Vido Liber

The Night Of The Hunter versus Nosferatu

Acteur Charles Laughton liet zich voor zijn regiedebuut The Night Of The Hunter (1955) onder meer inspireren door zwijgende films, vooral die van D.W. Griffith. Niet voor niets gaf hij Lillian Gish, een van de grote sterren uit de zwijgende periode en de muze van Griffith, de belangrijke bijrol van beschermvrouw Rachel Cooper. Gisteren zag ik eindelijk de bijzondere documentaire Charles Laughton Directs ‘The Night Of The Hunter’ (2002) en viel het me tijdens de laatste gezamenlijke scène van Robert Mitchum en Shelley Winters weer op hoeveel deze lijkt op de climax van de Duits expressionistische vampierklassieker Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922).

In beide films ligt een vrouw in bed te wachten op haar naderende einde. Willa Harper (Winters) en Ellen Hutter (Greta Schröder) weten wat hen te wachten staat en offeren zich zonder verzet op.

De camera staat in beide scènes op precies dezelfde plek ten opzichte van het bed wanneer de titelpersonages als roofdieren naast hun slachtoffers staan.

Vlak voordat de valse priester Harry Powell (Mitchum) toeslaat in The Night Of The Hunter staat hij tijdens de laatste dialoog met Willa rechts van het bed. Powell is een theatraal personage, maar de bewegingen die hij hier maakt zijn extra gestileerd. De priester lijkt zichzelf in trance te brengen voordat hij zijn wapen uit zijn jaszak haalt. Hij slaat pas toe nadat hij het gordijn bij het rechterraam heeft gesloten. Nosferatu (Max Schreck) staat in zijn laatste scène voor het raam vlak voordat het zonlicht hem fataal wordt. Ook hij heeft zijn hoofd hemelwaarts gekeerd en houdt een arm omhoog. Het is te laat om de gordijnen te sluiten en de zonnestralen buiten te houden. De theatrale bewegingen van Mitchum vertonen veel overeenkomsten met de voor Schrecks tijd gebruikelijke overdreven manier van acteren.

Als Powell en Nosferatu eenmaal toeslaan blijft de camera op gepaste afstand toekijken. Voor Nosferatu is het verhaal voorbij. Voor Powell begint na de moord op Willa een lange jacht op haar twee kinderen en de grote som geld die ze in een pop verborgen houden. Net als Nosferatu vinden de meeste confrontaties ’s avonds en ’s nachts plaats. Ook Powell kan het daglicht slecht verdragen.