Vido's LogZine

A2A: de vierde en laatste reportage

21.00 uur. In Odeon is Damer nog druk bezig met het opzetten van de instrumenten. De zaal staat vol vrienden en bekenden. We nemen tijdens de soundcheck de tijd bij te kletsen en van elkaar te horen wat we de afgelopen dagen gezien of gemist hebben aan fijne bandjes. De vier meiden van Damer hebben altijd flink wat fans mee en krijgen er waarschijnlijk meer bij, want ze klinken vanavond beter dan ooit. Bij andere optredens (zoals in de Winston, het Pleintheater en de OCCII) wilden de zenuwen wel eens parten spelen en rammelde de set meer dan noodzakelijk. Sinds Paradiso, waar ze eerder dit jaar enkele nummers vertolkten in de grote zaal, hebben ze meer zelfvertrouwen gekregen. Dat niet alleen, vrijwel alle liedjes die in Odeon in première gaan zijn stuk voor stuk uitermate catchy. De VPRO vergeleek Damer met Belle & Sebestian, maar Damer is veel vrolijker en uitbundiger dan de Schotten. De vierstemmige zang mogen ze veel meer uitbuiten, zoals in het even zoete als grappige liedje Telegraph waarin de bassiste zingt waarom geen proefabonnement wil op het grootste dagblad van Nederland. Begin volgend jaar verschijnt een EP van Damer op het onvolprezen Living Room Records.

22.00 uur. Tijd voor lawaai. Tijd voor de Winston. Starfighter uit België klinken op hun MP3'tje als een lofi-popbandje. Live spelen ze uitermate stevige seventies metal waarin zowel MC5 als AC/DC rondwaart. Rock-'n-rollster Tim Brown heeft een zelfde soort effect op zijn stem als Alain Jourgensen van Ministry. Hij is helemaal in het zwart: zwart leren jack, zwarte haren, zwarte mascara en zwartgekalkte nagels. Hij ziet eruit als de jongere, tengere en verlopen versie van Arno Hintjes. Ondanks zijn Engelse naam vloekt hij in onverbloemd Nederlands op zijn telkens ontstemmende instrument ('Kutgitaar!'). De beste momenten zijn als hij en zijn twee kornuiten op bas en drums helemaal loos gaan in langgerekte, soms stonerachtige uitstapjes. Als hij probeert een heus liedje te maken wordt het stukken minder. Heel even kijkt hij boos en gespeeld geïrriteerd naar geluidsman Trevor die vanavond met een decibelmeter rondloopt en de gitarist vriendelijk doch dringend verzoekt de versterker iets zachter te zetten. Tijdens het daaropvolgende nummer gaat de knop gewoon weer recalcitrant terug naar 11. De Winston is te afgeladen om vrijuit te swingen, dus beperken we ons tot het ritmisch schudden en knikken van de hoofden. Een plaat zou je hier niet zo snel van kopen, maar live is Starfighter voor drie kwartier best lekker.

23.00 uur. Terug naar de Lijnbaansgracht. In Amuse staan vier meiden uit Manchester. Ze zijn jong, nerveus en verlegen. De bassiste verstopt zich soms achter een van de gitaristen. Als ze toch moet zingen stapt ze met een brede grijns achter de microfoon en wiebelen de staartjes in heur haar vrolijk mee op de uitermate gammele en wavey gitaarpop. Er is geen liedje te bespeuren en dus moeten we al snel concluderen dat Red Vinyl Fur eerder schattig en lief is dan goed en veelbelovend. Om mij heen vertelt bijna iedereen dat de band die zojuist heeft gespeeld helemaal het einde was. The Venue speelden als Zweedse Beatles en hadden een oude, grijze John Peel-lookalike als drummer. De dronken manager heeft bijna iedereen die ik ken een gratis single gegeven. Iedereen is er helemaal van in een goede en zeer beschonken bui geraakt. Te meten aan het collectieve enthousiasme gaan we The Venue zeker spoedig terug zien in Nederland.

