het hebben van de gesprekken die regisseuse Ana Rieper voert met de gewone man en vrouw op de straat en hun gedachten over het liefdesleven en -leed en in hoeverre de brega hen daarbij steun geeft. Dat levert in het gunstigste geval enig gegiechel in de zaal op vanwege onverbloemde uitspraken. Bij de meeste interviews zat ik me te bedenken hoe goed de documentaire zou zijn geweest als Heddy Honigmann aan het roer had gestaan. Het enige aardige moment is een gesprek aan de keukentafel waarbij een man zijn polygame bestaan verdedigt terwijl links in beeld zijn echtgenote bijna ontploft van ingehouden woede. Verder was het me allemaal te vrijblijvend. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn negatieve oordeel extra wordt gevoed door de zeer matige projectie. De film leek van een dvd afgespeeld. De veel te lage beeldresolutie zorgde voor een hoofdpijn veroorzakend wazig beeld. En dan is de brega het laatste waar je op zit te wachten.

Raul: O Início, O Fim E O Meio
Regie: Walter Carvalho
Jaar van uitgave: 2012
World Cinema Amsterdam

Lees verder

Cornelis
Regie: Amir Chamdin
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

La Pirogue
Regie: Moussa Touré
Jaar van uitgave: 2012
World Cinema Amsterdam

Lees verder

Volcano
Regie: Rúnar Rúnarsson
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Zona: A Book About A Film About A Journey To A Room (Geoff Dyer, 2012) boek

Lees verder

El Sur
Regie: Victor Erice
Jaar van uitgave: 1983
dvd

Lees verder

Les Neiges Du Kilimandjaro
Regie: Robert Guédiguian
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Woody Allen: A Documentary
Regie: Robert B. Weide
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

Lees verder

In Memoriam Susanne Lothar (1960-2012)

Lees verder

Being Elmo: A Puppeteer's Journey (Constance Marks, 2011) dvd (7)

Ik was al te oud toen in 1976 de Nederlandse editie van Sesamstraat van start ging. Misschien dat ik daarom tot aan de documentaire Being Elmo nog nooit van Elmo had gehoord, terwijl ik ondanks mijn vergevorderde leeftijd de meeste vaste personages wel ken: Kermit, Bert & Ernie, het Koekjesmonster. Maar Elmo? De pop lijkt op het eerste gezicht op de donkerrode versie van Grover en ik had daarom de luide, overslaande stem van Paul Haenen verwacht. Verkeerd gedacht. In Nederland wordt zijn stem vertolkt door acteur Hein Boele, onder meer bekend als Dr. Ruud Hooman uit Goede Tijden, Slechte Tijden (typische Wikiwijsheid, want dit behoort natuurlijk niet tot mijn parate kennis). Elmo is een populaire knuffelpop, in de VS tot leven gebracht door Kevin Clash. De documentaire laat zien hoe belangrijk een pop in een mensenleven kan zijn. Voor een getalenteerde zwarte jongen uit een buitenwijk van Baltimore betekende het de verwezenlijking van een jongensdroom, te beginnen bij de eerste pop die hij, zonder het eerst aan zijn ouders te vragen, uit een mooie jas van vader vervaardigde. Hij zou het schoppen tot de regiestoel in de studio van Sesamstraat. Een van de mooiste momenten in zijn leven is als hij naast zijn werkgever Jim Henson op een foto poseert in Disneyland. Wat hem het meest spijt is dat hij zich door zijn passie soms teveel heeft laten meeslepen en daardoor nauwelijks tijd heeft gehad om zijn dochter te zien opgroeien. Op papier dreigt het verhaal van Clash bij voorbaat een kleffe Amerikaanse Droom te worden, maar als je hem de laatste wens van een terminaal ziek kind ziet vervullen, wil je ook zo'n pop, of op zijn minst een knuffel van die pop, of nog beter: Elmo als de eerstvolgende president. Als een acteur president kan worden, waarom dan niet ook een Muppet?

