Vido's FilmZine

Irina Palm (Sam Garbarski, 2007) bioscoop
Hoelang staan kerstbomen in december ongeveer in de huiskamer? Een maand is volgens mij al bovengemiddeld. Als je de verstrijkende weken goed telt in Irina Palm, staan de bomen in het Engelse gehucht van Maggie (Marianne Faithfull) maar liefst een week of zes opgetuigd en vol lampjes en slingers nabij de open haard, en dan moet pakjesavond nog aanvangen. In deze film is het blijkbaar elke dag van het jaar kerstmis. De Britse winter zit opvallend vol herfstkleuren. De Duitse regisseur Sam Garbarski heeft zijn feestdagen en seizoenen niet bepaald in de hand. De donkere decembermaand past goed bij het verhaal over oma Maggie. Ze wil meehelpen de vliegreis naar Australië te financieren voor haar doodzieke kleinkind Ollie. Australië biedt de enige mogelijkheid op een voorspoedige operatie voor het jochie. De ingreep wordt vergoed, de kostbare overtocht niet en zoon Tom (Kevin Bishop) en zijn echtgenote zitten zeer krap bij kas. De financiële nood is zo hoog dat Maggie naar Londen afreist en aanklopt bij Sexy World in hartje Soho. Onder de bijnaam Irina Palm groeit ze daar uit tot een favoriete (af)trekpleister en bevredigt ze anoniem mannen die tegen betaling van een paar pond hun piemel door een gat in de muur steken. Maggie's inwijding en haar eerste betaalde handelingen werden door de aanwezige dames in Tuschinksi 4 met beschaamd gegiechel ontvangen. Het is een grappig beeld Marianne Faithfull het handwerk te zien verrichten, gekleed als een toiletdame, broodtrommel en thermosfles bij de hand. Ondanks de (buiten beeld) spuitende erecties ontbreekt het in Irina Palm aan hoogtepunten.

Het is lastig de film over de wanking widow ter tafel te brengen zonder verleid te worden tot het bezigen van dubbelzinnigheden. Irina Palm is echter niet goed genoeg om met zachte hand aan te pakken. Marianne Faithfull is gewoon een te weinig begaafde actrice. Ze acteert alsof ze stijf staat van de medicijnen. Emoties proberen vergeefs door haar gezicht te breken als schepen door het Poolijs. Als je emoties denkt te zien komt dat niet door Faithfulls acteervermogen, maar door de wet van Kuleshov: muziek en mise-en-scène doen het voorkomen alsof de actrice met gezichtsuitdrukkingen reageert. Bij trieste muziek denk je dat Maggie treurig kijkt. Bij vrolijkere momenten lijkt het alsof ze blij kijkt. De gitaarmotieven van Ghinzu zijn irritant dreinerig en repeterend in de soundtrack, alsof de film slechts één stemming kent. Toch probeert regisseur Garbarski het drama te injecteren met komedie. Dan heeft hij niet voldoende aan de gênante werkzaamheden van het hoofdpersonage en de olijke Walter Matthau-kop van de Servische acteur Miki Manojlovic in de rol van seksclubbaas Mikky. De film probeert grappig te zijn door Maggie te omringen met een kleine verzameling karikaturen. Haar bekakte, zogenaamde vriendinnen acteren hun ongeloof en verontwaardiging op overdreven denigrerende wijze. Hun afwijzende gedrag komt geforceerd over, net als de woedeaanval van zoonlief Tom wanneer hij ontdekt waar zijn moeder het geld vandaan haalt. Er is geen directe verklaring voor zijn intolerantie. Dat het vervelend is te moeten ontdekken hoe ma aan de kost komt, kan ik me voorstellen, maar de manier waarop Tom uit de slof schiet is buitenproportioneel. Hij weet dat Maggie niet tot haar daad is overgegaan omdat het haar roeping of hobby is. Ze had ook kunnen kiezen voor het plegen van lucratieve huurmoorden. Ze offert zichzelf op om Toms zoon te redden - wat is in hemelsnaam het bezwaar daartegen?! De zoon reageert zo heftig omdat het script conflict nodig heeft om door het laatste derde deel te komen en daarom voelt zijn reactie zo gekunsteld aan. De plotselinge toenadering van de anders zo afstandelijke schoondochter Sarah (Siobhan Hewlett) is ook zeer schematisch. Misschien acteert Marianne Faithfull wel zo wezenloos omdat het script zo wezenloos is. Daar had wat meer aan getrokken moeten worden (ja, zo kan-ie wel weer, red.).