home

live

platen

artikelen

film

vido?

archief

email

Vido's LogZine

augustus 2002


zaterdag 31 augustus

Contact met de lenzen

Ze knielde en boog voor de band die op het podium de effectpedalen intrapte en daar voor een oorverdovend lawaai zorgde. De vrouw hield haar blik schuin en keek omhoog naar de lange bassist. Hij probeerde haar aanwezigheid zoveel mogelijk te negeren door naar de grond te staren, konen rood van inspanning. Je zou nerveus worden van zoveel aandacht. Afgelopen donderdagavond was een zogenaamde pilot van Radio Mortale in de Desmet Studio's aan de Plantage Middenlaan. De radiozender verzorgde eerder dit jaar benefietavonden in de Volta, maar dat zaaltje is dicht in de zomer en Mortale weet van geen ophouden. Voor het eerst was een cameraploeg van lokale omroep SALTO aanwezig bij een door Mortale georganiseerde avond en legden twee camera's de verrichtingen vast van drie bands. De beelden worden later dit jaar gebruikt als remedie tegen dode Tv-momenten. Niet alleen de cameravrouw was nadrukkelijk aanwezig, ook haar collega ging zo op in zijn werk dat we regelmatig een stap opzij moesten zetten wilden we niet in botsing komen met de hardwerkende vrijwilliger.

Tijdens de set van Mono leken de cameralieden nog zoekend naar de juiste vorm en filmden ze iets vaker dan ze zelf wilden elkaar in plaats van de band of ze richtten zwetend allebei de lens op dezelfde muzikant, uitgerekend de jongen die op dat moment niet het meest essentiële gedeelte in het nummer speelde. Ik ben benieuwd hoe dat er uit gaat zien op de televisie. Misschien dat een flitsende montage de beelden overeind houdt. Het Rotterdamse trio op de bühne begon het optreden op dezelfde wijze als de eerste keer dat ik ze zag, in zaal Fantasio tijdens een cd-presentatie. Na een instrumentale opener kwam een lang nummer dat slechts op het eind van een regeltje zang werd voorzien. Daarna speelden ze nummers van de onlangs bij Muze verschenen single en favoriet Everyday In The Underground. De drie jonge jongens zijn nog steeds timide in hun presentatie. Ze missen de brutaliteit van hun stadgenoten Feverdream al delen ze met die band de fascinatie voor Shellac, zeker in de kale momenten wanneer bas en drums voortpompen en de zanger/gitarist zich even op de vlakte houdt. Zijn zangstem en de melodielijnen die hij kiest doen heel erg aan Soda P denken. Hun drummer Joost stond in de zaal en had het druk met het maken van digitale foto's. Vooraan stonden alleen maar mensen met elektronische speeltjes in hun handen.

De cameramensen kregen de smaak te pakken en raakten steeds meer op elkaar ingespeeld. Het fotogenieke 88 Circles Above was een makkelijke prooi. Zangeres Wendel trok onvermijdelijk alle aandacht door ons met grote zwarte pupillen aan te kijken en ondertussen haar buik meer dan eens tot vlak boven haar navel te ontbloten zodat het leek alsof ze de navel liet knipogen. Innemend grijnzend zong ze met een flinke strot haar partijen helder en krachtig, geholpen door de stoere gitaarpartijen van de als een strenge maar zeer moderne lerares ogende Peggy. De bewegingen en het gedreven spel van het gouden duo hielden onze blikken en de lenzen van de camera's zo in de ban dat we bijna vergaten dat de bassist en de drummer ook heel erg hun best deden. 88 Circles Above is slechts een jaar jong en speelt nu al alsof het kwartet afgelopen weekend tijdens Lowlands de Alphatent aan de voeten heeft gekregen. De band klinkt als een Krezip die het repertoire heeft ingewisseld voor een stevige en swingende portie metal. Als je de ogen sluit houd je niet veel meer over dan plat gebeuk, maar als iemand zo slim is deze band nu alvast te boeken voor de Basement in de Oosterpoort tijdens Noorderslag zullen ze ongetwijfeld een van de verrassingen van dat festival zijn. Vermoedelijk zullen de tien verplichte E$$ent Award nominaties roet in het eten gaan gooien.

De avond eindigde met de podiumveteranen van Zoppo. De nummers bleven o zo vertrouwd, maar ik kon er weer geen genoeg van krijgen. Ik was niet de enige. Om mij heen zag ik nieuwe gezichten de ogen sluiten en tekstflarden meezingen. Misschien misten zij daardoor het moment middenin Chick With The Leak toen bassist Jeroen als eerste de slappe lach kreeg. Niet lang daarna stak hij gitarist Arjan aan die op zijn beurt gitarist/zanger Cees uit zijn rol als serieuze en ernstige voorman bracht. Waar een vergeten zangregel al niet toe kan leiden. De mannen speelden een relaxte set met het beste geluid van de hele avond dankzij het knoppenwerk van Colin.


donderdag 29 augustus

Gouden tijden

Bladerend in de lijst van films die we tot aan augustus volgend jaar in Nederland kunnen verwachten, kom ik allerlei pracht en praal tegen. De ware filmconnaisseur krijgt ongetwijfeld een speciaal gevoel van binnen bij het aanschouwen van titels als The Santa Clause 2, Spy Kids 2, The Jungle Book 2, Final Destination 2, X-Men 2, The Matrix 2, Charlies Angels 2, Tomb Raider 2 en Terminator 3. Ik kan niet wachten tot ze allemaal in mijn locale cinema's zijn gearriveerd. Andere wetenswaardigheden uit de lijst zijn Science Fiction (een Belgisch/Nederlandse jeugdfilm met o.a. Wendy van Dijk) en de te verwachten Amerikaanse versie van de Japanse horrorfilm Ring. Laatstgenoemde titel is niet de enige remake.

Tot mijn schrik trof ik ook de titel Solaris aan. Steven Soderbergh gaat proberen een van mijn favoriete films aller tijden te evenaren. Een aftandse 16mm kopie van Andrei Tarkovski's Solaris (uitgebracht in 1972) zag ik voor het eerst medio 1980 in de tot filmzaal omgebouwde sportzaal van een school nabij de spoorweg van het slaapdorp waar ik indertijd woonde. Niet alleen denderden de treinen voelbaar voorbij, maar ook kwamen er vage bijgeluiden, klinkend als een Pools radiostation, uit het grijze speakertje dat schuin aan de muur hing. Ondanks de belabberde omstandigheden bleef Solaris fier overeind en werd ik de volle 165 minuten betoverd door de dichterlijke beelden. In de Amerikaanse verfilming van het science fictionverhaal is het niemand minder dan George Clooney die op de planeet Solaris zijn op Aarde overleden vrouw weer tegenkomt. Of hallucineert hij? De vrouw wordt gespeeld door Natascha McElhone die je misschien nog herinnert als de grote liefde van Truman in de Truman Show.

