home
|
Vido's FilmZinevrijdag 12 juni 2009
Easy Virtue (Alfred Hitchcock, 1928) dvd
Stephan Elliott laat de rechtszaak achterwege en bewaart Larita’s voorgeschiedenis voor later in het verhaal. Hij begint zijn film in zwartwitbeelden bij de ontmoeting tussen de vrijgevochten Amerikaanse vrouwelijke autocoureur en de naïeve Britse jongeman. De 2008-versie van Easy Virtue ontvouwt zich daarna als een zwaar aangezette komedie. Hitchcock beperkt zich in zijn Easy Virtue tot drama en laat in zijn verfilming de dreiging van Larita’s ontmaskering vanaf het begin een zware stempel drukken op het verhaal. De ontknoping in de 1928-versie voelt veel meer aan als een onvermijdelijk lot dan in de nieuwe versie waarin de Britse familie zeer omslachtig met hulp van een familieconnectie in Detroit het ware verhaal van de Amerikaanse zelf onthult en daarmee de roddels over zichzelf afroept. Een onnodig domme actie, als je het mij vraagt. De nadruk in de nieuwe verfilming komt meer te liggen op de cultuurverschillen tussen Amerikanen en Britten en de relatie tussen Larita en de ongelukkige, in zijn huwelijk vastgeroeste vader des huizes (Colin Firth). Larita’s beladen verleden is in de nieuwe versie dusdanig afgezwakt dat het helemaal niet zo beladen voorkomt. Ik kan me voorstellen dat het moderne publiek het schandaal dat gepaard gaat met een echtscheiding niet op dezelfde manier aanvoelt als de mensen in de tijd van Noël Cowards stuk (geschreven in 1924). Bij Hitchcock is de onthulling een climax, bij Elliott een voetnoot aan het eind van een film die lang aanvoelt.
Easy Virtue in handen van Alfred Hitchcock levert meer visuele vondsten op. Een van de grappigste is tijdens de eerste kus van de prille geliefden Larita en John. Ze rijden in Italië in een wagen die wordt bestuurd door een slaperige koetsier. Als hij eenmaal diep in dromenland verkeert, en de macht over de riemen verliest, houdt de koets op een smalle bergweg stil tegenover een aankomende koets. De geliefden raken elkaars lippen precies op dat moment de twee paarden met de neuzen tegen elkaar aan wrijven. Het huwelijksaanzoek wordt ook op bijzondere wijze verbeeld – zonder tekst en zonder Larita en John in beeld te brengen. Op zulke originele ingevingen is Stephan Elliott niet te betrappen. Het verschil in klasse tussen Hitchcock en Elliott zit ‘m ook in de staart van de film. De 1928-versie eindigt in de flitsende lichten van de paparazzifototoestellen en Larita’s klassieke afsluitende verzuchting: Shoot! There’s nothing left to kill. Hitchcock schaamde zich voor deze titelkaart, maar die is nog altijd veel beter dan de flauwe dooddoener If the going gets tough, the tough gets going waarmee de nieuwe versie de aftiteling aankondigt. Laat ik ter afsluiting niet vergeten op te merken dat Easy Virtue een van de minst belangrijke films is in de carrière van Alfred Hitchcock. |