23.00 uur. Omdat Red Vinyl Fur ons niet zo kan boeien nemen we een kijkje aan de overkant. Volgens het programma speelt More Than A Song in het theater van de Melkweg. Pas een dag later, thuis achter de computer, zie ik dat we getuige waren van Stine Reintoft uit Denemarken. Gezeten achter haar Würlitzer en met een grote cowboyhoed op het hoofd zingt ze als een engel haar singersongwriterliedjes. De drummer speelt uitermate creatief en slaat met zijn stokjes op de rand van de basdrum of gooit de stokjes weg om de trommelvellen met zijn handen te bespelen. Zijn soms onregelmatige ritmes geven de begeleiding een vleugje Tom Waits. De bassist haalt mooie ritmische akkoorden uit zijn instrument, de gitarist bewerkt zijn snaren op alle mogelijke manieren en weet zijn klanken met hulp van digitale doosjes met groot gemak achterstevoren af te spelen. Reintoft raakt bijzondere, onverwachte noten en zingt regelmatig in haar moedertaal. Je verstaat er niets van, maar dat geeft niet, want je laat je toch wel meeslepen door de klanken. Ze krijgt de goed gevulde theaterzaal helemaal stil.

0.00 uur. Vanaf middernacht hebben we pech. Als we de Brakke Grond binnenwandelen is de band al begonnen. Denken we. Verkeerd gedacht. Het Boenox Kwartet uit het Belgische Kasterlee zit in de laatste fase van het afsluitende nummer. Een abstract elektronisch ritme begeleidt een cello, een contrabas, een fagot en een hobo. Het klinkt als hedendaags klassiek met een dancebeat. Wat we nog even meemaken klinkt fascinerend, maar het is te kort om te weten of het ook echt goed is. Volgens het programma is de laatste band in de Brakke Grond het duo Ordinari & Associati, maar volgens enkele omstanders zijn die twee waarschijnlijk gestrand in een van de hoofdstedelijke coffeeshops en kunnen we hun optreden schrappen. Dan snel terug via de Rosengracht naar de Lijnbaansgracht voor de Tijuana Bibles, een band die smerige rock-'n-roll maakt terwijl alle muzikanten verborgen blijven achter Mexicaanse worstelmaskers. Weer dikke pech. De muzikale worstelaars zitten ergens tussen Utrecht en Amsterdam en zullen zeker niet op tijd beginnen, als het ze al lukt het centrum te bereiken. We zijn veel te moe om daar op te wachten en beginnen alvast op luide toon en heftige stipulerend de eerste conclusies te trekken over de eerste editie van het A2A-spektakel. We zijn het er over eens dat het zeker beter kan, maar dat we over het algemeen vier goede dagen gehad hebben waarin veel was te zien. De Amsterdamse grachten bleken een ideale plek om van bandje naar bandje te rijden. Volgend jaar zijn we zeker weer aanwezig bij dit internationale muziekfeestje.

A2A: de derde reportage

20.00 uur. Fantasio is goed gevuld. We moeten over vele hoofden kijken om een glimp op te vangen van Morningstar, het vervolg op Redivider. Het is hun debuut en dat maakt nieuwsgierig. Morningstar trekt daarom niet alleen vrienden, bekenden en overige muziekliefhebbers, maar ook een flinke delegatie vertegenwoordigers uit de muziekindustrie. Misschien is het extra druk vanwege het uitvallen van Scram C Baby die gelijkertijd gespeeld zou hebben in Odeon. De vier mannen op het podium hebben niet alleen een muzikale verandering ondergaan, de bassist is nauwelijks te herkennen met zijn stijlvolle mohawk, snor en sikje. Ze spelen voornamelijk verstilde liedjes, regelmatig met falset gezongen. Het openingsnummer zit vol toetsenpartijen. De zanger/gitarist moet diep door de knieën om de Hohner voor hem op de grond te kunnen bespelen. De drummer trommelt glunderend zeer behoedzaam op zijn instrument. We hoeven ons geen zorgen te maken over geluidsoverlast. 'En dan spelen we nu een cover,' zegt de bassist voordat ze onverwachts toch een Redivider-nummer inzetten: Dried Up Blues Song van hun enige album All Dressed Up. The Beatles zijn godzijdank helemaal verdwenen uit het repertoire. Het vroeg volwassen Morningstar zit dicht tegen de verfijning van Daryll-Ann aan.

