Vido's FilmZine

Thuiskijken
Small Gauge Trauma (compilatie korte films op Synapse, Regio 1)
Small Gauge Trauma is een compilatie prijswinnende korte films bijeengebracht door het tienjarige Fantasia International Film Festival te Montreal. De verzameling bevat een afwisselende selectie uit acht landen, variërend van Portugees vampierengeknok (I'll See You In My Dreams), bloederige Canadese animaties (Flat-n-Fluffy) en melige experimenten met een Japans popje (het ultrakorte Miss Greeny) tot een Spaanse drugsmusical (Ruta Destroy!), een kunstzinnige Belgische ode aan de Italiaanse giallo (Chambre Jaune) en een lugubere Spaanse bejaardentragedie (Abuelitos). De hoogtepunten zijn wat mij betreft The Separation van Robert Morgan (een poëtische stop motion animatie over een Siamese tweeling die een leven lang spijt heeft van hun scheiding), L'Ilya van Tomoya Sato (een verstilde vertelling over een Japanse kunstenares die zelfmoordenaars betrekt bij haar macabere video-installaties) en Infini van Guillaume Fortin (gefilmd vanuit het bewustzijn van een meisje dat dreigt te bezwijken aan een overdosis). Een ander hoogtepunt is het zwijgende Tea Break van Sam Walker dat als metafoor multi-inzetbaar is. Tea Break is in zijn geheel te zien via
YouTube.

Met vlag en wimpel
Flags of our Fathers (2006) van Clint Eastwood (bioscoop)
The Queen (2006) van Stephen Frears (bioscoop)
Eerlijk gezegd voegt de slachtpartij op het strand van Iwo Jima in Flags of our Fathers niets toe aan wat eerder te zien was in de ongeveer twintig minuten durende geallieerde landing in Saving Private Ryan (1998) en de verovering van de door Jappen verdedigde heuvel in The Thin Red Line (eveneens 1998). De vergelijking met Saving Private Ryan wordt al voor het uitbarsten van de imposante gevechten bekrachtigd wanneer de naam van Steven Spielberg als een van de producers prijkt op het doek tijdens de openingstitels van Clint Eastwoods nieuwste oorlogsdrama. Acteur Barry Pepper speelt in beide films. Met de actiescčnes van Flags of our Fathers is zeker niets mis. De digitaal gereconstrueerde oorlogsvloot van de Amerikanen oogt imposant en de moeizame inname van Iwo Jima levert genoeg akelig realistisch ogende beelden op. Eastwood centreert zijn film rondom de foto die gemaakt werd van het hijsen van de stars & stripes aan het begin van de slag. De gevechten zouden daarna nog weken voortduren en vele slachtoffers eisen. De beroemde foto werd dankbaar ingezet door de propagandamachine aan het thuisfront. Het ministerie van defensie probeerde zoveel mogelijk geld in te zamelen om de oorlog te kunnen bekostigen. De film vertelt het verhaal van de drie soldaten die het slagveld mogen verlaten om mee te draaien in het propagandacircus dat op volle toeren door de VS draait. Tijdens de lange tournee vragen de drie zich af wat heldendom nu werkelijk inhoudt. Een andere reconstructie van een gebeurtenis uit de vorige eeuw is The Queen, waarin Stephen Frears koningin Elizabeth II volgt tijdens een moeilijke week na het verongelukken van Lady Di. Diana is voornamelijk in archiefbeelden te zien, afgewisseld met beelden waarin haar Franse lookalike Laurence Burg haar plaats inneemt. Ik heb het verschil tussen de twee niet kunnen zien. Op andere plekken in de media is al voldoende geschreven over de bijkans perfecte Helen Mirren. Ze doet vergeten dat we naar een actrice kijken en niet naar de echte Britse vorstin. Ook Michael Sheen zet (voor de tweede maal na de tv-film The Deal) een herkenbare Tony Blair neer, ook al toont hij weinig fysieke overeenkomsten met de eerste minister. Het strenge protocol tijdens de eerste ontmoeting tussen Blair en de koningin leverde veel lachers op tijdens de voorstelling die ik in Tuschinksi zag. Vanaf de dood van Diana wordt de toon ernstig, slechts onderbroken door de tamelijk olijke en daardoor iets te karikaturale Prins Philip (James Cromwell) en de queen mother (Sylvia Syms).

Je computer als bioscoop
Jesus Camp (2006) van Heidi Ewing en Rachel Grady
Punishment Park (1971) van Peter Watkins
De website Daily Motion heeft lang niet zoveel filmpjes als het vergelijkbare YouTube, maar de beeldkwaliteit is een stuk beter en de duur van het aanbod is soms op speelfilmlengte. De filmblog van Sietse Meijer wees eerder deze week op Jesus Camp van Heidi Ewing en Rachel Grady die via Daily Motion te bekijken is in vijf delen. De documentaire geeft een beangstigend beeld van een van de vele zwaar christelijke gemeenschappen in de Amerikaanse Bible Belt, waar streng gelovige ouders hun kinderen het liefst zelf opvoeden zonder inmenging van school en waar kinderkampen met hulp van massapsychose en indoctrinatie jonge kinderen voor hun politieke karretje spannen. Net zo griezelig, maar gelukkig geheel fictief is Punishment Park. Zoals ik vorig jaar op deze site al meldde ziet deze speelfilm van Peter Watkins uit 1971 er uit als een documentaire, zogenaamd gemaakt door een Britse filmploeg in de Amerikaanse woestijn. De Vietnamoorlog woedt nog steeds in alle hevigheid en de Amerikaanse regering onder leiding van Nixon is zo bang voor het rode gevaar dat ze in eigen land een nieuwe, onmenselijk strenge wetgeving toepassen. Iedereen die zich in de ogen van de overheid subversief gedraagt wordt gearresteerd en tijdens een schijnproces veroordeeld. De veroordeelden mogen kiezen tussen tientallen jaren achter tralies of Punishment Park. Iedereen kiest voor het laatste, zonder te weten waar die helse woestijntocht toe zal leiden. Ondanks het fictieve karakter en het feit dat de film 35 jaar geleden werd gemaakt is Punishment Park akelig actueel. Het lijkt me gezien de copyrights sterk dat deze film (in het Engels met Franse ondertiteling) heel lang op Daily Motion te zien zal blijven, dus wacht niet te lang met kijken.

Inslaan voor lange en donkere decemberdagen
MPD Psycho: The Complete Series (2000) van Miike Takashi (dvd, Regio 1, 324 min.)
La Commune (2000) van Peter Watkins (dvd, Regio 1, 345 min.)
Sátántangó (1994) van Béla Tarr (dvd, import, 450 min.)
The Complete Short Films 1917-1923 van Buster Keaton (dvd, import, 740 min.)