home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

Artikelen


De hoogtepunten van 2002

De eerste helft van 2002 was een bewogen periode waarin een totaal onverwacht sterfgeval in de familie het leven danig heen en weer schudde. Als troost waren er oude en nieuwe vriendschappen die me op de been hielden. De verbijsterende politieke ontwikkelingen in ons land en ver daarbuiten zorgden beurtelings voor lachstuipen en bezorgdheid. Muziek bood een uitlaatklep, maar films konden mijn gedachten niet meer verzetten. Na acht jaar intensief bioscoopbezoek lukte het me dit jaar 's avonds zelden de fiets te pakken voor een tocht richting verduisterde zaal vol mensen waar ik liever niet tussen wilde zitten. Ik werd te snel door hen afgeleid. Het rijtje favoriete films onderaan deze pagina is dan ook met hangen en wurgen samengesteld. Het meest opvallende aan dat lijstje is het feit dat ditmaal niet Iranese of andere niet-westerse regisseurs, maar Amerikanen bovenaan staan. Zij wisten voor mij een adequate artistieke reactie te geven op een absurde wereld.

2002 was het jaar van de live-concerten. Ik heb er niet eerder zoveel gezien en niet eerder volgden bijzondere avonden elkaar in zo'n rap tempo op. Mijn mannelijke muzikale held is dit jaar Steve Albini die samen met zijn maatjes van Shellac een heel fijn festival (All Tomorrow's Parties in het Zuiden van Engeland) samenstelde en zelf het meest opwindende optreden gaf. Mijn vrouwelijke muzikale held is Julie Doiron die zowel live als op plaat de deur naar haar ziel wagenwijd openzette. Zo open dat het soms te pijnlijk werd naar haar te luisteren.

2002 voelde aan als 1982. Niet alleen omdat veel (vooral Amerikaanse) bandjes succesvol teruggrepen naar de jaren tachtig, maar vooral vanwege de steeds hoger oplopende internationale spanningen die sterk doen denken aan de laatste stuipen van de Koude Oorlog. Het idee dat de wereld in 2003 gaat ontploffen ervaar ik als een déjà vu. Twintig jaar geleden is de schade meegevallen. Ik houd mijn hart vast en vrees het ergste voor het nieuwe jaar.

Hieronder vind je een overzicht van platen, concerten en films uit 2002 die me zijn bijgebleven.

Albums


1. Young People - Young People
Zie verhaal bij De Subjectivisten.

2. Julie Doiron - Heart and Crime
De frêle vrouw uit Canada zingt zo openhartig over haar zieleroerselen dat je niet weet waar je moet kijken als je naar haar luistert. De liedjes zijn soms akelig dichtbij.

3. Deerhoof - Reveille
Muziek als speeltuin. Vrolijk, verrassend, spannend, heftig en veel te snel voorbij.

4. The Streets - Original Pirate Material
Britse hooligan blijkt een klein hartje te hebben. Begeleid door een keur aan dancestijlen dicht, schept stadspoëet Mike Skinner niet alleen op over zijn drankmisbruik, weedverbruik en het kotsen achter de bank, maar weet hij donders goed dat aan zijn hedonistische bestaan ooit eens een einde zal komen. De vraag is dan aan welke kant van het raam hij zal staan. Is dat veilig binnen of staat hij buiten, blut, doorweekt en zonder vrienden?

5. Akufen - My Way
Experimenten waar je niet bij stil kunt blijven zitten. Avant-garde die swingt als de neten. Vooral als de geluidssnippers de overhand nemen. De werkelijkheid verminkt en onherkenbaar verknipt.

6. Donna Regina - Northern Classic
De ritmebox tikt als een klok, terwijl ambientakkoorden het verstrijken van de tijd juist proberen te ontkennen. Zangeres Regina zingt dromerig en onthaast, onderwijl vanuit een vliegtuigraam neerkijkend op een wit wolkendek.

7. The White Broncos - Room
Het meest indrukwekkende album van Hollandsche bodem. In Amsterdam residerende Belg Filip zingt vooral op de eerste helft van de cd gevoelige en broze liefdesliedjes slechts heel even van zijn apropos gebracht door een wel erg dissonante gitaarsolo.

