home

2004

vido?

archief

email

Vido's LogZine

Artikelen


De hoogtepunten van 2003

Aan het einde van elk jaar blijkt telkens weer hoe moeilijk het is lijstjes te maken. In tegenstelling tot vorig jaar had ik in 2003 meer zin in het zien van films dan in het luisteren naar platen. Het naar binnen halen van de thuisbioscoop had mijn cinefiele gevoelens heftig naar de oppervlakte gebracht en daar moesten pas aangeschafte cd's en lp's danig onder lijden. Ze kwamen op de tweede plaats.Vandaar dat het makkelijker was films op een rij te zetten dan favoriete platen te noemen. Muziek bevalt me toch het best als het live wordt gespeeld. Het lijstje met de 15 beste optredens was makkelijker op te sommen. Het viel me op hoeveel Nederlandse bands dit jaar zowel op plaat als live indruk maakten.

Hieronder vind je een overzicht van platen, concerten en films uit 2003 die me zijn bijgebleven.

De beste films van 2003

1. Punch-drunk Love
(Paul Thomas Anderson)

Hij: I'm lookin' at your face and I just wanna smash it. I just wanna fuckin' smash it with a sledgehammer and squeeze it. You're so pretty.
Zij: I want to chew your face, and I want to scoop out your eyes and I want to eat them and chew them and suck on them.
Zie voor verdere uitleg het uitgebreide verhaal bij de Subs.

2. Bloody Sunday (Paul Greengrass)
Huiveringwekkende reconstructie van een historische fatale dag in Ierland ziet eruit alsof we getuige zijn van de ware gebeurtenissen.
3. Oasis (Chang-dong Lee)
Twee verstoten mensen vinden elkaar in onpersoonlijk Seoul. Jong-du Hong is de ongemakkelijkste filmheld van dit jaar. Ondanks zijn misstappen blijf je sympathie voor hem hebben. Beeldend verhaal met weinige uitleg, veel details en een knappe acteerprestatie van So-ri Moon als de spastische Gong-ju.
4. Hukkle (György Pálfi)
Een dorp onder de microscoop in film zonder dialogen en met een diep verborgen mysterie. De meest filmische film van het jaar.
5. Far From Heaven (Todd Haynes)
Geen pastiche en zeker geen parodie, maar een oprechte ode aan de melodrama's van Douglas Sirk.
6. All Or Nothing (Mike Leigh)
Een op zijn grondvesten rammelende relatie wordt traag ontleed. Intens en aangrijpend samenspel van sterke cast met glansrol voor Timothy Spall.
7. Movern Callar (Lynne Ramsay)
In Britse roadmovie probeert Samantha Morton in het reine te komen met de zelfmoord van haar vriend.
8. Lantana (Ray Lawrence)
Australisch relatiedrama in de vorm van een thriller. Ingehouden emoties komen pas heel laat tot uitbarsting.
9. Nói Albinói (Dagur Kári)
Opgesloten in de IJslandse sneeuw. Intelligente buitenstaander probeert in innemend komisch debuut te ontsnappen aan verstikkende dorpsmentaliteit op een verlaten eiland.
10. Les Triplettes de Belleville (Sylvain Chomet)
Fantasierijke animatie over de ontvoering van een wielrenner.

Net niet in de top 10
24 Hour Party People (Michael Winterbottom)
Adaptation. (Spike Jonze)
City Of God (Fernando Meirelles & Kátia Lund)
Dogville (Lars von Trier)

Ook zeker niet verkeerd
The 25th Hour (Spike Lee)
Anyway The Wind Blows (Tom Barman)
Divine Intervention (Elia Suleiman)
Ętre et Avoir (Nicolas Philibert)
Le Fils (Luc & Jean-Pierre Dardenne)
In This World (Michael Winterbottom)
Kill Bill vol. 1 (Quentin Tarantino)
Marion Bridge (Wiebke von Carolsfeld)
Mystic River (Clint Eastwood)
Russian Ark (Sokurov)
Spirited Away (Hayao Miyazaki)


Slecht/tegenvallend
Matrix Reloaded (Andy & Larry Wachowski)
Deel 1 was stijlvol en dat ontbreekt volledig in deel 2. De soundtrack is plat, de monologen te langgerekt en de actie te overdadig. Ik heb voorlopig nog geen behoefte aan deel 3.
Intacto (Juan Carlos Fresnadillo)
Mooie plaatjes verbloemen een onwaarschijnlijk gegeven dat nergens aannemelijk wordt gemaakt. Aan spanning ontbreekt het al helemaal.
Wilbur Wants To Kill Himself (Lone Scherfig)
Schetsmatige personages bevolken boekenwinkel en lijken daarbuiten niet echt een sociaal leven te leiden. Vlak verteld met veel te opzichtige pogingen tot humor.
Gangs Of New York (Martin Scorsesse)
Prachtig gefotografeerd, maar veel te eenvoudig verhaal. Afstandelijk en langdradig.

