Vido's Prikbord

Hieronder vind je een overzicht van Vido's favoriete platen, concerten en films uit 2005.

De beste films van 2005

1. Vital van Shinya Tsukamoto
De anatomische les als middel voor het verwerken van verlies. Hoofdpersoon Hiroshi pikt zijn studie geneeskunde op na een auto-ongeluk waarbij hij niet alleen zijn geheugen maar ook zijn vriendin heeft verloren. De herinneringen aan zijn dode vriendin komen geleidelijk aan terug, al snijdend tijdens anatomiesessie in wat het lijk van zijn verloren geliefde blijkt te zijn. Niet eerder heb ik regisseur Shinya Tsukamoto horror en poëzie zo fascinerend zien samenbrengen. Ondanks enkele onsmakelijke beelden weet Vital te ontroeren.

2. Le Conseguenze Dell'Amore van Paolo Sorrentino
De Italiaanse man van middelbare leeftijd in Le Conseguenze Dell'Amore blijft liever zwijgen dan dat hij zijn geheimen prijsgeeft. Hij heeft zichzelf (en zijn emoties) al een jaar of tien opgesloten in een anoniem Zwitsers hotel, ver van zijn familie. Pas laat weet de kijker wat de reden van zijn verblijf is en pas veel te laat ontdooit de man en denkt hij een uitweg te vinden uit zijn gestolde bestaan. De elegante thriller wordt extra versierd door muziek van onder meer Boards Of Canada, ISAN en Lali Puna.

3. Tropical Malady van Apichatpong Weerasethakul
Halverwege Tropical Malady verdwaalt de kijker samen met de protagonist in de steeds duister wordende jungle. Het verhaal (voorzover aanwezig) wordt opzij gezet voor een reis door een mythisch landschap, een reis die eindigt in de hypnotiserende ogen van een tijger. Een film die je intens ervaart zonder te hoeven begrijpen.

4. Bin-Jip van Kim Ki-Duk
De zwijgzame, jonge dakloze Tae-Suk breekt in huizen, checkt boodschappen op antwoordapparaten om te horen hoe lang de bewoners weg zullen blijven en doet tijdens hun afwezigheid alsof hij thuis is. Zijn routine wordt gestoord als hij gesnapt wordt door het depressieve fotomodel Seon-Hwa. Het stille tweetal voelt verwantschap en gezamenlijk zetten ze hun tocht voort langs verlaten huizen in een anonieme wereldstad, totdat ze opgepakt worden en de twee elkaar enkel kunnen ontmoeten als Tae-Suk zich onzichtbaar maakt. Regisseur Kim Ki-Duk bouwt zijn beeldende vertelling stapsgewijs op, in een rustig tempo en zonder een woord teveel. Een bijkans pure film.

5. Whiskey van Juan Pablo Rebella en Pablo Stoll
Het leven staat stil voor de sokkenfabrikant in Montevideo. Als zijn broer uit Brazilië overkomt voor een verlaat Joods begrafenisritueel voor hun een jaar eerder overleden moeder, doet de sokkenmaker net alsof hij getrouwd is en vraagt hij zijn zwijgzame rechterhand om net te doen alsof ze zijn vrouw is. Tegen zijn zin moet de man zijn komisch aandoende dagelijkse rituelen even terzijde zetten. Zijn gevoelsleven is al zo versleten dat ook een uitstapje naar een badplaats (misschien wel het hoogtepunt in heel zijn leven) geen uitvlucht voor hem biedt. Dankzij de liefdevolle blik en de verstilde humor van de twee regisseurs hebben we toch medelijden met hem.

6. Memories Of Murder van Bong Joon-Ho
In Memories Of Murder maakt regisseur Bong Joon-Ho een portret van een ploeterend politiekorps in een provincieplaats waar midden jaren tachtig een seriemoordenaar het heeft gemunt op jonge vrouwen. De mengeling van humor en spanning is knap gefotografeerd en het intelligente scenario is verre van gemakzuchtig.

