home

Live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

Favez in Berlijn


maandag 23 september 2002

Berlijnse nachten: Favez en Donots in SO36 te Berlijn

De stiptheid van de Duitsers is relatief. De Berlijnse U-Bahn rijdt precies op tijd af en aan zodat je geen enkele aansluiting hoeft te missen. Bij de aanvangstijden die je op de posters ziet staan kun je echter gerust minstens een half uur optellen. De bandjes in SO36 zouden om 19.00 uur aftrappen. Dat ging mooi niet door. Ik sloot aan bij de nog niet zo lange rij voor het gesloten hek bij de ingang. Het viel op hoe jong de verkleumde fans waren. Drie tienermeisjes naast me keuvelden nerveus, ondertussen glurend naar de deur van een tourbus waar bandleden van het hoofdprogramma in en uit liepen voor een snelle avondhap. Twee knaapjes links van me werden zelfs vergezeld door hun vader. Wat stond me binnen eigenlijk te wachten? Ik was sowieso van plan een paar concerten te zien tijdens mijn verblijf in Berlijn en had voor alle zekerheid de lat vrij laag gelegd. Favez was dan niet eens zo'n slechte keuze. Ik had niet verwacht dat de Zwitserse band het voorprogramma zou zijn. De hoofdact heette Donots. Ik kende ze niet en het was te betwijfelen of ze me aangenaam zouden gaan verrassen.


Nadat het hek eindelijk opzij werd geschoven, ik mijn twee dagen eerder in platenzaak Core-Tex gekochte kaartje had ingeruild en brede mannen mij hadden gefouilleerd, liep ik door een smalle, donkere, door blauwe lampen verlichte gang en kwam ik uit in een zaal die wat betreft omvang overeen komt met het LVC in Leiden. Ik zocht een plekje op de houten blokken aan de rechtermuur terwijl het jonge grut zich massaal op de stand met T-shirts stortte. De shirts werden direct aangetrokken. De jonge Duitsers waren klaar voor de Donots. Zover was het voorlopig niet. De organisatie had het lumineuze idee opgevat de avond te openen met een lokale band. Op zich is daar niets tegen, behalve als de groep zichzelf Eat The Gun noemt en een lachwekkende variant op hardrock speelt. De guitig uit zijn ogen kijkende, mollige zanger had een Slashkapsel in de kleuren van Mick Hucknall's lokken. Hij sprak voornamelijk gebroken Engels. Do you wanna rock? Do you wanna roll? gilde het speenvarken. Rock en roll riepen de kinderen hem gewillig na. De bebaarde, langharige gitarist had zijn bovenlijf ontbloot en speelde in elk nummer een solo waarbij hij zich voornamelijk in de hogere regionen begaf. Een nummer heette Boa Constrictor. Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah, voegde de zanger daar wijselijk aan toe. Hij probeerde het publiek opnieuw mee te laten roepen, maar dat mislukte jammerlijk want zijn Engelse uitspraak was dusdanig onverstaanbaar dat hij slechts verbaasde gezichten als reactie kreeg. Het eerste nummer deed mij naar de bar spoeden. Vanaf het derde nummer, nippend aan een flesje Beck's, kon ik de humor van Eat The Gun wel inzien. Gelukkig was het na een minuutje of twintig over.

Favez was een beetje gemeen. Ze staken de draak met Eat The Gun. Jullie dachten zeker dat je opgescheept zou worden met whimpy emo, riep zanger/gitarist Chris. Nou, mooi niet. Vanavond gaat er gerockt worden en dat allemaal dankzij Eat The Gun. Hij stak zijn vuist in de lucht en maakte een hoorn van zijn wijsvinger en pink. Favez was al enige weken de vaste support van de Donots. Ze speelden hun emo-rock dan ook zonder pretenties en vooral met heel veel lol. Als ze de Berlijnse hardrockers niet voor de gek hielden dan dolden ze wel met zichzelf. Vooral bassist Yvan moest het ontgelden nadat tweemaal zijn apparatuur weigerde medewerking te verlenen. En dat werkt dan in een instrumentenwinkel, verzuchtte Chris. Voor straf verzon hij ter plekke een liedje over hoe ze de vorige bassist hardhandig de band uit hadden gezet na diens technische problemen tijdens optredens. Daarna werd weer luid ingezet en smeten de gekortwiekte mannen hun lichamen in de zwaar aangezette riffs. De vierkwartsmaten werden door de drummer voorspelbaar maar doeltreffend regelmatig vertraagd door het accent op de derde tel te leggen (check als voorbeeld het moment waarop in Traveling Is Easy het couplet wordt ingezet). Het spelplezier straalde over op het jonge publiek.


Donots. Wat kan ik daar van zeggen. Ze zijn Duits, maken Engelstalige punkpop en zijn razend populair in eigen land. Het zat niet voor niets stampvol in SO36. Denk muzikaal aan oude Travoltas zonder de Beach Boys-invloeden of aan de meest eenvoudige popliedjes van Bad Religion. Ze waren zo verstandig Favez als voorprogramma te nemen, want de dertigers van de Donots zagen er nu jonger uit en speelden in vergelijking met de Zwitsers veel snellere nummers. Over de instrumentbeheersing hoefde je niet te kagen, maar de liedjes waren stuk voor stuk fantasieloos en voorspelbaar met meer dan eens gitaarintro's van twee noten. De gitarist (foto) had in het openingsnummer al het hele podium rondgerend en op elke beschikbare monitor gestaan. Zwart haar plakte op zijn voorhoofd. Hij posteerde zich vaak voor de zaalspeakers en sloeg een akkoord aan dat hij liet rondzingen. Zo had hij de gelegenheid de gitaar hoog in de lucht te steken en met zijn plectrum te wijzen naar de meisjes in de voorste rijen. Vooraan was het flink dringen en duwen. De bouncers moesten enkele malen in actie komen om in het nauw gedreven meisjes te redden. De volle zaal had het reuze naar de zin. De kids zongen luidkeels mee, er werd gestagedived (totdat de zanger vriendelijk vroeg daar mee te stoppen) en van zweet doorweekte lichamen zweefden over handen. De kolkende massa leverde een mooi schouwspel op. Wat de band tekort schoot maakten de fans weer helemaal goed. De Berlijnse jeugd deed alles wat Mojo verboden had. Het was een lust voor het hoog. Na een dik half uur vond ik het welletjes. Muzikaal zou er toch niets meer gebeuren waar ik warm van zou worden.

Bekijk dezelfde avond door de ogen van fan Anna in het tourdagboek.

Tekst: Vido Liber


Oude live-recensies staan in het archief.
[home] - [lLive] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]