Verhuisbericht

Het magazine Lost At Sea heeft onlangs Champaign, Illinois verruild voor Modesto, Californië. Ondanks het feit dat het verhuisbedrijf tijdens de overtocht alle spullen tijdelijk kwijt raakte en het meubilair uiteindelijk verre van ongeschonden op het adres van bestemming aan kwam, schrijft de redactie weer vrolijk elke maandag, woensdag en vrijdag recensies en artikelen. De meest recente artikelen zijn onder meer interviews met The Shins en Preston School of Industry en tussen de laatste recensies vind je platen van Queens Of The Stone Age, Mudhoney, Interpol en nog heel wat obscuur spul.

Als je in een leesbui bent kun je meteen checken of Deadwinter alweer zijn inhoud ververst heeft. Naast gedichten en interviews (Arab On Radar, Mike Patton) recenseert het magazine Kid606, Enon, Secret Chiefs 3 en xbxrx. In de pen zitten recensies over recent werk van The Flaming Lips en Hayden.

Voor aan de muur

Posters van de Amerikaanse ontwerper Jay Ryan zijn on-line te bekijken en bij hem te bestellen. De afgelopen jaren maakte hij concertposters voor The Breeders, Pinback, Dianogah, Calexico, Flaming Lips, Pedro The Lion, Shipping News, Built To Spill en vele andere undergroundbandjes. De poster van het optreden dat Shellac, Fugazi en The Ex vorige jaar gaven tijdens het Independent Arts Festival te Chicago is niet te koop.
(via: Newstoday)


woensdag 28 augustus

Film op woensdag (1): in m'n eentje opgezadeld met een horde spinnen

Het is me maandag eindelijk gelukt. Na zeven jaar intensief bioscoopbezoek in Amsterdam zat ik voor het eerst in een compleet lege zaal. Ik heb het niet over een achterafzaaltje op een of ander onmogelijk moment. Nee, ik heb het over City 1 op klaarlichte dag. Voor de niet-Amsterdammers onder de lezers: City 1 is een van de grootste bioscoopzalen in de hoofdstad. Niet zo imposant en speciaal als het monumentale Tuschinski 1, maar je kunt er zeker een paar duizend mensen in kwijt. Die waren er dus niet. Ik liep binnen tijdens de voorfilmpjes en de tent was uitgestorven. Ik kon uitgebreid kiezen waar te gaan zitten. Wat kan een mens allemaal uitspoken in een lege zaal? Ik had de film al ijsberend tussen de rijen stoelen tot me kunnen nemen, ik had keihard kunnen gillen, roepen en krijsen tijdens enge, spannende of opwindende momenten, ik had per scène van stoel kunnen wisselen, ik had al mijn kleren uit kunnen trekken en in mijn blote reet naar de film kunnen kijken. Wat had mij het kunnen schelen. Er was niemand die aanstoot zou nemen aan mijn mogelijke dwaasheden. De film verdiende de bijzondere omstandigheid niet, want Eight Legged Freaks is een opgeblazen en lege hommage aan B-films over monsters, in dit geval honderden digitale spinnen die reusachtige proporties aannemen nadat ze per ongeluk gevoerd worden met verontreinigde sprinkhanen. Ze stillen vervolgens massaal hun honger door een suf mijnstadje te ontdoen van zijn bewoners. Na de honderdste uit elkaar spattende en groen bloed spuitende achtpoter heb je genoeg actie gezien, maar dan moet je nog minstens een uur uitzitten en er achter komen dat je eigenlijk iemand naast je had willen hebben om flink tegenaan te zeuren, bijvoorbeeld over de lollig bedoelde verwijzingen naar onder meer David Bowie (denk aan Ziggy Stardust) en Spider-Man. Ik ben braaf tot aan de aftiteling blijven zitten waar ik zat.

Film op woensdag (2): Iran is ook niet alles

Als ik je dan toch een filmtip kan geven, raad ik je hierbij The Day I Became A Woman aan. Scenarioschrijver Mohsen Makhmalbaf heeft een poëtische vertelling neergepend die in het verlengde liggen van de hemzelf geregisseerde films Gabbeh en The Silence. Zijn vrouw Marziyeh Meshini regisseerde drie verhalen over vrouwen in Iran. Hava wordt negen jaar en mag een uur voor haar verjaardag nog eenmaal buiten spelen met haar vriendje Hassan. Vanaf haar negende is ze officieel vrouw en is het gedaan met haar vrijheid. Uitgerekend op deze dag zit het vriendje thuis opgesloten zijn huiswerk te maken, wat leidt tot een aandoenlijke scène waarin de kleine Hava een lolly deelt door het snoepgoed door de tralies van Hassan's huisraam te steken. In het tweede verhaal fietst Ahou voor haar leven tijdens een wielerwedstrijd van zwartgesluierde vrouwen over een weg langs de kust. Ze wordt achtervolgd door haar man die roepend vanaf zijn paard eist dat ze onmiddellijk stopt met haar dwaling. Daarna proberen al galopperend een imam, de dorpsoudsten en familieleden haar op andere gedachten te brengen. De fiets symboliseert een nieuwe, vrije wereld en de paarden staan voor het traditionele Iran. Makhmalbaf houdt het graag simpel. Het laatste verhaal vertelt over de bejaarde dame Houra die net een erfenis heeft ontvangen en al haar geld in de grote stad uitgeeft, geholpen door een legertje aan locale jongetjes. Gekleurde strikjes om haar vingers gebruikt ze als geheugensteuntje. Als ze zich niet meer kan herinneren waar het laatste strikje naar verwijst, frist ze haar geheugen op door met haar zojuist gekochte spullen een huiskamer te laten verrijzen middenin in het strandzand. Alledrie de vrouwen in de film proberen bewust of onbewust aan hun lot te ontvluchten in de onvrije Iranese maatschappij. Hun ondernemingen zijn tevergeefs.

The Day I Became A Woman is niet een beklemmende aanklacht tegen het gebrek aan vrouwenrechten in Iran zoals het aangrijpende The Circle van Jafar Panahi vorig jaar was. De drie verhalen zijn daarvoor veel te luchtig en te los verteld. Ze leveren wel een glimlach en medeleven op en zijn verpakt in mooie, zonnige beelden.

Film op woensdag (3): een toegift

Een handjevol voorbeelden in willekeurige volgorde waarom ik liever in mijn eentje in de bios zit, dan omringd door wat ik voor het gemak 'andere mensen' zal noemen:

1) Funny Games in Kriterion 1 - het moment waarop je het idee hebt dat de slachting voorbij is en de camera minuten lang de doodstille huiskamer van de slachtoffers filmt. Een van de twee te laat gearriveerde dronkelappen vindt het tijd voor een volgend vers getapt biertje en zwalkt strompelend en luid boerend richting uitgang.

2) The English Patient in Alhambra 2 (RIP) - Ralph Fiennes scheurt Kristin Scott Thomas de kleren van het lijf. Een mannelijke bezoeker krijgt het te kwaad en schreeuwt luid Whrrroooaaahhh!, tot groot vermaak van de afgeladen zaal. Het hele voorval gaat totaal voorbij aan de dove oude dame die naast me zit en die net daarvoor in de pauze een conversatie met me probeert aan te gaan. Volgens mij horen ze me tot achterin de zaal elk antwoord minstens twee keer herhalen. Man, wat heb ik die avond zitten zweten.