De beste films op DVD in 2003

Klassiekers
City Lights (de beste speelfilm van Charles Chaplin)
Duck Soup (met The Marx Brothers)
In Cold Blood
Metropolis (Fritz Lang)
Once Upon A Time In The West

Sterke films die vreemd genoeg in Nederland niet in de bioscoop verschenen
The Devil's Backbone (sfeervol spookverhaal tijdens Spaanse burgeroorlog)
Love Liza (op het lijf geschreven van Philip Seymour Hoffman)
Moonlight Mile (rouwverwerking als komedie)
Narc (sterk geacteerde drugsthriller)
Revengers Tragedy (eeuwenoude tragedie anachronistisch verbeeld door Alex Cox)

De beste concerten van 2003 (alfabetisch)

Blood Brothers @ Melkweg (23/8)
The Blood Brothers zijn At The Drive-In in de overtreffende trap. Luider, sneller, kwader. Overrompelend, over the top. Twee vocalisten krijsen als baby's bij wie zojuist de navelstrengen zijn doorgesneden. Elk woord veroorzaakt een nieuwe spasme in hun elastieken lichamen. Tomeloos tuimelen ze van drumstellen en monitoren. Zelfopoffering of catharsis? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Deerhoof @ OCCII (29/11)
Zangeres Satomi Matsuzaki speelt de bas en, net als eerder in 2003 op dezelfde plek, beweegt ze, wanneer mogelijk, haar vrije arm voor minimale dansjes. Via de hoge akkoorden, scheve maten en freaky loopjes op de gitaren stopt Deerhoof uit San Francisco flink wat Magic Band in de muziek. De fel roffelende drummer probeert telkens het tempo een tikkeltje te vertragen en zo naar zich toe te trekken, maar de overige bandleden blijven ondanks de grillige structuren ritmisch strak in het gelid. Het optreden was helder, vrolijk en eigenzinnig, onvoorspelbaar en nergens vergezocht.

Electric Eel Shock @ Paradiso (2/7)
Japanse rock-'n-rollgekte. Sex & drugs & e-mail!

Jane's Addiction @ Paradiso (4/10)
Perry Farrell en de zijnen doen een gretige greep uit hun meer dan tien jaar oude catalogus. Na het instrumentale intro gaat het hongerige publiek volledig los tijdens het eerste liedje Stop! De magere Farrell rent het podium op. Here we go! roept hij en de zaal trilt. Zijn zang is slecht te horen, maar zijn teksten worden toch woord voor woord uit volle borst ingevuld door de stemmen in de zaal. Het plezier straalt uit zijn indringende grote zwarte pupillen. Tijdens een enerverende finale wordt teruggegrepen naar twee sterke tracks van het album Nothing's Shocking: Ted, Just Admit It... en vooral het door een pompende Big Black-bas opgejutte Mountain Song. Meestal mijd ik mensenmassa's, maar voor zo'n euforische massa als bij Jane's Addiction maak ik graag een uitzondering.

LPG @ Volta (15/5)
Het enige dat het zesde bandlid van LPG doet is op een barkruk naast de drumkit zitten, sigaretjes rollen en rode wijn drinken. LPG is verrassend goed tijdens een avondje Radio Mortale in de Volta. De band speelt alsof ze mooie herinneringen aan het ophalen zijn aan het meesterwerk dat ze nog moeten opnemen. Met het jeugdige elan van een schoolband vindt LPG popmuziek opnieuw uit. Het rammelt als een tweedehands Deux Chevaux en een van de gitaren zou iets vaker gestemd moeten worden. Op nonchalante wijze worden popwetten aan de laars gelapt.