Room At The Top (Jack Clayton, 1959) dvd (8)

Over de klassieker Room At The Top is veel te zeggen. Bijvoorbeeld dat de film het begin was van de new wave in Britse cinema, Simone Signoret er een hoofdrol in speelt of dat je 'm niet, zoals ik, thuis vanaf dvd moet bekijken, maar geprojecteerd op het grote scherm, bijvoorbeeld in EYE waar de film vanaf 26 juli draait als onderdeel van het retrospectief met films van Simone Signoret en Yves Montand. Er is nog een bekende actrice te ontwaren in een van de kleine bijrollen. Als de gefrustreerde kantoorklerk Joe Lampton (Laurence Harvey) aan het begin van de film voor het eerst zijn nieuwe baan op het stadhuis bezoekt, wordt hij als eerste aangesproken door een jonge dame met een wel heel erg vertrouwd gezicht. Pas aan het eind van de film keert ze eventjes terug en wordt ze van dichtbij gefilmd. Toen wist ik het zeker: dat is Prunella Scales, bij het grote publiek beter bekend als Sybil Fawlty uit Fawlty Towers, maar in 1959 nog te onbekend voor een vermelding in de openingstitels.

Mientras Duermes (Sleep Tight)
Regie: Jaume Balagueró
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Muzikaal intermezzo: Frankie Rose in OT301

Lees verder

Territories
Regie: Olivier Abbou
Jaar van uitgave: 2010
dvd

Lees verder

Le Fils De L'Autre (Lorraine Lévy, 2012) bioscoop (5)

In het drama Le Fils De L'Autre zoeken een Israëlische familie van Franse afkomst en een Palestijnse familie noodgedwongen voorzichtig toenadering in het grensgebeid van Israël wanneer blijkt dat hun zonen achttien jaar geleden vlak na hun geboorte per ongeluk in het ziekenhuis zijn omgewisseld tijdens een evacuatie. Joodse Joseph (Jules Sitruk) is eigenlijk Arabische Yacine (Mehdi Dehbi), en vice versa. Hun identiteitscrisis blijkt reuze mee te vallen, wat prettig is voor de hoofdpersonages, maar minder voor ons, want het op papier zo interessante conflict wil maar niet echt van de grond komen. Het wondermiddel voor het oplossen van onenigheden blijkt zeer eenvoudig. Vroeg in de film bereidt regisseuse Lorraine Lévy ons voor op de genezende werking van muziek. Joseph beurt een jonge terneergeslagen naamloze cliënt van zijn doktersmoeder (Emmanuelle Devos) op door haar te troosten met een paar gitaarakkoorden. Wat zonde dat hun tweede ontmoeting wordt ontsierd door een wel heel erg rare, out of character reactie van de jongen. Die scène had gevoeglijk geschrapt kunnen worden, zonder het script te hoeven schaden. Het is een voorbeeld van geforceerd drama, wat in grotere mate geldt voor de reactie van Yacine’s broer Bilal (Mahmud Shalaby) op het nieuws dat Yacine eigenlijk van Joodse afkomst is. Van de ene op de andere seconde behandelt Bilal hem alsof hij de duivel zelve is. Ook voor hem geldt later in het verhaal dat muziek een bindende factor is, maar zo simpel zit het leven in werkelijkheid helaas niet elkaar, zeker niet als het gaat om het Israëlisch/Palestijnse conflict. Een andere spelbederver is zit aan het slot van de film. De filmmakers waren vermoedelijk zo onzeker over de gemoedelijke oplossing van alle problemen, dat ze van schrik op het laatste moment nog wat drama hebben toegevoegd. De geforceerde scenario-ingrepen doen de welgemeende film geen goed.

