Vido's FilmZine

The Black Dahlia (2006) van Brian De Palma (bioscoop)
Thank You For Smoking (2006) van Jason Reitman (bioscoop)
Aaron Eckhart (1968) is een eersteklas kloothommel. Hij is een getraind ogende Amerikaan met een Prodentglimlach, een streber die over lijken gaat, een gewiekste verkoper van gladde praatjes. Hij windt je met groot gemak om zijn vingers, of je nu wilt of niet. You love to hate him. Sinds zijn doorbraak als kantoorduivel Chad in In The Company Of Men (1997) ben ik op mijn hoede als hij zijn intrede doet in een filmverhaal. In In The Company Of Men solt hij met een blinde vrouwelijke collega. Ze is niets meer dan een speeltje in zijn handen. Chad is een man die weet dat hij zonder moraal is, en het kan hem niets schelen. Hij lacht om zijn eigen verderfelijkheid. In de meeste van zijn daaropvolgende rollen zag ik in Eckhart voornamelijk vals grijnzende, onbetrouwbare sujetten. Ik had dan ook helemaal geen medelijden met Del, de brute echtgenoot van Betty in Nurse Betty (2000), die al in het eerste bedrijf voor straf gescalpt wordt door Morgan Freeman en Chris Rock. Vanwege zijn rol in In The Company Of Men kon ik me Eckhart moeilijk voorstellen in de rol van held. Zijn gebrek aan heldenstatus verklaart misschien het mislukken van de seriemoordenaarthriller Suspect Zero (2004) waarin hij detective Thomas speelt.

Ook als agent Lee Blanchard in The Black Dahlia weet de acteur niet te overtuigen. Er zit duidelijk een steekje bij Lee los, geobsedeerd als hij is door de lugubere en in werkelijkheid onopgeloste moord op would-be-actrice Elizabeth Short, maar de acteur is op cruciale momenten te lang buiten beeld om de kijker gelegenheid te geven grip op hem te krijgen. In de uit monologen bestaande ontrafeling van de veel te ingewikkelde plot blijkt dat Eckhart flink wat geheimen te verbergen had achter zijn all-American-boy glimlach. Dat al die geheimen me maar weinig interesseren is niet zijn schuld maar de schuld van regisseur Brian De Palma die zich in zijn poging tot ode aan de film noir beperkt tot sleetse verwijzingen naar films uit zijn eigen carrière en dan met name The Untouchables waarin een pakje lucifers ook al een cruciale rol speelt. Hoofdrolspeler Josh 'babyface' Hartnett heeft te weinig charisma om te redden wat er te redden valt.

Aaron Eckhart kan wel stralen als lobbyist Nick Naylor in Thank You For Smoking (foto), het regiedebuut van Jason Reitman, zoon van Ivan 'Ghost Busters' Reitman. Eckhart is wederom een onsympathieke werknemer in driedelig pak, ditmaal van Big Tobacco, een instituut ter promotie en ondersteuning van de Amerikaanse tabaksindustrie. Hij wint vrijwel al zijn debatten en meningsverschillen door middel van slimme argumentatietrucjes. Met woorden trekt hij alles recht trekt wat krom is zonder dat zijn tegenpartij er wat tegenin kan brengen. Nick Naylor vertelt de leugens met zo'n vriendelijke glimlach en met zoveel jongensachtige bezieling dat het moeilijk is hem niet sympathiek te vinden, zelfs als zijn redeneringen ten koste gaan van kankerpatiënten. Dankzij Aaron Eckhart is Thank You For Smoking een vileine en scherpe satire over het ware gezicht van het kapitalisme.

De aanslag
Death Of A President (2006) van Gabriel Range (dvd, import)
Het is 19 oktober 2007, de dag dat George W. Bush dodelijk wordt getroffen door een kogel tijdens een officieel bezoek aan Chicago. Death Of A President is een controversiële en behoorlijk realistisch documentair gefilmde reconstructie van de aanslag en de jacht op de dader. Drie mogelijke daders komen in beeld, waaronder een leider van de demonstranten die de hele dag de stad in hun greep hebben gehouden, een in Chicago werkzame arabier en een Amerikaanse oorlogsveteraan. Achter de schermen worden onderzoeksgegevens gemanipuleerd om te komen tot de politiek meest gewenste schuldige, zelfs als die het dodelijke schot nooit gelost heeft.

In memoriam
Robert Altman (1925-2006)
Het onweer tijdens de balletvoorstelling in de open lucht in The Company, de jazz in Kansas City, de naakte catwalk in Prêt-à-Porter, het lijk en de vissers, de kokende Chris Penn, de lachstuip van Julianne Moore en Madeleine Stowe, de gejatte stethoscoop van Tom Waits, de cello van Lori Singer, het hondje van Tim Robbins en de aardbeving in Short Cuts, het openingsshot dat Touch Of Evil overtreft in The Player, de country in Nashville, de katten in The Long Goodbye, de slimme en sterke Julie Christie tegenover de dommige en zwakkere Warren Beatty in McCabe & Mrs. Miller, en het laatste avondmaal en Sally Kellerman die als 'Hot Lips' helemaal over de rooie aan de zijlijn tijdens het chaotische partijtje American football in M*A*S*H. Het zijn slechts enkele momenten die me te binnen schieten als ik denk aan de films van de eergisteren overleden grootse Amerikaanse regisseur Robert Altman. Een meester is van ons heengegaan.