home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

ARCHIEF


vrijdag 5 oktober 2001

Beta Band en Preston School Of Industry in Paradiso

Voor aanvang van het optreden in de grote zaal van Paradiso draait toetsenist John Maclean van de Beta Band oude hiphop uit de Def Jam-doos. Achter hem zien we een flauw filmpje over een ondeugende politieagent. Niemand danst, iedereen is in afwachting van de hoofdact. Vier mannen in zelfontworpen pakjes komen vanachter de gordijnen en nemen de instrumenten ter hand. Zanger/gitarist Steve Mason heeft iets aan dat lijkt op een kimono. Met een onverschillig blik zet hij het eerste nummer in: It's Not Too Beautiful, het slechtste want meest onsamenhangende nummer dat de Beta Band ooit heeft opgenomen. Een hele lange sample uit de soundtrack die John Barry componeerde voor The Black Hole (Gary Nelson, 1979) haalt onverbiddelijk de vaart eruit. Ik begin me zorgen te maken. Dit kan niet goed gaan.

Gemakzucht regeert bij de heren van de Beta Band. In de studio kunnen ze hun beperkte ideeën aantrekkelijk inkleuren met hulp van elektronische speeltjes en een slome hiphopbeat. Vooral de compilatie-cd 3 EP's is daardoor een zeer aangename luisterervaring. Live op het podium vallen ze plat op hun bek. Niet alleen hun instrumentbeheersing is zeer middelmatig, er wordt ook nog eens vals gezongen en slotgedeelten van enkele nummers verzanden in ongeïnspireerde chaos. De vier Britten presteren het tevens om geen enkele passie of gedrevenheid tonen. Ze spelen schouderophalend alsof hun eigen muziek ze koud laat. Live wordt pijnlijk duidelijk dat de composities niet veel meer zijn dan de nieuwe kleren van de keizer. Als we maar hard genoeg klappen na afloop van elk afgeraffeld liedje dan lijkt het heel wat, terwijl eigenlijk de meeste liedjes niet veel meer zijn dan een trage, seksloze, bleke triphopversie van Sympathy For The Devil.

Bij de single Squares lijkt er een vonkje over te slaan. Het blijkt er eentje die geen vuur kan maken. De mannen pakken hun percussie-instrumenten en beginnen ongegeneerd te trommeljammen als een derderangs A Certain Ratio. Ik vind het schandalig slecht, maar het publiek is razend enthousiast. Wat zien en horen zij dat mij blijkbaar ontgaat? Als een Nederlandse band deze wanprestatie had geleverd waren ze in pek en veren afgevoerd en gekielhaald onder de veerboot naar Amsterdam-Noord. Ik wil eigenlijk vroegtijdig vluchten, maar de bovenzaal is nog dicht. Ik hoop van harte dat de Preston School Of Industry (kortweg PSOI), een band waarvan ik geen noot ken, de avond alsnog goed maakt.

De Amerikanen zijn mijn redding. Ze zijn niet briljant en hebben niets nieuws te bieden in de rock'n'roll. Ze spelen ongedwongen en met plezier en dat kan soms voldoende zijn. T.O.F.F. (Time Out For Fun) is hun slogan. Pretenties zijn ze vreemd. De riffs zijn simpel en doeltreffend, de in leer gestoken gitariste (waarvan ik helaas de naam niet heb kunnen vinden op het net) hangt glunderend met de haren in de monitor, de drummer stopt om onduidelijke redenen enkele drumstokjes in zijn kraag, de bassist haalt de bril van zijn bezwete neus. Hier wordt gewerkt, ze band heeft er zin in. Vooraan bij het podium wordt gedanst. De sfeer is goed. Zanger/gitarist Scott Kannberg (in Pavement beter bekend als Spiral Stairs) vraagt tussen twee nummers of we de Beta Band leuk vonden. "We witnessed them ironing the kimono," vertrouwt hij ons toe.

Hoeveel Hollanders in de bovenzaal zouden hebben gehoord dat de Amerikanen een Nederlandse cover in hun set hebben verstopt? Ze spelen een lekker rammelende versie van 10 Grains van De Artsen. Later vertelt Kannberg me dat hij, net als ik, De Artsen pas laat heeft ontdekt. Ik merk op dat het leuk was om in het nummer T.O.F.F. zowel een citaat van Sonic Youth (Death Valley 69) als van Frank Zappa (Flower Punk) te horen. Kannberg was zich het Zappa-citaat helemaal niet bewust en wist toen hij het speelde ook niet dat het Zappa-album We're Only In It For The Money een van de favoriete platen is van de ex-Artsen in Bettie Serveert. Het is een kleine wereld. Gewapend met de 7"-single Falling Away fiets ik terug naar huis.


Tekst: Vido Liber
Kijk voor meer live-recensies in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]