Kubrick @ EYE

Wandelen vandaag door de tentoonstelling in EYE over Stanley Kubrick was als wandelen door de extra's op de dvd's van zijn films. De meeste anekdotes uit zijn leven kende ik uit boeken, artikelen en documentaires, maar niet eerder voelde ik me omringd door zijn oeuvre. Kubrick werd letterlijk tastbaar. Mijn neiging tot het aanraken van objecten werd onderdrukt door verbodsbordjes, en terecht natuurlijk. Zonder die bordjes had ik waarschijnlijk een vervolg op de roman ingetikt op de typemachine van Jack Torrance of zijn bijl uit de vitrine getrokken. Of ik had de bolhoed van Alex opgezet, me in het apenpak van Moon-Watcher gehesen of me verborgen achter het masker van William Harford. Lopend van film naar film, van de ene zwarte kubus naar de andere, vloeiden geluiden van fragmenten uit de geprojecteerde films in elkaar over. De slaven in Spartacus overstemden het zingende betraande Duitse meisje (de latere mevrouw Kubrick) uit Paths Of Glory. Gelukkig was de zangeres tegen het einde van de tentoonstelling wel goed te horen, in een filmcollage waarin uitgebreid werd ingegaan op het gebruik van muziek in Kubricks werk. Wat ik nog niet wist: als een personage in een film van Stanley Kubrick een transformatie doormaakt, klinken op de soundtrack vrijwel altijd voornamelijk strijkinstrumenten. Buiten EYE verbaasden mijn gezelschap en ik ons over de lange tijd die we in het pand hadden doorgebracht. We hadden helemaal niet door dat we ruim twee en een half uur aan de tentoonstelling hadden besteed, de koffie met gebak niet meegerekend. Klik hier voor nog een paar foto's.

The Makioka Sisters (Kon Ichikawa, 1983) dvd (8)

Bij de eerste scène van The Makioka Sisters vreesde ik een zware twee uur en twintig minuten voor de boeg te hebben. De gezusters Makioka worden alle vier geïntroduceerd met een snelle dialoog die voornamelijk bestaat uit kort gemonteerde close-ups. De twee oudere en twee jongere zussen praten in rap tempo en noemen regelmatig elkaars naam, maar omdat ik intensief ondertiteling zat te lezen, lukte het me nauwelijks de juiste naam bij het juiste gezicht te plaatsen. Ik was de draad al kwijt voordat de film goed en wel was begonnen. Later maakt een flashback de familieaffaires niet per se direct duidelijker, ondanks dat het beeld tijdelijk op zwart/wit gaat. Pas als de de kleur in een van de flashbacks terugkeert, begint alles geleidelijk aan op zijn plaats te vallen en kon ik me zorgen maken over de huwelijkskansen van de stille, kieskeurige Yukiko (Sayuri Yoshinaga) en kreeg ik medelijden met jongste zus Taeko (Yûko Kotegawa) die volgens de traditie pas mag trouwen als haar oudere zus in het huwelijk is getreden. Een schandaal dat vijf jaar eerder plaats heeft gevonden, drukt nog steeds zwaar op de onderlinge verhoudingen. The Makioka Sisters begint in 1938 en speelt zich af tegen de achtergrond van de Japanse invasie in Mantsjoerije en de Tweede Chinees-Japanse Oorlog. De geschiedenis lijkt geen directe invloed te hebben op de familie. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd. Maar als alle conflicten tot een conclusie komen – waar ik verder niets over zal verklappen – doet de luide stoomfluit van een grote, zware locomotief ons opschrikken. De machine, klaar voor vertrek op een vol perron, is niet alleen het symbool van de grote veranderingen in huize Makioka, maar ook voor de grote veranderingen die de Tweede Wereldoorlog zal brengen voor de Japanse bevolking. Het maakt eigenlijk niet uit of de film goed of slecht voor de zussen afloopt - de stoomfluit is het signaal dat het verhaal na de aftiteling alsnog een tragisch einde in petto heeft.

Sleeping Beauty (Julia Leigh, 2011) bioscoop (8)

Regisseuse Julia Leigh observeert haar hoofdpersonage zoals een onderzoeker kijkt naar een laboratoriumrat. Bleke schoonheid Lucy (Emily Browning) bevindt zich vrijwel constant in steriele decors, behalve wanneer ze een armoedige buitenwijk doorkruist op weg naar een doodzieke vriend. Als ze niet in de studiebank zit, of bijverdient op een saai kantoor, stelt ze haar lichaam tegen betaling ter beschikking aan Clara (Rachael Blake). Deze geheimzinnige dame geeft in haar landhuis mannen de gelegenheid met verdoofde jonge vrouwen het bed te delen. Geen penetratie, benadrukt Clara haar meest strikte regel, voordat ze de deur van de slaapkamer achter zich sluit. Daar ligt Lucy, slap als een pop. Van binnen lijkt niets in haar om te gaan, maar dat is schijn. Veel meer dan financiële nood is doodsdrift haar drijfveer. Ze sterft steeds een beetje om onderdrukte gevoelens naar boven te halen. Clara legt de effecten van het verdovingsmiddel uit: You will go to sleep. You will wake up. It will be as if those hours never existed. Lucy slaapt een diepe slaap, vrij van dromen. De oude mannen die haar weerloze lichaam betasten, proberen juist krampachtig de dood te ontkennen. Sleeping Beauty snijdt op ijskoude wijze een thema aan dat we liever onbesproken laten.

