Vido's FilmZine

Mother (Madeo)
Regie: Bong Joon-Ho
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

R U There
Regie: David Verbeek
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Johan Primero (Johan Kramer, 2010) bioscoop (7)
De speelfilm Johan Primero gaat over routineus gedrag, over de rondjes die we dagelijks in het leven rijden. Het is dat de weg onder de wielen van de lelijke eend van Johan (José Luis Adserías) niet bij elk rondje drastisch slijt, anders had de Barcelona-fan al rijdend zijn eigen graf gegraven, 50 keer per dag rijdend rondom het stadion van zijn favoriete voetbalploeg. Volgens Johans bijgeloof is FC Barcelona dankzij zijn rondjes elk jaar verzekerd van het kampioenschap. De obsessie van Johan ontneemt hem het zicht op alternatieven in het leven. De boodschap ligt net zo dik op het verhaal, als het hoofdpersonage op zijn autostoel. Ondanks de simpele plot is de kleine film toch een aangenaam tussendoortje, vanwege het maximale gebruik van een beperkte speelruimte (Johan komt zijn auto niet uit) en de subtiele verschillen tussen de dagelijkse vaste ontmoetingen.

Night Of Fear (Terry Bourke, 1972) (7)
De documentaire Not Quite Hollywood (2008) van Mark Hartley, over de geschiedenis van de Australische genrefilms, moet ik nog zien, maar bij een grote winkel aan de Kalverstraat, waar tussen de schappen horror vaak interessante buitenlandse edities liggen, vond ik alvast twee voorbeelden van B-films from down under: de double bill Night Of Fear en Inn Of The Damned (1975), door de winkel rechtstreeks uit Australië geïmporteerd. Night Of Fear onderscheidt zich op een paar punten van de reguliere goedkope B-films over vrouwen die door maniakken worden opgejaagd. Allereerst de lengte van slechts 54 minuten. Reden voor die korte duur: Night Of Fear was bedoeld als pilot voor een serie horrorverhalen voor televisiezender ABC. De overkoepelende titel staat nog steeds in de openingstitel te lezen: Fright. Wat vervolgens opvalt, is het ontbreken van dialogen. Los van enkele angstkreten is Night Of Fear een zwijgende film. Alle geluiden werden pas later aan het beeld toegevoegd. Het simpele gegeven, van een vrouw (Carla Hoogeveen) die met autopech ver buiten de bebouwde kom wordt achtervolgd door een psychopaat (Norman Yemm), doet in combinatie met het huis waar ze in belandt denken aan Texas Chainsaw Massacre, de klassieker die pas een paar jaar later uitkwam. De soundtrack is zeer expressief en de montage in sommige gevallen extreem, zoals tijdens de voetstappen van de boeman over de bosweg – bij elke stap gaat het beeld even op zwart. Hoofdrolspeelster Hoogeveen is volgens de iMDB in Nederland geboren, maar daar is in het audiocommentaar niets meer van terug te horen.

Shadows Of Forgotten Ancestors (Sergei Parajanov, 1964) dvd (9)
De Oekraïne zoals je het tegenwoordig niet meer ziet. Geholpen door D.o.P. Yuri Ilyenko laat de Georgische grootmeester Parajanov de camera dansen langs feeërieke folklore in een verhaal over het getroebleerde liefdesleven van boerenzoon Ivan. De camera trekt zich weinig aan van de zwaartekracht, zoals in de scène bij een mistige rivierstroming waar een houten vlot langs en door het beeld vaart alsof wij, de toeschouwers, spoken zijn. Verderop trekt de regisseur impressionistische verfstrepen over het canvas wanneer een camera vanachter herfsttakken langs kleurig uitgedoste feestgangers glijdt. De kleuren barsten van het scherm dankzij de recente haarscherpe transfer op het label Artificial Eye.

Women Without Men (Shirin Neshat, 2009) bioscoop (8)
Nog meer beeldpoëzie, net als in Shadows Of Forgotten Ancestors. Het begint al fraai in de openingssequentie met een vrouw op een dak - haar zwarte verschijning steekt af tegen de witte hemel. Ze staat op het punt uit te vliegen, in een wanhopige poging te ontsnappen aan haar opgesloten bestaan. Gezien vanachter haar zwarte haren lijken de puntige daken aan de overkant op piramides bedekt onder grijze as. Vrouwen in Iran proberen zich in 1953 te bevrijden van het patriarchale juk. Religieus dogmatisme en politieke instabiliteit beperken hun bewegingsvrijheid. Cultuur is de weg naar vrijheid en democratie, zegt de belezen linkse elite, maar ook die staat op het punt slachtoffer te worden in woelige tijden. Cultuur is in het speelfilmdebuut van beeldend kunstenares Shirin Neshat een symbiose van Oosterse en Westerse invloeden. Een christelijke piëta naast een moslimgebed. Iraanse liederen naast verwijzingen naar Hollywood. Het naakte lichaam van het graatmagere hoertje Zarin (Orsolya Tóth) lijkt uit marmer gebeiteld. Later ligt ze in het water als de vrouw in het schilderij Ophelia van John Everett Millais uit 1852. De camera glijdt in het titelshot de boomgaard binnen en zweeft daar tussen de mist als in de nacht van Murnau’s Sunrise uit 1927. Hoe verraderlijk een paradijselijk ogend toevluchtsoord kan zijn, weten we van Antichrist (Lars von Trier, 2009).