8. The Cinematic Orchestra - Every Day
Orkestrale filmmuziek. Groots aangepakt en toch stromen de ambities nooit over de randen. Je bent verkocht als Fontella Bass haar zang inzet in opener All That You Give. Massive Attack heeft het nakijken.

9. Numbers - Numbers Life
Hoekige robotpunk van opgeschoten jongens en meisjes uit de VS. Aangedreven door dansbare drumpartijen en een krakend orgeltje schreeuwen ze hard tegen de consumptiemaatschappij. Het album stopt na 19 minuten en 25 seconden en meer heb je eigenlijk niet nodig.

10. The Books - Thought For Food
The Books is het project van de in New York woonachtige Paul de Jong samen met de Amerikaan Zammuto. Vernuftig aan elkaar geplakte melodieën uit akoestische gitaren worden aangevuld door laptoptrucjes en stemsamples. In de collages worden duisternis, melancholie en humor afgewisseld en gecombineerd.

11. Racebannon - In The Grip Of The Light
Bombastische noise uit Indiana. Als je over-the-top wilt, moet je ook echt over-the-top gaan.

12. The Blood Brothers - March On Electric Children
Deze Amerikanen beschrijven in negen briesende nummers en in moeilijk te decoderen cryptische teksten een verloren generatie, een vervreemde en doorgedraaide tv-natie, kinderen die gewend zijn dat op het schoolplein slachtingen worden aangericht en vliegtuigen zich in wolkenkrabbers boren. March on murderous little world en niemand houdt ze tegen

13. Max Tundra - Mastered By Guy At The Exchange
Over elkaar struikelende liedjes banen zich een weg uit de computer. Onnavolgbaar en toch catchy. Klinkt soms als r&b gefabriceerd in een inrichting.

14. Liars - They Threw Us All In A Trench And Stuck A Monument On Top
Van de vele bandjes uit New York die de jaren tachtig willen doen herleven zijn de Liars het meest vrijpostig en baldadig. Gejaagde grooves compenseren het gebrek van echte liedjes. Opgefokt lawaai uit een stad in beroering.

15. Low - Trust
Vertrouwde, vertraagde, meerstemmige schoonheid. Low herhaalt zichzelf zonder aan kracht in te boeten.

16. Köhn - Koen
Jürgen Deblonde kent vrijwel geen grenzen tijdens het exploreren van de mogelijkheden van zijn computer. Na twee sterke albums op normale lengte weet hij zelfs op een uitgebreide dubbel-cd de luisteraar bij de les te houden. Speels experimenteel.

17. Alias - The Other Side Of The Looking Glass
Zelfreflecterende hiphop is me liever dan het oorverdovende gebonk op eigen borst. De bijkans industriële/ambient als begeleiding maakt de raps aangenaam donker.

18. Mercy Giants - Racing Club Hades
Niet zo overweldigend en verrassend als hun debuut, maar nog steeds zeer intens, divers en vol ingehouden emoties.

19. Yume Bitsu - The Golden Vessyl Of Sound
De lekkerste zweefplaat van 2002. Vier plaatkanten lang.

20. Aloha - Sugar
Een vreemde maar geslaagde combinatie van progrock en indiepop.

Ook zeer de moeite waard:

gitaren
...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Source Tags & Codes
Desaparecidos - Read Music/Speak Spanish
Erase Errata - Others Animals
Pretty Girls Make Graves - Good Health
The Robocop Kraus - Tiger
Speedking - The Fist And The Laurels

ingetogen
L'Altra - In The Afternoon
Early Day Miners - Let Us Garlands Bring
El Camino - Laika
King Me - Keep It Here
Mates Of State - Our Constant Concern
Pedro The Lion - Control
Savoy Grand - Burn The Furniture
Timesbold - Timesbold

elektronica
Antenne - #2
Dat Politics - Plugs Plus
Guitar - Sunkissed
Jello - Voile
Laub - Filesharing
März - Love Streams
Radian - Rec.Extern

pop
Damer - Damer
Bernadette la Hengst - Der Beste Augenblick In Deinem Leben
Enon - High Society
Saloon - (This Is) What We Call Progress

Hiphop
Dälek - From Filthy Tongue Of Gods And Griots
El-P - Fantastic Damage
TTC - Ceci N'est Pas Un Disque

Compilaties
Blue Skied An' Clear (op Morr)
We're Running Out Of West (op Narrominded)


Singles 2002


1. The Microphones - Lanterns/Antlers
Een mistige elektronische drumtrack knippert in de krochten van donkere stadskelders. Phil Elvrum zingt zacht, alsof hij bang is gehoord te worden. Er heerst een constante, ondefinieerbare dreiging in het liedje. Een uitbarsting blijft uit.