3) C'est Arrivé Près De Chez Vous in Kriterion 1 - na een kwartier, toen elke lach was vergaan. De vrouw achter me doet er hardop overleggend met haar vriendin een extra kwartier over om de knoop door te hakken en alsnog vroegtijdig de zaal te verlaten. Elke vijf minuten volgen daarna meerdere groepjes hun voorbeeld. Een van de geshockeerde bezoekers kalkt van ontzetting haar ongenoegen verkeerd gespeld op de poster in de hal: Dit is walchelijk!!!

4) Een film teveel van Woody Allen in ongetwijfeld Alfa 2 (RIP). De twee mannen van de twee stelletjes achter me nemen luidruchtig alle goede herinneringen met elkaar door over vrijwel elke buitenlocatie in Manhattan die in de film voorkomt.

5) Smoke in Cinema (RIP) aan het August Allebeplein - de acteurs steken de ene na de andere sigaret op. Tijdens de persvoorstelling krijgen de rokers onder de recensenten zulke bibberende handen dat binnen no time de hele bioscoop blauw staat van de sigarettenrook. Je kunt het nog ruiken aan de kleren die ik toen droeg. Bij wijze van spreken.

6) Kaidan van Masaki Kobayashi in de Melkweg Cinema - Ergens halverwege het tweede verhaal. Een jongen uit een dronken groepje van vier, die eigenlijk in City bij een Disneyfilm had moeten zitten, tikt me op de schouder en vraagt of ik de film voor hem kan uitleggen.

7) Good Will Hunting in Calypso 1 - bij elke close-up van Matt Damon. Flits zegt de camera van een van de verhitte tienermeisjes die helemaal achterin hysterisch zitten te giechelen. Flits en nog eens flits.

(...)

Lang leve het bioscooppubliek. Altijd goed voor een anekdote. Ik zou niet zonder kunnen.


maandag 26 augustus

Hemelse modder

Terwijl ik een weekend lang zat en lag te niksen hadden de kids dikke pret in de polder. Ik had met Pablo 'Mug' Cameron afgesproken dat hij, al of niet geholpen door zijn maatje Maxim, me op zaterdag zo af en toe zou berichten over de optredens en de algehele sfeer op de tiende editie van Lowlands. Met moeite heb ik op zondag uit zijn geraaskal een impressie kunnen destilleren die je hier op je gemak tot je kunt nemen.


week 34

vrijdag 23 augustus

Een dot elektronische gefröbel om het weekend mee door te komen

Vaak weet ik niet meer hoe ik op een site ben terechtgekomen. Zeker als ik op mijn werk aan het surfen ben, houd ik nooit de geschiedenis van mijn zoekacties bij. Gelukkig noteer ik wel adressen van de plekken waar ik later, op mijn gemak, thuis meer wil lezen of downloaden. Skylab Operations is er een van. Een van de liedjes die ze aanbieden is van AM/FM, zo'n band waarvan ik het meest recente album meerdere keren in mijn handen heb gehad. Helaas nam ik nooit de moeite de cd eens op te zetten bij de locale platenboer. Het zal een combinatie zijn geweest van luiheid en zuinigheid. Success Rides A Shiny White Line is een lief klein akoestisch liedje versierd met elektronisch geborrel in de verte. Het nummer is afkomstig van het album Mutilate Us dat maart vorig jaar verscheen. Op de site van de band staan nog meer, iets minder tot de verbeelding sprekende liedjes klaar om weggeplukt te worden, zoals A Best Man (Put My Girlfriend On Fire) en Come Suck Down A Cloud.

Ik weet nog wel dat ik via Skylab Operations op een andere spannende site terecht kwam. Na geluisterd te hebben naar de freaky elektronica van Headphone Science in het nummer An Introduction Of Sorts klikte ik op de lekker abstracte en superglitchy remix door Figurine van het nummer Surprise...Bitch!. Het origineel is van Rose For Bohdan. Aangezien ik nog nooit van die formatie gehoord had, ging ik zoeken en kwam ik via Google terecht op Subverseco, een kunstzinnig vormgegeven site vol gratis muziek. Daar las ik dat het duo Rose For Bohdan ook wel eens Drug The Corps blijkt te heten en bestaat uit Brian Miller en zijn kamergenoot Sen Onishi, beiden afkomstig uit Oakland. Om de leegte in hun leven te vullen experimenteren ze er lustig op los wat onder meer resulteerde in Exiting The Cave, een collage van bijna 38 minuten, een donkere, noisy soundscape die zeker in de smaak zal vallen bij mensen die wel eens in de kelder van Staalplaat zijn terechtgekomen en daarna niet met lege handen buiten kwamen. Zware kost, me dunkt, en je hebt zeker kabelverbinding nodig wil je niet afhaken tijdens het downloaden, gefrustreerd door het lange wachten.

De mooiste track die ik tot nu toe op Subverseco heb gehoord is een van de remixen van Used en dan met name de bewerking Light Trip door Kiln.

*

De Lowlandsgangers wens ik veel plezier dit weekend. Ik heb mezelf vorig jaar plechtig beloofd nooit meer te gaan, maar wellicht zal er toch een verslag op deze site te lezen zijn over een van de dagen in de modder van Biddinghuizen en dat allemaal dankzij razende reporter Pablo Cameron, onder vrienden en bekenden beter bekend onder zijn koosnaam Mug. Houd deze pagina's maandag goed in de gaten.


donderdag 22 augustus

Vakantiebestemmingen, deel 2: Japan

Vorig jaar was de Japanse elektronische muzikant Tujiko Noriko op bezoek in Amsterdam waar ze optrad in de studio van STEIM. Ik vroeg haar na afloop of ze niet toevallig het eerste, zeldzame en moeilijk te vinden debuutalbum bij zich had. Vriendelijk doch stellig beweerde ze dat de cd die ze vorig uitbracht bij Mego haar allereerste plaat was. Het zal een kwestie van spraakverwarring zijn geweest, want Shojo Toshi is wel degelijk voorafgegaan door een eerder album. Op de recentelijk verschenen 12" I Forgot The Title staan drie nummers van het debuut verzameld, aangevuld met een live in Europa opgenomen track. Het is iets meer pop dan het latere werk, maar nog steeds op speelse wijze zeer avontuurlijk. Openingstrack Anti Newton (MP3) is een sterke opener. Je kunt alle nummers hier downloaden, al is de geluidskwaliteit stukken minder dan het origineel. Een nieuw, derde album staat bij Mego gepland voor de herfst.

Voor Radio Airplane maakte Noriko een programma in RealAudio van ongeveer 50 minuten waarin ze voorzichtig pratend en verlegen giechelend in het Japans haar eigen liedjes toelicht en aankondigt. Een betere introductie kan ik zo snel niet bedenken.