Lost Persons Area (Caroline Strubbe, 2009) bioscoop (7)
In het niemandsland tussen de Vlaamse fabrieksblokken steken de hoogspanningsmasten uit als scheepsmasten. Aan de voeten van de masten is de woonkeet van Bettina (Lisbeth Gruwez) en elektricien Marcus (Sam Louwyck) kajuit en kantine ineen. Marcus en zijn Hongaarse gastarbeiders komen er elke werkmiddag lunchen. Buiten spijbelt dochtertje Tessa (Kimke Desart), wandelend door een mentale wereld die waarschijnlijk weidser is dan het kale industriële landschap uit de werkelijke wereld. Even ziet het ernaar uit dat Marcus’ gebrek aan diploma’s een streep zet door zijn trouwplannen met Bettina, maar het compagnonschap met de stille Szabolcs (Zoltán Miklós Hajdu, uiterlijk gezien de Hongaarse Jeremy Davies) lijkt toch een solide basis voor het aanstaande huwelijk. De personages worden binnen het frame en in het landschap tot minuscule proporties teruggebracht. Er schuilt gevaar in de hen omringende leegte, een gevaar dat niet eenvoudig valt af te zweren. Aan het eind van de dag glipt de zon gezwind onder de horizon. Het gouden uur, wanneer het licht tussen de wolken op zijn warmst oranje is, krijgt nauwelijks kans bij zo’n onverhoeds vallende duisternis. Lost Persons Area bevat uitstekend spel van alle betrokkenen, zeker van de naturelle Desart. Het soms moeilijk verstaanbare, niet ondertitelde Vlaams blijkt geen belemmering voor het volgen van de gebeurtenissen.

Peppermint Candy (Chang-dong Lee, 1999) dvd (8)
Sommige ideeën hangen op hetzelfde moment in de lucht. Toen Christopher Nolan bezig was met Memento, draaide Chang-dong Lee (o.a. Oasis en Secret Sunshine) zijn tweede speelfilm Peppermint Candy, eveneens een verhaal dat achterstevoren wordt verteld. Peppermint Candy is echter geen thriller, maar een drama over keuzes in het leven en in die hoedanigheid meer verwant met het liefdesdrama 5x2 van François Ozon uit 2004. De zwakheden van hoofdpersonage Yong-ho (Sol Kyung-gu) worden zeer geleidelijk verklaard door gebeurtenissen in het verleden. Zijn geschiedenis krijgt een extra laag, omdat het verhaal gekoppeld is aan de geschiedenis van Zuid-Korea in de periode 1979-1999. Door de achterstevoren afgespeelde vertelstructuur suggereren 5x2 en Irréversible (Gaspar Noé, 2002) in hun slotscènes een happy end. Chang-dong Lee kiest voor een gelaagder einde.

Welt Am Draht (World On A Wire) (Rainer Werner Fassbinder, 1973) dvd (8)
De toekomstwereld in Fassbinders tweedelige televisiefilm loopt vooruit op die getoond in The Matrix. In beide gevallen is een telefoon een poort tussen de eigen wereld en de virtuele wereld en lopen geheime agenten rond in driedelig pak. Na een ongeluk van zijn voorganger en de verdwijning van een beveiligingsbeambte op zijn werk, wordt Fred Stiller (Klaus Löwitsch, volgens overlevering permanent in beschonken staat) het nieuwe technische hoofd van project Simulacron 1, een computerprogramma waarmee menselijk gedrag kan worden gesimuleerd, voor wetenschappelijke doeleinden, maar ook om toekomstig consumentengedrag te berekenen voor een staalbedrijf. Stiller vermoedt dat er meer zit achter het ongeluk en de verdwijning. Door zijn paranoia en zijn experimenten met Simulacron 1 verliest hij grip op de realiteit. Het na een restauratie fonkelend nieuw ogende Welt Am Draht is een surrealistische vertelling vol letterlijke weerspiegelingen en filosofische bespiegelingen over identiteit en zelfbewustzijn in een wereld die lijkt opgebouwd uit vergane Hollywoodglamour.

Life During Wartime (Todd Solondz, 2009) bioscoop (7)
Life During Wartime is even schrijnend als Happiness (1998), maar niet meer zo verrassend, ondanks het verruilen van de acteurs uit de eerdere film voor nieuwe gezichten. Het thema van berouw en vergeving wordt teveel uitgesproken, wat meestal zonde is in een visueel medium. De oorlog uit de titel is van psychologische aard en wordt uitgevochten tussen thuismuren. De slachtoffers, zowel de nog levende als de dode, wandelen als spoken door het beeld.

