Vido's FilmZine

Gau Ngao Gau / Dog Bite Dog (Pou-Soi Cheang, 2006) AFFF
De pistolen knallen luid in Dog Bite Dog, alsof rotjes in de oren worden afgestoken. Daar kunnen de dreunende discobassen tijdens de AFFF-afterparty, een verdieping lager in de foyer van City, niet tegenop. Pang (Edison Chen) is wat de pistoolschoten betreft een goed gekozen naam voor de huurmoordenaar uit Cambodja. Hij stapt een Hong Kongs restaurant binnen voor de liquidatie van een oud dametje. Tot en met deze scène is de keiharde misdaadfilm van Pou-Soi Cheang in het eerste kwartier stilistisch gezien een feest voor het oog. De zwijgende Pang beweegt zich als een wild dier door de metropool en dankzij een desoriënterende cameravoering, onrustige montage en een impressionistisch sound design voelt het alsof we ons midden in het hoofd van de hoofdrolspeler bevinden. Dog Bite Dog is echter weinig toonvast. Vanaf het moment dat de politie over de restaurantdrempel stapt verdwijnt de aangename desoriëntatie en zijn we overgeleverd aan schreeuwende, slaande en schoppende agenten. De ergste van het team is de gefrustreerde Wai (Sam Lee). Zijn verhoorcredo is: eerst slaan en dan pas praten. Zijn baas neemt hem in bescherming omdat Wai de zoon van een bevriende collega is. De vader van Wai ligt in coma na een schietpartij en wordt verdacht van drugshandel. Wai weet meer over de dubieuze achtergronden van zijn vader, maar zwijgt hierover.

De hele geschiedenis tussen agent Wai en zijn corrupte vader neemt zoveel tijd in beslag (inclusief flashbacks) dat Pang uit het verhaal geduwd dreigt te worden. De Cambodjaan weet aan de politie te ontsnappen en verschuilt zich in een hutje midden op een vuilnisbelt. Daar redt hij een eenvoudige jonge vrouw uit de handen van haar mishandelende vader en er ontstaat iets moois tussen de twee outcasts. Het beest Pang verandert in mens. Nog steeds op de hielen gezeten door een slinkend politieteam vlucht het paar naar de dichtstbijzijnde haven. Na een bloederige shoot-out raakt Wai zwaar gewond en keert Pang met zijn meisje terug naar zijn thuisland. De film is dan helaas nog niet voorbij, want Wai geneest en verschanst zich enige maanden in Cambodja om zich daar op ongeloofwaardige voor te bereiden op het definitieve eindgevecht. De gecompliceerde zwangerschap van Pangs vriendin maken de zaken er weinig makkelijker op. In de slotfase van Dog Bite Dog probeert regisseur Pou-Soi Cheang verbeten een hoopgevend gevoel te suggereren, ondersteund door een weerzinwekkende soundtrack waar synthetische strijkers worden afgewisseld met honingzoete ballads. Het dieptepunt wordt bereikt als direct na de climax onder afsluitende beelden iemand You Are My Sunshine begint te zingen. Doge Bite Dog werd op dat moment in City 1 getrakteerd op enkel hoofdschuddend hoongelach.