2. McLusky - To Hell With Good Intentions
Sing it!

3. Cursor Miner - Remote Control
De meest onderkoelde disco die ik dit jaar heb gehoord.

4. Dntel - Untitled (12" op Vynalogica)
Bescheiden liedjes baden in voorzichtige elektronische experimenten. Een futuristisch ogende studio klinkt als een huiskamer.

5. Yeah Yeah Yeahs - Machine
Smerig en onbeschaamd. Zo kan de onderbuik van de The Big Apple klinken.

6. Bearsuit - Stop What You're Doing What You're Doing Is Wrong
De jeugd heeft de toekomst. Indiepop als een ruwe diamant.

7. (X) Is Greater Than (Y) - I Am Holocrine
De meest bombastische popsong van 2002. En misschien ook wel de kortste.

8. Susumu Yokota & Rothko - Waters Edge EP
The sound of silence.

9. L'Altra - Ouletta
Een weemoedige souvenir als herinnering aan een gestrande Spaanse reis.

10. Pop-Off Tuesday - Hellecopter/Kufushoot
Aandoenlijk ingenieuze Japanse speelgoedpop.

Ook regelmatig gedraaid:

Dogon - Return Of The Space Echo Pt. 2
The Kills - Black Rooster EP
Minmae - My First Brush With Infinity
Mono - Right Time
Semiautomatic - Remixed By Concentrick
Wevie Stonder - Stoat
Xanopticon - Azif


Live


1. Shellac - All Tomorrow's Parties, 26 april
Dit concert had helemaal de mist in kunnen lopen. Het had heel erg fout kunnen gaan. De reis naar Engeland had een nare bestemming gehad kunnen hebben. Gelukkig heette de band Shellac, een van de weinige groepen die een gespannen situatie onder controle weet te houden en kan omzetten in een glansrijke overwinning. Dit is het volledige verhaal.

2. Julie Doiron - OCCII Amsterdam, 15 februari
Wat ging er een kracht uit van de kleine, zwangere en toch tengere Canadese dame. Ze zong zacht helemaal in haar eentje haar liedjes en sprak op die wijze openhartig en intiem haar geliefde toe. Hij was aan de andere kant van de oceaan. Sorry, zei ze menigmaal, alsof haar optreden eigenlijk niet had mogen plaatsvinden. Ik kende haar repertoire niet, had die avond eigenlijk een andere band willen zien en werd totaal verrast en overbluft.

3. Arab On Radar - OCCII Amsterdam, 29 mei
Mr. Post Traumatic Stress Disorder bewoog zich voort als een kip die denkt dat hij een opgesloten zwarte panter is. Zijn kont naar achteren, tong uit de mond, onrustig heen en weer lopend tussen zijn bandleden. Langs zijn tong blies hij speeksel de zaal in. Zijn kop leek een leeglopende ballon. Soms stak hij zijn duim tussen lippen en tanden en zoog hij er aan als een kleuter. Enkele keren wandelde hij tussen de mensen in de voorste rijen. Hij schreeuwde zijn onverstaanbare teksten vol vuur in de microfoon. Het was niet duidelijk of hij ons daadwerkelijk iets had mee te delen of dat hij riep naar stemmen in zijn hoofd. Zijn performance was nog maar een fractie van de waanzin die Arab On Radar over het publiek uitstortte.

4. The Microphones - Paradiso bovenzaal, 8 oktober + Bakkerij Castricum, 11 oktober
Geen enkel optreden van Phil Elvrum is hetzelfde. In Paradiso stond hij in zijn eentje en leek hij verdrietig. In de Bakkerij vroeg hij het voorprogramma met hem mee te spelen in een liedje van vijftien minuten. Het was het enige nummer in zijn set. The Microphones toont mooi hoe popmuziek zich direct aan de omgeving kan aanpassen. Een unieke belevenis.