La Prima Linea (Renato de Maria, 2009) bioscoop (6)
Als we aan de macht komen, schaffen we het woord ‘normaal’ af, zegt Susanna, het liefje en de medestrijder van Segio in de Italiaanse links-radicale splintergroep La Prima Linea. Vanaf hun keuze tot extreme politieke actie is een normaal leven voor de twee voor altijd uitgesloten. In het trappenhuis van een huurappartement doen ze zich ten overstaan van hun buurvrouw voor als getrouwd stel. Dat ze in het echt nooit een gezin zullen stichten is glashelder wanneer ze even later hoogst ongemakkelijk met de baby van de buurvrouw in hun armen staan, geen idee wat aan te vangen met het huilende kind. Het verhaal van Segio wordt verteld in drie lagen: hij doet recht in de camera vanuit zijn gevangenschap een monotone spijtbetuiging (1989), hij bereidt een actie voor om Susanna uit de gevangenis te bevrijden (1980) en we zie het begin en het verloop van hun relatie tijdens de steeds gewelddadiger worden terreuracties in roerig Italië (1976-1979). Acteur Riccardo Scamarcio speelt net zo levendig als een persfoto van Che Guevara. Zijn eentonige acteerstijl maakt het relaas, ondanks de schokkende aanslagen en de spectaculaire bevrijding, nogal afstandelijk.

Children Of The Damned (Anton M. Leader, 1964) dvd (6)
Children Of The Damned, het vervolg op Village Of The Damned (Wolf Rilla, 1960), is beter dan de voorganger. Niet vanwege het verhaal (onbevlekt ontvangen superkinderen worden vanwege hun buitenaardse gaven opgejaagd door de aardse supermachten), maar omdat de fotografie meer geïnspireerd oogt. De cameravoering in Village Of The Damned is conventioneel als in een televisiefilm - Children Of The Damned neigt meer naar cinema. Je zou het verhaal kunnen zien als metafoor voor de verhoudingen tussen rebellerende tieners, opgestookt door rock-’n-roll, en de gevestigde normen van hun ouders, gezien binnen de context van de eerste helft van de jaren zestig. Ook in Children Of The Damned is muziek een wapen. De kinderen schieten dodelijk noten af op hun belagers met hulp van een op een kerkorgel aangesloten machine. De kakofonie kwam mij bekend voor en het duurde even voordat ik me weer herinnerde waar ik de sample eerder heb gehoord: in het openingsnummer van het album Iso-Erotic Calibrations van het project T.A.G.C. uit 1994 met Clock DVA-voorman Adi Newton.

Ondine (Neil Jordan, 2009) bioscoop (5)
Ondine is een sprookje dat zowel kinderen als volwassenen probeert te behagen. Als de dochter van Syracuse (Colin Farrell) in haar rolstoel komt aangereden en haar mond open doet, is Ondine een kinder(achtig) sprookje. Eerlijk gezegd ervoer ik het meiske als een betweterig wicht en was ik telkens blij wanneer ze uit beeld rolde. De volwassen momenten worden niet volledig uitgespeeld, wat onder meer een halfslachtige bedscène oplevert waar een vrijpartij à la Don’t Look Now op zijn plaats was geweest. De wonderen in de eerste tweederde van de film botsen met de uitleggerige realiteit in het laatste derde deel. Neil Jordan was beter op dreef in het donkere The Company Of Wolves (1984).

Repo Men
Regie: Miguel Sapochnik
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Earth (Aleksandr Dovzhenko, 1930) dvd (9)
Nog niet eerder heb ik in een film een oude man zo waardig en sereen afscheid van het leven zien nemen als in de openingsscène van de zwijgende Sovjetklassieker Earth. Terwijl God Zijn vingers door het koren laat glijden, kondigt Simon in de boomgaard zijn aanstaande dood aan, temidden van familieleden en vers geplukt fruit. Voordat hij voorgoed zijn ogen sluit, vraagt de oude man om een appel. Hij laat het zoete vruchtensap nog eenmaal over zijn lippen druppen. Na zijn dood verdwijnen de tradities en doet de tractor zijn intrede in de arme boerengemeenschap, als wapen tegen de rijke boeren. Terwijl het conflict slachtoffers maakt, houdt vriend en kameraad Peter de wacht bij Simons graf, hopend op een troostende boodschap uit het hiernamaals. Earth is recentelijk opnieuw uitgegeven door Mr. Bongo. Zie ook YouTube.

Diamonds Of The Night (Jan N?mec, 1964) dvd (8)
Twee jongens ontsnappen uit een trein richting concentratiekamp. Hongerig dolend door de bossen, putten ze kracht uit restanten herinneringen aan onbevangen vredestijd. Ze worden opgedreven door een bewapende groep kwijlende bejaarde nazisympathisanten. De jagers laten zich niet door gebrekkige fysiek tegenhouden om de vluchtende jeugd definitief van hun herinneringen te ontnemen.

