home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

ARCHIEF


woensdag 19 september 2001

Een vierkant hoofd : The Boxhead Ensemble in Paradiso

Na het concert van The Boxhead Ensemble in Paradiso afgelopen avond blijft een van de bandleden op het podium staan. Hij biedt zijn excuses aan over het naar zijn mening niet perfecte optreden dat de zeskoppige band zojuist in de grote zaal heeft gegeven. Het is hun eerste show van de Europese tournee. Niet alle bandleden van het Amerikaanse gezelschap is het door omstandigheden gelukt Amsterdam te bereiken. Mick Turner (ook bekend van het trio Dirty Three) is Australië niet uit kunnen komen en de bandleden die ons wel wisten te bereiken hebben niet kunnen repeteren. Is dat de enige reden waarom ik niet zo onder de indruk van de muziek ben?

De improvisaties van de muzikanten (op piano, twee gitaren, mondharmonica, viool, speelgoedpercussie, drums en cello) zitten elk in 1 toonsoort, zijn zoekend zonder iets te vinden en blijven daardoor vaag en oppervlakkig. De instrumentale stukken zijn te vergelijken met de epische composities van Godspeed You Black Emperor. Waar de Amerikanen blijven steken in moeizaam wadlopen, zijn de Canadezen van Godspeed juist verwoede bergbeklimmers die in wijds repeterende motieven en met opzwellend volume de top bereiken, langzaam afdalen en weer vol goede moed de volgende berg bestijgen. Bij The Boxhead Ensemble is nauwelijks sprake van een crescendo. Het sukkelt voort zonder ook maar met een enkel interessant nieuw muzikaal idee op de proppen te komen.

Bij Godspeed zijn de filmpjes een begeleiding bij de muziek. The Boxhead Ensemble begeleidt juist de filmpjes. De videobeelden, geprojecteerd op het scherm boven de hoofden van de muzikanten, zijn niet bepaald boeiend. De reeks korte filmpjes worden allemaal constant uit de hand gefilmd in een geforceerde poging avant-garde status te verkrijgen. We zien onscherpe vogels in takken, elektriciteitsdraden met vliegtuigen in de verte, halfvergane nitraatfilmpjes uit lang vervlogen tijden, flarden iconen in een bibberende collage, voyeuristisch gluren door woningramen, op hun kop zwemmende kwallen, een slordig gemonteerd stierengevecht en een experimenteel ondertitelde modernistische variatie op Nosferatu. De enige rust wordt geboden door een door onweer omringd verlaten benzinestation in de woestijn en een brandende kaars als beladen slotakkoord. Het zijn beelden zonder verdere duiding, als bewegende moderne kunst die, net als de begeleidende klanken, de ziel niet kan beroeren. Tot overmaat van ramp kletst het barpersoneel van Paradiso vrolijk voort, gaat er een mobiele telefoon af en horen we in de verte de luide klanken van Violent Indiana, de band van voormalige Cocteau Twins-voorman Robin Guthrie, die tegelijkertijd in de kleine bovenzaal speelt. Het kleine beetje publiek dat is komen opdagen klapt beleefd en neemt na afloop een kijkje bij de merchandising. Ik ben allang blij dat het buiten droog is. Hopelijk heeft het publiek in Haarlem vandaag meer geluk als The Boxhead Ensemble daar neerstrijkt.

Tekst: Vido Liber


[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [archief] - [email]