7. The Machinist van Brad Anderson
Christian Bale is verbijsterend als Trevor Reznik, een wandelend skelet, een mens veranderd in een verteerd monster, wegkwijnend door een tekort aan voedsel en slaap, van binnen weggevreten door schuld en boete. Slaapgebrek zorgt voor waanbeelden en paranoia en hoe meer Reznik de puzzel van zijn leven ontrafelt hoe meer de man uit elkaar valt. Barcelona dient als een anonieme Amerikaanse stad, een grauw landschap, gevangen in weidse Cinemascopebeelden. Verbleekte filmkleuren worden doorkliefd door een felrode Cadillac als duivelse voorbode op een slopende rit. Op elk kruispunt in The Machinist.

8. Le Temps Qui Reste van François Ozon
Als je weet dat je gaat sterven, kijk je naar je handen, je voeten en je gezicht in de spiegel, en je vraagt je af wie je bent en wat er van jezelf overblijft als je er niet meer bent. De laatste maanden van de zwijgzame en best wel onsympathieke hoofdpersoon Le Temps Qui Reste worden zonder sentimentaliteit vastgelegd door François Ozon.

9. Mysterious Skin van Gregg Araki
Hoe een traumatisch verleden op twee heel verschillende manieren het leven van twee jonge mannen kapot maakt. Het zware thema pedofilie werd in The Woodsman al sterk belicht met een riskante rol voor Kevin Bacon, maar Gregg Araki durft in Mysterious Skin dieper in de modder te graven en weet ondanks het nare karakter van het verhaal naar de strot te grijpen.

10. ...4, Brodeuses, Calvaire, Kung Fu Hustle, A History Of Violence, Moolaadé, Nothing, Tarnation...

Documentaires

Grizzly Man van Werner Herzog
Darwin's Nightmare van Hubert Sauper
10e Chambre van Raymond Depardon

De beste films op DVD in 2005

1. Klassiekers

The Big Red One (1980) van Samuel Fuller
Niet een director's cut, maar een reconstructie om de versie te benaderen die regisseur Samuel Fuller indertijd voor ogen had. De film ging in première in een drastisch ingekorte versie en is nu te zien met veertig minuten meer materiaal. In The Big Red One is Lee Marvin een sergeant die zijn legeronderdeel loodst door de nachtmerrie van Noord-Afrika en Normandië tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook met Mark Hamill (beter bekend als Luke Skywalker uit Star Wars).

Naked (1993) van Mike Leigh
Waarschijnlijk de beste, want meest prikkelende en benauwende film van Mike Leigh met David Thewlis in zijn meest intense filmrol als de gevatte en intelligente maar tegelijk agressief gefrustreerde Johnny, zwervend over de straten van Londen en in botsing met iedereen die hij op zijn pad treft. Onder meer uitgebracht in een director-approved special edition double-disc set op het Amerikaanse kwaliteitslabel Criterion.

Punishment Park (1971) van Peter Watkins
Punishment Park is een speelfilm die er uitziet als een documentaire, zogenaamd gemaakt door een Britse filmploeg in de Amerikaanse woestijn. De Vietnamoorlog woedt nog steeds in alle hevigheid en de Amerikaanse regering onder leiding van Nixon is zo bang voor het rode gevaar dat ze in eigen land een nieuwe, onmenselijk strenge wetgeving toepassen. Iedereen die zich ook maar een tikkeltje subversief gedraagt (werklozen, kunstenaars, dichters, pacifisten, journalisten, popmuzikanten, kleurlingen) wordt gearresteerd en voor een tribunaal gesmeten waar ze de les worden gelezen en kan worden gekozen: of tientallen jaren achter tralies of Punishment Park. Iedereen kiest voor het laatste, zonder te weten waar die helse woestijntocht toe zal leiden. Het afgrijzen van de Britse filmploeg stijgt. De film is uit 1971, maar is akelig actueel.

The Powell and Pressburger Collection (1941-1966)
Enkel in Engeland door Granada uitgegeven box met negen films van het Britse duo Michael Powell en Emeric Pressburger. Zonder Black Narcissus, maar met A Matter Of Life & Death (een goede film om kennis te maken met Powell en Pressburger), The Red Shoes en The Life And Death Of Colonel Blimp (door sommigen de Britse Citizen Kane genoemd). Bij Criterion verscheen onlangs ook The Tales Of Hoffman, een operafilm die onder meer van grote invloed was op George A. Romero, de regisseur van Night Of The Living Dead en, recentelijk, Land Of The Dead.

