home
|
Vido's FilmZinevrijdag 10 juli 2009
Electra Glide In Blue (James William Guercio, 1973) dvd
De moordzaak is het minst interessante aan Electra Glide In Blue. Het zijn de acteurs, het landschap, de muziek en de fotografie die de film tot zo’n aangename kleine twee uur maken. Hoofdrolspeler Robert Blake (bekend van In Cold Blood, als Baretta in de gelijknamige televisieserie en zijn laatste rol als de mysterieuze man in Lost Highway) zet met Wintergreen een grote kleine man neer die dankzij een scherpe tong, gevoel voor humor en zijn gedreven streven naar gerechtheid in al zijn scènes het middelpunt vormt, al wordt hij een paar keer van het scherm gespeeld door de schmierende Elisha Cook Jr. (1903-1995) als verwarde Willie en moet hij even zijn meerdere erkennen in actrice Jeannine Riley in de rol van barvrouw Jolene die als enige vrouw in film de gelegenheid krijgt een scène voor zichzelf op te eisen. Wintergreen heeft er geen enkel probleem mee dat hij bij vrouwen slechts tot borsthoogte reikt en hij is de eerste om grapjes te maken over zijn geringe lengte. Zijn favoriete acteur Alan Ladd was nog kleiner, en zie eens hoe geliefd die in zijn tijd was, redeneert hij. Lengte is geen probleem, maar status wel, en zonder machtspositie sta je nergens. Wintergreen heeft dan ook meer last van corrupte collega’s dan van de hippies en de motorbendes die het immense, lege landschap doorkruizen. Het decor van Electra Glide In Blue is Monument Valley, het monumentale territorium van regisseur John Ford. Iedereen is nietig in deze weidse woestenij. Begeleid door de doo-wop van The Marcels en de rock-’n-roll van Madura glijdt de camera over de strepen midden op de verlaten tweebaans snelweg. DoP Conrad L. Hall (o.a. Cool Hand Luke, In Cold Blood, Butch Cassidy and the Sundance Kid, Marathon Man en American Beauty) filmt Wintergreen als een eenzame cowboy in een westernlandschap. Het lome tempo wordt slechts eenmaal onderbroken door een verplichte achtervolgingsscène (inclusief vertragingen à la Sam Peckinpah). De algehele sfeer doet denken aan The Long Goodbye (1973) van Robert Altman en het zou me niet verbazen als Alex Cox inspiratie heeft opgedaan voor zijn Mexicaanse film El Patrullero (1991). Ook films waarin karakterontwikkeling belangrijker is dan de plot. |