Melt Banana @ Paradiso (25/10)
Gitarist Agata laat sirenes loeien, vogels angstig tjirpen en snaren gillen. Hij stapelt de gitaargeluiden op tot ze hoger reiken dan het plafond van de kleine zaal. Melt Banana jaagt immer geďnspireerd luid en helder door het repertoire heen met vooral veel nummers van het recente album Cell-scape. De band maakt zoveel indruk dat zelfs de anders zo ernstig kijkende bassist Rika vanavond grote moeite heeft haar tevreden glimlach voor zich te houden.

Naked City @ Carré (17/6)

(foto: Heather Kennedy)
Reünie van het jaar. De band wordt in beweging gezet door de partituren en de gebarentaal van voorman en saxofonist John Zorn. Zelfs de meest onmogelijke nummers worden heelhuids uitgevoerd. In het overgrote deel van de composities wordt hysterisch gezapt tussen diverse muziekgenres. Voorzover ik kan onderscheiden wordt er geen nieuw werk gespeeld, maar dat geeft niet. Het geluid in Carré is erg goed, de uitvoering voor het grootste gedeelte feilloos en, ook heel belangrijk, de muzikanten hebben veel lol.

Nimbus e.a. @ Zaal 100 (9/5)
Ik was zo onverstandig geweest eerst naar Yo La Tengo in Paradiso te gaan. Daarom kom ik laat in Zaal 100 voor de eerste, historische aflevering van de Krawattenklup. De euforie is al voelbaar bij de ingang. Ik baan me een weg door de afgeladen bar, steek mijn hoofd om de hoek bij het zaaltje en krijg terstond een glimlach op mijn gezicht geplakt. De afgeladen zaal lijkt voorover te vallen tijdens de korte, intense set van Nimbus. De voorste rij staat op minder dan armlengte van de band af. Het publiek maakt onlosmakelijk deel uit van de performance. Er is geen scheidslijn tussen performer en toeschouwer. Vol onverzadigbare gulzigheid gooit Nimbus zich in een handjevol popliedjes die smeken om meezongen te worden.

Ninety Nine @ OCCII (31/10)
De hoofdrol in het Australische trio is weggelegd voor de kleine Laura. Terwijl ze herhalende patronen speelt op een van de twee kleine keyboards of op de vibrafoon, zingt ze uiterst geconcentreerd, gedragen en bewogen met haar heldere stem. De folky melodieën contrasteren mooi met de felle Casiopop en de rauwe wijze waarop de liedjes worden uitgevoerd.

Peach Pit @ Azart (18/4)
De Europese tour van het Kroatische Peach Pit bestond uit slechts twee optredens, eentje in België en eentje in de krappe kajuit van Azart aan de kade van het KNSM-eiland. De muzikanten gaan volledig op in hun composities. Drie gitaristen en een bassist staan tegen het publiek aan in een vierkant opgesteld. Zo kunnen ze elkaar het makkelijkst aanwijzigen geven, gebruik makend van subtiele lichaamstaal die voor het publiek grotendeels een geheim blijft. Het is verbijsterend knap hoe vloeiend de complex geconstrueerde instrumentale stukken in elkaar overgaan en elkaar afwisselen. Uit de snelle notenbrij weven de muzikanten met gemak de mooiste patronen denkbaar. De set is kort. Slechts vier nummers waren thuis in Zagreb tot in de kleinste details voorbereid.

Ruins etc. @ SJU (23/10)
Het meest indrukwekkende onderdeel van het uit slechts drie personen bestaande Japanese New Music Festival 2003 is het solo-optreden van Yoshida Tatsuya van Ruins. Lonely Ruins ditmaal, aangezien de bassist van het duo thuis in Japan is gebleven vanwege een blessure. De baspartijen komen ditmaal uit een doosje. Moeiteloos volgt Yoshida de superingewikkelde loopjes en breaks, vaak meezingend in zijn zelfverzonnen brabbeltaal. Uit de vele medleys uit het repertoire van Ruins kiest de drummer ditmaal voor de klassieke medley. Een maat uit De Negende Symfonie van Beethoven gaat naadloos over in een snipper uit de begrafenismars van Chopin die op zijn beurt direct gevolgd wordt door een fragmentje Requiem van Mozart. Schijnbaar achteloos voert Yoshida de complexe composities.

