home

vido?

filmarchief

archief

email

Vido's FilmZine

(archief)

2006

Darna Zaroori Hai: heel hard BOO roepen tussen de schuifdeuren

Een avondje Bollywood betekent meestal rumoerig publiek, rond de drie uur aan overdadig gekleurd celluloid en veel muzikale intermezzo's. Tijdens de voorstelling van Darna Zaroori Hai (Ram Gopal Varma, 2006) was enkel het eerstgenoemde euvel nadrukkelijk aanwezig. Gelukkig zaten de constant en op luid niveau keuvelende dames ver achterin de zaal en stonden de versterkers vooraan op oorverdovende sterkte. Gesprekken werden merendeels gesmoord door dB's van ver boven de 110. Oordoppen waren geen overbodige luxe. Luid is ook het acteren in de zes griezelverhaaltjes waar Darna Zaroori Hai uit is opgebouwd. Griezelen is echter een groot woord voor de verzameling. Er wordt voornamelijk, en vaak in close-up, schreeuwend en hysterisch gekibbeld door acteurs en actrices die nog net niet schuimbekken, al scheelt het weinig. Rollende ogen afgewisseld met duivels bedoelde grimassen geven aan dat method acting de kusten van India heeft overgeslagen.

Na een komisch bedoelde proloog, waarin een gezette filmliefhebber op vrijdag de dertiende de kortste weg naar de bioscoop vindt via een nachtelijk kerkhof, en na het enige liedje van de hele film, gezongen door zangeres Nisha Kothari tijdens de openingstitels, begint Darna Zaroori Hai pas echt bij vijf leerlingen, tijdens een schoolreisje verdwaald in een onheilspellend bos. De avond valt en onweer breekt los. Ze schuilen bij een sinister ogend afgelegen landhuis. De deur valt open en binnen lopen ze tegen een oud dametje in. Na een kort zwijgen begint ze te praten, ontvangt ze het kroost en doodt ze de nacht met het vertellen van vijf griezelige verhalen. Na elk verhaal verlaat een van de vijf kinderen even de kamer, voor een toiletbezoek of een glaasje water in de kelder. Te oordelen aan de zombietred bij hun terugkeer zijn die bezoekjes niet zonder gevolgen.

De verhaaltjes van de oude dame stellen stuk voor stuk weinig voor. Daar kun je de actrice de schuld van geven, maar de schuldigen zijn natuurlijk filmmaker Ram Gopal Varma en de scriptschrijvers en regisseurs die samen met hem verantwoordelijk zijn voor de verschillende episodes. Opvallend is dat de meeste toneelstukjes worden opgevoerd in een kleine ruimte, meestal een eenvoudige, onderbelichte woonkamer. Om het goedkope decor aan het oog te onttrekken worden de acteurs het liefst van zeer dichtbij gefilmd. Zo dichtbij dat je hun huidcellen kunt tellen. Menigmaal wordt een flashback ingezet, soms zelfs al een paar minuten nadat de scène in kwestie te zien was. In India hebben ze wellicht last van een gebrekkig kortetermijngeheugen. In het eerste verhaal ontvangt een nerveuze docent (gespeeld door de beroemde Bollywoodacteur Amitabh Bachchan) een student om wat vraagstukken over DNA door te nemen. De docent is er niet helemaal bij. Schichtig kijkt hij om zich heen, alsof hij elk moment door een spook besprongen kan worden. Hij schrikt menigmaal op van zijn stoel, wijzend naar schaduwen in zijn kamer. Zijn opvliegingen worden begeleid door een dreunende soundtrack die, te horen aan het gegiechel achterin de zaal, effect heeft op mensen die niet zo vaak naar de film gaan. Als de docent wijst naar het spook in de spiegel, en de soundtrack scheuren in de bioscoopmuur trekt, is het verhaaltje alweer voorbij.

In de tweede vertelling belt een jongeman (Arjun Rampal) midden in de nacht aan bij een veel te groot huis. Een schone dame doet open. De man zegt dat ze niet bang hoeft te zijn, hij wil enkel een automonteur bellen omdat hij met pech op de weg staat. Na enige twijfel laat de vrouw hem binnen en haalt ze een drankje voor hem. Terwijl de man door het telefoonboek bladert ziet hij een foto van de vrouw samen met een flink behaarde man. De vrouw zegt dat haar man een paar jaar geleden is overleden. Als de bezoeker wil bellen staat in de spiegel tegenover hem opeens de overleden echtgenoot. Die vraagt boos wat de vreemdeling in zijn huis komt doen. De jongeman staat van schrik met de mond open. Stamelend legt hij uit dat een vrouw de deur voor hem heeft geopend. Dat kan helemaal niet! briest de snorremans, want mijn vrouw is twee jaar geleden overleden. De jongeman kijkt naar de onverlichte trap en ziet daar de schim van de vrouw. Haar geestverschijning blijkt een grote grap. Het echtpaar heeft een toneelstukje voor de bezoeker ingestudeerd om hem te laten schrikken. Helaas houden ze het daar niet bij en blijven ze, schreeuwend acterend, volharden in hun spelletje, totdat ze merken dat de jongeman in kwestie juist een spook is, vers verongelukt vlak voor hun huis.