21.00 uur. Gelukkig is niet alles afgelast in de Odeon. Het is waarschijnlijk tien jaar geleden dat ik hier voor het laatst geweest ben. De bovenzaal heeft een prachtig plafond hoog boven onze hoofden. Het is een mooie galmbak die echter niet geschikt is voor harde klanken. Daar hebben we bij Remington Super 60 uit Noorwegen geen last van. Ze zingen niet, ze fluisteren hun liedjes. Een zoemende feedback is hun deel. De bandleden lijken zich niet zo op hun gemak te voelen en vragen regelmatig of de monitorinstellingen veranderd kunnen worden. Links zit de zangeres op een barkruk met een speelgoed Casio op haar schoot. Tussen de bassist en gitarist zit de toetsenist aan een tafeltje vol elektronica. Remington speelt hele voorzichtige easy tune-pop die live een bij voorbaat verloren gevecht aangaat met het geroezemoes in de zaal. Het is wel uitermate schattig en de liedjes zijn lief genoeg om nieuwsgierig te maken naar de platen. Odeon is behoorlijk goed bezocht, alleen vlak voor het podium blijft het leeg. Tussen de vele Excelsior-muzikanten, mevrouw Solex en de overige aanwezigen schijnt ook een programmeur van Roskilde aanwezig te zijn. Nu maar hopen dat zij ook veel Nederlandse bandjes heeft gezien.

22.00 uur. Ik heb de volgende band vaak genoeg gezien en moet natuurlijk op dit uur een nieuwe band gaan ontdekken. De aangename sfeer in Odeon doet me blijven voor Bauer. De slim in elkaar gezette liedjes van Berend Dubbe en Sonja van Hamel zijn te prettig om zomaar de rug toe te keren. De aankondigingen zijn dit keer iets te gammel melig en een anekdote over de parkieten van Stephen Spielberg komt niet bepaald uit de verf. Tijdens het spelen klinkt er telkens een zorgwekkend gekraak uit een van de speakers. Staat hier een limiter overuren te maken of zit er gewoon ergens een draadje los? Bauer speelt vanavond twee nieuwe nummers die volgend jaar op het derde album gaan verschijnen. Zo te horen ligt die plaat in het verlengde van Can't Stop Singing.

23.00 uur. Tijd voor een nieuwe band. In Odeon hoor ik dat St. Thomas wel eens leuk zou kunnen zijn. Als ik Fantasio voor de tweede maal deze avond binnen loop zijn de vijf Noren net begonnen. Het zijn drie kleine, stevige jonge jongens, een tengere bassist met sluik haar en een baardje en een achter zijn instrument verstopte drummer met een lange Jesusbaard en een hoed op zijn hoofd. St. Thomas speelt even gevoelige als rauwe neo-folk waar Will Oldham trots op zal zijn. Het is muziek die het op de hoek van de straat ook heel goed zou doen. De instrumenten (gitaren, viool, accordeon) zijn regelmatig akoestisch, de stemming op het podium is ondanks het melancholieke karakter van de liedjes soms zeer uitbundig. De neiging mee te zingen met het unisono gezongen Born Again van het album Mysterious Walks (verschenen op het label Racing Junior) is nauwelijks te onderdrukken. Tijdens een uptempo nummer zet een meisje (waarschijnlijk behorend bij de band) een mini-gewei op het hoofd en maakt ze voor het podium een zwierig dronken pas de deux met een levensgrote rendierpop. Als het optreden lijkt afgelopen schrikken we even. Nu al? Dat gaat zomaar niet en we roepen de verlegen Noren terug voor nog twee nummers. Hun nieuwe plaat gaat overigens verschijnen op City Slang en ze komen waarschijnlijk in februari volgend jaar weer terug voor optredens.

00.30 uur. Even tijd voor iets totaal anders. Panama is een hippe club aan de Oostelijke Handelskade. De reportage die lokaal TV-station AT5 afgelopen donderdag uitzond vanuit deze locatie deed vermoeden dat Panama veel te ver van het A2A-feestgedruis af ligt. Je zag Coparck spelen voor een lege zaal omdat de paar mensen die gekomen waren zich verstopt hadden in de hoeken, gaten en spelonken. Er is dan ook heel veel ruimte in dit pand. Als je het boek House Of Leaves hebt gelezen is de kans groot dat je hier een beetje angstig rondloopt. Het interieur van Panama lijkt namelijk veel groter dan de buitenkant van het pand doet vermoeden. Vandaag is er geen gebrek aan belangstelling. Er wordt al flink gedanst op de klanken van de DJ en dat wordt niet minder als het Finse Rinne Radio inzet. Big beats, breakbeats en housebeats met percussie, een improviserende saxofonist en een scherp rand. Het zit tegen het platte aan, maar het is aanstekelijk genoeg om ons de dansvloer op te laten trekken.