*

Beyond Description, Cigaretteman, Husking Bee, The Links, Lovemen, My Winter Jane, Pentrates, Screaming Fat Rat en Yellow Machinegun zijn enkele van de vele Japanse punkbands die je kunt vinden op de site van Japan Punk Project. En als dat je niet ver genoeg gaat, is er J-Underground, met een overzicht van some really obscure bands from Japan zoals Multiplex, Facialmess en Kirihito. Het logo van Congenital Haemorrhoids is een van de meest onleesbare die ik ooit ben tegengekomen en luisterend naar nummers als Grind The Faces Of Rockstars en Musical Destruction Forever zijn vrij gemakkelijk links te leggen tussen het geluid van Atari Teenage Riot, Napalm Death en Merzbow.

*

Speciaal voor de noise-diehards bespreekt Land of a Thousand Dances deze maand bijna dagelijks een plaat van Merzbow.


woensdag 21 augustus

It's a Smalts world after all

De Subjectivisten discussiëren op maar liefst twee plekken over de terugkeer van de fijne jaren tachtig. Dompelt de Amerikaanse muziekelite zich onder in jaren tachtig nostalgie? vraagt Theo zich af in de thread die hij startte over de New Wave Of No Wave en electroclash. Elders wordt Interpol bejubeld en verguisd. Het lijkt wel of de muziekindustrie (en dan met name die in Nederland) op dit moment gerund wordt door een meerderheid van dertigers die het repertoire uit hun tienertijd opnieuw wil beleven, hetzij opgegraven uit het verleden (The Human League schijnt onlangs succesvol Paradiso opgewarmd te hebben en in de fantasieloze playlisten van de non-stopuitzendingen van KinkFM duiken bands op als Soft Cell, Big Country, Adam & The Ants, The The, Simple Minds, OMD, Fad Gadget, ABC, Tubeway Army en al je andere favorieten uit het donkere decennium) of anders via de bodysnatchersmethode geïmplanteerd in de lichamen van een nieuwe generatie synthipoppers (Ladytron, Zoot Woman, et al.)

Voor enkele Nederlandse bands uit de jaren tachtig is de hernieuwde opleving een teken de draad weer op te pakken, oud materiaal opnieuw op cd te zetten of zelfs schijnbaar vanuit het niets weer te beginnen met muziek maken. Begin deze maand maakte ik jullie attent op de rerelease van het studiowerk van de Nederlandse waveformatie Mecano. Binnenkort zullen ook eindelijk de eigenwijze geluiden van Minny Pops op cd verzameld worden. Hun debuut Drastic Measures, Drastic Movement (uit 1979 en het startsein voor Ultra, oftewel de Nederlandse variant op No Wave) staat bol van compromisloos geëxperimenteer, soms irritant en vaak heel spannend. Naast markante voorman Wally van Middendorp (nog steeds een bobo in de Hollandse muziekwereld) vind je in de vele bezettingen van de groep namen als Gerard J. Walhof (radiobaas bij de VPRO), Frans Hagenaars (jawel, de enige echte) en Stephen Emmer (maker van onder meer de tune van het NOS-Journaal). De bandleden Wim Dekker en Pieter Mulder maakten in 1982 onder de naam Smalts de vier nummers tellende instrumentale EP Werktitels. Ze hadden daartoe alle gelegenheid want Minny Pops stonden een tijdje op non-actief na het uitbrengen van Sparks In A Dark Room, het tweede album van de groep (geproduceerd door Martin Hannett en uitgebracht door Factory Benelux). Na enkele tracks voor compilatie-lp's werd het stil rondom Smalts en maakte Minny Pops nog enkele niet al te goed ontvangen albums.

Samen met Rubin Ootes en Zip Boterbloem zijn Dekker (werkzaam voor Moskwood Media) en afgestudeerd musicoloog Mulder na twintig jaar weer actief onder de naam Smalts. Hun onlangs in het leven geroepen website kondigt een nieuw album aan. It's Good To Be On A Well-Run Ship is geïnspireerd door het ongeluk van de Russische atoomonderzeeër Koersk in de Barentszzee twee jaar geleden. Te oordelen aan de snippers MP3 gaat de muziek meerdere kanten op: neo-folk (Salley Gardens), à la The Residents (Some One), Fourth World Music (Low), ambient (Silver Hours), filmmuziek en zelfs een drastisch verbouwde versie van het Minny Pops-nummer Kogel. Op het eerste gehoor klinkt het uitermate verzorgd en verfijnd en tegelijkertijd braaf, bedacht en belegen, zeker wanneer er gezongen wordt. Wellicht dat ik na beluistering van het volledige album een ander beeld vorm. Nieuwe projecten van Smalts staan ondertussen in de startblokken, zoals de uitvoering van een compositie van de minimale componist Terry Riley en een album gebaseerd op de de reine stemming van de Amerikaanse componist Harry Partch.


maandag 19 augustus

De Hoogte

Het was zaterdag te warm voor livemuziek. Alle stadsbewoners en hun gasten zaten, stonden of hingen buiten op straat. Op de Dam was een witte tent opgezet. Afrikaanse percussie schalde tussen de muren van het paleis, Madame Tussaud, Krasnapolsky en de Bijenkorf. Bij de ingang van de Winston zaten drie verdrietig kijkende medewerkers: de programmeur, de geluidsman en de barman. Die laatste verwelkomde ons met een gratis biertje, een verfrissing die we niet konden weigeren. Pas na een half uurtje werd het iets drukker, maar er zullen in totaal niet meer dan twintig mensen de hitte getrotseerd hebben voor het Amsterdamse debuut van The Heights uit de Bollenstreek.

Begin 2001 stapte zangeres/gitariste Naomi uit Seesaw. Dat was geheel onverwachts en een flinke aderlating voor de band. Ze hebben de draad weer opgepikt en zijn 10 september in Amsterdam te bewonderen samen met Saloon in de bovenzaal van Paradiso. Misschien dat je net als ik heel erg moet wennen aan nieuwe zangeres Asta (ex-Zoppo). Wennen hoefde niet toen ik nieuwe Seesaw-gitarist Jason (ex-Miss Antarctica) enkele maanden geleden voor het eerst bij Seesaw in de OCCII als een losgeslagen dier op zijn snaren zag slaan. Het gitaargeluid van de band is tegenwoordig steviger en voller. Naomi heeft onlangs haar eigen band geformeerd. The Heights komt uit dezelfde vertrouwde gitaarschool als Seesaw, maar is luchtiger en meer poppy.

Waar Asta bij Seesaw iets te opvallend onopvallend achter de microfoon staat en nog lijkt te moeten wennen aan haar rol als voorvrouw, heeft Naomi een natuurlijke podiumuitstraling. Ze was zaterdag rechts op het podium nergens bang voor en liet de muziek uit elke porie in haar lichaam komen. Speels brutaal en schijnbaar zonder zenuwen. Het geluid van de band was heel open. Menigmaal liet Naomi haar gitaar met rust en werd haar zang door slechts bas en drums begeleid. Haar rechterhand hield ze omhoog. Ze zette de gezongen woorden kracht bij door er schokkerig ritmisch mee te bewegen ondertussen met priemende ogen langs ons heen kijkend. Tijdens de enkele heftige momenten greep ze de hals van haar kleine gitaar stevig vast, dook ze ineen en stapte ze heen en weer tussen de ritmesectie. De drums waren scherp en schel dankzij heel vaak aangeslagen bekkens. De zangeres liep terug naar de microfoon, schudde wild haar lippen en wangen los en zong fel haar teksten over relatiestrubbelingen.

