Vido's FilmZine

Day Of The Dead (George A. Romero, 1985) dvd
Zo af en toe moet ik even verbaal stoom afblazen naar aanleiding van de gehorige kettingrokende alcoholist die beneden mij woont. De persoon in kwestie bestaat voor mij voornamelijk uit een aaneenschakeling van geluiden waarmee hij mijn woonkamer weet binnen te dringen, dwars door de toch zeer behoorlijk geluidsdichte betonnen constructie van onze huizen. Ik ben er nog niet over uit wat ik het meest irritante geluid vindt. Om zijn computergeluiden kan ik wel lachen. Ik hoor op welk moment hij zijn computer aanzet (alsof het huisorkest van Microsoft een exclusief huiskamerconcert geeft) en wanneer hij e-mail binnen krijgt (plingplong). Ik hoor hem dag en nacht gemiddeld elke tien minuten in zijn stoel neerzijgen en weer opstaan (een hemeltergend wiiiiiieeeeeeee, over de vloer schrapend als een scherpe monsterklauw over een schoolbord). Ik hoor hem dagelijks hoesten (meneer lijdt aan chronische bronchitis, maar hij is de laatste die dat weet) en om de paar dagen kotsen boven de plee (kan ook een dagelijks ritueel zijn, maar hij staat altijd later op dan ik). Ik weet naar welke actualiteitenprogramma's hij 's avonds kijkt of luistert en weet precies wanneer hij genoeg van het gebabbel heeft en het tijd vindt voor een muziekje (hij heeft slechts twee cd's in huis: eentje met een neurotenpianoconcert en eentje met een neurotencellosonate). Als hij met dubbele tong door een telefoon converseert klinkt hij als Ko van Dijk die zich voorbereidt op de rol van Erik Engerd. Als hij (gelukkig zelden) een dronkemansmaatje uitnodigt lijkt het net of hij constant slaande ruzie heeft. Omdat er niet te praten valt met labiele drugsgebruikers en zulke zelfdestructieve mensen meestal niet zo lang leven, ga ik vooralsnog geen poging wagen zijn leven te beteren.

Het ergste geluid van mijn onderbuurman is zijn gekreun, een hardop uitademen voorzien van een bastoon die klinkt als de noodkreet van een op springen staande hoogzwangere zeeolifant. Hij kan dat kreunen soms urenlang volhouden. Vijf à zes uur non-stop een kreun per elke tien seconden (gemiddeld) is geen uitzondering. Sinds ik onlangs eindelijk Day Of The Dead van George A. Romero heb gezien, kan ik dit constante geluid eindelijk thuisbrengen en weet ik wie er onder mijn vloer woont: het is geen zeeolifant maar Bub, de getemde, kinderlijke zombie waar in het ondergrondse laboratorium proeven op worden gedaan. Bub is niet in staat een fatsoenlijk gesprek te voeren en komt niet verder dan gesteun als antwoord op de vragen van zijn leermeester Dr. Logan. De ene keer leert Bub hoe een telefoon vast te houden of zichzelf te scheren en de andere keer is hij in extase en luistert hij met grote ogen van verwondering door een koptelefoon naar de Negende van Beethoven. Als beloning voor zijn goede gedrag krijgt hij een emmertje ontdooide ingewanden om op te peuzelen. Bub is het meest sympathieke personage uit Day Of The Day. Op een enkele uitzondering na (met name de strijdlustige Sarah) mogen de paar mensen die zich opgesloten hebben in de opslaggrotten van mij gerust uiteengereten en verslonden worden door de horde zombies. Die mensen verdienen niet beter. Bub is okay. Hij kan er niets aan doen veranderd te zijn in een wandelend wrak met een evenwichtsstoornis. Hij bevrijdt zich uit zijn ketenen en met enkele op goed geluk afgevuurde pistoolschoten maakt hij zijn grootste plaaggeest af. Triomfantelijk strompelt hij naar de uitgang op zoek naar de vrijheid. Hij heeft zijn rustplaats gevonden en huist vandaag de dag veilig op de benedenverdieping van mijn pand, en sinds ik weet dat het Bub is die onder mij woont, voel ik niet langer meer de neiging me aan hem te ergeren. De zombie is zijn rust gegund. Bub is de held!