Histoire(s) Du Cinéma (Jean-Luc Godard, 1988-1998) dvd (7)
Een man rent in slow motion door korenvelden. Is hij op de vlucht? Probeert hij iemand in te halen en te waarschuwen voor naderend gevaar? Een paar dagen later zie ik dezelfde man rennen in Earth van Aleksandr Dovzhenko (zie hierboven) en weet dan pas wie hij is en wat zijn beweegredenen zijn. Kijkend naar de eerste paar afleveringen van Histoire(s) Du Cinéma, bleek ik al vooruit te zien naar mijn eigen geschiedenis(sen) van de film.

The House Of The Devil (Ti West, 2009) dvd (7)
De fletse gele belettering in de openingstitels en de walkman van Samantha (Jocelin Donahue) zorgen in deze horrorfilm voor een prettig retrogevoel. De filmtitel zegt genoeg over het gevaar dat de babysitter loopt als ze, gemotiveerd door geldgebrek, bevestigend antwoordt op de vraag van de sinistere Mr. Ulman (Tom Noonan) of ze een paar uur op zijn bedlegerige moeder wil passen. Buiten staat de maan op het punt uit het zicht te verdwijnen door de schaduw van de aarde. The House Of The Devil maakt gebruik van ouderwetse suspense - de kijker weet net iets meer dan het slachtoffer. Tot aan de ietwat teleurstellende finale heeft dat een aangenaam zenuwslopend effect.

Agora (Alejandro Amenábar, 2009) bioscoop (6)
In de bewegende computerschildering die voor Alexandrië doorgaat is de Romein Orestes (Oscar Isaac) het enige redelijk interessante personage. Het historische epos gaat over de astronomische ontdekkingen van filosofe Hypatia (Rachel Weisz), maar zij is zo met de wetenschap bezig dat haar personage geen ontwikkeling meemaakt. De emotioneel veel te onderkoeld acterende Max Minghella maakt het als Davus moeilijk mee te gaan in de keuzes die hij als verliefde slaaf moet maken. De kijker mag eerst een hekel hebben aan, om vervolgens te vermoeden dat zijn gevoelens voor Hypatia oprecht zijn en dat zijn pragmatisme uiteindelijk leidt tot goede daden. Als hij een steen tegen zijn schedel krijgt, doet dat bij de kijker ook pijn.

Dossier K. (Jan Verheyen, 2009) bioscoop (6)
Deze thriller over de Albanese maffia in Antwerpen is van het degelijke soort. Kundig gemaakt en onderhoudend. Door tijdsgebrek en een overvolle cast blijven veel personages schetsmatig of zelfs karikaturaal (vooral Pjetr Gaba (Fatos Fryeziu) met zijn vettige staartje, valse grijns, zwart leren jack en litteken). Gedenkwaardige scènes ontbreken, zodat ik ondanks het ambachtswerk van de filmmakers zeker weet dat Dossier K me niet lang zal bijblijven.

I Know You Know (Justin Kerrigan, 2009) dvd

De draai in I Know You Know, midden in de autobiografische tweede speelfilm van Justin Kerrigan, is een letterlijke draai. De elfjarige Jamie (een indrukwekkend ingehouden debuut van Arron Fuller) kijkt vanaf de schoolbank naar buiten en ziet door de regen een wagen stuurloos rondjes slippen over het gladde wegdek. De jongen begint zich langzaam maar zeker te realiseren dat zijn eigen leven ook in de rondte tolt. Hij ontdekt wat de kijker allang vermoedt: er klopt iets niet aan de geheime missies van zijn vader Charlie. Wat begint als een avontuurlijk jeugdfilm, verandert in een psychologisch drama. Robert Carlyle gunt ons vlak na de draai een glimp onder het masker waar de verknipte geest van Charlie onder schuil gaat. Heel knap hoe de Schotse acteur de conflicterende emoties door elkaar weet te spelen. De relatie van vader en zoon staat onder constante druk. Dankzij de inzet van de twee hoofdrolspelers levert dat een ontroerende finale op. De kleffe filmscore is de enige smet. Omdat de film vrij kort is, draait de aftiteling extreem traag voorbij, zodat I Know You Know alsnog bijna 80 minuten duurt.

Verraad, verleiding en verzoening: de rol van eten in speelfilms
Auteurs: Louise O. Fresco en Helen Westerik
Jaar van uitgave: 2010
boek

Lees verder

Vorige filmweek 21 in cijfers (en enkele woorden)

La Belle Et La Bête (Jean Cocteau, 1946) dvd (9)
Het betoverde kasteel van Het Beest weet in dit sprookje voor volwassenen meer dan zestig jaar na dato nog steeds te verwonderen. Dichter en filmmaker Cocteau laat zich geenszins van de wijs brengen door de technische beperkingen in het naoorlogse Frankrijk en biedt met behulp van eenvoudige special effects de kijker een spiegel aan als portaal tot een droomwereld. Dankzij een vertragingseffect heeft de entree van Belle in het kasteel een magistrale uitwerking, wanneer ze als een geest glijdt door hallen met waaiende gordijnen en langs kandelaren die worden vastgehouden door uit de muur stekende armen. Het Beest ontvangt haar in een universum van onbegrensde poëzie.

