home

vido?

filmarchief

archief

email

Vido's FilmZine


week 41

vrijdag 9 oktober 2009

Mama Don’t Like No Guitarpickers ‘Round Here (Jacqueline van Vugt, 2009) bioscoop
Vorige maand was in De Melkweg de Nederlandse première van de documentaire All Tomorrow’s Parties, een muziekfilm naar aanleiding van het tienjarige bestaan van het gelijknamige Britse muziekfestival, samengesteld uit ongeveer 200 inzendingen van filmende bezoekers, aangevuld met professionele registraties van optredens. All Tomorrow’s Parties is een knap gemonteerde aaneenschakeling van eigengereide acts op de toppen van hun kunnen, aangespoord door een uitgelaten, avontuurlijk ingestelde menigte muziekliefhebbers, waarbij de afstand tussen uitvoerenden en publiek heel klein is. ATP en de documentaire barsten uit hun voegen van de bezieling. Dat mis ik nogal in Mama Don’t Like No Guitarpickers ‘Round Here en ook het muzikaal avontuur is in deze muziekdocumentaire ver te zoeken. Regisseuse Jacqueline van Vugt volgde haar buurman Peter Boelen in zijn volgestouwde muziekwinkel De Plug, aan de Ruysdaalkade in de Pijp, en stuit daar op een bont gezelschap, voornamelijk mannelijke muzikanten die allemaal liefde hebben voor muziek, maar zich beperken tot het uitvoeren van doodgebloed repertoire en praten over ambities zonder die daadwerkelijk te verwezenlijken. Het is treurigheid troef en ik vrees dat dit niet de conclusie is die ik uit de documentaire mag destilleren. Voor opwinding ben je in De Plug aan het verkeerde adres. Dan kun je beter een avondje filmen tijdens een concert georganiseerd door Subbacultcha.

De Plug is een knusse dorpspomp met vaste klanten die door Boelen liefdevol en met veel aandacht worden geholpen. Een bakkie koffie is bij de prijs inbegrepen. Sommige muzikanten, zoals de goeiige, alcoholistische, fragiele Amerikaanse Amsterdammer Brian Hickey, komen meer voor de gezelligheid dan voor het kopen van een instrument. Hickey is een aaibaar meubelstuk in De Plug. Wat hem en de andere muzikanten drijft kunnen ze maar moeilijk verwoorden en dat is een van de grote manco’s van de film. Snedige citaten zijn zeldzaam en Van Vugt interviewt soms zonder voorbereiding, wat in de keuken van Nuff Said leidt tot een gênant moment. De documentaire maakt wel duidelijk dat het muzikantenbestaan slecht is voor het liefdesleven. Hickey mag zijn kinderen niet meer zien, Arthur Ebeling heeft zijn zoon slechts eenmaal in zijn handen mogen houden en Boelen zit in een scheidingsprocedure verwikkeld. We zien Boelen kortstondig in familieverband, maar echt veel over hem (en over zijn eventuele muzikantenverleden) komen we niet te weten. Zijn dochtertje wilde duidelijk niet meewerken aan de film en is als enige digitaal vervormd in beeld gebracht. Zelfs op bezoek in de slaapkamer weet de filmmaakster bij niemand echt door te dringen, waardoor de bezoekers van De Plug vaak vage snuiters blijven, sympathiek veelal, maar vooral toch een beetje sneu. Muziek is als de liefde, is voor sommigen het credo, maar om een vrouw te vinden heeft een van de bezoekers toch internet nodig, als hij tenminste thuis op het net is aangesloten.

De meeste muzikanten (met de innemende gitarist Dany Lademacher als een van de uitzonderingen) hebben geen carrière gemaakt, door gebrek aan talent, door een ongezonde levensstijl of een combinatie van beide. De lakse houding waar veel Nederlandse bands last van hebben, wordt het best geïllustreerd door het zomerhitje dat Boelen met wat vrienden in elkaar heeft geflanst en dat hij vanuit zijn winkeltje telefonische probeert te slijten aan grote platenmaatschappijen. Op Hickey na durven zijn vaste klanten geen kritiek op het duffe deuntje te geven en Ad Visser onthoudt zich van commentaar met een dooddoener (‘het beste advies dat ik je kan geven is dat je je nooit iets van advies moet aantrekken’). Het zomerliedje wordt zwak ingezongen in meerdere mediterraan klinkende talen, met in de tekst letterlijk veel blabla en tralala, begeleid door een voorspelbare akkoordenreeks en zonder pakkende hook. Geen wonder dat Sony en andere labels niet toehappen. Uit de verontwaardiging van Boelen spreekt een totaal gebrek aan zelfreflectie. Als er een keer sprake is van een hoogtepunt in De Plug, zoals het bezoek van Noel Gallagher van Oasis, dan is de camera er niet bij.


[home] - [vido?] - [filmarchief] - [archief] - [email]