Vido's FilmZine

Angel Face (Otto Preminger, 1952) dvd
Laura (Otto Preminger, 1944) dvd
Deskundig commentator Eddie Muller typeert op de Amerikaanse dvd-versie van Angel Face op zeer heldere wijze de femme fatale: good girls work for a living, bad girls don't. Vrijwel alle fatale vrouwen in de Amerikaanse klassieke film noir werken niet. Dat geldt ook voor Diane Tremayne (Jean Simmons), de fatale vrouw voor Frank (Robert Mitchum). Ze is wel een uitzonderlijk personage tussen alle beruchte filmdames - normaal gesproken maken de vrouwen in film noir slachtoffers voor financieel gewin. Diane heeft echter geen last van geldgebrek, want ze kan teren op het kapitaal van haar stiefmoeder. Liefde is haar motivatie, liefde voor haar ongelukkige vader (Herbert Marshall) en voor Frank met wie ze een nieuw, onafhankelijk leven wil beginnen. Vanaf de eerste ontmoeting met de stoere goedzak wil ze hem voor zich winnen. Frank is een chauffeur op een ziekenwagen. Samen met zijn collega Bill (Kenneth Tobey) moet hij 's nachts uitrijden omdat Diane's stiefmoeder Catherine (Barbara O'Neil) in haar slaapkamer bijna gestikt is door gas. Is het een ongeluk of een poging tot zelfmoord? Vlak voordat hij weer vertrekt wordt Frank verleid door Diane's pianospel in de benedenkamer. Ze is danig overstuur door de nachtelijke gebeurtenis. Frank probeert haar te beheersen met een klap tegen haar gezicht. Zij geeft hem een klap terug. Het is het begin van een noodlottige romance. Diane volgt Frank dezelfde avond met haar sportwagen en weet hem over te halen een afspraakje af te zeggen met zijn vriendin Mary (Mona Freeman). Een dag later regelt ze een ontmoeting met Mary en op slinkse wijze lukt het haar om tweespalt te drijven tussen Frank en Mary. Het lukt Diane ook Frank over te halen om als chauffeur voor haar familie te werken en boven de garage van hun huis te komen wonen. Frank laat zich makkelijk inpalmen, totdat hij vermoedt dat Diane hem probeert te betrekken bij de moord op haar stiefmoeder. De jonge vrouw is niet op de erfenis uit, maar ziet de stiefmoeder als een negatieve invloed op haar vader.

De vrouwen in Angel Face zijn oppermachtig. Vrijwel alle mannen worden stevig onder de duim gehouden, tot en met de bijrollen aan toe. Zelfs de zo grote en fysiek sterk overkomende Frank moet eraan geloven. Hij heeft geen enkele grip op de situatie. Een man die zijn zaakjes wel voor elkaar heeft is de sluwe advocaat Arthur Vance (Raymond Greenleaf), de enige man die Frank lijkt te kunnen helpen, al raakt onze antiheld daarbij voorgoed zijn eerste liefde Mary kwijt.

Angel Face bevat een scène die wat betreft uitvoering dezelfde is als een scène in Laura, een eerdere film uit het oeuvre van regisseur Otto Preminger. Diane is in Angel Face op een moment gekomen waarop ze weet dat ze nooit meer het leven kan leiden waar ze naar verlangt. Haar gedachten worden echter niet uitgesproken, noch hardop noch met hulp van een voice-over. Ze speelt een paar noten op de piano en slechts begeleid door de opbouwende score van Dimitri Tiomkin wandelt ze eenzaam door het grote, donkere lege huis. Ze loopt Franks huis boven de garage binnen, doet het licht aan in zijn woonkamer, pakt zijn lege koffer op en gaat de slaapkamer in waar nog enkele van zijn gevouwen kleren liggen en zijn jas. Het is de jas die Frank droeg tijdens hun eerste ontmoeting. Diane trekt de jas aan, wacht op Franks terugkomst en valt in slaap op de stoel. De scène verbeeldt eenvoudig doch krachtig het verlangen naar iemand die ze niet meer kan hebben. Geheel zonder woorden. In de film Laura (foto) zit de vergelijkbare scène eerder in de film. Detective Mark McPherson (Dana Andrews) wandelt in zijn eentje door het nachtelijke huis van het titelpersonage (gespeeld door Gene Tierney). Hij gaat langs alle vertrekken en snuffelt tussen haar persoonlijke eigendommen, ook hier nadrukkelijk begeleid door filmmuziek (van componist David Raksin ditmaal). Hij laat zich vermoeid en vervult van melancholie op een luie stoel vallen vlak voor het portret aan de muur van Laura (Gene Tierney). Je voelt dat Mark verliefd is geworden op de vrouw. Ook Mark verlangt naar iets dat hij niet kan krijgen: Laura is namelijk dood en hij moet onderzoeken wie haar heeft vermoord. Vol verlangen valt hij in slaap op de stoel, dromend van Laura's wederopstanding. Het is knap hoe Preminger in beide scènes zonder dialogen en enkel door middel van bewegingen en muziek het gevoel van zijn hoofdpersonages kan overbrengen. En dan te bedenken dat de producers deze scène indertijd eigenlijk het liefst uit de film wilden verwijderen.