2. Sterke films die vreemd genoeg de Nederlandse bioscoop niet hebben gehaald

1. 15 van Royston Tan
Trainspotting in Singapore. Voor de vijf vijftienjarige straatschoffies in 15 is spijbelen een dagtaak. Leraren en ouders blijven, op een enkele slaande hand na, volledig buiten beeld, en dus hebben de kids alle tijd voor het zetten van tatoeages, het doorprikken van wangen voor piercings, vechtpartijen met concurrerende bendes, drugsmokkel, zelfmutilatie, rapsessies, male bonding, het lastig vallen van passanten in de bus en het zoeken naar het ideale gebouw in Singapore om vanaf te springen. De jonge debuterende regisseur Royston Tan filmt op een letterlijk flitsende, eclectische wijze en mixt esthetisch gefotografeerde scènes af met grofkorrelige video, MTV-achtige clips en computerspelletjes. Nihilisme zag er zelden zo cool uit.

2. Dig! van Ondi Timoner
The Dandy Warhols versus The Brian Jonestown Massacre. Achtergronden vind je nog steeds hier. Probeer op dvd toch vooral de Amerikaanse versie op Palm Pictures te pakken te krijgen (twee schijfjes met o.a. drie commentaartracks, deleted scenes, videoclips en optredens), aangezien de Britse release op Tartan nogal karig is (enkele schijf met als extra slechts een interview met de regisseur).

3. Dead Man's Shoes van Shane Meadows
Harde, meeslepende wraakfantasie in de grauwe Brits provincie met een bezeten Paddy Considine en een verrassend slot.

4. Les Revenants van Robin Campillo
De recensie staat nog steeds in Cinema Subjectivista.

5. Kontroll van Nimrod Antal
Het is niet pluis in de metrobuis van Boedapest. De in eigen land zeer succesvolle Hongaarse film uit 2003 volgt een groep sjofele kaartcontroleurs in de door neon verlichte ondergrondse, een plek waar 's nachts in de tunnels illegale feesten worden gegeven, waar de machinisten regelmatig dronken achter het stuur zitten, waar het mooiste meisjes gekleed gaat in konijnenpak en waar een schaduw zwerft die mensen onder de metrowagon gooit. Het daglicht is ver te zoeken.

6. 16 Years Of Alcohol van Richard Jobson
Zie bespreking.

1. Spider Rico @ Noorderslag (15 januari 2005)
Het meest explosief van alles bands die ik zaterdag zag in de Oosterpoort waren vier Haagse deugnieten die het afgeladen zaaltje van de VPRO ver na middernacht deden schudden met hun meest doortimmerde optreden tot nu toe. Met rood aangelopen hoofden en met de gitaarhalzen welhaast dwars door het plafond walste de band door hun repertoire vol korte, meezingbare garagerockstampers, ondersteund door het gillende orgel van André Dodde (Green Hornet) en het gastgehijg door megafoon van Maurits (Gem). Spider Rico was zweet, bier, (af)braak, humor en rock-'n-roll.

2. Tunng @ Dwars Festival in Desmet (5 maart 2005)
Ondanks de kou en de sneeuw zat Desmet op zaterdag 5 maart vol voor een avond folk(tronics). Afsluiter Tunng bleek niet, zoals ik verwacht/gevreesd had, een eenzame man achter een laptop, maar een (h)echte groep muzikanten bestaand uit twee gitaristen/zangers, een percussionist/melodicablazer en een zangeres met melodica. Aan de linkerkant van het podium zat een verlegen jongen achter een tafeltje aan knoppen te draaien. Hij liet fijnzinnige elektronica samengaan met enkele felle freaky beats die in wijds stereo tegen de studiowanden ketsten. De zangers mengden meerstemmige zangpartijen met akoestische gitaar. Nu viel me pas op hoe donker de teksten van Tunng zijn. Het geluid was in Desmet zo helder dat teksten over moord, bloed en doodslag nu duidelijk overkwamen.

