home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

ARCHIEF


vrijdag 28 september 2001

Encre in Paradiso : een Franse revelatie

Dit wordt geen live-recensie over onze eigen Arling & Cameron. Ze geven een vlotte, gesmeerde set in de grote zaal van Paradiso. Op een groot scherm verwelkomen AC3D, de virtuele versie van het van oorsprong Groningse duo, ons bij het concert. "Are you there?". Ja, roept het danspubliek. "We can't hear you!". Jahaa, roepen we nu iets harder. Alle nummers die de vlees-en-bloed-A&C spelen blijken allemaal hits. De muzikanten zien er heel cool uit: de mannen links op het podium in Mao-blauw, de vrouwen rechts van het podium in het bloedrood. Veteraan Eveline Carels mept een stevige beat en de Chinese gitarist/zangeres kijkt het volle optreden stoïcijns afwisselend naar gitaar en publiek. Er kan geen lachje bij haar af. Dat is pas supercool! Paradiso danst, iedereen lijkt in een goed humeur.

Dit wordt geen live-recensie over onze eigen Arling & Cameron. Als mijn gezelschap en ik voor een afzakkertje naar de kleine bovenzaal lopen stromen daar spannende geluiden uit de deuropening. We zien nog net een staartje van een optreden door een jongen met lang haar, een stoppelbaardje en brilletje. Hij ragt op een valse gitaar en gilt onsamenhangend in de microfoon. Wat is dit? vragen we ons verbaasd af. De daaropvolgende DJ, links op het podium, verstopt achter draaitafels en elektronica, draait een ondansbare set die start met achterstevoren afgespeelde platen. We merken dat er om ons heen opvallend veel Frans gepraat wordt en dat het Nederlandse publiek niet begrijpend het podium de rug toekeert. Waar zijn we in beland?

Encre (foto: Samuel Kirszenbaum)

Op het tafeltje tussen kleine zaal en trap naar beneden liggen een paar tweedehands flyers en ook twee verloren exemplaren van een promo-cd. Code Red staat er met grote letters op en onderaan een rijtje onbekende namen staat hun webadres: www.code-red.nl. Terug in de zaal wil ik de DJ eens vragen om tekst en uitleg. Ik wordt afgeleid door vier muzikanten die hun eerste noten hebben ingezet. Een in het rood gestoken celliste wordt omringd door twee gitaristen. De gitarist rechts staat met zijn linkerzij gericht naar de zaal. Hij mompelt Franse teksten in de microfoon. De bassist zit achter een stapel elektronische instrumenten, de drummer is helemaal aan het zicht onttrokken. De geluidsmix is heel slechts. Vooral de cello is nauwelijks te horen. Naarmate het optreden vordert wordt het voor het podium steeds leger en heb ik alle ruimte om stapje voor stapje naderbij te komen.

Zelden heb ik zo'n intense, avontuurlijke band op zo'n verkeerd moment op zo'n verkeerde plek gezien. Paradiso op vrijdagavond betekent Paradisco, hippe plaatjes voor hippe mensen. Wie haalt het in zijn hoofd om dan hele spannende bandjes in de kleine zaal te programmeren? Vanaf het eerste nummer ben ik meteen gegrepen, ook al is de zaal rumoerig en zijn alleen bevriende Fransen zo dapper in de buurt van het podium te blijven. Hoe langer het optreden duurt, hoe meer de brok in mijn keel de luchtwegen blokkeert. De emoties zijn er niet slechts vanwege de muziek. Ik ben meer gefrustreerd omdat ik behoorlijk wat mensen ken die deze indringende klanken ontzettend graag live hadden meegemaakt. Waarom is er niet meer ruchtbaarheid aan deze avond gegeven? Het liefst zou ik ter plekke alsnog iedereen die ik ken optrommelen, al was het maar om ze in de gelegenheid te stellen de slotakkoorden mee te maken.

Zanger/gitarist en voorman Yann Tambour is nog niet van het podium of ik klamp hem aan. "Who are you?" vraag ik bij gebrek aan genoeg kennis van de Franse taal. "We are Encre," antwoordt Yann. "You know, like ink in English." Deze avond is zo slecht gepromoot dat het me niet verbaast als hij me moet teleurstellen. "Nee, we hebben geen cd bij ons en we waren ook te laat om een nummer op de Code Red-promo te zetten". Yann vertelt me dat de plaat die hij heeft gemaakt meer elektronisch is dan wat we zojuist live hebben gehoord. "Jammer dat de cello niet zo goed te horen was," zeg ik. "Wij konden op het podium helemaal niets horen!" relativeert Yann. Ik vertel hem dat ze de juiste band op het verkeerde moment zijn. Weet hij wel hoeveel hij aan potentiële Encre-fans heeft gemist? Yann is het zich zeer bewust. "We hebben morgenochtend nog een sessie voor de VRPO," stelt hij mij gerust. Ik verzeker hem dat ik die sessie zeker zal proberen te beluisteren. We wisselen adressen uit zodat ik, als er niets fout gaat, binnenkort een promotiekopie van het album van Encre in brievenbus kan verwachten en mijn vrienden alsnog blij kan maken. Yann moedigt me aan me niet in te houden met het kopiëren van zijn plaat.

Thuis lees ik op internet dat het een debuutalbum betreft, deze zomer uitgebracht door Clapping Music. Naast de eigen website van de jonge Yann (23 jaar oud) vind ik her en der een interview en een recensie. Popnews.com schrijft: Yann vous jette son encre à la figure pour purger ses peurs et ses obsessions et ça nous fait du bien en noemt de cd dangereux, een categorie waar ze ook Joy Division in plaatsen. RecRec vergelijkt het atmosphärisches Pop/Electronica-Werk met Smog, Third Eye Foundation, Labradford, Gastr Del Sol Und Talk Talk. Waar ik tijdens het concert zelf direct aan moest denken waren de rustige momenten van het inmiddels al weer enige jaren ter ziele gegane Franse Bästard (luister vooral eens naar hun underground klassieker Radiant, Discharged, Crossed Off (Semantic, 1996), een band die ook een duister geluidspalet neerzette door dissonante gitaren te combineren met samples en tapes. Hopelijk krijgt Encre binnenkort een hernieuwde kans zich aan het Nederlandse publiek te presenteren.

Je kunt het nummer Pente Est horen in de aflevering van D/wars die werd uitgezonden op 7 september. Het nummer begint vanaf minuut 24 en is helaas niet representatief voor het live-optreden. Het is wel heel mooi.


Tekst: Vido Liber
Kijk voor meer live-recensies in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]