Room (Kyle Henry, 2005) dvd (5)

Bij sommige films heb ik bij de aftiteling het gevoel dat de makers zijn vergeten de laatste act aan de film te monteren. Bij de goedbedoelde low budget productie Room (vorige week voor een paar Euro gevonden in de uitverkoopbakken) weet ik zeker dat ze de laatste act gewoonweg vergeten zijn te filmen. Of zijn kwijtgeraakt.

A Return To Salem's Lot (Larry Cohen, 1987) dvd (5)

Goed nieuws voor wie nog twijfelt of je eerst de miniserie Salem's Lot (Tobe Hooper, 1979) gezien moet hebben vooraleer te beginnen aan A Return To Salem's Lot: je hoeft A Return To Salem's Lot ook niet te zien, ondanks bijrol voor onze favoriete, sigaren kauwende regisseur Samuel Fuller.

A Midnight Clear (Keith Gordon, 1992) Blu-ray
La Femme Du Vème (The Woman In The Fifth) (Pawel Pawlikowski, 2011) Blu-ray

Lees verder

Cigán
Regie: Martin Šulík
Jaar van uitgave: 2011
bioscoop

Lees verder

Whore's Glory (Michael Glawogger, 2011) bioscoop (7)

Zo populair als Ouwehoeren zal Whore's Glory nooit worden in de Nederlandse bioscoop. De enige lach in Zaal 3 van EYE was vanmiddag een ongemakkelijke lach. De Oostenrijkse regisseur Michael Glawogger drukt de kijker met de neus op het mensonterende prostitutieleven in Thailand, Bangladesh en Mexico. Hoe langer de film duurt, hoe meer je de blik wilt afwenden. De documentaire deprimeert meer dan het onderwerp bij voorbaat doet vermoeden. De meisjes die door familieleden in smalle, smoezelige steegjes van Faridpur aan hoerenmadammen worden verkocht, ogen verontrustend minderjarig. De concurrentie is moordend en wie geen geld oplevert krijgt klappen. Als de gezichtsloze eigenaren van de pandjes het huurgeld komen innen, schakelen ze in het gebied eerst de stroom uit en sluiten ze in het pikkedonker de hekken aan de voet van elke straat. De meisjes zitten letterlijk opgesloten. Aan de andere kant van de wereld proberen de Mexicaanse hoertjes hun uitzichtloze situatie te vergeten door crack te roken. Verdoofd staan ze voor hun deuropening in de wetteloze grensplaats La Zona, lonkend naar auto's die als grommende, hongerige roofdieren rondjes door de straten rijden. De clientèle lijkt volledig te bestaan uit halfdronken misogyne drugsdealers die maar al te graag de borstkas ontbloten voor het tonen van hun doodshoofdtatoeages. De dood wordt er als een god aanbeden. Waar in de eerste twee delen van het drieluik de fotografie soms kleurrijk (laserlampjes in Thailand) of zelfs schilderachtig is (Rembrandts kaarslicht in Bangladesh), en we niet hoeven te zien wat zich achter deuren afspeelt als de klanten eenmaal binnen zijn, is de kale TL-belichting in het derde deel hard en meedogenloos en bevinden we ons plotseling aan de verkeerde kant van de deur. Glawogger spaart de kijker niet. Enigszins beschaamd sluipen we na afloop de zaal uit.

Spilt Milk

De opening van Delicatessen op het nieuwe adres aan de Veemkade was zonder twijfel een succesvolle aangelegenheid. De gewelven onder Pakhuis Wilhelmina vormen een perfect decor voor optredens, tentoonstellingen en... filmvoorstellingen. Zie voor bescheiden impressie de kiekjes alhier.