01.30 uur. En we blijven dansen want Mimezine is de volgende op het programma. Niet alles komt bij deze oudgedienden (ex-Toy Factory, -Shine, -Beeswamp) uit de machine. Drums en gitaar zorgen voor voldoende live-gevoel en de soepele stem van blonde diva Vera van der Poel maakt het helemaal af. De band begint met een nummer waarin hun rockverleden duidelijk te horen is. Daarna gaat het tempo omhoog en wordt de dansvloer steeds voller. Ik heb geen zin meer om met de armen over elkaar te bedenken hoe dit allemaal te omschrijven, hier moet gedanst worden.

Of A2A zaterdag ook zo'n succes was, lees je morgen op deze pagina.

A2A: de tweede reportage

17.00 uur. De avond begint vroeg in de Max als de beroemde Thaise popact Carabao het podium betreedt. Bandleider, zanger en gitarist Yeunyong Ophakul is een tengere man met een zwarte band in het lange haar. Ondanks zijn sterstatus laat hij zich niet van de wijs brengen door het uitzinnige gegil dat uit de voorste rijen opsteigt. Hij glimlacht verlegen en beperkt zich tot een bescheiden knikje naar zijn vele fans. Er zijn maar weinig Hollanders in de zaal. De meesten van hen zijn meegekomen met Thaise vrienden, de rest bestaat uit verbaast kijkende A2A-gangers en journalisten. Boven op het balkon, slechts toegankelijk voor VIPS en pers, kunnen speciale Thaise hapjes genuttigd worden. Het repertoire van Carabao is een ratjetoe aan stijlen. De band opent met een hardrockballad waarin met een beetje fantasie zowel André Hazes als Guns n' Roses zijn te herkennen. De sologitarist speelt op soepele wijze een vet aangezette metalsolo. Twee percussionisten geven de popliedjes een latin-touch. Slechts een paar keer horen we overduidelijke invloeden uit de traditionele Thaise muziek. Tijdens door alle bandleden ingezette tempelgezang maakt Ophakul een dansje dat door sommige dames in de zaal wordt nagebootst. Hij neemt een stapje als de toetsenist enkele malen de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Ze zijn beiden de gangmakers en roepen regelmatig onverstaanbare aanmoedigingen waarop het publiek antwoordt met luid gejoel. De muziek is oubollig en bevat alle rockclichés maar dan uitvergroot en met een Thais tintje. Als het door een Nederlandse band was gespeeld was je de zaal al bij de eerste maten direct ontvlucht. De sfeer in de zaal tijdens Carabao is echter zo apart, uitbundig en feestelijk dat het loont langer te blijven. Het Thaise publiek is in extase en danst en zingt enthousiast mee met alle liedjes. Pas na drie kwartier, als weer enkele zoetsappige ballads voorbijtrekken, ga ik toch maar even ergens een hapje eten en me voorbereiden op de rest van de avond.

21.00 uur. Maloe Melo aan de Lijnbaansgracht staat bekend om zijn rootsprogrammering. Daar heeft A2A rekening mee gehouden en dus staat er vanavond ondermeer Hollandse alt.country op het programma. A2A heeft echter geen rekening gehouden met het programma van Paradiso. Precies op het moment dat The Yearlings hun instrumenten oppakken doet Ryan Adams hetzelfde in Paradiso. Dat is balen, niet alleen omdat The Yearlings zwaar beïnvloed zijn door Adams en graag bij zijn optreden aanwezig waren, maar vooral omdat alle potentiële bezoekers van hun optreden niet in Maloe Melo aanwezig zijn. Het weer helpt trouwens ook niet mee, want de regen komt met bakken uit de hemel. Doorweekt hoor ik een hechte band volgens de regels van de Amerikaanse traditie hun ding doen. Het meest aantrekkelijke aan The Yearlings is de pedalsteel bespeeld door niemand minder dan René van Barneveld, de voormalige gitarist van Urban Dance Squad. Zijn begeleiding past perfect in het totaalgeluid. Hij trapt het volumepedaal pas in voor de enkele solomomenten die hij toebedeeld krijgt. Verder houdt hij zich in en laat hij zijn partijen subtiel kringelen rondom de slidegitaar van een van de drie gitaristen. De bassist zet tegen het eind van de set een cowboyhoed op, alsof we niet weten waar de band de mosterd vandaan haalt. Later hoor ik dat Ryan Adams 's nachts ook nog een setje speelt in de Maloe Melo.