Behind the Mask: The Rise Of Leslie Vernon (Scott Glosserman, 2006) AFFF
De postmoderne metahorrorfilm Behind the Mask probeert krampachtig heel erg slim, gevat en grappig te zijn, maar is vermoeiender dan alle drie de edities van Scream non-stop achter elkaar gedraaid. De gekozen vorm van documentaire binnen een speelfilm oogt op papier redelijk origineel. Een televisieploeg filmt het portret van Leslie Vernon, een massamoordenaar in wording wiens legende volgens de zenuwachtige reporter Taylor Gentry (Angela Goethals) nu al slasherhelden Freddy Krueger (A Nightmare on Elm Street), Jason Voorhees (Friday The 13th) en Michael Myers (Halloween) ver achter zich laat. Leslie is een hyperactieve all American boy met een Prodentglimlach, erg druk en veel te nadrukkelijk lollig vertolkt door debuterend speelfilmacteur Nathan Baesel. Met kinderlijk enthousiasme, alsof hij voor het eerst op schoolreisje gaat, bereidt hij zich voor op zijn debuut als brute moordenaar en legt hij gedetailleerd uit hoe hij zijn eigen mythe schept en op welke wijze hij jonge slachtoffers aan zijn spiesen zal rijgen. Hij annoteert daarbij nauwkeurig elk mogelijk horrorcliché en geeft waar nodig psychologische duiding (voorbeeld: mensen die zich verschuilen in een kast zoeken onbewust de bescherming op van de baarmoeder). Het nadeel van zijn uitgebreide uitleg is dat de film overloopt van de dialogen. De documentaire wordt afgewisseld met beelden uit de slasherfilm in wording, totdat de cameraploeg daadwerkelijk in Leslie Vernons filmwereld stapt en zelf slachtoffer wordt van zijn bloederige activiteiten. Zo verandert de slotfase in een zwakke imitatie van de minst interessante van de drie gerefereerde films: Friday The 13th. Het acteertalent en het gevoel voor humor bij de hoofdrolspelers is te beperkt om de lolligheid te laten slagen. Slechts één grap kon ik nog wel waarderen tijdens een scène in een bibliotheek. Leslie Vernon leunt tegen een boekenkast. Paradise Lost? vraagt hij, waarna hij een exemplaar van het genoemde boek uit de kast trekt. Found it!. Robert Englund (beter bekend in de huid van Freddy Krueger) speelt een gastrol als de geheimzinnige Doc Halloran (te vergelijken met de rol van Donald Pleasence in Halloween).

Ils / Them (David Moreau & Xavier Palud, 2005) AFFF
Een dreigend ratelend geluid echoot door een donker bos. Hetzelfde geratel dat de Predator laat horen in de gelijknamige science fictionfilm uit 1987. Het Frans/Roemeense Ils is echter geen science fiction, maar, als we de openingstitels mogen geloven, een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. Het Franse echtpaar Clémentine en Lucas wordt midden in de nacht in hun veel te grote, afgelegen landhuis nabij Boekarest belaagd door onzichtbare indringers. In de proloog hebben we gezien hoe een Roemeense moeder en dochter op dezelfde wijze en op korte afstand van het huis een nacht eerder kortstondig werden geteisterd en uiteindelijk werden vermoord door in de schaduw en achter struiken verborgen figuren. Clémentine en Lucas hebben dus alle reden zich zorgen te maken wanneer in het holst van de nacht hun auto buiten zomaar wegrijdt, de televisie in de woonkamer op hoog volume aanslaat en de elektriciteit uitvalt. Het regisseursduo David Moreau en Xavier Palud filmen Ils op minimalistische wijze. De achtergronden van de twee belangrijkste slachtoffers worden slechts aangestipt. Zij (gespeeld door Olivia Bonamy, een soort Franse Jennifer Connelly) geeft Franse les aan schoolkinderen in Boekarest en hij (Michaël Cohen) probeert thuis in alle rust een roman af te ronden. Over de reden waarom ze uitgerekend in het voor hen veel te ruime landhuis zijn gaan wonen tasten we geheel in het duister. Vanaf de komst van de onbekende indringers beperkt Ils zich tot het zenuwslopend kat- en muisspel door de vele vertrekken in het landhuis en tussen de schaars verlichte boomstammen in het bos. De op video geschoten beelden hebben het realisme van The Blair Witch Project (1999) met als verschil dat Ils in wijds Cinemascope is gedraaid en dat de identiteit van de onheilscheppers ditmaal wel geopenbaard wordt. Ils duurt kort genoeg om de spanning er tot aan het slot in te houden, maar het gegeven is te weinig origineel om lang geheugenruimte aan op te willen offeren.

