Vido's FilmZine

Me And You And Everyone We Know, het regiedebuut van Miranda July, draait al enige tijd met succes in de Nederlandse bioscopen en filmhuizen. Vorige maand zag ik de film in het pluche van Tuschinksi en wenste ik anderhalf uur lang te wonen in de wereld van Richard en Christine. Vanaf hun eerste ontmoeting wist ik dat de pas gescheiden schoenenverkoper en de kinderlijke videokunstenares voor elkaar geschapen waren. Ik vond het daarom vreemd en ongeloofwaardig dat, na hun eerste, aandoenlijk filosofische conversatie, wandelend tussen winkelcentrum en geparkeerde auto's, Richard zo schichtig reageerde toen Christine onaangekondigd in zijn auto stapte. Toegegeven, het zou wel een hele korte film worden als de twee zo vroegtijdig in elkaars armen vielen. Maar toch. Waarom het lot niet omarmen als het zich zo zonnig aanbiedt?

Tijdens het kijken naar Me & You viel me, net als meerdere toeschouwers, op hoeveel overeenkomsten de film vertoont met Happiness van Todd Solondz uit 1998, een film waar ik, ondanks de aanstekelijke zwarte humor, in eerste instantie voor geen goud in wilde wonen. Ondanks de verwantschap verhouden beide films zich als Yin & Yang. Bijna elke gebeurtenis in Me & You heeft een donkere tegenhanger in Happiness. Me & You is vrouwelijk, West Coast, licht, optimistisch en met de regisseuse in een belangrijke rol op het doek. Happiness is mannelijk, East Coast, donker, pessimistisch en met een regisseur die slechts in een korte cameo even in beeld komt. Beide films openen met een dialoog tussen een man en een vrouw. In Happiness maken Andy (Jon Lovitz) en Joy tijdens een etentje op zeer ongemakkelijke wijze een einde aan hun relatie. In Me & You is de dialoog een fictief gesprek tussen een man en vrouw op een foto, zittend aan het strand, en bevestigen beide droomfiguren een langdurende relatie.

Zowel kunstenares Christine (Miranda July in Me & You) als would-be singer/songwriter Joy (Jane Adams in Happiness) doen aan liefdadigheidswerk. Christine rijdt bejaarden rond en Joy geeft taalles aan immigranten. Christine wil echt mensen helpen, terwijl Joy uit eigenbelang handelt: na het beëindigen van haar eerste relatie, en de daaropvolgende zelfmoord van ex-vriend Andy, is ze op zoek naar een nieuwe vriend die ze in het klaslokaal vindt in de sluwe Vlad (Jared Harris). Hun verhouding moet wel verkeerd voor Joy aflopen. Beide films hebben een kille dame die zich beweegt in een kunstzinnig milieu: in Happiness is Helen Jordan (Lara Flynn Boyle) de gevoelloze, in het zwart geklede schrijfster (die gevoelloos blijft) en in Me & You is Nancy (Tracy Wright) een afstandelijke, in het zwart geklede galeriehoudster (die langzaam lijkt te ontdooien). Zowel Happiness als Me & You kennen een mollige man met onstuitbare seksuele verlangens. In de eerste film weet Allen (Philip Seymour Hoffman) zich geen raad met zijn lustgevoelens, terwijl Andrew (Brad William Henke) zijn lust met grote letters op het raam verwoordt om zo twee tienermeisjes op te hitsen. Beide films spelen met het thema pedofilie. In het cynische Happiness loopt de verliefdheid van psychiater Bill (Dylan Baker) uit op kindermisbruik. In Me & You levert de scatologische conversatie tussen een kleuter en een anonieme volwassene in een chatbox een onschuldige, vertederend komische ontmoeting op. Gedreven door verlangens overschrijden personages in Happiness grenzen die niet overschreden mogen worden. Verkrachting en moord zijn het resultaat. De mensen in Me & You weten precies op tijd wanneer ze in de fout kunnen gaan en voorkomen zo fatale misstappen.

In wiens wereld zou ik het liefst willen leven? Die van regisseur Todd Solondz of die van regisseuse Miranda July? In eerste instantie leek mijn voorkeur uit te gaan naar de wereld van July omdat die het meest optimistisch is. Na de aftiteling, lopend uit de filmzaal, terug op het koude plaveisel van de Reguliersbreestraat wist ik dat ik mezelf voor de gek aan het houden was. De wereld van July is teveel een verzonnen wereld, te ideaal om werkelijk te kunnen bestaan. Waarschijnlijk zijn de verhalen die ze toont in Me & You niet meer dan de fantasieën die ze in haar kunstobjecten projecteert op foto's. Tekenend is dat de vogel aan het einde van de film geen echte vogel is (in tegenstelling tot de vogel die heel even is te zien in de openingsscène), maar een fotografische reproductie die met moeite in de boom blijft zitten. We leven helaas niet in een wereld waar je eigenhandig, door eenvoudigweg met een muntstuk tegen een lantaarnpaal te tikken, de zon kunt laten opgaan. Me & You is een mooie droom waarin je niet op je hoede hoeft te zijn, terwijl ik wel op mijn hoede moet blijven en me bewust wil zijn van de opportunisten die Happiness bevolken. Dan toch maar de wereld van Todd Solondz, onaangenaam maar in ieder geval meer waarachtig.