The Arcade Fire @ Melkweg (11 maart 2005)
The Arcade Fire was in meerdere gradaties fanatiek theatraal. De ingestudeerde bewegingen van multi-instrumentalist Régine Chassagne waren het meest ingetogen, in tegenstelling tot de slapstick die de twee bandleden links van haar relatief rustig zingende echtgenoot Win Butler opvoerden. Onderwijl zongen alle bandleden zoveel mogelijk mee in de vele koortjes, zingend met de overgave van een Fins schreeuwkoor, al of niet in de nabijheid van een microfoon. Ze zongen melodieën die vertrouwd klonken, zelfs als je ze voor het eerst hoorde. Filmische thema's als uit ouvertures van klassieke westerns, die je al mee kunt neuriën voordat de eerste dialogen zijn uitgesproken. The Arcade Fire hield de droeve liedjes fleurig, zeker toen tegen het einde van het concert de als discoliedjes aangekondigde dansbare nummers van het debuutalbum Funeral werden ingezet. In combinatie met de uitbundige muzikanten werden nummers over gestorven familieleden aanstekelijk levenslustig. Een levenslust die gulzig werd opgezogen door de uitgelaten Max.

Glameoki @ De Nieuwe Anita (26 maart 2005)
Voor bijzondere optredens hoef je niet de grens over. Leuke bandjes wonen gewoon bij je om de hoek en treden op in plaatselijke kelders zoals die van De Nieuwe Anita aan de Frederik Hendrikstraat. Tijdens de Krawattenklup van 26 maart puilde het pand uit met muzikanten, dichters, kunstenaars, vrienden en verdwaalde bezoekers. De optredende bands stonden net zo dicht op het publiek als Nirvana tegenover de figuranten in de videoclip van Smells Like Teen Spirit. Vanaf het balkon zag ik tegen het einde van de avond drie bands exploderen waaronder het krankzinnig heftige duo Glameoki. De anders zo bedeesde heren waren in beschonken staat volkomen van de wereld tijdens hun indrukwekkend set agressieve electropunk waarin klassiekers waren te herkennen (o.a. Dinosaur Jr. en Pavement) en waarbij het bloed uit broekzakken vloeide. Om veiligheidsredenen sloeg ik hen gade vanaf de balustrade.

Gang Of Four @ Melkweg (16 april 2005)
Gang Of Four speelde louter bekend werk, op een dusdanig levendige wijze dat het voelde alsof wij als publiek waren teruggereisd in de tijd. Ik verbaasde me over de grote hoeveelheid energie die de vier oude mannen na twee decennia hadden bewaard. Waar haalden ze toch de energie vandaan? Was het nog steeds dezelfde politieke gedrevenheid van weleer? Was er na Thatcher en met de opkomst van New Labour helemaal niets veranderd in Engeland? Of waren de muzikanten zo gedreven omdat ze wisten met welk gemak ze alle bandjes te kakken zetten die de laatste jaren succesvol putten uit hun nalatenschap. Gang Of Four veegde de vloer met ze aan. De nieuwe generatie verbleekte in menig nummer tot het niveau van een coverbandje. De aanstichters en erfgoedbewaarders van de punkfunk maakten de cirkel rond.

Tigrova Mast @ OCCII (27 mei 2005)
De meest in het oog springende muzikant tijdens het optreden van het Kroatische trio Tigrova Mast (Tijgerbalsem) was hun grote voorman Mozak, geknield achter een laag tafeltje met daarop een miniformaat Korg synthesizer. De band speelde vliegensvlugge tracks, jagend als het drukke, alomtegenwoordige zigeunerorkest uit de film Underground. In het eerder op de dag door een zeldzame zomerzon benauwd warm gebrande OCCII gingen op het podium halverwege de set T-shirts uit. Zweet deed oneffen torso's glimmen. Tigrova Mast vermengde op soepele wijze extreem vlugge instrumentale mathrock met Balkanfolk. De Korg klonk afwisselend als een vrolijk knullig orgeltje en als een gitaar in handen van Jimi Hendrix. Aan het slot dolde Mozak met het toetsenbord door het met zijn tanden te bespelen, het op zijn rug te leggen en het voor de versterkers te hangen. Met de humor zat het ook meer dan goed.