De rol van de percussionist links naast de pilaar was in eerste instantie onduidelijk. Vrolijk keek hij naar de drummer, alsof hij niet wist wanneer in te moeten vallen en of hij de tamboerijn of de koebel zou gebruiken en op welke tel hij de instrumenten zou gaan aanraken. Te zien aan zijn grijns had hij er heel veel zin in en zoiets werkt aanstekelijk. Even dachten we dat zijn bijdragen overbodige franje was totdat we zijn vrolijke aanwezigheid misten toen hij een nummer lang in de coulissen bleef staan en daar een sigaret rolde. Het plankje op de pilaar bood niet genoeg ruimte om zijn percussie een goede plek te geven. Middenin een refrein donderde de tamboerijn met een luid klap van podium en viel het via een trappetje bijna de benedengelegen toiletten in. O, o, o, o, zong Naomi toevallig op dat moment en net als wij moest ze erg lachen. Het Amsterdamse debuut van The Heights was zeker aangenaam, ook voor ons.

De helemaal speciaal uit Limburg overgekomen hoofdact Club Diana maakte ons daarna blij met hun even opgewekt als melancholiek klinkende liedjes. Dat was alweer een liedje van Club Diana! riep zanger/gitarist opgelucht na menig geslaagd uitgevoerd nummer. Hij keek slechts zelden naar zijn frets en hield zijn ogen strak gericht op de paar bezoekers in het zaaltje, zo met gemak al hun aandacht afdwingend. Na hun toegift mochten we van DJ Jasper even dansen op de door ons meegebrachte cd van Numbers. We toonden enkele dope moves tijdens Cool To Say Hi. Daarna mocht DJ Jasper weer verder met George Michael, Bran Van 2000 en andere favorieten terwijl op de linkermuur Plan 9 From Outer Space werd geprojecteerd. Zelfs na middernacht was het warm in de stad. Via het terras van De Brakke Grond belandden we in het donkere, bezwete De Diepte waar we ondanks de temperaturen tot in de late uurtjes niet van de dansvloer af te slaan waren tot grote verbazing van muzikant G. die eventjes om de hoek kwam kijken, lachend zijn hoofd schudde en ons bij het verlaten een bemoedigende klop op de schouder gaf. De verdere zondag had ik spijt van zoveel krachtsinspanning en toch weer niet, languit liggend onder de schaduw van een grote boom in het Sarphatipark en om mij heen de geluiden van in het water kwakende eenden, ruziënde kauwen, spelende kinderen, kwebbelende zonneaanbidders en een enkele overvliegende jumbojet. De stad zwijgt nooit, zelfs als de stad rust.


week 33

zaterdag 17 augustus

Vakantiebestemmingen, deel 1: Denemarken

Via de site van Antenne kwam ik terecht bij het Deense e-zine Geiger. Mijn Deens heeft z'n beste tijd gehad en dus gaan de interviews en recensies aan mij voorbij. Gelukkig valt er genoeg te ontdekken op de MP3-pagina. Antenne is vertegenwoordigd met de lange ruwe schets Long To Kiss. In dit voorproefje op het album #2 worden de etherische productie van Kim Hansen en de zang van Marie-Louise Munch regelmatig onderbroken door Deense en Russische mannenstemmen. Iets minder mysterieus en minstens zo fragiel als Antenne is Amber. Het trio heeft een bijzondere bezetting met naast de bas van Jan Nissen en de zang van Biljana Stojkoska de vibrafoon van drummer Martin Soelmark. De ingehouden vocalen en het kale geluid in het nummer For God's Sake doen denken aan Julie Doiron en Stina Nordenstam.)

Nu we het toch over Julie Doiron hebben: ze is te horen op het recent verschenen dubbelalbum The Opposite Is Also True van de Canadees Snailhouse. Als je heel goed luistert hoor je haar een tweede stem zingen in het nummer Postcards And Movie Stills.

En hoe zou de Deense variant op zea klinken? Misschien wel als Tiger Tunes. De band is stukken braver en minder extreem dan onze landgenoten en hun zanger heeft misschien iets teveel naar The Human League geluisterd. Verder leidt de combinatie van elektronisch toetsenwerk en het normale rockinstrumentarium tot speelse popliedjes vol geinige onzinteksten. Luister maar eens naar Foolio, Train Stations Harbours And Airports en Dexter of de meer recente liedjes Mister T en Ninja and The Fish.

Nu we het toch over zea hebben: na een warming-up in Dresden (toen het daar nog droog was) eerder deze maand, speelt de band op 26 september voor het eerst na de bezettingswijziging weer live in Nederland en wel in de OCCII samen met de spacerockers van Alphastone) (ex-Spacemen 3).


vrijdag 16 augustus

Paradepartjes (geschikt voor 18 jaar en ouder)

De lange cowboy slijpt zijn permanente erectie scherp door er een kapmes langs te laten glijden. Hij probeert zijn bewijs van mannelijkheid door een gat in hout te steken. Zijn poging tot copuleren met een grafkist mislukt omdat een vrouwtjeskonijn hem wegjaagt. De twee krijgen een laaiende en bloederige ruzie. De cowboy vangt het konijn en hangt haar aan de deurpost, twee spijkers dwars door de palmen van haar bokshandschoenen slaand. Rode stralen druipen vanaf haar armen op wit konijnenvacht. Als ze toch weet te ontsnappen, rennend door de halve cirkel van de circustent, tot grote schrik van de blaffende hond op de achterste rij van de tribune, wordt ze alsnog gepakt en steekt de cowboy zijn geslacht in het achterwerk van het arme diertje. Hij weet zover bij haar binnen te dringen dat zijn eikel uit haar mond steekt. Dat kan niet ongestraft blijven. Ze schudt de aanvaller van zich af en klemt haar scherpen tanden in zijn ballen. Gillend van de pijn grijpt de cowboy aan zijn bloeddoorweekte onderbroek terwijl het konijn grijnzend zijn testikels fijnkauwt. Een cirkelzaag gromt vanuit de coulissen en in de laatste confrontatie verliezen beide vechtersbazen enkele ledematen. Begeleid door twee opgejaagde meisjes die gekleed in roze jurkjes, onder leiding van het konijn, Stand By Your Man zingen, trekt de beenloze cowboy zich met de afgerukte, maar nog steeds levende konijnenhand, luid kreunend af.

Welkom op De Parade.

