home
|
Vido's FilmZinedinsdag 15 december 2009
Dag Buurvrouw (Robbert-Jan Vos, 2009) bioscoop
Parque Vía begint meteen sterk met een lang openingsshot. De pensioengerechtigde Beto (Nolberto Coria) staat bij de buitendeur een sigaretje te roken. Hij kijkt bedachtzaam naar boven, staakt het roken, loopt via de vele vertrekken van het huis naar het bovendak en haalt daar zijn gedroogde schone witte hemden van de waslijn. Hij is maar net binnen of een plensbui klettert op de dakplaten. De openingsscène is een ononderbroken shot waarbij we zowel zicht krijgen op het interieur van de grote, verlaten ogende woning als een idee krijgen van Beto’s routine – hij is na meerdere jaren waken over het huis zo vertrouwd met zijn omgeving dat hij precies weet hoeveel tijd hij nodig heeft om de was droog binnen te krijgen. De weduwnaar Beto is iemand van rituelen en dankzij deze rituelen voelt hij zich beschermd. In de buitenwereld (de drukte van Mexico Stad) is de man verloren, want hij lijdt aan pleinvrees. Naast de dagelijkse schoonmaakrituelen krijgt Beto ook wekelijks op een vast tijdstip bezoek van een bevriend hoertje (Nancy Orozco) waarmee hij zich afzondert in de toiletruimte. De bejaarde eigenaresse (Tesalia Huerta) van het pand bezoekt hem enkel vlak voordat potentiële kopers het huis komen bezichtigen. Als de makelaar buiten praat met haar klanten, kijkt Beto vanachter het raam bezorgd toe en voert hij een heel klein bezweringsritueel uit, waarbij hij zijn duim rechthoudt en zijn linkerhand enkele malen dichtknijpt. Met deze beweging hoopt en bidt Beto dat de deal niet doorgaat. Hij moet immers zijn vertrouwde stek verlaten als het huis wordt verkocht. Hetzelfde kleine ritueel speelt een belangrijke rol in de teder wrede climax van de film (die in een van de promotiefoto’s helaas al verklapt wordt). Pas rond dit moment eist, net als in Dag Buurvrouw, de filmmuziek een prominente plek op. Ditmaal gelukkig niet als hinderlijk uitroepteken, maar als contrast met wat gebeurt en gaat gebeuren. |