Too Late Blues
Regie: John Cassavetes
Jaar van uitgave: 1961
dvd

Lees verder

Hara-kiri: Death Of A Samurai
Regie: Miike Takashi
Jaar van uitgave: 2011
dvd

Lees verder

De eerste helft van 2012 - een tussenstand

Het is nog veel te vroeg voor lijstjes, maar na de eerste zes maanden van 2012 kan het geen kwaad alvast op een rijtje te zetten wat het jaar ons tot nu toe heeft gebracht. Lees verder

Microfoon in beeld: deel 2

Falstaff a.k.a. Chimes At Midnight (1965)
Regie: Orson Welles
Plaats microfoon: rechtsboven in het hoekje aan een hengel
Moment: 00:04:23

A Night To Remember (Roy Ward Baker, 1958) dvd (9)

Bij stijgende buitentemperaturen ben ik gek genoeg geneigd een koude film op te zetten. Veel kouder dan het water in A Night To Remember kan het niet worden. Pas sinds de paar maanden geleden verschenen, formidabele uitgave op Criterion vond ik het tijd worden deze Britse klassieker voor het eerst te bekijken. Volgens kenners is dit de ultieme Titanicfilm. Ik moet ze gelijk geven. Er gaat niets boven een uitverkochte Tuschinski vol grienende tieners bij James Camerons Titanic, maar al die jonge meisjes plengden begin 1998 hun tranen vanwege het lot van bibberende filmsterren Leonardo DiCaprio en Kate Winslet. De overige drenkelingen sneuvelden slechts ter decoratie in digitale overdaad. Een van de vele sterke punten van A Night To Remember is dat die film juist gaat over het collectieve leed. Vlak voordat het laatste gedeelte van het schip voorgoed kopje onder gaat, bidden jong en oud, rijk en arm gezamenlijk elk in hun eigen taal hun laatste gebed. Om koud van te worden.

The Red House
Regie: Delmer Daves
Jaar van uitgave: 1947
Blu-ray

Lees verder

Gerry, of hoe een film in Nederland soms op de slachtbank kan belanden – een case study

Lees verder

Microfoon in beeld: deel 1

Anaparastasi (The Reconstruction) (1970)
Regie: Theodoros Angelopoulos
Plaats microfoon: linksboven
Moment: 1 uur, 18 minuten

Sanam
Regie: Rafi Pitts
Jaar van uitgave: 2000
dvd

Lees verder

Bombay Beach (Alma Har'el, 2011) dvd (8)

De bewoners van Bombay Beach zijn geen benijdenswaardig volkje. Het gehucht staat op dorre grond aan de kust van Californië, als roestend restant van een iets te optimistische Amerikaanse droom. Zelfs onkruid weigert er te groeien. Bombay Beach is een ideaal decor voor een documentaire over uitzichtloosheid, maar daar laat videoclipregisseur Alma Har'el zich in haar debuut niet toe verleiden. Ze richt haar camera met compassie op drie personages: zevenjarig probleemkind Benny, het zestienjarige American Football-talent CeeJay Thompson en de bejaarde avonturier in ruste Red. De hyperactieve Benny wordt door heftige medicijnen in toom gehouden en heeft te kampen met een alcoholistische vader met kwade dronk. Red heeft rechtse praatjes en een pistool. De enige waar we ons geen zorgen over hoeven te maken is CeeJay. Har'el is zo betrokken en krijgt zoveel vertrouwen dat haar camera onzichtbaar wordt. Ze overschrijdt regelmatig de grens tussen documentaire en fictie, onder meer door een choreograaf in haar crew op te nemen en de bewoners te laten dansen. Een ontwapenende methode, helemaal als muziek van de band Beirut voor begeleiding zorgt. Dans maakt ook een belangrijk deel uit in de meest recente videoclip van Har'el die gisteren online is gegaan: Fjögur Píanó van Sigur Rós (18+!), met opmerkelijke rol voor acteur Shia LaBeouf.