De voorstelling Beest van Suver Nuver is niet echt geschikt voor kinderen en huisvrouwen. Toch zie ik ze zitten in de theatertent van het Werkteater en kijken ze respectievelijk vol walging en huiver en nerveus giechelkrijsend naar de horror in de piste. Onder de klanken van onder meer Mike Patton laten acteurs Dette Glashouwer en Henk Zwart niets van elkaar heel. Hun hilarische en afschuwwekkende vermaak oogt als Tom & Jerry in een griezelkabinet. De banaliteiten volgen elkaar te snel op om verveeld te raken. De muziek is afwisselend luid en verraderlijk zoet. Na afloop van het bloedbad doet Zwart blij zijn grote, witte hoed af zodat het zweet eindelijk vrijuit kan gutsen over zijn kale schedel. Lopend op knikkende knieën zoeken de toeschouwers een veilig heenkomen, zich mengend in de massa op het veld. Het is een warme zomeravond en het lijkt alsof heel Amsterdam is uitgelopen voor de draaimolen, barretjes, mobiele restaurants en diverse voorstellingen op De Parade. Het Pandemonium is misschien een betere naam voor het reizende festival en het gedruis dat ons omringt. Schreeuwende omroepers, het sexy coverorkest van Bibi, geknal achter een met Christusportret versierde theaterdeur, doffe breakbeats uit minispeakers, hysterische noten uit een elektronische muziekdoos, de melodietjes uit telefoontjes en duizenden stemmen van babbelende bezoekers verspreid over gras, bankjes, biertafels en tenten.

Ondanks de drukte lukt het ons voor twee voorstellingen kaartjes te bemachtigen. Na de gemakkelijk verteerbare, verstrooiende slapstick van Beest is Growing Up In Public van Coppi & Bartali zware kost. Binnen vijftig minuten vertellen Marcel Faber, Martijn Fischer, Olaf 'biertje!' Malmberg en Stijn Westenend het levensverhaal van Fausto Coppi, de Italiaanse wielrenner die zijn ziel verkoopt aan de duivel in ruil voor grote sportieve prestaties en eeuwige roem. Dat kan nooit goed aflopen. Het stuk bevat heel veel teksten die met grote toneelgebaren opgediend worden. Een enkele acteur overschreeuwt zich. Onderwijl draait in het midden van de tent een podium als een wiel onder hun benen door. Coppi trapt als een bezetene op de pedalen van een minifiets en bakkeleit met vrouw en maîtresse totdat malaria hem velt. Net als de acteurs komen we na de voorstelling op adem bij een van de mobiele en door een fonteindak beschermde cafés. We kijken naar de mensen die voorbij lopen. Af en toe ontwaren we actrices in het wild en weet ik niet waar ik moet kijken als zowel Halina Reijn als Ricky Koole binnen mijn gezichtsveld zitten. Vlak voordat we vertrekken voer ik even een geheim toneelstukje op met de dame van een felverlicht nabij theater. Als ze voorbij loopt in haar zwarte, krakende plastic pakje en roze pruik, kan ik mijn blik niet van haar kan afhouden en blijf ik onbeschaamd staren naar haar passen richting fonteinbar. Ze ontwaart mijn blik, glimlacht en geeft me een verfijnde knipoog. Ze doet me verlegen ineenduiken. Een lichte gloeiing strijkt de maagstreek. Mijn goede gezelschap naast me op de houten bank kan haar lachen niet inhouden wanneer ze ziet hoeveel moeite ik heb de blos op mijn wangen te verbergen. De Parade maakt je warm. Nog tot en met 18 augustus te bewonderen in het Martin Luther Kingpark te Amsterdam. Op eigen risico.


woensdag 14 augustus

Haldern

De jongen voor me haalde middenin de set van Belle & Sebastian een mobieltje uit zijn jaszak, tikte een nummer in en hield de telefoon boven zijn hoofd. In mijn gedachten zag ik hem in de laatste uren van het festival in een gelukzalige dronkenschap geraken, eentje die hem aan het eind van de nacht, zwalkend, zingend, doodvermoeid en met een geheugen vol gaten op een luchtbed zou doen neervallen. Pas een dag later, terug van een niet al te lange reis, zou hij thuis de voicemail van zijn ouderwetse telefoontoestel checken en daar opeens prachtige muziek uit te voorschijn horen komen. Het zou pas na enkele seconden tot hem doordringen dat hij zich een avond eerder zelf had opgebeld om toch vooral niet te vergeten dat het optreden iets bij hem had losgemaakt dat nooit in woorden te vatten zou zijn geweest en dus elke aantekening op papier zinloos had gemaakt. Ik stelde me zo voor dat hij de huistelefoon op de luidspreker zette, de korte opname een paar keer herhaalde en ondertussen zijn rugtas leeg maakte, zachtjes en blij neuriënd. De jongen was afgelopen weekend een van de bezoekers van Haldern Open Air, een gemoedelijk festival vlak over de Duitse grens. Je kunt zowel bij De Subjectivisten, Dlask als op deze site in de rubriek Live terecht voor een impressie.


maandag 12 augustus

Cover-up

Terwijl Vido zijn weekendje Haldern Open Air verwerkt (verslag volgt morgen), kunnen jullie de tijd doden door bijvoorbeeld op zoek te gaan naar je favoriete cover bij The Covers Project. Als je die cover niet kunt vinden, vul je het formuliertje in en kun je de lijst aanvullen met jouw informatie. Klik op send en de rest gaat vanzelf. Ik heb voor aanvang van het weekend zelf Kid606 toegevoegd en dat ging met groot gemak. Misschien gaat het allemaal iets te gemakkelijk en is het eenvoudig allerlei gefingeerde covers aan te brengen. Ik kan dus niet verzekeren dat alle informatie juist is. Je kunt anders dubbelchecken bij het al veel langer lopende Belgische coverproject The Originals van Arnold Rypens.


week 32

vrijdag 9 augustus

De Casio VL-Tone is nog steeds cool

Iedereen kan retro-electro maken bewijst Sabastian Boaz met het nummer Sabby Inside Me (MP3). De New Yorker plaatst zijn werkjes gemakshalve onder het kopje kindermuziek. Over kindertijd gesproken: de Casiotoontjes die te horen zijn in One Vanquished Leopard (MP3) werden al in de eerste helft van de jaren tachtig, toen de jonge Boaz waarschijnlijk nog niet eens was geboren, op menige thuisgefabriceerde cassette vastgelegd. Ik moet eerlijk bekennen me daar indertijd zelf ook schuldig aan te hebben gemaakt. De tapes liggen nu op zolder te vergaan tussen vergeelde tijdschriften en een Korg MS20 waar Spetter, de kat van mijn zus, ooit in een krolse bui op heeft gezeken. Mijn eigen Casio heb ik per ongeluk opgeblazen door er een verkeerde adapter in te steken. Boaz boft maar jong en creatief te zijn in het digitale tijdperk. Nu kan de hele wereld naar zijn uitprobeersels luisteren.

