Vido's FilmZine

Flandersui Gae / Barking Dogs Never Bite (Bong Joon-ho, 2000) dvd
Mensen die, net als ik, een hekel hebben aan honden zullen extra veel plezier beleven aan Barking Dogs Never Bite. De veel te aanhankelijke, straten onderkakkende, keffende mormels zijn een ergernis voor Yun-ju (Lee Sung-jae) in het flatgebouw te Seoul waar hij met zijn hoogzwangere vrouw resideert. Zij is de broodwinner en hij zit werkeloos bij haar onder de plak. Yun-ju heeft een aanzienlijk bedrag nodig voor het omkopen van de man met connecties op de universiteit. Het is de enig manier tot het verkrijgen van een goedbetaalde positie als professor. Gekluisterd aan zijn huis reageert de man zijn frustraties af op de eerste hond die zijn pad kruist. Hij kan het geblaf niet uitstaan. Wanneer een monsterlijk pekineesje buiten het aandachtsveld van haar baasje wandelt, grijpt Yun-ju de hond bij de halsband en improviseert hij een manier om van het dier af te komen. Het gaat net even te ver de pekinees van de hoogste verdieping te gooien en dus verstopt Yun-ju het hondje in de opslagkelder, zich niet bewust van de daar rondsluipende opzichter wiens hondenliefde van culinaire aard is. Nabij de flat werkt Hyeon-nam (Doona Bae) als assistente bij de locale gemeente. Ze stempelt gemeentezegels als officiële goedkeuring op opsporingsposters van het verdrietige kleine meisje dat haar hondje kwijt is. Als een tweede hond in de buurt spoorloos verdwijnt besluit Hyeon-nam, geheel vrijwillig en tijdens werktijd, de jacht te openen op de hondenhater.

Regisseur Bong Joon-ho, maker van de zowel in eigen land als internationaal succesvolle films Memories Of Murder (2003) en The Host (2006), maakte een voortvarende carrièrestart met dit zeer grappige filmdebuut uit 2000. Hij husselt met groot gemak komedie en thriller door elkaar en speelt in enkele terzijdes met elementen uit horror en sociaal drama. Humor speelt overduidelijk de hoofdrol en ook zonder kennis van de gewoontes en gebruiken in Zuid-Korea zijn de grappen keer op keer raak. Een overeenkomst met Joon-ho's twee latere films is de karakterisering. Personages in films van Bong Joon-ho hebben moeite met het bereiken van een gelukkiger leven, terwijl de mogelijkheden in het moderne Zuid-Korea voor het oprapen lijken te liggen. De televisie suggereert dat iedereen een held kan zijn. De werkelijkheid is anders. Zelfs als een personage een gewenste positie in de maatschappij heeft verworven is het de vraag of geluk daarmee automatisch is bereikt. De sluitende gordijnen in de slotscène laten wat dat betreft geen ruimte voor twijfel over. De hoofdpersonages zijn haperende individuen en verre van perfect. Yun-ju heeft moeite zijn frustraties over zijn positie in de maatschappij te bedwingen. Hyeon-nam reageert te impulsief en onnadenkend, maar wel altijd met de beste intenties. Door onhandigheid hebben haar acties vaak onbedoelde negatieve gevolgen. Een van haar vroege scènes is tekenend: Hyeon-nam ligt te slapen in een overvolle metro en heeft niet door dat een dakloze moeder met kind bedelbriefjes bij de forensen op schoot heeft neergelegd. Hyeon-nam wordt pas wakker als de briefjes zijn weggehaald. Ze ziet de vrouw met kind, biedt de twee in al haar goedheid haar zitplek aan en is hogelijk verbaasd als haar vriendelijk bedoelde geste boos wordt weggewuifd, niet wetend dat de zwerfster alles behalve een zitplaats wenst.

Barking Dogs Never Bite zit vol onverwachte visuele prikkels. Zo houdt een plotselinge participerende camerabeweging de toeschouwer tijdens een lange, sinistere monoloog volledig bij de les. Een achtervolging over galerijen van een flatgebouw wordt door gebruikmaking van een zoomlens en een abrupte montage extra dynamisch. Om de beleving van zijn personages te verbeelden past Joon-ho op subtiele wijze surrealisme toe, wat tijdens een in slowmotion gefilmde reddingsactie door Hyeon-nam tot een van de meest memorabele scènes leidt. Wat ook zo verfrissend werkt, zeker in vergelijking met Amerikaanse komedies, is de relatie tussen Hyeon-nam en Yun-ju. Hollywood zou hun conflicten laten eindigen in een amoureuze toenadering. Die noodzaak ontbreekt gelukkig geheel in Barking Dogs Never Bite. De regisseur wordt geholpen door een acteursensemble waarin vooral actrice Doona Bae uitblinkt (als je haar in Linda Linda Linda hebt gezien ben je waarschijnlijk ook verliefd geworden). De knappe actrice heeft er geen moeite mee haar personage onopgemaakt en slungelachtig neer te zetten. Doona Bae's kracht is timing (zie hoe ze de slordig aan haar lippende hangende noedelsliert precies op tijd in haar mond laat verdwijnen) in combinatie met een aandoenlijk onhandige motoriek.

Van Barking Dogs Never Bite zwerft bij de betere importzaak een Chinese dvd-versie rond (Universe Laser Co). De Engelse ondertitels zijn duidelijk gebaseerd op de Cantonese nasynchronisatie en het originele Koreaanse geluidsspoor (Dolby Digital 2.0) heeft last van een continue brom. De zwarte komedie is van zo'n grote kwaliteit dat je die kinken in de kabel snel bent vergeten. De Koreaanse editie (Spectrum DVD) heeft een Koreaanse soundtrack in Dolby Digital 5.1. Het audiocommentaar van de regisseur is op die dvd echter niet ondertiteld.