Black Sheep (Jonathan King, 2006) AFFF
Terwijl de openingscredits over het scherm voorbij trekken en de camera over het heuvelrijke landschap van Nieuw-Zeeland (nabij Wellington) glijdt, hoort het publiek in City 1 de schapen buiten beeld al blaten. Normaal gesproken trekt de toeschouwer zich weinig aan van zo'n onschuldig geluid, maar ditmaal zorgt voorkennis dat de meeste aanwezige bezoekers van het Amsterdam Fantastic Film Festival met voorpret vol verwachting grinniken. Voor de schapen in Black Sheep van Jonathan King moet je op je hoede zijn, zeker vanaf het moment dat milieuactivisten Experience (Danielle Mason) en Grant (Oliver Driver) afval jatten bij het agrarische bedrijf van Angus Oldfield (Peter Feeney), hopend hiermee hard bewijs in handen te hebben over ongehoorde genetische manipulaties. Tijdens hun vlucht laat Grant zijn buit uit de vingers glippen. Hij bevrijdt zo ongewild een gemanipuleerd kalf. Het beest bijt eerst Grant oor af en stort zich vervolgens op het eerste de beste schaap. De gevolgen zijn desastreus. De vegetarische Grant neemt een hap uit een levend konijntje, schapen veranderen in vleesetende monsters en gebeten mensen transformeren in agressieve schapen. Hele kuddes storten zich hongerig op de verzamelde buitenlandse delegaties die present zijn bij de presentatie van een gemanipuleerd superschaap. Aan Angus Oldfields jongere broer Henry (Nathan Meister) de taak om te zorgen voor een goede afloop, als het hem tenminste lukt zijn schapenfobie te overwinnen.

Geïnspireerd door het vroege werk van zijn succesvolle landgenoot Peter Jackson en An American Werewolf In London (1981) mengt regisseur King humor met horror en smijt hij met veel plezier liters bloed in het rond. Black Sheep is een uitzinnige monsteractiefilm waarbij de grappen een enkele maal aan de boertige kant zijn, maar ja, het verhaal speelt zich dan ook af op en rond de boerderij. Als een van de personages een horde schapen op zich af ziet komen en fuck 'm! roept, is dat op meerdere manieren te interpreteren, zeker voor degenen die bekend zijn met Woody Allens Everything You Always Wanted to Know About Sex (1972) en dan met name de episode waarin psychiater Gene Wilder verliefd wordt op een schaap (Hoer! is het commentaar van een scherpe toeschouwer achterin de zaal tijdens een gênant moment). Black Sheep vloeit over van de wol, het bloed en de grappen en grollen en Jonathan houdt zich nergens in wat betreft de gore. Dan is het leuk in een behoorlijk gevulde en collectief reagerende filmzaal te zitten waarbij tijdens geslaagde gore grappen zowel gejoeld als geapplaudisseerd wordt. Black Sheep profiteert voluit van het feestelijke festivalgevoel.

Mulberry Street (Jim Mickle, 2007) AFFF
Het knappe van Jim Mickle's speelfilmdebuut Mulberry Street is dat met zeer beperkte middelen aannemelijk wordt gemaakt dat heel Manhattan ten onder gaat aan een door ratten overbracht virus. Mickle had weinig budget tot zijn beschikking en daarom speelt het verhaal zich noodgedwongen voornamelijk af in het appartementencomplex van acteur en co-scenarist Nick Damici en bestaat de cast voor het merendeel uit buurtbewoners en vrienden. De grootste ster van de film is een rat die eerder dienst deed in The Departed van Martin Scorsese. De paar massascènes op straat zijn gefilmd tijdens de grote Amerikaanse feestdag 4 juli en op vernuftige wijze in het verhaal gemonteerd. Een hittegolf maakt een stoombad van Little Italy. Terwijl de New Yorkers het zweet van hun voorhoofd vegen, kruipen ratten door de riolen van een door bouwketens omgeven wooncomplex. De beestjes dragen een venijnig virus - een beet is voldoende om mensen te veranderen in kannibalistische reuzenratten. Bokser Clutch (Nick Damici) en zijn homofiele buurman (Ron Brice) wachten op de thuiskomst van hun gezamenlijke vriendin Casey (Kim Blair). Zichtbaar gehavend is zij teruggekeerd uit oorlogsgebied (vermoedelijk Irak). De tocht strandt vele metrostations verwijderd van Mulberry Street. Het virus zorgt voor paniek in Manhattan en al het treinverkeer is uitgevallen. Casey begint een wandeltocht vol gevaren terwijl Clutch en zijn buren thuis een heftige strijd aangaan met door ratten besmette stadsgenoten. De actie in de kelders, gangen, het traphuis en de volle kamers van het huis aan Mulberry Street vertoont overeenkomsten met het gevecht dat de opgesloten slachtoffers voeren in Night Of The Living Dead. De regisseur heeft een stel prima acterende amateurs om zich heen verzameld die voor een herkenbaar realistische en soms komische setting zorgen en director of photography Ryan Samul haalt het beste uit zijn beperkte videoapparatuur, al moet je wel bestand zijn tegen beweeglijk uit de hand geschoten beelden in half verlichte ruimtes. Mulberry Street verwijst naar actuele zaken als het leven in New York na 9/11 en het wanbeleid rondom orkaan Katrina, maar de film is bovenal een enthousiaste en met zorg vervaardigde ode aan klassieke zombiefilms. In de soundtrack o.a. muziek van Animal Collective.