Canadese bonen

Volgens de overlevering hebben The Beans uit Vancouver, Canada wel eens samengewerkt met Constellation Records. Niet verwonderlijk als je instrumentale nummers maakt die tien minuten duren zoals Galuda (MP3). Dat ze meer kunnen dan wijds en filmisch in de weer zijn, tonen The Beans aan met All Encompassing Dust (MP3) dat niet alleen wat korter is, maar ook voorzichtige vocalen bevat en een piepende deur als percussie-effect gebruikt. (via The Hive Studios).


woensdag 7 augustus

Smakeloos (Vido heeft twee overbodige MP3's in de aanbieding)

De 7" single is een prettig formaat. Er past net genoeg muziek op om een goede indruk te krijgen van bandjes die je nog niet eerder hebt gehoord. Het is een perfect middel in je zoektocht naar nieuwe muziek. Toch is het niet verstandig na een eerste aangename kennismaking direct over te gaan tot aanschaf van een heel album. Binnenkort ga ik eerst in de platenzaak eens rustig luisteren naar Versus Reality, de cd van het onvoorspelbare They Came From The Stars (I Saw Them). Bij de single Authentautistic, die de groep met de lange naam eerder dit jaar heeft uitgebracht op Lo Recordings, is er geen vuiltje aan de lucht. De creativiteit van de commune uit Oost-London kent geen grenzen en dat levert aanstekelijk onvoorspelbare liedjes op. Throw your record collection away, zingen Daniel, Giles, Naomi, Frances, Horton, Marx, Alex en Tom. Om hen heen zorgen gitaren, een synthesizer en een onrustig snelle en hoekige ritmesectie voor een begeleiding die aan Gang Of Four doet denken. Taste is pointless, roepen ze keer op keer. Volgens de site van het label maken deze kreten deel uit van een manifest dat is opgesteld door hun eigen kunstbeweging: het DaDaDaïsme. Het doel van de band is een ware culturele democratie waarin smakeloosheid geen grenzen kent. Ze zien platenverzamelaars zoals jij en ik als mensen die lijden aan culturele constipatie. Op kant B verpakt de groep de boodschap in een spannend, vlot en toch verstild nummer waarin de drummer rustig op het ridebekken tikt, de bassist zangerige flageoletten uit zijn instrument haalt, de organist verlegen noten speelt en ergens halverwege een strijkkwartet opduikt. De manier van zingen doet denken aan Ian Crause van Disco Inferno.

De verraderlijk koningsgezinde website van de groep levert een heel ander verhaal op. Veel informatie bieden de paar pagina's je niet. Wat je wel krijgt zijn twee nieuwe tracks op MP3-formaat en een hoesje om bij je zelfgebrande cd te voegen. Land Of Hope And Glory (part one) is een gestoorde coverversie van het overbekende Britse lied, ditmaal volgespeeld door Daniel, Giles, Alex, Shintaro, Naomi, Horton, Victoria en David (de band werkt nooit met een vaste samenstelling). Helaas is de opname mono, maar dat mag de pret niet drukken. Part One begint als een akoestisch dronkemansorkest dat ergens halverwege wordt doorboord door een forse housebeat. Land Of Hope And Glory (part two) is nog vervelender wanneer David en Victoria minuten lang over en weer hun namen roepen, fluisteren en krijsen terwijl een onregelmatig kloppend hart voor het ritme zorgt. Het klinkt iets erger dan Jiskefet's klassieker Peter. Gevoel van irritatie is verzekerd. Als het hele album Versus Reality van They Came From The Stars (I Saw Them) zo klinkt, zal ik moeten passen.


dinsdag 6 augustus

Het daget in het Oosten

Komend weekend ga ik onverwacht toch naar Haldern. Volgens de overlevering schijnt de sfeer er heel bijzonder te zijn en komen niet meer dan 7000 bezoekers op het Duitse festival af. Hoe minder mensen hoe beter, bewees ook het Amsterdamse festival Wijsjes Uit Het Oosten dat afgelopen zondagmiddag startte in de Indische buurt en rondom het Oosterpark richting 's Gravesandestraat trok. Het publiek was ongeveer dertig man/vrouw sterk. Meer kon ook niet, want de vier optredens vonden plaats in keukens, huiskamers en kleine ateliers. Het korte verslag brengt de muzikanten onder de lezers wellicht op een idee.


maandag 5 augustus

Historisch verantwoord

De Amsterdamse new wave band Mecano, in 1978 opgericht door de kunstenaar Dick Polak en Pieter Kooyman, was een tijdgenoot van Joy Division, een band waarmee de groep zeker in de beginperiode mee werd vergeleken. In Nederland is Mecano vrijwel vergeten, maar in landen als Frankrijk, Japan en Israël is de band in kleine kringen een cultgroep. Onlangs verscheen een herziene uitgave van The Half Inch Universe, een compilatie met het volledige studiowerk aangevuld met zeldzame livenummers. Op de nieuwe flashy site van de band vind je naast de gebruikelijke bio en enkele songteksten ook een pagina met hele oude live-opnamen, vastgelegd tijdens een repetitie in het vaste repeteerhonk Paradiso in 1979. Je kunt deze uitprobeersels het beste vergelijken met de eerste opnamen van Joy Division toen die band nog Warsaw heette: rauw, punky en verre van gepolijst. Luister maar eens naar het langzame Sta'te Of Apprehension. Het nummer is muzikaal gezien behoorlijk onvolgroeid. De historische opname is eigenlijk alleen grappig vanwege de enthousiaste kreet van zanger Polak aan het eind van het nummer, wanneer de groep heelhuids over de eindstreep is gekomen. Ha, te gek jongen, dit! Tuurlijk! Dat is 'm! Een nummer als Mecano is meer up-tempo, maar als je Mecano wilt kennen op hun hoogtepunt dan moet je het latere werk eens checken. De band werd in 1983 ontbonden.


week 31

zondag 4 augustus

Zelfdestructie

De vuist tegen mijn rechterslaap maakt me helder. Het is geen bewuste klap tegen mijn hoofd. De paar punkers vooraan zijn zo dronken dat ze zichzelf verrot kunnen slaan zonder het te beseffen. Ik doe een paar passen naar achteren zodat ik het geweld kan overzien. Razorblade Jr. blijft op zijn plek staan, nu al in trance tijdens het vuurwerk van Ten Volt Shock. Waar nodig duwt hij een lastige klant bij het podium vandaan en schuift hij de gevallen microfoon terug in de standaard. De drie muzikanten staan op scherp, niet alleen muzikaal, ook hun ogen dwalen niet af en blijven gericht op de onberekenbare meute voor hen. Een laveloze punker, dreadlocks als levenloze slangen bungelend voor zijn gezicht, hangt over de schouder van de zwoegende gitarist/zanger. De voorman probeert hem af te schudden, zeker als de jongen door de microfoon probeert te gillen. Even is de stoorzender gepikeerd over de afwijzing, tot hij bij bezinning komt en tijdens een nieuw nummer de muzikanten stuk voor stuk de hand schudt en omhelst. Een paar minuten daarna slaat hij vlak naast me een collega-dronkaard midden in zijn gezicht om hem binnen een seconde eveneens te omhelzen en op zijn smoel te zoenen.

