home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

LIVE


zaterdag 23 augustus 2003

At The Overdrive-In: emo en screamo in De Melkweg

De solo van gitarist Mick is al een tijdje aan de gang als ik de Oude Zaal van de Melkweg binnenloop. Het kleine, bebaarde mannetje van het duo Orthrelm knijpt, trekt, friemelt en slaat onophoudelijk en foutloos een gevoelsloze brei aan noten uit zijn instrument. De speakers boven onze hoofden braken miljoenen willekeurige noten. Drummer Josh volgt gehoorzaam. Volgens mij drumt hij alle ingewikkelde breaks en onverwachte ritmische wendingen ook in zijn slaap. Zijn lichaamshouding straalt geen bezieling uit. Misschien slaapt hij nu zelfs, zittend achter zijn drumstel.

Vier Spidermarsmannetjes zijn geland. Ze gaan gekleed in camouflagegekleurde pakken. Mond en ogen zijn onscherp te onderscheiden vanachter gaas. Wanneer de drummer zijn torso ontbloot verandert hij in een beul. De analoge synthesizers borrelen als een UFO uit een goedkope science fictionfilm. De bassist, gitarist en toetsenist krijten als varkens in een abattoir om beurten onverstaanbare teksten in de microfoon. Thuis lezend op het tekstvel wordt de aaneenschakeling van cynisme en zwarte humor er niet veel duidelijker op. In eerste instantie speelde ik de vinylversie van het album Plague Soundscapes af op 33 toeren per minuut en klonken de ultrakorte tracks al onnavolgbaar. Net als op plaat speelt The Locust live minstens 45 toeren per minuut. De pauzes duren soms langer dan de nummers daaromheen. De band is de muzikale variant op Shock & Awe. Na elk nummer is het een paar seconden stil voordat we in staat zijn te applaudisseren. Ondanks het onmenselijke tempo blijven de muzikanten vrij statisch op hun plek. Het perplexe publiek kan weinig anders doen dan stokstijf stilstaan, het gezicht gericht op het razendsnelle, onvoorspelbare, absurd strak uitgevoerde schietwerk van het buitenaardse vuurpeloton.

De kleine zangeres Andrea van Pretty Girls Make Graves moet oppassen niet knock-out geslagen te worden door de zwaaiende bas van de lange Derek. Om te voorkomen dat haar zanglijnen de muziek eentonig maken, voegen de springende Derek, toetsenist/gitarist J en de zeer jong ogende gitarist Nathan hun schreeuwende stemmen toe aan de refreinen. Gitaren, toetsen en de samples van drummer Nick cirkelen sierlijk melodieus om elkaar heen. Ze zorgen ervoor dat de band uit Seattle de meest toegankelijke is van de avond. Ik ben niet direct onder de indruk van de nieuwe nummers die volgende maand op het album The New Romance verschijnen. Pas vanaf de komende single This Is Our Emergency krijgt het recente repertoire dezelfde, direct aantrekkelijke combinatie van groove, melodie en kracht die al zo goed werkt in de oudjes van het vorige album Good Health: More Sweet Soul, Ghosts In The Radio en vooral de afsluiter Speakers Push The Air. In het laatste nummer toont de band hun vertederend naïeve, optimistische kijk op de reddende werking van muziek. And nothing else matters when I turn it up loud.

Het is een wonder dat de halsslagaders van Jordan (de tengere) en Johnny (de blonde) niet open barsten. De twee vocalisten krijsen als baby's bij wie zojuist de navelstrengen zijn doorgesneden. Elk woord veroorzaakt een nieuwe spasme in hun elastieken lichamen. Tomeloos tuimelen ze van drumstellen en monitoren. Ze dansen hortend en stotend. De overige bandleden zijn net zo onrustig, maar houden desondanks de touwen strak in handen. The Blood Brothers hanteren de hysterie van The Locust veel losser waardoor hun screamocore dansbaar wordt voor de moedigen onder het publiek. Het duurt een tijd voordat de volle zaal in beweging komt. Pas tegen het einde van de set stormen een paar jongens naar voren en krioelen binnen een paar seconden meerdere bloedzoekers in de moshpit. The Blood Brothers zijn At The Drive-In in de overtreffende trap. Luider, sneller, kwader. Overrompelend, over the top. Een andere overeenkomst is de redelijk gevorderde Afro van bassist Morgan. Aan rustige momenten doet de band niet, of je moet voldoende hebben aan de relatieve rustpunten in Ambulance Vs. Ambulance (waarbij je het klokkenspel er live even bij moet denken). De band gaat zo onverschrokken loos dat ik me afvraag wat muziek voor de muzikanten betekent. Zelfopoffering of catharsis. Ik ben er nog niet helemaal uit.


Tekst: Vido Liber
Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]