The Ungodly (Thomas Dunn, 2006) AFFF
Het was geen onaardig idee om acteur Wes Bentley net als in American Beauty opnieuw een videocamera in de handen te stoppen. In The Ungodly is Bentley ditmaal geen mysterieuze buurjongen op zoek naar de schoonheid in het leven, maar documentairemaker Mickey Gravatski uit Philadelphia, een man met een Talibanbaard en een obsessie voor een seriemoordenaar. Hij legt 's nachts een van diens moorden vast op video en benadert met deze beelden James Lemac, de moordenaar in kwestie (gespeeld door Mark Borkowski, samen met debuterend regisseur Thomas Dunn ook verantwoordelijk voor het scenario). Mickey geeft de keuze: of de video gaat naar de politie of James staat toe dat Mickey een documentaire maakt over de moorddadige activiteiten. De seriemoordenaar kiest gemakshalve voor de tweede optie en zo ontstaat in de eerste helft van The Ungodly een plot dat C'est Arrivé Près De Chez Vous (1992) koppelt aan Henry: Portrait Of A Serial Killer (1986), zonder de humor van C'est Arrivé... en zonder de mokerslag van Henry. Het grootste probleem is vooral Wes Bentley. Hij heeft moeite het morele verval van Mickey overtuigend te vertolken, wat enkel maar erger wordt als de jonge man teruggrijpt naar de fles en in de slotfase out of the blue ook nog 's zwaardere drugs gebruikt. Als James Mickey's moeder heeft ontvoerd jammert Mickey als een klein kind rollend over de vloer en dat is eerder onbedoeld grappig dan aangrijpend. Regisseur Thomas Dunn probeert tevergeefs het wankele scenario nog op te krikken door de suggestie te wekken dat James misschien de dubbelganger is van Mickey en dat de film vooral een blik is in de verwarde geest van het hoofdpersonage. Het derde bedrijf is de nekslag voor The Ungodly. Mickey maakt een visueel en verhaaltechnisch gezien weinig interessante tocht langs allerlei instanties om uit te vinden hoe James heeft kunnen verworden tot een moordenaar. Zo verandert de film in een uit de hand gelopen aflevering van Spoorloos. Het gekibbel tussen enkele festivalbezoekers achter mij in Zaal 7 van City was enerverender dan de hele film bij elkaar.

Hvordan Vi Slipper Af Med De Andre / How To Get Rid Of The Others (Anders Rønnow Klarlund, 2007) AFFF
Het uitgangspunt van How To Get Rid Of The Others is sterk. Regisseur Anders Rønnow Klarlund laat zien wat er gebeurt als onze meest foute, diep begraven gedachten over de moderne maatschappij waarheid worden: waarom zouden we mensen die niet willen deugen nog langer laten leven? Kort door de bocht: waarom de Tokkies van de wereld niet gewoon afmaken in plaats van te heropvoeden? Deze reactionaire gedachte wordt in de Deense film ondersteund middels een strakke flashback en zonder pardon in de praktijk gebracht. Tijdens een zonnige zomervakantie wordt het gespuis van straat gehaald en bij elkaar gedreven in en rondom een verlaten schoolgebouw. De militair Christian (Søren Pilmark, geïntroduceerd met een kap over zijn hoofd zoals Jigsaw in Saw II en III) verhoort een bont gezelschap dat boos, gefrustreerd en angstig wacht in een sportlokaal en schiet na het eerste verhoor zijn slachtoffer (een drankzuchtige, communistische kunstenaar) zonder pardon door het hoofd. De toon is gezet, en er mag gelachen worden. Tussen het groepje slachtoffers bevindt zich infiltrant Sidse (Louise Mieritz) die het werk van Christian probeert te dwarsbomen. De eerste helft van deze zwarte satire is heel sterk met een memorabele openingsscène (drinkende en rokende dame in rolstoel wordt door gewapende paramilitairen omsingeld en aan een helikopter gehangen). Søren Pilmark speelt zijn komische rol gepast zonder overdrijving. In de tweede helft raakt de film verstrikt in zijn eigen zotheid, wordt het luide bekvechten in verschillende klaslokalen zeer vermoeiend en stoort het overacteren van Louise Mieritz (die als Sidse zich wanhopig en vooral hysterisch probeert voor te doen als iemand anders) en Søren Fauli (zwetend, kotsend en gillend in de rol van slappe politicus Folke).