Oxes @ OCCII (juni 2005)
Ik ken geen enkele andere band die postpunk weet te integreren met mime zonder te vervallen in een al te theatrale vertoning. Oxes zou in Nederland met hun opbeurende voorstelling een heel eenvoudige stap kunnen maken van de punkholen naar De Parade of desnoods Oerol. Een optreden van Oxes is nooit hetzelfde. Het beste verslag is een videoverslag, gebruikmakend van meerdere camera's om de twee rennende mobiele gitaristen te kunnen volgen tijdens hun strooptocht door, achter, voor en (heel soms) op het podium, onderwijl het publiek direct betrekkend bij hun muzikaal technisch onnavolgbare instrumentale nummers. Alle details staan nog steeds hier.

Sunn O))) @ Paradiso (28 juni 2005)
Het optreden van Sunn O))) voelde aan alsof ik in een gigantische magnetron stond in plaats van in Paradiso. Ik had me voorgenomen na 1 nummer weg te gaan, maar de set was eigenlijk 1 heel lang nummer, dus ik ben tot aan het eind blijven staan (voor zover mijn langzaamaan aangetaste evenwichtsorgaan dat toeliet). Sunn O))) was trager en harder dan ik had verwacht. Het in monnikspijen gehulde minimalisme zat op het randje van het ridicule, maar de muzikanten waren te beschonken om zichzelf al te serieus te nemen. Na afloop leek in het publiek iedereen bij de ander te checken of alles fysiek nog intact was. De schade leek zo op het eerste oog mee te vallen.

Vincent Gallo @ Paradiso (21 augustus 2005)
Als Vincent Gallo op het grote podium van Paradiso staat vergeet ik snel zijn filmpersonages. Het muzikale idioom van de acteur is zo specifiek en herkenbaar dat het met gemak een eigen bestaan kan hebben, geheel los van acteerprestaties en een bekend gezicht. De liedjes van Gallo zijn zacht soezerige treurliedjes, zo broos gespeeld dat, net als bij Low, elke vallende beker op de zaalvloer de betovering kan verbreken. Zijn repertoire lijkt speciaal gemaakt voor de akoestiek in de kerkzaal. Een uur lang houdt hij het anders zo lastige Paradisopubliek stil, zingend als een door God en alleman verlaten Chet Baker. Gallo is heel onnadrukkelijk aanwezig. Hij laat geen zweempje theater toe. Dat had ik niet verwacht van een acteur die in zijn tweede eigen film The Brown Bunny onafgebroken de camera op zichzelf gericht houdt. Op het podium geen spoor van de narcist.

Fourtet @ Paradiso (8 september 2005)
Het trio Gustav was de verrassing en eenmanscommando Fourtet een waardige afsluiter van The Night Of The Unexpected in Paradiso. Hij stond beneden middenin de grote zaal omringd door het publiek. Van onder de schaduw van duivels krullende wenkbrauwen hield hij zijn wijdopen gesperde ogen onafgebroken gericht op twee laptops en een mengtafel onderwijl afwisselend rechte en schuine ritmes koppelend aan verknipte organische samples, de brute beat vermengend met lyrische samenklanken, soms opbouwend naar oorpijnigende noise. De tracks van zijn album Rounds werden het luidst toegejuicht.

Laura Veirs @ Ekko (1 oktober 2005)
De kleine grote Laura Veirs stond zelfverzekerd op het podium van Ekko, met jeugdige paardenstaartjes en de oogopslag van een strenge schooljuf. Ze speelde moeiteloos haar vele akkoorden op akoestische en elektrische gitaar, begeleid door de al even soepel musicerende bandleden. Het maakte daarbij niet uit hoe grillig de ritmes soms waren. Tijdens Galaxies liet de zangeres een potje glitter door het publiek gaan zodat eenieder die het wilde de wangen extra kon laten glinsteren. Vanaf dat moment lichtten vele gezichten extra op tijdens het gemoedelijke optreden in de donkere zaal. Stars fill up my eyes/Galaxies pour down my cheeks.