De Rouille Et d'Os
Regie: Jacques Audiard
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

Lees verder

Cave Of Forgotten Dreams (Werner Herzog, 2010) Blu-ray
Into The Abyss: A Tale Of Death, A Tale Of Life (Werner Herzog, 2011) Blu-ray

Lees verder

Prometheus vs. Metropolis

Ridley Scott citeert in Prometheus voornamelijk uit zijn eigen Alien (1979), maar bij het in beeld verschijnen van de immense sculptuur op de verre planeet waar het ruimteschip uit de titel landt, moest ik even denken aan de vrouwelijke variant in Metropolis van Fritz Lang uit 1927, de zwijgende klassieker waarin ook een androïde een centrale rol speelt. Het mannengezicht in Prometheus staat verborgen achter een muur op een plek waar de hel elk moment kan losbarsten. Het beeld in Metropolis staat achter een gordijn en heeft de naam Hel.

Louise Wimmer (Cyril Mennegun, 2011) bioscoop (6)

Française Louise Wimmer - vijftiger, gescheiden en zonder dak boven haar hoofd - doet dagelijks meerdere schoonmaakklusjes, maar heeft daarmee onvoldoende inkomen voor het aflossen van haar vele schulden. Door bureaucratische rompslomp wordt ze zo langdurig aan het lijntje gehouden, dat ze gestopt is met het zeggen van dankjewel. Op het strakke magere gezicht van de perfect gecaste Corinne Masier is geen plaats voor een bevrijdende glimlach. De openingsbeelden lijken door haar betraande ogen gefilmd. Louise kan geen kant meer op. Haar benarde positie wordt eenvoudig verbeeld als ze voor de zoveelste nacht wakker wordt op de achterbank van haar auto en ze de autodeuren niet kan openen, omdat aan beide kanten automobilisten hun wagens te dicht tegen de hare hebben geparkeerd. Haar enige ontsnapping is via de achterdeur. Louise's situatie is zo uitzichtloos dat een happy end niet voor haar is weggelegd. Een optimistisch slot zou zelfs ongepast zou zijn.

The Valiant Ones (Zhong Lie Tu)
Regie: King Hu
Jaar van uitgave: 1975
bioscoop

Lees verder

Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012) bioscoop (8)

Moonrise Kingdom is een originele variatie op bekende oude thema's: prille liefde, jeugdige rebellie, generatieconflict. Het gegeven van de variatie trekt regisseur Wes Anderson door naar de soundtrack. Tijdens de titelsequentie klinkt The Young Person's Guide To The Orchestra (1946). Deze educatieve compositie van Benjamin Britten bestaat uit variaties op een thema van Henry Purcell en maakt de luisteraar bewust van het proces van arrangeren en orkestreren. De film maakt middels obsessief gebalanceerde beeldcomposities en nadrukkelijke camerabewegingen de kijker bewust van het medium film. Net als in muziek is in de film sprake van een dissonantie. Op het fictieve eiland New Penzance, bij de kust van New England, beweegt de camera langdurig van links naar rechts, door het boyscoutkamp waar scout Sam (Jared Gilman) verblijft en dwars door het huis van tiener Suzy (Kara Hayward). Sam en Suzy proberen aan hun omgeving te ontsnappen, op zoek naar een idyllisch toevluchtsoord, zoals ze die kennen uit de fantasievolle avonturenboeken uit de bibliotheek. De beweging van Sam gaat vaak in tegenovergestelde richting en vormt de eerste filmische dissonant. De camera volgt de jongen ook meerdere keren vanuit de hand gefilmd in plaats van vanaf het statief en de dolly die in de rest van Moonrise Kingdom worden gebruikt. Ontsnappen is echter lastig in de vooraf tot in de kleinste details uitgetekende film. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Het lot van Sam is al bepaald, hoe hij ook probeert in tegenovergestelde beweging door het leven te gaan. De goddelijke hand wordt vertegenwoordigd door een alwetende weerdeskundige (Bob Balaban) die in zijn introductie de aankomende storm voorspelt en weet welke gevolgen de extreme weersomstandigheden zullen hebben op het verhaal.

Kid-Thing
Regie: David Zellner
Jaar van uitgave: 2012
bioscoop

Lees verder