Vido's FilmZine

The Curse Of The Golden Flower (Zhang Yimou, 2006) bioscoop
The Curse Of The Golden Flower is minder geschikt voor kleurenblinden. Volgens mij blijft zonder kleur op het filmdoek slechts een waas over van het decor waar Gong Li (de koningin), Chow Yun-Fat (de koning) en hun drie prinsen door paraderen. En je zult maar last hebben van defecte smaakpapillen. Hoe kun je zonder te proeven de geglazuurde marsepeinen zoetigheid die van het doek afspat ervaren? De kans is dat je enkel een besef van misselijkheid overhoudt na het ondergaan van de overdaad in de meest recente film van Zhang Yimou. De digitale schilders zijn kwistig met hun kwasten in de weer geweest. De felgekleurde doeken in de paleisgangen hebben een desoriënterend effect. Alle ruimtes lijken op elkaar, enkel hun bewoners verschillen. De intrige binnen de muren van het immense paleis heeft de grandeur van een opera en het formaat van een Shakespeariaans koningsdrama. Het is allemaal net zo afstandelijk als de honderden jaren die de klassieke toneelteksten scheiden van de tegenwoordige tijd. Of duizenden jaren - The Curse Of The Golden Flower is als een Griekse tragedie, bezwangerd met incest, verraad en familiemoord. Door de complexiteit van het verhaal ben ik al na een paar dagen vergeten waar de film nu ook alweer over gaat, en als het verhaal mijn geheugen verlaat verdwijnen tevens geleidelijk de bijbehorende beelden. De exorbitante kleuren vervagen.

Het gemak waarmee tegenwoordig kunstige computertechnieken in film worden toegepast maakt de trucages steeds minder bewonderenswaardig. Ik onderga de pracht en praal en verlang ondertussen naar het analoge vakmanschap. Ik zie ontelbare computergeanimeerde pijlen door de lucht vliegen en moet denken aan de slotscène van Throne Of Blood (1957) en de rol van Toshiro Mifune als Taketori Washizu/Macbeth die het bos op zich af ziet komen en doorzeefd wordt door tientallen uit hout gesneden pijlen. Die oude, in zwart-wit gedraaide scène zal ik nooit meer vergeten, net zo min als de honderden ruiters die in Kagemusha (1980) kilometers van de camera verwijderd op de toppen van de heuvels verschijnen en daar een dreiging voor de protagonisten vormen. Een vergelijkbaar gevoel hebben de computerprogrammeurs van The Curse Of The Golden Flower geen moment uit de machines weten te goochelen. In tegenstelling tot de grote Japanse meester Akira Kurosawa en diens ouderwetse handwerk weet de Chinese meester Zhang Yimou mij met zijn overvloedig digitale vertelling niet te raken.