Sufjan Stevens + Animal Collective @ Paradiso (27 oktober 2005)
Onder de vlag van de Amerikaanse staat Illinois kreeg de jonge god Sufjan Stevens de handen op elkaar met charmante popliedjes, begeleid door blij glimlachende wiskundeleraren en huppelende cheerleaders. Sommige koortjes waren zo verstild dat zelfs de mensen helemaal achterin het volgestouwde Paradiso er stil van werden. Slechts het kraantje bij de bar liet de tranen hardop vloeien. De verfijnde arrangementen van de door heilig vuur aangedreven liedjes deden de rest. Later in de bovenzaal veegde Animal Collective effectief de vloer aan met al die verfijning. Een mooier contrast had ik dit jaar nog niet op 1 avond gehoord.

Final Fantasy- Tanned Tin, Spanje (5 november)
Een van de hoogtepunten van het festival Tanned Tin in Spanje was Final Fantasy oftewel de tengere violist/zanger Owen Pallett uit Canada, bij sommigen bekend van zijn bijdragen op platen van The Arcade Fire. In zijn eentje vormde hij een heus strijkkwartet. Met de ogen dicht zou ik zweren dat het podium vol stond, maar het was toch echt Pallett solo, helemaal alleen, strijkend en tokkelend op de viool en zijn partijen onzichtbaar bewerkend met de voeten, zodat noten zich opstapelden en de mooiste ritmes en harmonieën een onzichtbaar orkest vormden. Het oogde zo eenvoudig, maar het Spaanse publiek wist dat het optreden niet slechts een demonstratie was van elektronische effecten. Sommige momenten middenin een liedje worden direct luid bejubeld, andere nummers krijgen staande ovaties.

Animal Collective @ Tanned Tin, Spanje (5 november)

De vier Amerikanen van Animal Collective trokken hun set tergend langzaam op, startend in relatieve chaos. Elke muzikant leek in zijn eigen wereld te leven. Pas laat sloeg de percussionist sneller op zijn trom en begon de gitarist rechts rondjes om zijn as te tollen. In het midden draaide een man met minimijnlamp op zijn voorhoofd achter een mengtafel met zijn ogen. Onder zijn handen gonsde en kolkte digitaal bewerkte woordloze vrouwenzang. Wat startte als geïmproviseerde folk mondde via dub uit in elektronisch opgewekte oermuziek. Een indianenstam leek op drift.

+ eervolle vermeldingen voor: Vladimir (Noorderslag 15 januari), Gone Bald (Volta 24 februari), Stallones (Nieuwe Anita 26 maart), Le Tigre (Paradiso 5 april), Drop The Lime (Paradiso 12 april), Joanna Newsom (Paradiso 17 april), Oneida (Paradiso 14 mei), Wijsjes Uit Het Oosten (Amsterdam-Oost 29 mei), The Suicidal Birds (Paradiso 14 juni), Voicst (Nieuwe Anita 17 juni), Louisa Lilani & John Prop (Vrolikstraat 26 juni), Aux Raus (Nieuwe Anita 3 september), About (Paradiso 4 oktober), The Barmitzvah Brothers (Kanaalstraat 9 oktober), Harry Merry (Ekko 14 oktober), Wexel (Polderlicht 28 oktober), Hella en Julie Doiron (Tanned Tin 4 november) en Elle Bandita (Bitterzoet 12 december).

1. L'Altra - Different Days
Voor twaalf van de hieronder genoemde titels geldt dat ik ze heb gekocht omdat het bands betreft waar ik ooit de eerste plaat kocht waarna ik de band per release blind ben gaan volgen. Echt opzienbarende ontdekkingen heb ik op die manier niet gedaan. Dat komt onder meer omdat films me momenteel meer interesseren (en er dan weinig geld overblijft voor platen), omdat Staalplaat geen winkel meer heeft in Amsterdam en omdat ik geen behoefte heb aan jonge bandjes die muziek maken uit een periode waarin ik fanatiek muziek begon te verzamelen (bespaar me het recyclen van de jaren tachtig). Dan blijft er weinig over, waaronder Different Days van L'Altra.

2. The Arcade Fire - Funeral
De urgentie, de dramatiek en de intensiteit stralen van de rijk gearrangeerde nummers af. Dat alles samengebundeld in het koorwerk waarmee het nummer Wake Up opent. Verdriet en hoop kwamen dit jaar zelden zo dicht bij elkaar.

