home
Vido's FilmZine
vrijdag 18 april 2008
Amsterdam Fantastic Film Festival 24 (3 - slot)
Joshua (George Ratliff, 2007)
Mensen die tijdens de 24ste editie van het Amsterdam Fantastic Film Festival hunkerend uitkijken naar afgerukte ledematen, bloedfonteinen, uit het graf kruipende ondoden of hongerige, mensenetende gedrochten kunnen Joshua beter overslaan. De gruwelen in Joshua zijn van het alledaagse huiselijke soort en geconcentreerd rondom de lasten van het ouderschap. Rosemary's Postnatal Depression is een geschikte alternatieve titel. Het echtpaar Cairn waagt het erop en neemt nog een kind, ondanks de problemen die moeder Abby (Vera Farmiga) had met de opvoeding van eersteling Joshua (Jacob Kogan). Zijn constante gehuil maakte haar indertijd radeloos. Meisje Lily lijkt een veel rustigere baby. Alle aandacht gaat uit naar de nieuwe familieaanwinst, terwijl wonderkind Joshua jaloers observerend aan de zijlijn staat. Moeder weigert een kindermeisje in te huren en bemoeit zich helemaal zelf, en zonder hulp van buitenaf, met de opvoeding van de baby. Vader Brad (Sam Rockwell) probeert het vaderschap te combineren met een drukke, verantwoordelijke baan in de financiële sector downtown. Hij heeft daardoor geen tijd voor leuke uitstapjes met zijn zoontje. Populaire oom Ned (Dallas Roberts) geeft tijdens zijn bezoekjes Joshua wel aandacht, bijvoorbeeld door samen met de jongen piano te spelen en over hedendaagse componisten te kletsen in het dure appartement aan Central Park in New York. Joshua bereidt een zwaar pianowerk voor dat hij binnenkort zal uitvoeren op zijn dure privé-school. Aan het spel van de tiener te horen is hij superbegaafd, wat ook gezegd kan worden van zijn leerprestaties. De jongen heeft een obsessieve interesse voor de tijd van de farao's en in het bijzonder de rituelen rondom het balsemen van de overleden koningen. Vader Brad kijkt vreemd op, maar maakt zich nog geen zorgen, als Joshua bij zijn teddybeer voordoet hoe je tijdens het mummificeren de hersenen bij een overledene via de neus verwijdert.
Abby en Brad passen eigenlijk niet in de cultuur die heerst in de welgestelde zakenwereld, maar zijn daar toch duidelijk door besmet. Abby ergert zich aan de manier waarop andere rijke ouders over hun kinderen praten en Brad is veel vlotter en meer goedlachs dan zijn collega's. Toch hebben ze niet door dat ook hun thuis een kille woonplek is en dat ze meer overeenkomsten vertonen met het hun omringende onpersoonlijke, oppervlakkige milieu dan ze lief is. Als Joshua besluit zijn speelgoed aan arme kinderen te geven, vindt vader dat een slecht idee omdat het speelgoed veel heeft gekost. De afstandelijke manier van opvoeden wordt gesymboliseerd door de wijze waarop Abby haar baby te eten geeft. Ze geeft het kindje geen rechtstreekse borstvoeding, maar pompt de melk met hulp van een apparaat van borst naar een flesje ('het lijk wel of je je borst stuurstof toedient', grapt haar broer). Beide ouders zijn teveel met hun eigen sores bezig om emotionele tijd te steken in hun relatie met Joshua. Zonder een vleugje empatisch vermogen kijkt Joshua kijkt toe hoe de volwassenen hun leven vormgeven en met deze mensenkennis trekt hij zijn eigen plan. Het rottingsproces binnen het gezinsleven start als na een korte periode van rust de baby onophoudelijke huilbuien krijgt. Door wanhoop gedreven raakt Abby (een indringende rol van Vera Farmiga) steeds dieper in een depressie, aangesterkt door het geboor en getimmer in het bovengelegen appartement en de plotselinge dood van de hond. Pas veel te laat ontdekt vader Brad de bron van het ongeluk, maar dan trekt hij al aan het kortste eind. Zijn zoontje is een reëel gevaar vanwege zijn hoge intelligentie en gebrek aan gevoel en dat is een enger gegeven dan de antichrist uit - laten we zeggen - The Omen.
Sukiyaki Western Django (Miike Takashi, 2007)
Sukiyaki Western Django is Miike Takashi's overdreven en dwaze ode aan de spaghetti western. Zoals vaker in het oeuvre van de Japanse veelfilmer is voor realisme geen plaats. Tijdens de proloog hangt in een overduidelijk studiodecor de laaghangende zon aan een touwtje en blijft opspattend bloed plakken aan blauw geschilderde wolkenpartijen. De knipoog van Takashi is moddervet en daar moet je tegen kunnen. Sukiyaki Western Django is een film over film en daarom is het niet vreemd dat acterende regisseur Quentin Tarantino (zelf ook niet vies van pastiches en filmcitaten) een opvallende korte bijrol heeft als leermeester Ringo. Na de openingstitels stapt de protagonist van het verhaal in beeld: een naamloze revolverheld gespeeld door Hideaki Ito. Net als alle andere Japanse acteurs in de film spreekt hij Engels met een accent dat zo zwaar is dat alle dialogen Engels ondertiteld moeten worden om ze begrijpelijk te houden. Alle personages spreken filmtaal en ontlenen hun dialogen rechtstreeks uit klassieke westerns. John Wayne's uitspraak a man's got to do what a man's got to do is een van de meest clichématige cowboyuitspraken.
Ook het verhaal verloopt volgens een bekend stramien. De held rijdt een onooglijk dorpje binnen en wordt direct omringd door de twee aldaar aanwezige concurrerende bendes: de roden en de witten. Hij speelt de bendes tegen elkaar uit, maar lijkt het onderspit te delven wanneer hij een vrouw en haar kind in bescherming neemt. Doe maar niet net of je Yojimbo bent! roept iemand de held toe, verwijzend naar de meest directe inspiratiebron voor Sukiyaki Western Django. Yojimbo van Akira Kurosawa is na meerdere Westerse bewerkingen (Django, A Fistful Of Dollars, Last Man Standing) met Takashi's versie teruggekeerd op Japanse bodem, doordrenkt met invloeden uit Italiaanse en Amerikaanse westerns. Het beeld is net zo widescreen als in de films van Sergio Leone - de speelse filmmuziek is typisch Ennio Morricone. Miike Takashi zou geen Miike Takashi zijn zonder groteske effecten (zoals het gat dat dwars door een ongelukkige figurant wordt geschoten), breed aangezette humor (man met mes in zijn hoofd blijft vrolijk verder klappen) en genrevreemde elementen (is die primitieve mitrailleur niet iets teveel Rambo voor de periode waarin het verhaal zich afspeelt?). Meer dan leuke onzin is Sukiyaki Western Django niet, maar dat is voor de liefhebbers van de Takashi touch meer dan voldoende.