Yo, También (Antonio Naharro & Álvaro Pastor, 2009) bioscoop (7)
Sentimentaliteit ligt op de loer bij het verhaal over een intelligente, afgestudeerde jongeman met het syndroom van Down die verliefd wordt op zijn normale collega Laura (Lola Dueñas). Daniel (een zeer charismatische Pablo Pineda) is gelukkig niet zo voorspelbaar snoezige als acteur Pascal Duquenne in Le Huitième Jour (Jaco Van Dormael, 1996), getuige zijn volwassen fantasieën over de vrouwelijke collega’s op de werkvloer. Hij is zo intelligent omdat zijn moeder hem consequent als een normaal kind heeft opgevoed en hem op jonge leeftijd onder meer met literatuur confronteerde. De keerzijde van haar opvoeding is dat ze haar zoon ook ongelukkig heeft gemaakt in de liefde. Een interessant dilemma.

Police, Adjective (Corneliu Poumbioiu, 2009) bioscoop (7)
Een minimum aan beelden wordt uiteindelijk gecompenseerd door een maximum aan woorden. Regisseur Poumbioiu houdt de zwijgende shots van de jonge politieman die hasjrokende jongeren schaduwt lang aan, om zo de sleur van het speurwerk voelbaar te maken. Daardoor zat ik de eerste helft van de film tegen mijn wil in tegen de slaap te vechten. In de tweede helft speelt taal de hoofdrol, zowel bij de politieman thuis tijdens een discussie met zijn vrouw over de metaforen in een vreselijke Roemeense schlager, als op het werk, wanneer hij bij de baas op het matje wordt geroepen en met het woordenboek op tafel de les krijgt gelezen over de verhouding tussen geweten en wet. Omdat taal de boventoon voert, houdt de camera letterlijk en figuurlijk zoveel mogelijk afstand.

Les Barons (Nabil Ben Yadir, 2009) bioscoop (6)
Vanaf de onrustig onder de gympen van de Marokkaanse hoofdpersonen bungelende openingstitels, lijkt Les Barons een komedie te gaan worden vol stilistische speelsheid. In het eerste half uur worden aan die gedachte ook nog invloeden van Woody Allen toegevoegd (aspirant stand-up comedian Hassan (Nader Boussandel) praat af en toe recht in de camera en stapt, net als in Annie Hall, zijn eigen flashback binnen). Het blijft echter niet lang zo leuk. In de tweede helft lijdt deze Belgische multicultikomedie aan een onvaste toon, onder meer vanwege de al te gemakkelijke wijze waarop een bruid wordt gedumpt en door een overmatige geweldseruptie in een metrostation.

Centurion (Neil Marshall, 2009) bioscoop (5)
Romeinse soldaten opgejaagd door op wraak beluste Schotse Picts. Tijdens hun gevechten staat de camerasluiter op 90-graden (en/of 45-graden) in plaats van de gebruikelijke 180-graden, wat een desoriënterend effect oplevert dat sinds Saving Private Ryan een terugkerend beeldcliché is in actiefilms. De choreografie van de gevechten zijn extra moeilijk te volgen vanwege de veel te snelle, willekeurig aanvoelende montage. De talenten van onder anderen Michael Fassbender (Hunger) en Dominic West (The Wire) verzuipen in opspattende bloedfonteinen. De echte hoofdrolspelers zijn de woeste, ongerepte bergen en sneeuwbedekte heuvels in de Schotse hooglanden.

Instant Swamp
Regie: Satoshi Miki
Jaar van uitgave: 2009
dvd

Lees verder

Vorige filmweek 20 in cijfers (en enkele woorden)

Floating Weeds (Yasujiro Ozu, 1959) dvd (9)
Geen jaar compleet zonder een Ozu. In Floating Weeds strijkt een kabuki-gezelschap neer in een slaperig havenplaatsje. Hun groepsleider neemt de gelegenheid waar om een oude vriendin en haar zoon te bezoeken. Zoonlief denkt dat hij een oom is, maar de oude acteur is natuurlijk zijn vader. Een jaloerse actrice verzint een minne list en doorkruist daarmee de relatie tussen de twee. De openingsscène is al een pracht, zoals de witte vuurtoren als baken dient tijdens de introductie van de locatie – bij elk volgend shot neemt de camera enkele stappen terug en trekt Ozu ons heel subtiel het verhaal binnen, net zo geleidelijk als de boot van de acteurs de haven binnenvaart. Een beweging zo mooi vanwege de weergaloze eenvoud.

The Ghost Writer (Roman Polanski, 2010) bioscoop (7)
Lekkere thriller vol verwijzingen naar persoonlijke besognes (Polanski’s huidige isolatie onder wakend oog van de media), wereldpolitiek (Tony Blair en de invasie in Irak) en filmklassiekers (zowel good ol’ Hitchcock als Polanski’s eigen back catalogue). Geïnspireerde casting en solide script zorgen voor afgeronde personages.