Sal @ Volta (20/3)
Alles lijkt te kloppen, van het smetteloos witte hemd van de zanger/gitarist tot aan de opeenvolging van sterke songs. Uit de zangerige bas komen merendeels melodische akkoorden en op gitaar gelijkende langgerekte tonen. Ondanks de bewust toegebrachte vervorming blijft zijn geluid helder. De losjes gespeelde drumpartijen sluiten vanavond goed aan bij de onrustige gitaarnoten. Ze vertonen nergens tekenen van vertraging of oponthoud. In Surgical Embrace wordt schaamteloos en doeltreffend geleend uit klassiekers van The Cure en Joy Division. De heldere structuur van de nummers geeft het Amsterdamse trio meer vrijheid zodat er alle ruimte is voor expressie. Het blijkt het allerlaatste optreden te zijn dat ik zie van Sal, want later in het jaar valt het trio uit elkaar.

Soft Posh @ Paradiso (9/9)
Zonder zich iets van het publiek aan te trekken putten de twee gitaristen compromisloos uit de beste momenten van vroege Sonic Youth. Ze trekken ons diep de nacht in met oorverdovende noise in sterk opgebouwde, uitgesponnen en constant meeslepende tracks. Bij elke pedaal dat werd ingetrapt wordt het trio luider, scherper en grootser.

Voicst @ Paradiso (6/9)
Beschenen door een zeer doeltreffend onrustige lichtshow bijten de drie Amsterdammers aan het slot van het festival Nederland-België als uitgehongerde hyena's in de nummers. Ze rukken en scheuren aan de liedjes en slokken ze rauw met grote happen op. Er is geen tijd voor een ingehouden moment. Zanger/gitarist Tjeerd twijfelt nog even of hij, net als zijn twee bandmaatjes, ook een witte cape in het slotnummer zal dragen. Hij geeft toch toe, trekt het kledingstuk over zijn hoofd en zwiert over het podium tijdens de geremixte versie van Chemical Push. Gastmuzikant Rutger staat verdekt opgesteld wild springend een laptop te molesteren voor geslaagde elektroshocks.

The White Birch @ Patronaat (13/6)
De desolate muziek van The White Birch uit Noorwegen doet denken aan Nick Drake, Red House Painters en David Sylvian. In het slotnummer had de band helemaal loos kunnen gaan en net als Mogwai in de goede oude tijd kunnen eindigen in een orkaan van feedback. Elk moment verwacht ik dat zoiets gaat gebeuren, maar gelukkig houden de Noren de spanning tot het laatste moment vast door bewust te kiezen voor ingetogenheid. Zo tonen ze de kracht van de verstilling.

Eveneens de moeite waard (alfabetisch):
Cinematic Orchestra @ Paradiso (april)
Dälek e.a. @ OCCII (15/7)
Donna Summer @ Paradiso + Club Lek (juni)
The Ex + Konono @ OCCII (9/2)
Gem @ Melkweg (9/6)
Guided By Voices @ Paradiso (21/9)
Felix Kubin @ Paradiso (2/3)
Mates Of State @ OCCII (10/8)
Moodswing @ Winston (23/7)
Numbers @ OCCII (maart)
Seconds + Young People @ Paradiso (26/5)
Seesaw @ various places
Solbakken @ Paradiso, OCCII, Patronaat, Vrankrijk, maar toch vooral ACU
Spider Rico @ Winston (21/11)
Third Eye Foundation @ Paradiso (juni)
Wire @ Paradiso (29/5)
Zoppo @ OCCII (30/7)

Festivals

1. Tanned Tin

Op de tweede avond van het driedaagse Tanned Tin in Spanje start Julie Doiron a cappella met The Sweetest Eyes, het openingsnummer van de recente split-cd met Okkervil River. De Spanjaarden in de zaal durven niet eens meer te fluisteren. Een enkele keer lijkt het alsof ze tussen de liedjes iets wil zeggen, maar ze beperkt zich tot een glimlach. Buiten in avondlijk Santander is het 18 graden en Julie speelt het optimistische Snowfalls In November. Middenin het Franstalige Le Piano, vlak na het moment waarop ze zingt dat ze de controle over haar handen kwijt is, stopt ze voor enkele seconden. Het is doodstil in de zaal. Zelfs de airco zwijgt. Julie lacht en maakt het liedje af. C'est la sourire qui fait la mélodie. Ze heeft het zeshonderd koppen tellende publiek compleet betoverd. Ook erg goed tijdens Tanned Tin: Miztura, Early Day Miners, Berg Sans Nipple en Do Make Say Think.
2. Krawattenklup
3. Wijsjes Uit Het Oosten
4. Wellerlooi
5. Metropolis