Er is geen podium. We staan op gelijke hoogte met de band. Als we struikelen liggen we in de drumkit. Vanaf de zijkant overzie ik het kleine slagveld en hoop ik dat de slag op mijn schedel niet tot inwendige bloedingen leidt met alle fatale gevolgen van dien. Soms kan ik me heel erg aanstellen, zeker als ik me niet op mijn gemak voel. De benauwde ruimte stinkt naar bier, warme ongewassen lichamen en kots. Een van de twee geïmproviseerde Wc's is gedecoreerd met een plakkerige kotsrand, glimmend van de vers gespoten urine. Doortrekken lukt niet en water om je handen mee te wassen ontbreekt. Een concert kan een avontuur zijn. Een onbestemde tocht vol dreigingen. Een enkele reis met je kop tegen een betonnen wand. Pijn voelen om te voelen dat je leeft. Een avond eerder leek het idee om me naar een andere wereld te zuipen een goed en vooral romantisch idee. What George Best can do, I can do better. De band die we zagen faalde jammerlijk. Een goed excuus voor extra bier na afloop op een verlaten terrasje aan de Nes en goede gesprekken vol goede adviezen over hoe het leven het beste te leiden en drinken totdat de maag ging protesteren. Het was pas tegen sluitingstijd dat het niet meer lekker smaakte. Een lichte kater hield me de gehele zaterdagmiddag rondom en op de bank. Te moe de lp om te draaien of een nieuwe cd op te zetten. De rinkelende telefoon stoorde mijn duizeling. Vanavond moest ik naar het kraakpand aan de Prinsengracht 520, riep een stem aan de andere kant van de lijn. Een benefiet voor het Dieren Bevrijdings Front, onder meer met Ten Volt Shock, de verrassing van een paar avonden geleden in de OCCII, volgens een overenthousiaste Razorblade. Ik ben er, antwoordde ik, kijkend naar de klok, me er van verzekerend nog een paar uur te hebben om volledig bij bewustzijn te komen.

Onderweg naar het kraakpand, niet zo ver van mijn eindbestemming, zag ik een logge jongen met lange witte baard bijna een andere fietser van zijn vervoermiddel afkeilen. Hij zwalkte vervaarlijk over de grachtbrug. Een bierflesje in zijn linkerhand maakte duidelijk waarom hij moeite had zijn evenwicht te bewaren. Zijn einddoel bleek mijn einddoel te zijn. Hij was niet de enige luidruchtige punk. In groepjes zaten ze brallend aan de kant van de gracht of op de rand van de afgetakelde boot langs de wal. Het wrak wiegde heen en weer en maakte me draaierig. Binnen was het vol. De punks die niet meer konden staan, hingen of lagen tegen de muren. Rechts achter het podium stond een versierde caravan. Links op een verhoging krabde een bastaardhond achter zijn oren. De grote, jeugdige zanger met baseballpet en bril van SxIxKxAx uit Slowakije krijste door een microfoon. Valter heet hij. Elke keer als hij een nummer aankondigde hoorde je hoe gaar de versterkers waren. Zijn aankondigingen klonken als doodsgereutel. Een van de vrijwel tandeloze punkers stak tijdens een break een bierfles in de mond van Valter. Angstig nam de zanger de gedwongen alcohol tot zich alvorens een nieuw couplet uit zijn longen te trekken. De drummer hield de ontblote tanden stijf op elkaar en sloeg op zijn laatste krachten de band vooruit. Tegen het einde van de set schudde hij zijn hoofd. Hij kon niet meer. Helemaal kapot. Alles gegeven dat in zijn magere lichaam aan energie verborgen had gezeten. De gitarist deelde tekstvellen uit vol strofen in krom Engels die geen helderheid boden over wat de vier jongens te vertellen hadden. That time will come/When starts the end/When live ones/Will envy to dead ones/And when everyone will want/To take own act back/but it'll be late/too late. Een groepje ongetemde wilden schudde vlak voor het gezicht van de zanger de vuisten en zong onverstaanbare drankliederen dwars door de band heen. Buiten, na het optreden, stond de zanger minstens een half uur lang tegen de bumper van een auto geleund met zijn hoofd naar de grond en zijn armen leunend op zijn onderbenen. Totaal van de wereld. Compleet afgepeigerd.

Zittend aan de kant van de Prinsengracht sprak ons clubje zo lang over muziek dat we vergaten de tweede act Valium te checken. Bootjes voeren voorbij. Brave, ongevaarlijke mensen keken nieuwsgierig en geamuseerd naar de donkerbonte verzameling aan de waterkant. Dof lawaai kwam uit de voordeur van het voormalige hotel Van Haalen. Een stempel van een groene ster op mijn linkerpols was mijn toegangsbewijs. Binnen vroegen beschonken crustpunks om een sigaret of een Euro voor een biertje. Achter het standje van de actievoerders werd gewacht op enige belangstelling voor de goede zaak.

Ten Volt Shock giert en raast onverschrokken voort. Wat een uithoudingsvermogen. Hardcore en noise vloeien samen in nummers die niet uit te tekenen zijn. Onverbiddelijke muziek, een vuisthamer voor het uitdelen van trefzekere klappen. Ik laat de herrie gewillig over me heen storten. Links de gitarist en bassist in het vizier en rechts de bewegende massa. Ik wil de eventuele nieuwe aanvallen zien aankomen zodat ik kan beslissen of ik wel of niet een stap opzij zet. Ik wil heelhuids blijven. Ik wil de dag van morgen mee kunnen maken en ook de dagen daarna. Laat me heel. Laat de muziek de suggestie van gevaar wekken, maar val me niet fysiek aan. Ik vind het prima als iemand zijn hoofd in de zwaar vervormende speakers steekt, als hij mij maar niet uit balans brengt. Razorblade vraagt zich af waarom ik niet bij hem sta en wenkt me. Ik maak een afwerend gebaar, wijs naar de als door een storm aangedreven wild wiekende armen achter hem en steek tegelijkertijd mijn duim op. Het is okay. Alles onder controle. De band is zeer de moeite waard (al vergeet ik hun single op X-mist te kopen). Ik lik mijn wonden later wel.


donderdag 1 augustus

Tranen

Tijdens Ladyfest Amsterdam stak Bernadette La Hengst afgelopen zaterdag Tuxedomoon's No Tears in een speels reggaejasje en gaf ze er een eigenzinnige Duitse draai aan. Keine Tränen is ook te vinden op haar meest recente album Der Beste Augenblick In Deinem Leben (uitgebracht door Trikont). Het lijkt wel of er een kleine Tuxedomoonrevival aan de gang is. In de platenzaak kwam ik heruitgaven tegen van Tuxedomoonviolist Blaine L. Reiniger en surfend over het net stuitte ik op een beukende remix van No Tears (MP3), in elkaar gedraaid door Hans Platzgumer. De remix is te vinden bij Electrotation. Hun MP3-pagina staat vol kekke en aanstekelijke electro. De nieuwste te downloaden tracks zijn Sexotizer van Westend Ghetto Posse en P4P (buttmix) van The @iktz.


De overige weblogs van 2002 zijn te vinden in het archief.
[home] - [live] - [platen] - [artikelen] - [film] - [vido?] - [archief] - [email]