22.00 uur. Een van de leuke aspecten van A2A is het ontdekken van zaaltjes waar je normaal gesproken aan voorbij loopt. Amuse blijkt gewoon al jaren tegenover de Melkweg te liggen. De zaal is een beetje te groot voor nieuwe kleine bandjes. Ook het Britse Pornstar lijkt er te verzuipen. Hun grungy pop galmt heftig tussen de muren. Het is iets te gezellig in Amuse waardoor ik hun geluid niet echt goed kan beoordelen. De jonge bandleden spelen een mengeling van Britpop, emocore, Foo Fighters, Bush en Placebo. Ze houden ervan af en toe de distortionpedalen flink in te drukken en de snaren zo stevig aan te pakken dat ontstemming onvermijdelijk is. De bassist gooit na het laatste akkoord zijn instrument stoer tegen de grond. Deze jongens komen er wel. Nu nog wat sleutelen aan die vreselijke bandnaam.

23.00 uur. Door pure domheid mis ik de Russisch/Amerikaanse band Mentalemetic. Om onverklaarbare redenen denk ik dat de Ministry aan het Rembrandtplein ligt. Ik zit er dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om de discotheek te ontdekken tijdens de rondjes die ik enkele malen om het plein fiets. Dan maar naar Fantasio voor Eric Blakely. Hier gaat ook al mis. Het programma is totaal omgegooid. De Amerikaan heeft Amsterdam nooit gehaald en daarom zijn enkele invallers geprogrammeerd. Het schijnt dat het Spaanse Audience een veelbelovend optreden heeft gegeven. De getuigen noemen namen van Arab Strap en The Ex als referentie. Ik zie nog net vier maten van het Britse Songdog. Van de drie muzikanten zit er eentje links op de grond naast percussie en een synthesizer. Het klinkt verstild en breekbaar, maar vier maten is te kort om te weten of het ook de moeite waard is.

24.00 uur. De Brakke Grond heeft, hoe kan het ook anders, een Belgisch programma. Ze sluiten er af met Mintzkov Luna, een jonge band die vorige jaar HUMO's Rock Rally heeft gewonnen. In de theaterzaal is de soundcheck in volle gang. Het publiek zit op een blokkentribune, het stijlvolle balkon blijft leeg. Mintzkov Luna heeft een jaren tachtig geluid, ze coveren ondermeer Putain, Putain van TC Matic ('de Golden Earring van België, maar dan beter'). Zowel de drummer als de toetsenist hebben vrijwel het gehele optreden een koptelefoon op. De lange, tengere zanger is met zijn sluike zwarte haard en sjofele kledij een antipopster. Hij mompelt verlegen zijn aankondigingen en klinkt als alternatieve Belg onvermijdelijk als het jongere broertje van Tom Barman. Ondanks de in aanzet aardige, stevige lo-fi/synthipopliedjes komt het optreden niet van de grond. De gitarist rechts en de vrouwelijke bassist links kijken onafgebroken somber en sikkeneurig de zaal in. Het lijkt alsof het spelen in een bandje eerder een taakstraf is dan een pleziertje. Uitgerekend de slechtst spelende muzikant heeft het meeste plezier. De drummer is een houthakker eerste klas. De spaanders vliegen je bij wijze van spreken als dartspijltjes om de oren. Vooral de manier waarop hij zijn snare bewerkt is stuitend. Hij zit er ook nog eens in drie nummers ongelooflijk naast waardoor de vaart er totaal uit gaat. De bassist rolt van ergernis met haar ogen en schudt het hoofd. Het zal me niet verbazen als na afloop backstage een flinke ruzie is ontstaan en de drummer op staande voet is ontslagen.

Morgen volgt de derde reportage. Hopelijk blijft het dit keer droog.