Adams Æbler / Adam's Apples (Anders Thomas Jensen, 2005) dvd
Een nazistische skinhead is zelden innemend, laat staan grappig. Zo ook de nukkig skinhead Adam. Hij wordt in Adam's Apples door Ulrich Thomsen (de man van de speech in Festen) neergezet als een agressieve, weinig spraakzame delinquent die op het Deense platteland tijdens zijn laatste weken als bajesklant wijze lessen moeten ondergaan van dominee Ivan (Mads Mikkelsen met baardje), een man die in zijn vrije tijd luistert naar How Deep Is Your Love in de uitvoering van Take That. De in meerdere opzichten goedgelovige, ziekelijk positief ingestelde Ivan vraagt aan Adam of hij een doel kan bedenken dat tijdens zijn gedwongen verblijf verwezenlijkt gaat worden. Het plan van Adam om toe te werken naar het bakken van een appeltaart valt tot Adams verbazing in goede aarde. Dan moet hij eerst enkele tegenslagen zien te verwerken in en rondom het zeer afgelegen kerkje waar hij verblijft. Ontploffende ovens zijn nog het minste probleem. Adams aanwezigheid lijkt een einde te gaan maken aan het gezapige, landerige bestaan van de dominee en zijn twee inwonende ex-gedetineerden. Die twee andere inwoners zijn volgens Ivan genezen van hun alcoholisme en kleptomanie (de vetzuchtige Gunnar) en gestopt met terroristische activiteiten (de militante Khalid), maar zoals veel beweringen van de dominee is het tegendeel het geval - de stelende Gunnar gooit zich al vanaf het ontbijt vol met drank en Khalid overvalt nog regelmatig benzinestations van de door hem gehate Noorse keten Statoil. Adam ziet de leugens zwijgend aan en laat zich voor alle zekerheid voorzien van een pistool, hem toegestopt door een van zijn skinheadmaatjes (een korte rol voor Nikolaj Lie Kaas). Het wapen komt goed van pas voor het oplossen van het eerste probleem: het wegjagen van de plotseling massaal opgedoken kraaien die de voor de taart zo broodnodige appels uit de bomen in de kerktuin kapot vreten.

Deens conformisme wordt met veel donkere humor en een flinke dot absurdisme op de hak genomen. De bijbelse symboliek beperkt zich niet tot Adam en de appel. Elke keer als de bijbel in Adams kamer op de grond valt, valt deze open op het hoofdstuk over Job en diens beproevingen. In de film blijft enige tijd in het ongewisse wie van de personages het jobslijden moet ondergaan. Is het Adam die genezen zal worden van zijn ingebakken slechtheid of is er iemand anders die door God tot het uiterste wordt getest? Of zit niet God maar de duivel achter het een onaardse onweer dat donderend en bliksemend afstevent op het kerkje? De meest geslaagde grappen zijn vooral de meest politiek incorrecte, met grappen over o.a. Hitler, immigranten, het geloof, een verlamd kind en patiënten met het syndroom van Down. Dat Adam's Apples desondanks geen banale film is geworden ligt aan het ingehouden komisch spelende acteursensemble en de geheimzinnige, dreigende sfeer die regisseur Anders Thomas Jensen neerzet. Het lukt Jensen op subtiele wijze de kijker te laten voelen dat een kracht van bovenaf invloed uitoefent op het leven van zijn filmpersonages.

Adam's Apples is onlangs door De Filmfreak uitgebracht op dvd en draait tweemaal tijdens het 23rd Amsterdam Fantastic Film Festival dat gisteravond van start is gegaan in theater City aan het Leidseplein te Amsterdam.