De beste albums van 2003


1. Solbakken - Klonapet
Tekst en uitleg vind je hier.
2. Animal Collective - Here Come The Indian
Vrije oermuziek uit de jaren '00. Volkomen los van alle trends.
3. Chromatics - Chrome Rats Vs Basement Rutz
Elke keer als ik deze plaat opzet lijkt het alsof ik de muziek voor het eerst hoor, maar dat ligt waarschijnlijk vooral aan mijn gebrekkige concentratie. Ook krachtige koppige rock kan klinken alsof het op instorten staat.
4. Seesaw - Violent Elogance
Een plaat waar voor geknokt is en die het ook de luisteraar vaak niet gemakkelijk maakt. Klinkt als een liefdevolle wurggreep en eindigt woordloos en optimistisch melancholiek. Het vele luisteren loont.
5. The Aisler Set - How I Learned to Write Backwards
Naďeve en speelse indiepop die zich niet zomaar laat temmen.
6. Nina Nastasia - Run To Ruin
Donkerder dan het vorige album. Het kan me niet donker genoeg.
7. Melt Banana - Cell-scape
Confronterend, elke keer weer, maar deze maal met meer spanning (vooral aan het begin) en met meer afwisseling.
8. Ulrich Schnauss - A Strangely Isolated Place
Comfortabel en eenvoudig te verteren. De shoegaze-revival kan me verder gestolen worden. 9. Death Cab For Cutie - Transatlanticism
Ik kan de plaat niet vergelijken met eerder werk, want dat heb ik nog niet gehoord. Te lezen aan andere reacties op de plaat is dat maar goed ook. Ik houd wel van de dramatische toonzetting en de lijzige zang.

Ook zeer de moeite waard (en allen een plek op nummer 10 waard) waren de albums van:
Bong-Ra
Cat On Form
The Chap
Deerhoof
Felix Kubin
Fog
Matthew Herbert
Hoahio
Kammerflimmer Kollektief
Living Ornaments
Massive Attack
Barbara Morgenstern
Mu
My Jazzy Child
Part Chimp
Seedling
Soda P
Soft Pink Truth
Stephan Mathieu & Ekkehard Ehlers
Wire
Yeah Yeah Yeahs
Young People
zea

De beste singles en EP's van 2003


1. Felix Kubin - Die Kulturelle Revolution/Hello (7")
De grappigste cover van 2003. Het duurde een paar jaar voordat de Hamburgse synthesizerwizard zijn dolkomische versie van een hitsingle van Lionel Richie op plaat zette. Het werd een B-kantje. Door volledig te zingen in de eerste persoon enkelvoud verandert een draak van een liefdesliedje in een grappig existentieel vraagstuk.
2. Styrofoam - A Heart Without A Mind EP (12")
Snow Crush Killing Song is de mooiste cover van het jaar. Alweer een nummer verstopt op de B-kant. Schuchtere Belg ontfermt zich over The Mountain Goats en stapelt met hulp van zijn laptop akkoorden op tot vlak voor de hemelpoort. Ja, ik mag graag overdrijven als het erop aan komt.
3. Young People - The Single (12")
De kortste 12" die ik dit jaar aanschafte. The Single vormt de link tussen het fabuleuze debuut en het meer rockende tweede album.
4. Early Day Miners - Deep Harbors, City/State (12")
Prachtig verstilde postrock in twee lange nummers.
5. Voicst - Eat The Evidence (CD)
De Red Bull van de Nederlandse popmuziek. Een adrenalinestoot om het jaar goed mee door te komen.
6. zea - We Buried Indie Rock Years Ago (7")
Indie rock is dood, lang leve indie rock.
7. Burka Band - Burka Blue (7")
Multiculturele humor. Afghaanse (!) meidenband brengt op Duits label een ode aan streng Islamitisch vrouwengewaad. Burka Blue helpt me mijn ongenuanceerde wereldbeeld de kop in te drukken. Het kan geen kwaad daarnaast ook mijn abonnement op Het Parool op te zeggen en nooit meer te kijken naar AT5.
8. Spider Rico - demo (CDR)
Gehaaste garagerock van vier Pietje Bellen uit Den Haag. Aanstekelijk levenslustig.
9. Sal - demo (CDR)
Zwanenzang van Amsterdams trio.


Tekst: Vido Liber
Voor overige artikelen kun je terecht in het archief.
[home] - [best of 2004] - [vido?] - [archief] - [email]