5. Liars - Paradiso bovenzaal Amsterdam, 5 november
Angus Andrews oogde als een kruising tussen de jonge Nick Cave en Gibby Haines. Zijn drastisch bewerkte stem groeide uit tot monsterlijk brommen en gieren. Liars was de vleesgeworden onrust. Ontiegelijk hard. Zwaar aangezet. In de overdrive. Can you hear us? riep Angus. Horen? Voelen zul je bedoelen. Dwars door mijn maag, mijn lendenen en het tot proppen gerolde Wc-papier in mijn oren. De inzet van de band was tomeloos. Tot en met de toegift aan toe.

6. Ikara Colt - Paradiso bovenzaal Amsterdam, 15 maart
London Calling leek een hele saaie bedoening te worden totdat vier rusteloze Britten het podium bestormden en het kleine zaaltje in vuur en vlam zette.

7. L'Altra - Tanned Tin Festival, Santander Spanje, 9 november
Een van de mooiste festivals ging behoorlijk de mist in na 24 uur vertraging in Madrid en een hele heftige buikgriep in een anoniem hotel vlakbij het vliegveld. Gelukkig kon ik de laatste avond van Tanned Tin wel meemaken. L'Altra paste perfect in de ambiance van de grote, afgeladen theaterzaal waar ze als helden werden ontvangen.

8. Oxes - OCCII Amsterdam, 2 juni
Hilarisch, brutaal, plat, vindingrijk, komisch en spannend. De gitaristen van Oxes waren alomtegenwoordig. Ze gebruikten elke lege plek in de zaal voor hun onnavolgbare capriolen. De knipperlichten van een bezoeker in automatische rolstoel werden als lichtshow gebruikt. Kwijl liep langs lippen en kinnen. De toeschouwers werd geen moment rust gegund.

9. Guitar Wolf - Nighttown theater Rotterdam, 16 november
De totale overgave van de drie Japanners was bijna onmenselijk. Het was geen parodie, het was exorcisme op de rand van de vulkaan. De muzikanten deden rock-'n-roll niet na, ze wáren rock-'n-roll. Alles is tot op de puntjes uitgedacht, behalve de kotspartij van de zanger middenin de set.

10. Low - Paradiso Amsterdam, 5 december
De ceremonie van Low was nog niet eens begonnen en de band had het publiek al bij de kladden. Niemand durfde het in zijn hoofd te halen de magie te verstoren. De zaal was verstomd, gehypnotiseerd. Alle noten vielen als spelden in de zwijgende kerk. De akoestiek van het oude gebouw was perfect voor het open geluid. Paradiso is speciaal gebouwd voor Low. Het kan niet anders.

11. Wire - All Tomorrow's Parties, 27 april
Vier mannen op leeftijd deden oude tijden herleven met een opzwepende groove waar steeds heftiger op werd gedanst. Ik stond aan de rand van de meest kolkende pit die ik in 2002 heb meegemaakt. De klassieker Lowdown werd ingezet. Een halfvol bierglas vloog over onze hoofden en de grote zaal van Camber Sands veranderde in The Roxy te Londen anno 1977. How many dead or alive, schreeuwden duizenden kelen.

12. Dntel - Worm Rotterdam, 9 juni
Twee Amerikanen, een laptop, een synthesizer, een gitaar, een kleine accordeon, effectapparatuur en behoedzame zang. In een halve kring stonden we op gelijke hoogte met de muzikanten. De afstand tussen publiek en uitvoerenden was miniem in de lage kelder van Worm. De elektronische liedjes werden zo zeer intiem.

13. Múm - Paradiso bovenzaal Amsterdam, 7 juni
Het lukte Múm de magie van hun beide albums te vertalen naar een liveoptreden. De mannen en vrouwen uit IJsland hulden hun mysterieuze wereld in schaduwen. Tijdens en tussen nummers liepen ze voorzichtig schipperend tussen hun instrumenten. De muziek kwam op ons af als een kalme zee. Noten golfden rustig heen en weer, van beneden naar boven en weer terug in een herhaling die eindeloos door had mogen duren. De intimiteit werd versterkt door het schaarse licht, de kaarsjes aan de rand van het podium en de eerste rijen die in een knusse groep naast elkaar gingen zitten.

