home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


29 december 2001

Johan in de MAX: supersterretjes

Het laatste concert van het jaar. Laat ik er niet te dramatisch over doen. Voor volgende week staan al nieuwe concerten in de agenda genoteerd. De overgang van 2001 naar 2002 is een formaliteit. Toch heeft de bijeenkomst in de Melkweg Max het karakter van een generale voor het eindejaarsfeest dat morgen gaat losbarsten. Ons clubje had zich eerder op de avond verzameld in een Italiaans restaurant aan de Marnixstraat voor het verlate jaarlijkse kerstdiner. De drie bands in de Melkweg waren een mooie aanleiding voor het samenzijn. De Max is nog niet uitverkocht als we binnen komen, maar het duurt niet lang voordat ook het balkon propvol zit. En dat voor drie groepen van Nederlandse bodem. Jammer dat de DJ het bijzondere van zo'n moment niet inziet. Hij draait welgeteld 1 Nederlands plaatje en die is, hoe verrassend, van Daryll-Ann. Terwijl Nederland juist barst van de talentvolle groepen. DJ Arnold S. mag toch geacht worden met de hoeveelheid muziek die hij per jaar tot zich neemt een verantwoorde keuze te kunnen maken. Nee hoor, het is Britpop dat de klok slaat. Zo is Nederland: we hebben zeer regelmatig een London Calling, maar de kreet Amsterdam Calling durven we nauwelijks in de mond te nemen. Bij VPRO's 3voor12 heb je wel een Britpop programma (met de fantasievolle naam London Calling) maar geen uitzendingen ter ere en meerdere glorie van Hollandse bandjes. Ik wist niet dat Nederland tot de Gemenebest behoorde.

Coparck heeft weer een originele visuele gimmick bedacht. Op het scherm achter hen op het podium zien we de uitvergroting van een vrouwenhand die live tijdens de nummers het logo en de bandnaam tekent en woorden uit de liedjes die voorbijkomen uitlicht en omringd met sterretjes. Als ze even geen zin meer heeft, legt ze een tijdschrift vol zwart-wit illustraties voor de camera en bladert ze langs vliegtuigen, gebouwen en gezichten. Coparck speelt, zoals wel vaker, veel nieuw materiaal tussen de van hun zeer sterke debuutalbum bekende nummers. Ze nemen het risico het publiek daarmee teleur te stellen, want dat wil meestal alleen maar vertrouwde klanken horen. Het voordeel van deze aanpak is dat Coparck scherp blijft en zo tegelijkertijd het publiek scherp houdt. De band heeft een zeer eigen geluid dankzij de kortademige, hoge vocalen, de zangerige en zeer lage baspartijen op modern geconstrueerde contrabas en, bovenal, de breed uitwaaierende toetsenpartijen van de altijd met lichaam en geest totaal in zijn spel opgaande toetsenist. De heerlijk uit de bocht gierende solo op analoge synthesizer in het laatste nummer is een uitstekend substituut voor de uitgekauwde gitaarsolo's die we bij de tweede band moeten ondergaan.

Supersub heeft geen eigen geluid en als ze een eigen gezicht hebben dan zal ik dat op een willekeurige doordeweekse dag in de Kalverstraat niet herkennen. Zelfs met een drummer die zich laat leiden door een clicktrack (de momenten waarop hij een koptelefoon op zijn oren zet) willen ze maar niet ontkomen aan hun imago: Supersub blijft de exacte kopie van alles wat saai is aan het al jaren over zijn hoogtepunt heen zijnde non-genre Britpop. In het openingsnummer klinken ze nog als Echo & The Bunnymen (Bring On The Dancing Horses!), een paar nummers verder lijken ze op zoek te zijn naar de opwinding van Supergrass. Tijdens de rest van het optreden overheerst de geest van Oasis. Of beter gezegd: het spook van Oasis. De mannen in zwart compenseren hun fossiele genrekeuze geen moment met een memorabel refrein of een boeiend, open geluid. Nee, ze smeren de nummers potdicht waardoor elke nuance compleet naar de Filistijnen geholpen wordt. Supersub? Ik zit meer te denken aan Supersuf. Als ik merk dat de meeste mensen van mijn gezelschap er stiekem tussenuit zijn geknepen, ga ik naar ze op zoek. Ze hebben allen een veilig heenkomen gezocht in de hal. Van de tien mensen die ik om hun mening naar de wanprestatie vraag, zeggen er tien dat ze er helemaal niets aan vonden. Ik weet niet hoe het contract er uit ziet dat Supersub heeft getekend met Excelsior, maar het label doet er verstandig aan op zoek te gaan naar de kleine lettertjes om alsnog van de Britpoppers af te komen. Supersub wordt anders hun superflop.

Johan heeft de dankbare taak ons concertjaar af te sluiten. De vijf mannen bewijzen dat het niet erg is volgens zeer traditionele methode een liedje in elkaar te zetten, als dat liedje maar vol zit met veelbelovende coupletten, sierlijke bruggen en onvergetelijke refreinen. Vrijwel alle liedjes van hun beide albums bevatten hits. Vooraan staan fans mee te zingen, te springen op de up-tempo nummers en met sterretjes in de handen tijdens de introspectieve momenten. Het zijn niet zomaar sterretje. Het onschuldige vuurwerk is extra large en blijft anderhalf liedje lang branden. Het zijn supersterretjes. De overuren draaiende rookmachine kan niet op tegen de rook die ze produceren en de zwavel is tot achterin de zaal te ruiken. De stemming op het podium is voorzichtig uitgelaten. De muzikanten hebben regelmatig oogcontact met elkaar, maken grapjes en spelen vol overgave. Het contrast tussen de teksten vol zielenpijn en levenstwijfels en het plezier waarmee voorman Jacco in de spotlichten staat, is frappant. Muziek kan alleen maar slagen wanneer er sprake is van contrasten, zij het tekstueel of verborgen in de composities. Tegenstellingen zorgen voor spanning en tillen de pure popliedjes naar een hoger niveau. Er is maar 1 liedje dat niet werkt. Jacco kondigt het aan als de hit die maar geen hit wilde worden (behalve in Taiwan, grapt gitarist/toetsenist Diederik). Als globale kenner van hun repertoire weet ik niet om welke titel het gaat. Ik wacht tevergeefs op een tot de verbeelding sprekend refrein. Liedjes met een voor de gemiddelde luisteraar te rare maatwisseling worden nooit een hit, zeker niet in Nederland. 5 O'clock (It') van Aphrodite's Child mag ook wel eens ingeruild worden voor een nieuwe, verrassende coverkeuze. Verder is Johan de held van de avond en geeft de band ons voldoende energie voor de resterende wintertijd.

Everybody knows this is your finest hour/A shooting star, that's what you are, this is your time.

Tekst: Vido Liber


Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]