home
Vido's FilmZine
woensdag 29 april 2009
Imagine: 25th Amsterdam Fantastic Film Festival (op een blauwe maandag)
Tamami: The Baby's Curse (Yadai Yamaguchi, 2007)
Een spookverhaal heeft een afgelegen landhuis en een denderende onweersbui nodig. De vijftienjarige Yôko (Nako Mizusawa) arriveert laat in de avond tijdens een bliksemende plensregen bij een door bossen en hekken omringd landhuis en een aangrenzende museumtoren. Na een ongeluk vijftien jaar eerder was het in het landhuis residerende echtpaar hun dochter Yôko kwijtgeraakt. Vader heeft haar teruggevonden in een weeshuis en de film vangt aan bij haar terugkeer. Het staat van meet af aan vast dat het niet pluis is in het landhuis – de vader heeft zich opgesloten in de toren, de oude bediende zorgt voor een kille ontvangst en in de kinderkamer wordt Yôko aangevallen door een onbekende verschijning. Bij zijn vertrek zegt de begeleider van Yôko op weinig geruststellende wijze dat het waarschijnlijk spookt in het huis. Arm meiske. De ondertitel van Tamami laat er geen twijfel over bestaan: in het landhuis dwaalt een vervloekte baby. Het duurt even voordat we die voluit in beeld te zien krijgen. Dankzij verspringende schaduwen en suggestieve geluidseffecten lijkt het een half uur alsof Tamami een waanbeeld is van de zeer labiele moeder des huizes.
Tamami: The Baby's Curse begint als klassieke spookfilm in de stijl van The Haunting – de dreiging zit in eerste instantie in onze verbeelding. Vanaf het moment dat Tamami voluit in beeld komt, verandert de film van toon. Het spookverhaal wordt een zotte monsterfilm die gelukkig geen moment serieus genomen hoeft te worden. Er werd wat afgelachen in Tuschinski 6 bij de capriolen van de bovenmatig intelligente en beweeglijke baby. Het mismaakte monstertje is een kruising tussen de weinig aaibare koters uit It’s Alive (1974) en de sinistere donderstraal Chuckie uit Child’s Play (1988). Suggestie wordt ingeruild voor afgerukte ledematen en wilde achtervolgingen door gangen, kelders, geheime deuren, wenteltrappen en een afgesloten doolhof. Het is vermakelijk zo lang het duurt, maar de film heeft te weinig om het lijf om op de harde schijf onder mijn hersenpan te bewaren.
Sleep Dealer (Alexis Rivera, 2008)
Ambitieuze science fiction heeft een flink budget nodig. Hoe minder geld aan digitale effecten is te besteden, hoe goedkoper ze er uit zien. De computergestuurde animaties in Sleep Dealer voegen lastig samen met de realistische beelden van een toekomstig Mexico. Memo Cruz (Luis Fernando Peña) woont in het kleine, onooglijke dorpje Santa Ana waar het water door de Amerikanen achter een stuwdam wordt opgeslagen en duur wordt verkocht aan de arme boeren. ’s Avonds knutselt Memo eigenhandig een satellietontvanger in elkaar waarmee hij per ongeluk militaire acties uit de VS afluistert. Zijn ontvanger wordt gelokaliseerd en een dag later door een van afstand bestuurde bommenwerper vernietigd. De operatie wordt live uitgezonden op televisie. Memo ziet de aanslag aankomen, maar is te laat om zijn vader te redden. Uit angst voor verdere represailles verlaat hij het dorp en gaat hij noordwaarts op zoek naar werk. Onderweg in de bus ontmoet hij schrijfster Luz (Leonor Varela). Zij raadt hem aan om, net zoals zij zelf heeft gedaan, in de grote grensstad Tijuana zogenaamde nodes op het lichaam aan te laten brengen. Zo kan Memo makkelijk werk vinden als zogenaamde Sleep Dealer. Sleep Dealers zijn goedkope Mexicaanse arbeidskrachten die zich 12 uur achter elkaar laten aansluiten op een machine waarmee ze virtueel worden verbonden aan robots die werk verrichten in Westerse landen. Deze arbeiders werken tot ze erbij in slaap vallen, vandaar de naam.