Dat het nog erger kan toont het derde verhaal. Een kuis knuffelend jong echtpaar wordt gestoord door de bel. Ze doen niet open. Hun zoontje wel. In de huiskamer staat nu een druk mannetje, een verkoper van levensverzekeringen. Hij is niet uit het huis te krijgen, ook al torent de man des huizes (Suniel Shetty) flink boven de indringer uit. Live is risky! roept de druktemaker meer dan eens. Tussen zijn geblèr kijkt hij hongerig naar een tros bananen op de fruitschaal. Als hij eenmaal met moeite de deur is uitgewerkt, doet het echtpaar toch open als er weer gebeld wordt (dom! dom! dom!) en begint het geëmmer van voor af aan. De colporteur waarschuwt weer voor de gevaren van het leven en legt een touw, vergif en een pistool op tafel. Stel je voor dat ik een inbreker was! gilt hij. Het gezwiep met het pistool wekt de man van het huis op de zenuwen en een worsteling ontstaat. Het pistool gaat uiteraard af en de colporteur ligt dood op de grond. Einde verhaal.

Het vierde verhaal heeft iets meer inhoud, maar het scenario wordt er meteen behoorlijk wankel door. Een regisseur van liefdesdrama's (Anil Kapoor) wil een horrorfilm maken. Hij geeft zijn team opdracht een geschikte actrice te vinden en verlaat zijn kantoor om in een landhuis elders in het land aan het script te werken. Onderweg op de snelweg pikt hij een jonge liftster op die tijdens de rit beweert een geest te zijn. Net zo snel zegt ze dat ze een grapje maakt, totdat in het afgelegen landhuis van de regisseur de lichten uitvallen en de liftster vanuit het donker opdoemt met een gedeeltelijk mismaakt gezicht. Is ze dan werkelijk een spook? De regisseur krijgt een hartaanval van de schrik en bezwijkt terwijl de vrouw de schmink van haar gezicht trekt en in paniek roept dat ze een actrice is die op onorthodoxe wijze wilde bewijzen de ideale vrouw te zijn voor de horrorrol. Hoe ze van tevoren zo zeker wist dat de regisseur een vaste route zou rijden en haar als liftster onderweg zou oppikken, legt het script verder niet uit.

Het vijfde verhaal is het meest bewerkelijke en daardoor het minst te volgen. Een jongen (Randeep Hooda) rijdt in de nacht telefonerend en half dronken over een verlaten weg en botst bijna tegen een midden op de weg stilstaande vrouw aan. Hij stapt uit, kijkt in haar gezicht, schrikt en wordt wakker, vastgeketend in een politiecel. Een onvriendelijke rechercheur ondervraagt hem zonder te vertellen waarom de jongen is opgepakt. De komst van een kwade moeder maakt de verwarring alleen maar groter. Zij beweert dat de jongen haar dochter levend heeft verbrand. De geest van de dode vrouw grijpt in en neemt bezit van het lichaam van de gevangen jongen. Het schuim op zijn lippen is al opgedroogd voordat de geest uitleg geeft: de dochter is juist verbrand door haar moeder en andere familieleden vanwege onenigheid in de relationele sfeer. Daarna neemt de geest bezit van de rechercheur. Hij draait even met zijn ogen, houdt de blik schuin en schiet een kogel door het hoofd van de moeder. De onschuld van de jongen wordt zo blijkbaar afdoende bewezen en hij wordt vrijgelaten. Op zijn nachtelijke weg naar huis zit de geest van de dochter op de achterbank.

De vijf episodes klinken op papier al flauw, maar ik kan je verzekeren dat de verhaaltjes in de praktijk nog erger zijn. De meeste episodes verzanden in een grappig bedoeld maar door het overacteren onuitstaanbaar welles-nietes gekijf in halfdonkere ruimtes. In de afsluitende scène wordt het geheim uit de doeken gedaan van de oude dame in het verlaten landhuis. Het zal geen verrassing zijn dat ook zij, ten koste van de vijf kindertjes, een spookverschijning met minder goede bedoelingen is. Darna Zaroori Hai is slechte reclame voor Bollywood en de slechtste bovenaardse thriller die ik me kan herinneren. Als je toch nog nieuwsgierig bent kun je de film nog zien in Pathé De Kuip te Rotterdam (Hindi gesproken met Engelse ondertiteling), maar ik kan je verzekeren dat de officiële website spannender is.


[home] - [vido?] - [filmarchief] - [archief] - [email]