Vido's FilmZine

Everything Put Together (Marc Forster, 2000) dvd
Van een regisseur die in zijn films Finding Neverland (2004), Stay (2005) en Stranger Than Fiction (2006) realisme en fantasie graag door elkaar laat lopen, zou je niet zo snel verwachten dat het vroege werk bestaat uit zulke realistische onderwerpen. Marc Forsters doorbraak Monster's Ball (2001), met een Oscar voor Halle Berry, is een intens geacteerd drama over een racistische gevangenbewaarder die een relatie krijgt met de zwarte echtgenote van een man die hij in de gevangenis strafrechtelijk heeft geëxecuteerd. Je mag twijfelen aan de waarschijnlijkheid van zo'n relatie, maar Forster geeft Berry en tegenspeler Billy Bob Thornton alle ruimte om de toenadering geloofwaardig te maken. Met zijn eveneens krachtig geacteerde eerste 'grote' Amerikaanse film Everything Put Together uit 2000 daalt de van oorsprong Duitse regisseur af in het eenvoudige, aan het oppervlak onbezorgde, alledaagse leven in suburbia. Hij hoeft in het verhaal over Angie geen conflict te forceren. De alledaagse tragiek draait om het verdrietige relaas van een jonge moeder wiens kindje al binnen een paar dagen in het ziekenhuis overlijdt aan een onverklaarbare hartstilstand. Wiegendood, meldt het autopsierapport. De vrouw raakt door haar verlies geïsoleerd omdat haar vriendenkring bestaat uit moeders en aanstaande moeders die niet weten welke houding ze tegenover Angie moeten aannemen. Ze kiezen ervoor haar zoveel mogelijk te mijden. De dood is taboe in de welgestelde Amerikaanse voorsteden, al helemaal als het om een baby gaat. Angie kan haar verdriet met niemand delen. Aan haar eigen moeder heeft ze ook niets, want die woont ver weg buiten beeld en heeft nauwelijks tijd interesse in haar dochter te tonen.

Radha Mitchell (ook te zien in Finding Neverland en in de titelrol in Melinda And Melinda van Woody Allen uit 2004) speelt als Angie een van haar beste rollen. Door haar isolatie is ze helemaal op zichzelf aangewezen en dus staat of valt de film met het talent van de hoofdrolspeelster. Nog voordat haar kind geboren is, heeft ze een onuitgesproken voorgevoel dat er iets mis is. De zorgen broeden zichtbaar achter Mitchells ogen. De film is opgenomen op dezelfde soort videoapparatuur als gebruikt in films als Festen (Thomas Vinterberg, 1998) en The Idiots (Lars von Trier, 1998). Een vroeg verjaardagsfeestje bij een van de vriendinnen van Angie oogt alsof een van de gasten de camera tijdelijk ter hand heeft genomen zonder eerst de gebruiksaanwijzing te hebben geraadpleegd. Dat Everything Put Together geen Dogma-film is bewijzen de momenten waarop Forster de innerlijke beleving van Angie verbeeldt, zoals haar dromen en angsten. Als je goed kijkt zijn binnen de realistisch ogende momenten objecten waar te nemen waarvan maar de vraag is in hoeverre ze werkelijk deel uitmaken van de omgeving. Zo fietst vlak voor de anonieme modelwoning van Angie en haar man telkens een jochie op een fiets, in zijn eentje korte rondjes draaiend op een klein oppervlak. Hij lijkt zich net zo min bewust van zijn omgeving als de mensen zich van zijn aanwezigheid bewust zijn. Het jongetje lijkt de materialisatie van het idee hoe het geweest had kunnen zijn als de baby van Angie was blijven leven. Net zo symbolisch is hij aan het eind van de film verdwenen en blijft enkel zijn fietsje achter, liggend tegen het trottoir.

Angie dreigt de grip op haar leven te verliezen. Wanneer we haar angsten en paniekaanvallen beleven, beweegt de camera onrustig subjectief met haar mee. Kleuren worden geaccentueerd en de omgeving dreigt een waas te worden. De tijd weigert op zulke momenten synchroon te lopen. In combinatie met een suggestieve soundtrack verandert het anders zo naturalistisch verbeelde drama in een psychologische horrorfilm. De suburban horror doet het meest denken aan aanstaande moeder Rosemary in Rosemary's Baby (Roman Polanski, 1968), eveneens een geïsoleerde jonge vrouw wiens angsten over het aanstaande moederschap leiden tot paranoia. De gestileerde scènes zijn nodig om Everything Put Together boven het gemiddelde degelijke televisiedrama uit te halen. Ze laten ook zien dat het fantasierijke al vroeg in het werk van Marc Forster aanwezig is.