Scandal Sheet (Phil Karlson, 1952) dvd (7)
Geen titel voor de filmcanon, maar wel een fijne, degelijke ouderwetse thriller naar een succesvolle roman van latere regisseur Samuel Fuller. Nietsontziende verse hoofdredacteur weet de oplage van een vroeger zo gedegen krant op te stuwen door te scoren met sensatieverhalen. Zijn grootste succes is het lopende nieuws over een vermoorde deelneemster aan een door zijn krant georganiseerde vrijgezellenfeest. Zijn grootste probleem: hij is zelf de moordenaar, en zijn favoriete jonge reporter is fanatiek op zoek naar de dader. Een script als verplichte leerstof voor gewetenloze hoofdredacteuren als het type J. Dijkgraaf.

Vigo: Passion For Life (Julien Temple, 1992) dvd (7)
De maker van The The Great Rock 'n' Roll Swindle (1980) bracht in 1992 een ode aan de veel te vroeg overleden Franse regisseur Jean Vigo (1905-1934). Veel verwijzingen naar de filmgeschiedenis - van de toverlantaarn, via de travelogue naar zwijgende narratieve film naar Vigo’s meesterwerk L’Atalante (1934). Ondanks oprechte bedoelingen en mooie plaatjes is Passion For Life verder een wat breed gespeeld liefdesdrama, dat alleen kenners van Vigo’s werk enigermate zal bekoren.

Prince Of Persia: The Sands Of Time (Mike Newell, 2010) bioscoop (6)
Buitenlandse grootmacht valt een heilige stad binnen onder het voorwendsel dat er weapons of mass destruction verborgen liggen, als voorwendsel voor een jacht op kostbare grondstoffen. Klinkt als een politiek getinte oorlogsfilm, maar Prince Of Persia is slechts een op een computerspel gebaseerde zwaard- en degenfilm met een magisch tintje en Jake Gyllenhaal als prinselijke redder-in-nood met een Brits accent. Net als zijn personage Donnie Darko wordt Gyllenhaal geholpen door de mogelijkheid van tijdreizen, dus zijn casting is eigenlijk niet eens zo raar als het er uitziet. Algemene vraag met betrekking tot digitale landschappen: waarom moet daar ALTIJD, maar dan ook echt ALTIJD in de verte een zwerm vogels doorheen vliegen? Meestal in de buurt van een toren of gelijksoortig gebouw. Zijn alle CGI-specialisten verkapte ornithologen?

Baaría (Giuseppe Tornatore, 2009) bioscoop (5)
In sneltreinvaart door drie generaties in het pittoreske Italiaanse plaatsje uit de titel. Voordat je een beetje gewend bent aan de hoofdpersonen zijn ze tien jaar ouder en worden ze gespeeld door andere acteurs, waar je weer aan moet wennen waarna ook die op hun beurt na een kwartier weer gespeeld worden door andere acteurs. Personages verouderen ook nog ’s niet parallel aan elkaar in een drukke film over drukke mensen. De Italiaanse dialogen worden voornamelijk geschreeuwd. Is ADHD een typisch Italiaanse aandoening?

A Nightmare On Elmstreet (Samuel Bayer, 2010) bioscoop (0)
Waarom zou je een horrorklassieker willen opgraven wanneer je de klassieke boeman al zijn markante eigenschappen ontneemt? Freddy Krueger is in deze remake niet eng en niet grappig. Vooral het ontbreken van die laatste eigenschap is funest, want dankzij zijn scherpe tong konden we niet wachten tot Krueger in het origineel weer in beeld verscheen. Stiekem stonden we aan zijn kant. De nieuwe Krueger (gespeeld door Jackie Earle ‘eens een pedo altijd een pedo’ Haley, zie ook: Little Children) roept in het gunstigste geval slechts desinteresse op. Waar we ook geenszins in kunnen geloven: het feit dat ALLE tienerslachtoffers zich NIETS meer kunnen herinneren van hun gezamenlijk verblijf bij de kinderopvang tijdens hun kleutertijd.

Decoder
Regie: Muscha
Jaar van uitgave: 1984
dvd

Lees verder

De vorige filmweek in cijfers (en enkele woorden)

Farewell (Ditteke Mensink, 2009) bioscoop (8)
Documentair verslag uit de dagboeken van lady Grace Drummond-Hay, de enige vrouw tijdens de overtocht van Graf Zeppelin in 1929, is tevens een geheim liefdesverhaal op (letterlijk) hoog niveau. Wat ik me nog afvroeg tijdens het kijken: zou de tijdelijke vermissing van de zeppelin in scène zijn gezet als publiciteitsstunt van financier William Randolph Hearst om zo de krantverkoop te stimuleren?

Home (Ursula Meier, 2008) dvd (8)
Vader, moeder en de drie kinderen wonen afgezonderd aan de rand van een ongebruikt stuk snelweg. Hun zorgeloze, vrije en vrijzinnige leven wordt op de proef gesteld wanneer de weg van de ene op de andere dag open gaat voor verkeer. Home bekijkt het moderne Franse gezin op een vergelijkbaar ongerijmde wijze als de kleinschalige subtiele mysteries La Moustache (2005) en Hotel Harabiri (2006). Een film met Isabelle Huppert levert altijd een extra punt op.