A2A: de eerste reportage

20.00 uur. Jonus heeft de eer de eerste band te zijn die sinds het eind van de jaren zestig speelt in de legendarische popzaal Fantasio. The Byrds en Pink Floyd gingen hen voor. In de lange gang van het monumentale pand aan de Prins Hendrikkade worden we gadegeslagen door portretten van concert- en festivalgangers. Twee uitvergrotingen hangen als grote doeken in het concertzaaltje. De muren zijn diepdonker paars, boven onze hoofden hangt een kroonluchter die door de lichtvrouw opgenomen wordt in een bescheiden lichtshow. Het is allemaal iets te chique om het te associëren met rock-'n-roll, maar de ruimte is perfect voor kleinschalige concerten. De paar aanwezigen zijn vrienden van de band en leden van de bands die na Jonus zullen spelen. Komt de geringe belangstelling door afgelegen locatie, de onbekende namen op het programma (The Virtues uit Zweden en J. Majesty uit de Verenigde Staten) of gooien de problemen die de spoorwegen rondom het Centraal Station hebben roet in het eten op deze A2A-openingsavond? Het Amsterdamse trio speelt zoals ze al hun hele carrière spelen: dezelfde liedjes, dezelfde twee akkoorden en dezelfde veel te nonchalante poses. De rammelende drumster maakt haar gebrekkige techniek ruimschoots goed door fanatiek haar instrument te kastijden. De gitarist verliest zich zo af en toe op onverschillige wijze in noisy escapades. De bassist doet het verplaatsbare podium vervaarlijk resoneren. Het zet allemaal geen zoden aan de dijk. Later hoor ik dat een bewoonster van een pand naast Fantasio heeft geklaagd over geluidsoverlast. Dat gaat er dus nog om spannen de komende dagen.

21.00 uur. Royalty is een foute discotheek aan de Korte Leidsedwarsstraat. Zo eentje met een vals kijkende, brede bouncer en een metaaldetector voor de deur. Binnen dwarrelen tijdens het optreden van Kirsten zeepbellen uit het plafond, branden sterretjes in de handen van het publiek, blaast de barman tijdens het applaus op een fluitje en branden er sterretjes bovenaan de bar. De drankjes zijn er veel te duur en de enige twee heftige platen die ze in de cd-kast hebben staan zijn van Nirvana en Pearl Jam. Het tent is beter bezocht dan Fantasio. Aan het tafeltje waar ik sta heerst enige scepsis over de nieuwe weg die de Haarlemse zangeres is ingeslagen. De eerste single en bijbehorende clip beloven niet veel goeds. De sombere vooruitzichten blijken op waarheid te berusten. Het ligt niet aan Kirsten zelf, want ze zingt zuiverder en krachtiger dan ooit tevoren. Het probleem is de begeleidingsband. Je kunt aan de jongens zien dat ze geen enkele affiniteit hebben met de thematiek van de liedjes. Het enige dat ze doen is de liedjes zo goed mogelijk uitvoeren. Bezieling is ver te zoeken. De grootste ergernis vormt de percussionist. Percussionisten zijn over het algemeen problematisch in de popmuziek. Ze zijn nauwelijks essentieel en vormen slechts franje. Sommigen weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen en halen er te pas en te onpas allerlei exotische trommeltjes, shakers en rammelaars bij, waarschijnlijk tijdens de afgelopen zomer gescoord in een heel ver land. Ook de percussionist van vanavond, gehuld in een wit, ruimzittend overhemd en een artistiek mutsje op zijn hoofd, verprutst het toch al gelikte geluid met klokkengerinkel, gewrijf op trommelvellen en het getingel op een triangel. Dit is geen Kirsten meer (door de barman afgekondigd als Kristen), dit is Sting.

22.00 uur. Volgens de berichten is de Melkweg vanavond de enige uitverkochte plek tijdens A2A. Ik merk er niets van als ik naar binnen loop. De Max en Oude Zaal laat ik respectievelijk links en rechts liggen. Boven in het theater staat een podium voor kleinschalige muzikale uitingen. De beschrijving in het programma van het duo Heaven The Hills maakte nieuwsgierig. De praktijk valt niet mee. Twee, tegen de middelbare leeftijd aan zittende Duitse dames stappen het podium op. Alle speelgoedinstrumenten die ons waren beloofd, blijven achterwege. De bassist boetseert met hulp van elektronische effecten op soepele wijze enkele loops aan elkaar waar ze overheen kan zingen en soleren. De drumster speelt tijdens een liedje op een kleine xylofoon die op haar drumstel is bevestigd. De muziek is lieflijk en klein en bevat invloeden uit de Afrikaanse popmuziek. Helaas heeft het duo geen nieuwe muzikale inzichten en blijft het zowel muzikaal als tekstueel oppervlakkig en steken in goede bedoelingen. De vriendelijke dames beheersen de Engelse taal niet zo goed en toch is het merendeel van de liedjes Engelstalig. Het enige nummer dat slaagt is dan ook een Duitstalig nummer over een vakantieherinnering door de drumster gespeeld op Afrikaanse duimpiano. Het wordt even heel stil in de verder niet zo gevulde zaal.

