home
|
Vido's FilmZinevrijdag 3 juli 2009
Adoration (Atom Egoyan, 2008) bioscoop
De leugen waarop Adoration drijft is het verhaal dat de tiener Simon (Devon Bostick) verzint over de dood van zijn ouders. Ze zijn omgekomen bij een auto-ongeluk, maar de jongen, geïnspireerd door een vertaalopdracht van zijn lerares Frans, verzint dat hun dood te maken heeft met de terroristische activiteiten van zijn vader die zijn zwangere moeder op een vliegtuig naar Israël zette met een bom in haar tas. Het verzinsel gaat een eigen leven leiden, komt op internet terecht en zorgt ook buiten het klaslokaal voor hevige debatten. De meningen worden uitgebreid uitgewisseld tijdens lange internetdiscussies waarbij per keer een stuk of tien klasgenoten, en later zelfs hun ouders, via de webcam bij betrokken zijn. Ik wist niet dat dit soort sessies zo populair waren in de Canadese samenleving. Het levert in ieder geval veel geklets op door pratende hoofden op een computerscherm. Adoration is daardoor meer een computerversie van Rondom 10 dan een cinematografische belevenis. Daarnaast maakt de filmmaker in de plot te opzichtig en te geforceerd gebruik van toeval, het ergerlijkst in de scène waarin de oom (Scott Speedman) van Simon even buiten een restaurant op adem komt na een woordenwisseling met de lerares terwijl heel toevallig Simon net in de bus langsrijdt op weg naar een privéritueel bij het oude landhuis van zijn overleden grootvader. Een groter probleem in Adoration is actrice Arsinée Khanjian in de rol van de lerares. De muze en echtgenote van Atom Egoyan is een prachtige vrouw, maar een matige actrice. Als bijrolspeelster had ik in eerdere films weinig moeite met haar. Helaas speelt ze nu een meer dragende rol en kan ik moeilijk om haar beperkingen heen. Ik heb het sterke vermoeden dat Arsinée Khanjian niet door haar neus kan ademen. Het viel me eerder namelijk op dat ze negen van de tien keer na een uitgesproken zin haar mond open laat hangen. Het is een fixatie waar ik niet meer van af kan komen en ook in deze film laat ik me er ongewild door afleiden. Voor mij voelt die open mond aan alsof elke door Khanjian uitgesproken zin eindigt in drie puntjes, wat in geschreven tekst na een tijdje ook heel vervelend wordt. Haar personage stuurt en manipuleert de plot en is, in mijn ogen althans, daardoor meer een constructie dan een mens (wat versterkt wordt door de onderkoelde acteursregiestijl van Atom Egoyan). Het lukt de actrice niet een personage te ontwikkelen dat meer is dan haar wordt aangereikt door de plot en de dialoog. |