The Time That Remains (Elia Suleiman, 2009) bioscoop (7)
Prettig absurdistische familiekroniek over Palestijnen in roerig Nazareth vanaf 1948 tot heden. Het absurdisme wordt in het laatste half uur vergroot door de wat al te nadrukkelijk aanwezige zwijgende Buster Keatonkop van regisseur Elia Suleiman.

Black Dynamite (Scott Sanders, 2009) (7)
Authentiek ogende Blaxploitationpastiche nadert de aanstekelijke meligheid die we kennen uit de glorietijd van parodisten Abraham, Zucker, Abraham.

Samson & Delilah (Warwick Thornton, 2009) bioscoop (7)
Jonge verveelde Aboriginal uit Nieuw Zeeland ontsnapt met buurmeisje aan zijn Groundhog Days in armlastig stoffig gehucht. Zonder plan, en met nog minder woorden, strandt het duo in de grote stad. Een happy end ligt eigenlijk niet voor de hand.

Take Aim At The Police Van (Seijun Suzuki, 1960) (6)
Onderdeel van Nikkatsu Noir in de serie Eclipse op het Amerikaanse kwaliteitslabel Criterion. Agent buiten functie probeert te achterhalen wie het brein is achter aanslag op politiebusje tijdens gevangenenvervoer. De reden voor die aanslag is me eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal duidelijk. Drabbig script wordt gecompenseerd door schaduwrijke nachtplaatjes in beregende achterbuurten.

Soul Kitchen (Fatih Akin, 2009) bioscoop (5)
Aandoenlijke, ongeschoren Griekse restauranthouder (gespeeld door Adam Bousdoukos, de dubbelganger van Eric Bana) probeert afgelegen restaurant meer swing te geven, maar moet rekening houden met draaideurcrimineel broertje, een vriendin ver weg in Sjanghai, de fiscus, de Voedsel- en Warendienst, een alcoholistische superkok, een hernia en een onbetrouwbare oude schoolvriend. Vanaf het in een toetje verwerkte afrodisiacum begonnen de flauwiteiten me flink tegen te staan.

Tobacco Road (John Ford, 1941) dvd (4)
Verfilming van een populaire, maar drukke toneelkomedie uit de jaren dertig. Ford voelt geen behoefte de brede gebaren van zijn cast te temperen, wat in het geval van personage Dude Lester (William Tracy) leidt tot toenemende ergernis. Valt erg tegen zo vlak na Fords meesterwerken Young Mr. Lincoln en The Grapes Of Wrath.

Deliver Us From Evil (Ole Bornedal, 209) bioscoop (4)
Deense remake van Straw Dogs. Dat klinkt als een overbodige onderneming, en dat is het dan ook. Omdat er eigenlijk geen echt conflict is tussen de welgestelde Johannes (Lasse Rimmer) en zijn mislukte broer Lars (Jens Andersen) en diens werkloze drankbroeders, laat het script Johannes op een slecht getimed moment roepen dat hij ze allemaal maar een stelletje proleten vindt. Olie op het vuur, natuurlijk. De boodschap van de film (dat in iedereen een beest huist), wordt in het heetst van de strijd letterlijk door een personage verwoord. Altijd een slecht teken. De plottwist als onverwacht extraatje is funest voor de geloofwaardigheid van de belaagde Serviër Alain (Bojan Navojec) in het bijzonder en de film in het algemeen.

Opera
Regie: Dario Argento
Jaar van uitgave: 1987
dvd

Lees verder

Iron Man 2
Regie: Jon Favreau
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

De Liefhebber
Auteur: Hester Carvalho
Jaar van uitgave: 2010
boek

Lees verder

The Crazies (George A. Romero, 1973) dvd
The Crazies (Breck Eisner, 2010) bioscoop

Lees verder

Sicilia!
Danièle Huillet & Jean-Marie Straub
Jaar van uitgave: 1999
dvd

Lees verder

Chronik Der Anna Magdalena Bach
Regie: Danièle Huillet & Jean-Marie Straub
Jaar van uitgave: 1968
dvd

Lees verder

Remember Me
Regie: Allen Coulter
Jaar van uitgave: 2010
bioscoop

Lees verder

Visage
Regie: Tsai Ming-liang
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

The Messenger
Regie: Oren Moverman
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

Lebanon
Regie: Samuel Maoz
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

The Headless Woman (Lucrecia Martel, 2008)
Tony Manero (Pablo Larraín, 2008)

Lees verder

Chloe
Regie: Atom Egoyan
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

Dogtooth
Regie: Giorgos Lanthimos
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