14. Bernadette La Hengst - Vrankrijk Amsterdam, 27 juli
Een sterke persoonlijkheid uit Hamburg sloot de tweede dag van Ladyfest af met merendeels Duitstalige electropop waarin ze raak haar wereld beschreef. Ze deed het met groot gemak en subtiele humor.

15. Sonic Youth - Paradiso Amsterdam, 27 juni
Sonic Youth ging op luide wijze op zoek naar onzichtbare tonen, snaren die niet aangeslagen werden, maar spontaan resoneerden door slimme stemmingen. Dat is hun handelsmerk en een geluid dat van grote invloed is geweest op de gitaarunderground met baanbrekende platen als Evol en Sister. De vijf bandleden ondernamen de zoektocht met gevoel. Naarmate de set vorderde werd dat gevoel steeds sensueler. Ik had heel veel zin me er door te laten meeslepen.

16. Solbakken - OCCII Amsterdam, 12 april
Wanneer een optreden precies aansluit bij je gemoedstoestand. Vrolijk is niet het juiste woord. Maart en april waren bewogen maanden. Evil is always better prepared, zong gitarist Empee. De sentimenten in de nieuwe nummers waren zo herkenbaar dat de liedjes meteen heel vertrouwd klonken. In de zorgvuldig opgebouwde set stelde het trio zich vaak kwetsbaar op. Het vierde album dat binnenkort verschijnt gaat heel mooi worden.

17. Le Tigre - Waterfront Rotterdam, 25 mei
De drie vrouwen van Le Tigre predikten hun kijk op het feminisme als een levenslustige gospel, niet als een gereformeerde kerkdienst.

18. Donna Summer - Paradiso bovenzaal Amsterdam, 12 november
Laptoppunk. Zelden een man achter een terminal zo uit zijn dak zien gaan.

19. Venetian Snares - OCCII Amsterdam, 20 oktober
Hij oogde als een in het zwart gehulde Johannes de Doper. Zijn bewegingen over elektronische speeltjes waren onnavolgbaar, alsof een magiër plaats had genomen achter de tafel. De geconcentreerde vingerdans toverde razendsnel hamerende en drilborende beukbeats tevoorschijn. Ze werden bij elkaar gehouden door even en oneven maatsoorten en tot een eenheid gevormd dankzij gonzende bassen. De hele OCCII was in beroering. Niemand leek genoeg te krijgen van de muzikale aanval op zijn of haar tere gestel.

20. Danko Jones - Melkweg Amsterdam, 16 oktober
Danko Jones was zo aanwezig dat je achter in de zaal kon staan en nog zijn lichaamswarmte voelde. Hij is de Mike Tyson van de rock-'n-roll. De drie mannen hakten de blues in mootjes en serveerden het luid en ongenadig in de enige vorm die in 2002 nog relevant was. Hun blues was kaalgevreten, teruggebracht tot de essentie, een oerdegelijke gitaarlick en teksten over auto's, seks en overleven in de grote boze wereld.

Ook niet verkeerd:

Erase Errata - OCCII, 31 oktober
Kid606 - Patronaat Haarlem 8 maart
Jeffrey Lewis - The Chelsea Hotel Oral Sex Song live in Paradiso
The Moldy Peaches - instore GET Records
Nina Nastasia - OCCII, 12 september
Solbakken - live bij Radio 100, 17 juli
Voicst - op meerdere plekken, maar vooral in de Ekko


Festivals

1. All Tomorrow's Parties (26-28 april)

2. Ladyfest (26-28 juli)

3. Wellerlo-fi (22 juni)

4. Haldern (9-10 augustus)

5. Toon festival (6-10 maart)


Films


1. Mullholland Drive (David Lynch)

2. Donnie Darko (Richard Kelly)

3. No Man's Land (Danis Tanovic)

4. The Man Who Wasn't There (Coen Brothers)

5. What Time Is It There (Tsai Ming-liang)

6. Hable Con Ella (Pedro Almodóvar)

7. The Pianist (Roman Polanski)

8. Insomnia (Christopher Nolan)

9. Grosford Park (Robert Altman)

10. Irréversible (Gaspar Noé)
Ik vond Irréversible een van de vreselijkste films van 2002, maar hij was verdomd knap gemaakt en zal me helaas heel lang bijblijven. Voorwaar een grote prestatie van de Franse regisseur.


Tekst: Vido Liber
Voor overige artikelen kun je terecht in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]