Vido's FilmZine

De trailer van Dogville gaf een glimp van wat de documentaire Dogville Confessions had kunnen zijn: een collage monologen van acteurs opgenomen in een afgesloten biechtstoel naast de Zweedse studio waar Dogville werd opgenomen. Freedom Of Speech heette het hok en het leek de ideale plek voor het uiten van frustraties, het mompelen van komische opmerkingen en het afblazen van stoom. De acteurs mochten zich vrijwillig opsluiten in het hok en konden zelf de camera aan- en uitzetten. In het promotiefilmpje van Dogville komen de spelers bijna allemaal even aan het woord. In de documentaire van Sami Saif zien we maar een paar van hen en wat ze te vertellen hebben stelt niet al te veel voor. De bijdragen van James Caan en Chloë Sevigny hebben de documentaire niet eens gehaald. Geen wonder, want Sevigny stapte pas na drie van de zes draaiweken in de biechtstoel (enkel om zich te verontschuldigen dat ze niet eerder had gebiecht) en het langste praatje van Caan is een verkapte reclamespot voor Red Bull. De acteurs laten weinig los over het leven op de set of over de aanpak van Lars von Trier. Het idee van Saif was in theorie interessant, maar voor een documentaire bleek het uiteindelijke resultaat te weinig. Om toch 54 minuten te vullen, filmde hij op de set tijdens repetities, tijdens de opnamen en in de auto van regisseur Lars von Trier na een lange, vermoeiende werkdag.

Dogville Confessions is buiten het biechthok het interessants. De film toont ons een flarden van de werkmethode van Von Trier. En wat is het toch een neuroot. Gezeten achter het stuur van de auto en rijdend door donker Zweden steekt hij een paniekerig verhaal af en spreekt hij hardop zijn twijfel uit over het project, bang voor een grote mislukking. Von Trier kan moeilijk communiceren met mensen, al helemaal als die mensen gekozen hebben voor het acteursvak. Het is dat hij ze nodig heeft voor het maken van een film, want anders had hij graag zonder hen gewerkt. Een van de acteurs vertelt in de biechtstoel dat hij per toeval hoorde hoe Lars von Trier laagdunkende opmerkingen over hen maakte. Hij had opgevangen hoe de regisseur zijn crewleden wees op het geluid van vertrekkende acteurs en er aan toe voegde wat een prachtig geluid dat toch is. Op de set draagt Von Trier de camera. Hij is tijdens de opnamen zo dicht mogelijk op de huid van zijn de spelers. Zijn regieaanwijzingen lijken soms op bevelen, dit tot grote woede van Paul Bettany. Als Von Trier hem toesnauwt in de scène te blijven staan, loopt Bettany kwaad van de set. Met trillende vingers rookt de acteur een sigaretje buiten het studiocomplex terwijl Von Trier het akkefietje met een grapje probeert te sussen. Vreemd genoeg zijn de acteurs aan het einde van de zes weken plotseling veel milder over de Deense regisseur. Het wordt niet echt duidelijk wat de oorzaak is van die ommezwaai. Het respect moet heel diep zitten.

Als je meer over de werkmethoden en keuzes van de regisseur te weten wilt komen, kun je je hart ophalen bij de dvd-versie van Dogville. Naast de hoofdfilm, Dogville Confessions en extra biechtfragmenten bevat de dubbele schijf commentaren tijdens de film van Von Trier en cinematographer Anthony Dod Mantle. Zo kom je er bijvoorbeeld achter dat er niet van tevoren is gerepeteerd, de scènes in chronologische volgorde zijn opgenomen, dat het camerawerk bewust zo ruw oogt en dat de foto's aan het einde van de film in eerste instantie waren bedoeld als studiemateriaal voor de productie. De blik van God, neerkijkend op het getekende dorpje Dogville, is gecomponeerd met hulp van de computer. Het decor was immens, maar niet groot genoeg voor de totaalshots. Het is grappig te horen dat de bijna onzichtbare rol van Thom Hoffman (de maffiaman met het dunne snorretje aan het slot van de film) met zoveel geweld werd gespeeld dat de acteurs bang waren van de Nederlander. Een ander extraatje op de dvd is een item over de wereldpremière van Dogville tijdens het filmfestival in Cannes. Om niet met het vliegtuig te hoeven, reed angsthaas Von Trier, hevig foeterend, met zijn touringcar dwars door Europa. Na een paar dagen Cannes vertelt hij stralend over een ontmoeting met Elton John en een babbeltje met Arnold Schwarzenegger. Ik ben zo nerveus, had Von Trier de Terminator toevertrouwd. Ik verwacht altijd het ergste. Waarop de Oostenrijkse reus antwoordde: Wat grappig. Ik verwacht altijd het beste. Von Trier: Dat is dan fijn voor jou. Op zo'n moment is de regisseur ontwapenend.