22.30 uur. Tijd voor de volgende kleine act in de theaterzaal. Een brommende versterker zorgt ervoor dat de Brit Michael J. Sheehy na zijn openingsnummer moet wachten tot de nerveuze geluidsman het euvel heeft verholpen. De Brit mompelt wat over het feit dat waarschijnlijk niemand hem zal kennen en laat indirect merken stoned te zijn. Als hij zijn set kan vervolgen hebben zijn verstilde liedjes in mineur in de verste verte niet de kracht om ons te ontroeren. Ik ga er stilletjes snel vandoor.

23.00 - 03.30 uur. Heel even maakte de spontaan op deze woensdagavond georganiseerde Transformed Dreams-avond deel uit van A2A. Paradiso was het enige podium dat van het begin af aan duidelijk had gemaakt niet mee te willen doen aan de internationale beurs. Het leek er voor een paar weken op dat ze een uitzondering zouden maken, maar dat was valse hoop. Waarschijnlijk vanwege het gedoe met de toegangsbewijzen. Als Paradiso niet de naam van A2A heeft gebruikt voor het verkrijgen van extra subsidie, is het wel of niet meedoen aan de muziekbeurs voor vanavond geen probleem. De bovenzaal van Paradiso raakt toch wel vol. Met name Seedling heeft heel veel fans die, ondanks de onchristelijke tijden, massaal dichter bij het podium komen staan. Voor de verandering beginnen de drie meiden en een jongen met de toegift Add It Up. Verder spelen ze, op een nieuw nummer na, al hun hits en kan er flink meegezongen worden.

De bands op het label zijn zeer divers. Ze spelen vanavond allemaal een set die niet langer duurt dan vijfentwintig minuten. Zo blijft de vaart erin en hoeft niemand zich te vervelen. Zoppo presenteert het nieuwe album, het voorlopige hoogtepunt in hun carrière. Met een gewijzigde bezetting speelt de groep krachtiger dan ooit. De nieuwe drummer speelt veel meer organisch dan zijn voorganger, de zangpartijen van Asta (op de plaat zo mooi) worden in de nieuwe arrangementen geen moment gemist. Voorman Cees heeft meer ruimte gekregen zijn ding te doen wat vooral tot uiting komt in heftige gitaaruitbarstingen.

Feverdream speelt vanavond een combinatie van oud en nieuw repertoire in een strakke set waar plezier van afstraalt. In een van de recente nummers is nu de tekst veranderd. Zou de strofe America, you pay the price veranderd zijn met oog op de actuele gebeurtenissen? Seesaw zie ik voor het eerst sinds zangeres/gitarist Naomi de band verliet eind vorig jaar. Asta van Zoppo heeft haar plaats ingenomen. Door haar uitstraling (een combinatie van sterke persoonlijkheid, verlegenheid en een introverte wijze van zingen) verandert de uitstraling van de gehele band. De donkere, sombere noisepop wordt er zeer grillig door. De onvoorspelbare harmonische wendingen maken de muziek er niet ontoegankelijker op, maar wel intrigerend. Seesaw relativeert zichzelf door te eindigen met Let's Get Physical van Olivia Newton John. Zea speelt louter nieuwe nummers, allemaal even verrassend en eigenwijs. De band heeft een unieke sound waar de laatste tijd ook een vleugje The Ex aan is toegevoegd. Naast de relatief nieuwe kraker Mountain Every Minute heeft zea nog meer sterke nieuwe troeven: bassiste Corina zingt regelmatig mee en One More is een aanstekelijke live-hit die niet perse als toegift gespeeld hoeft te worden. Green Hornet sluit de nacht af met explosieve rock'n'roll. Vermoeidheid doet me vroegtijdig Paradiso verlaten. Moe maar tevreden.