Los van de nadrukkelijk aanwezige goedkoop ogende speciale effecten, maakt filmmaker Alexis Rivera het zich moeilijk door het verhaal vanuit drie perspectieven te vertellen in plaats van zich te concentreren op de belevenissen van Memo. De jongeman verzorgt in de eerste helft de voice-over. Zijn verhaal wordt onderbroken door het digitale logboek dat Luz bijhoudt. Zij is via nodes aangesloten op haar computer en in staat haar belevenissen te visualiseren met beelden uit haar herinnering. Vanuit de VS worden haar verhalen gekocht en gelezen door de virtuele Mexicaanse piloot (Jacob Vargas) die als bommenwerper verantwoordelijk is voor de dood van Memo’s vader. De stem van deze piloot is het derde vertelperspectief. Zijn plotselinge gewetensbezwaar leidt tot een wat al te gehaast en vooral te gemakzuchtig happy end.
11 Minutes Ago (Bob Gebert, 2007)
Tijdreisfilms hebben een schoolbord nodig. Er stond er een in de schuur van Dr. Emmett Brown in Back To The Future, vorig jaar zag ik tijdens het AFFF 2008 er eentje hangen in het laboratorium in Timecrimes en dit jaar hing een kleine versie in een van de vertrekken tijdens het mislukte huwelijksfeestje in 11 Minutes Ago. In alle gevallen is het schoolbord het ideale middel voor de uitvinder van de tijdmachine om op zijn minst uit te kunnen leggen op welk moment in tijd de tijdreiziger zich bevindt. Regisseur Bob Gemert gebruikt het schoolbord eveneens als terugkerende tussentitel. Tijdreisfilms zijn ideeënfilms – hoe lager het budget hoe belangrijker de ideeën worden. Gemert maakt het lekker ingewikkeld door reiziger Pack (Ian Michaels) acht keer terug te laten keren naar het huis waar het feest wordt gevierd. Hij kan telkens slechts 11 minuten aanwezig zijn voordat hij weer terugkeert waar hij vandaan komt: 48 jaar in de toekomst. Het kost Pack meerdere maanden voordat hij een volgende 11 minuten op de feestlocatie terug is. Zo wordt een feestje van anderhalf uur voor Pack uitgesmeerd over twee jaar. De jongeman maakt in de tussenliggende tijd wel eens een continuïteitsfoutje door bijvoorbeeld op tijdreis te gaan in het verkeerde overhemd. De filmploeg die eigenlijk de bruiloftsfestiviteiten moet volgen, wordt door Pack aangestuurd de camera anderhalf uur op hem te richten, tot frustratie van de bruid en de steeds meer drinkende bruidegom. Wat het verhaal extra ingewikkeld maakt is het feit dat Pack arriveert aan het eind van de bruiloftsfilm en stapsgewijs, maar niet per se in chronologische volgorde, terugkeert in de tijd, tot aan het begin van de bruiloftsfilm. Het belangrijkste doel van de missie is het winnen van het hart van bruidsmeisje Cynthia (Christina Mauro).
Net als het experiment van Pack is 11 Minutes Ago een filmexperiment van Gebert, gemaakt met een zeer laag budget en volgens de aftiteling binnen een dag opgenomen. Als dat laatste klopt, dan mag zijn experiment geslaagd worden genoemd. Het ingewikkelde spel met de tijd houdt de kijker alert en dan geeft het niet dat de video-opnamen net zo rommelig zijn gefilmd en gemonteerd als de eerste de beste amateur-video. Voor visuele hoogstandjes ben je bij 11 Minutes Ago aan het verkeerde adres. Het geluid is ook af en toe vrij slecht zodat sommige dialogen moeilijk zijn te volgen. Aan het eind van de korte rit had ik dezelfde wens als de regisseur van de bruiloftsfilm: als ik dit verhaal zou kunnen hermonteren zou ik het misschien allemaal beter begrijpen.