Vido's FilmZine

22nd Amsterdam Fantastic Film Festival (3 - slot): Starfish Hotel

Starfish Hotel (2005) van John Williams

Het was rustig in Calypso tijdens de laatste film van het 22ste Amsterdam Fantastic Film Festival. Of de reguliere festivalgangers waren aan de overkant in de Melkweg alvast feestelijk en voldaan aan het nazuipen of sfeervolle Japanse mysteries zijn minder in trek dan films met veel bloedvergieten en afgerukte ledematen. In de tussenstand van de publieksprijs bungelde Starfish Hotel al enige tijd in de lagere regionen. Van de paar bezoekers die wel aanwezig waren had het merendeel duidelijk hoorbaar last van verkoudheid. In 5.1 Dolby Surround werd om mij heen duchtig gekucht, wat gelukkig stukken minder werd naarmate de film vorderde.

Het tempo ligt laag in Starfish Hotel, een Japanse film gemaakt door de Britse regisseur John Williams. Hoofdpersonage Yuichi is een stille, grijze salaryman, een verveelde pen puscher die op kantoor voornamelijk met zijn duimen draait en uit het raam van zijn volle kantorencomplex staart, hopend dat de werkdag snel voorbij is. Thuis bouwt zijn als architect werkzame vrouw 's avonds achter haar computer verder aan een gebouw dat ze omschrijft als een modern doolhof. Veel tijd voor sociale contacten heeft Yuichi niet en hij ontvlucht de leegte van zijn bestaan door zich te verliezen in de raadselachtige romans van zijn favoriete auteur. Diens Darkland is een bestseller en het vervolg staat op het punt van verschijnen. Yuichi gaat zo op in de literatuur dat hij er 's nachts van droomt. In zijn dromen ontmoet hij telkens een geheimzinnige dame in een hotel dat bevolkt wordt door schrijvers. Tijdens een interview op televisie verklapt de auteur van Darkland hoe zijn nieuwe boek aanvangt: met de verdwijning van een vrouw. Als Yuichi's echtgenote op een dag niet thuiskomt van haar werk begint het mysterie in het leven van de kantoorklerk. Hij lijkt de hoofdpersoon in de fantasie van de schrijver, maar de film houdt de mogelijkheid open dat we ons bevinden in de fantasie en de droomwereld van Yuichi zelf. Zijn gefragmenteerde leven is tegelijkertijd droom en werkelijkheid en heden en verleden, een doolhof van parallelle werelden. Een oude man in een konijnenpak lijkt zich tussen de verschillende werelden te bewegen, in eerste instantie als boodschapper en katalysator maar gaandeweg meer als de oorzaak van Yuichi's problemen, een trickster die een spoor van vuur achterlaat en geleidelijk transformeert tot een reuzenkonijn. Het is geen toeval dat de oude man uiterlijk gelijkenissen vertoont met de schrijver van Darkland. Tijdens zijn zoektocht, zwervend door de stegen en achterafstraatjes van een anonieme Japanse stad, ontrafelt Yuichi zijn eigen verleden en de geheimzinnige, buitenechtelijke relatie met de dame uit zijn dromen die hij ontmoet in het buiten de stad gelegen Starfish Hotel. Wist zijn vrouw van deze relatie en heeft ze om die reden voor haar verdwijning een privé-detective ingeschakeld? De oplossing van de puzzel lijkt te liggen in de duisternis van een ongebruikte mijn.

De sfeer in Starfish Hotel is plezierig dubbelzinnig. Op een paar overbodige voice-overs na legt regisseur John Williams gelukkig zo weinig mogelijk uit, zodat aan het einde van de rit genoeg ruimte overblijft om de puzzel zelf in te vullen. Het verhaal heeft de logica van de droomwereld waarin personages overgeleverd zijn aan wetten die ze niet kennen, constant verrast worden, geen greep op de situatie hebben en zich lijdzaam door de gebeurtenissen laten leiden als marionetten in de verbeelding van de filmmaker. Het is jammer dat het grote konijn al eerder en meer indringend een rol speelde in Donnie Darko. De film mist de beklemming van het werk van regisseur Kiyoshi Kurosawa, waarin mensen ook opbotsen tegen de verstikkende moderne Japanse maatschappij. Dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door de dreigend kalme wijze van vertellen.