The Book Of Eli (The Hughes Brothers, 2009) bioscoop

The Book Of Eli doet verzuchten dat we het allemaal eerder en beter hebben gezien. Het postapocalyptische landschap is verschroeid als in Mad Max en Denzel Washington heeft net als in Children Of Men een Bijbelse missie die eindigt in een roeibootje. De shootout bij een afgelegen huis is een fletse versie van het imposante long shot tijdens de laatste schermutselingen in laatstgenoemde film. Behalve halfslachtige verwijzingen naar moderne filmklassiekers (ergens aan de muur hangt ook nog een verweerde poster van A Boy And His Dog) hebben de regisserende broers Hughes niets bijzonders te melden, behalve dan dat de mensheid zelfs na een door religieuze meningsverschillen ontstane Derde Wereldoorlog zich moet blijven vastklampen aan heilige geschriften. Zonder Bijbel geen moraal. Held Eli heeft een bible under his belt, maar de film is te gewelddadig om omarmd te worden door de Evangelische Omroep. Bijrolspelers Tom Waits, Michael ‘Singing Detective’ Gambon en Malcolm McDowell (onvermeld in de credits!) hadden het verhaal kunnen verlevendigen, maar zijn slechts terloopse passanten (vergelijk hun bijdragen met de veel sterkere personages die Michael Caine en Danny Huston neerzetten in Children Of Men). Veel te laat in het verhaal wordt gesuggereerd dat Eli blind is, een gegeven dat met terugwerkende kracht vele vraagtekens oproept (Eli als über-Zatôichi?). Het is gezien zijn verwondingen ook onwaarschijnlijk dat Eli in staat is af te maken waar hij in de slotfase een aanvang mee maakt.

Eyes Wide Open
Regie: Haim Tabakman
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

The Lovey Bones
Regie: Peter Jackson
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

Harry Brown
Regie: Daniel Barber
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

Shutter Island (Martin Scorsese, 2010)
Isle Of The Dead (Mark Robson, 1945)

Lees verder

Messiah Of Evil
Regie: William Huyck
Jaar van uitgave: 1973
dvd

Lees verder

Ballast
Regie: Lance Hammer
Jaar van uitgave: 2008
dvd

Lees verder

Twee dagen op het International Film Festival Rotterdam 2010

Lees verder

Vido’s 50 favoriete uit de jaren ’00 - Deel 2: de bovenste 25

Lees verder

Vido’s 50 favoriete films uit de jaren ’00 - Deel 1: de onderste 25

Lees verder

L’Important C’Est D’Aimer
Regie: Andrzej Zulawski
Jaar van uitgave: 1975
dvd

Lees verder

Altiplano
Regie: Peter Brosens & Jessica Woodworth
Jaar van uitgave: 2009
bioscoop

Lees verder

The Men Who Stare At Goats (Grant Heslov, 2009) bioscoop
De casting van The Men Who Stare At Goats is even voorspelbaar als logisch. Jeff Bridges is opnieuw The Big Lebowski, ditmaal de lange hippieharen tot staarten gedraaid onder een militaire muts. George Clooney is de verknipte versie van soldaat Archie Gates uit Three Kings. Opnieuw voert hij een privé-missie uit tegen de achtergrond van een oorlog in het Midden Oosten. In de geëngageerde komedie van regisseur David O. Russell uit 1999 was dat de eerste Golfoorlog onder leiding van George Bush sr. en in TMWSAG de vervolgeditie onder het bewind van Bush junior. Bridges en Clooney zijn soldaten van de New Earth Army, getraind in parapsychologische oorlogsvoering. Rekruten van deze geheime legereenheid zijn op z’n zachtst gezegd prettig gestoord en geloven in het gunstigste geval dat het monster van Loch Ness de geestverschijning is van een dinosaurus. Ze noemen zichzelf Jedi, naar de oeroude ridderorde uit Star Wars. Geen wonder dat Ewan ‘Obi One Kenobi’ McGregor de journalist speelt die op zoek is naar sterke verhalen in oorlogsgebied. Hij treft Clooney aan op het terras van zijn hotel in Koeweit en laat zich door deze malloot meeslepen in een onzeker woestijnavontuur. TMWSAG is gebaseerd op een onwaarschijnlijk klinkend verslag van journalist Jon Ronson. Zijn belevenissen worden in de filmversie afgewisseld met flashbacks over het ontstaan en de ontwikkeling van de New Earth Army. De filmmakers hebben veel lol in het tonen van de vermeende wonderlijke gaven van NEA-soldaten. McGregor noteert de anekdotes zonder kritische noten te plaatsen, maar de kijker ziet Clooney’s fratsen in het zand met scepsis aan en weet wel beter. De keuze is eenvoudig: of je wentelt je met veel genoegen in de meervoudige onbetrouwbare perspectieven of je haalt onverschillig je schouders op.

The Hurt Locker
Regie: Kathryn Bigelow
Jaar van uitgave: 2008
dvd

Lees verder

Jaaroverzicht 2009 (3 – slot): het beste in de Nederlandse bioscoop

Lees verder

Jaaroverzicht 2009 (2): de slechtste films van 2009

Lees verder

Jaaroverzicht 2009 (1): de beste dvd-uitgaven van 2009

Lees verder