3. Architecture In Helsinki - In Case We Die
Architecture In Helsinki is orkestraal als The Arcade Fire en even uitgelaten als The Decemberists, maar grilliger en minder makkelijk doordringbaar dan genoemde bands. De acht leden tellende groep uit Australië houdt van uitzinnig koorwerk en laat de soms theatrale vocalen bijstaan door een bonte verzameling gastmuzikanten. Volgens de opsomming op de hoes zijn minstens 41 muziekinstrumenten te horen, waaronder een flink aantal blazers. Kleurrijke liedjes in kleurrijk hoesje.

4. The Books - Lost and Safe
Het Amerikaans/Nederlandse duo The Books nam hun derde album op in North Adams, MA en New York, NY. Na de collages op de eerdere platen zorgt zang voor de bindende factor op Lost and Safe. Weer een stapje verder richting perfectie. In 2006 eindelijk live in Nederland te bewonderen.

5. Brown Feather Sparrow -
Hollands pareltje.

6. The Chap - Ham
Zo'n plaat waarbij je niet weet welke kant het in het volgende nummer op gaat en waarvan je na afloop nog steeds niet weet waar het nu allemaal eigenlijk heen ging.

7. The Decemberists - Picaresque
Los van de theatrale bedoelingen staat Picaresque vol met venijnig uitgevoerde popsongs, opgenomen in een voormalige Baptistenkerk in thuishaven Portland. Het melodieuze fanatisme roept herinneringen op aan het grandioze enige optreden dat ik ooit meemaakte van Neutral Milk Hotel, een optreden in de Melkweg van ongeveer een half uur dat met het schuim op de lippen werd uitgevoerd door een bonte verzameling muzikanten in gebreide wintertruien en met kabouterbaarden. Als The Decemberists hun liedjes live minstens zo fanatiek uitvoeren, kan hun liveshow niet anders dan magistraal zijn. Helaas stond de band dit jaar op een groot festival waar ik geen behoefte aan had en mag ik hopen dat ze in 2006 Nederland alsnog een keer aandoen voor optredens.

8. Deerhoof - The Runner's Four
Deerhoof goes pop.

9. Drop The Lime - This Means Forever

10. Early Day Miners - All Harm Ends Here
De albums van het eerder genoemde L'Altra en Early Day Miners stralen een en al rust uit, met of zonder hulp van elektronica. Vertrouwde, harmonieuze sombermans/vrouwsmuziek die gemakkelijk je oren binnenglijdt met het gevaar dat het weer net zo snel uit je poriën verdampt. De verrassing is er allang af, maar ik blijf luisteren, en nog een keer.

11. Electrelane - Axes
De vier Britse vrouwen van Electrelane combineren op hun derde album de instrumentale krautrock van hun debuut met de poging tot liedjes op hun tweede cd. Een gouden combinatie met nog immer de denderende motorik van Neu, op het ritme van een voorbijrijdende Amerikaanse vrachttrein (Gone Darker). Het koorwerk dat op The Power Out nog een aangenaam intermezzo was, maakt op Axes minisymfonieën van de track The Partisan en het bijna tien minuten lange slotstuk Suitcase.

12. Fog - 10th Avenue Freakout
De teksten van Fog zijn net zo mistig als de bandnaam. Wat moet ik met een liedje over het jagen op mammoeten? De bijkans zeurende stem van Andrew Broder klinkt alsof hij met tegenzin zingt terwijl om hem heen het instrumentarium in slow motion tegen de vloer kapot valt. En toch vind ik deze soundtrack voor een leven in vrije val weer heel aantrekkelijk.

13. Gang Gang Dance - God's Money
De zangeressen van Gang Gang Dance doen tijdens de experimentele, psychedelische folkprog denken aan een bezopen eerstejaars meisjesinternaat dat collectief probeert te klinken als Kazu van Blonde Redhead. Elders op God's Money wordt ter aanvulling creatief gefreakt op synthesizers. Net op het randje van irritant zal de band het merendeel van de luisteraars de gordijnen in jagen.

14. Hood - Outside Closer
Hood verknipt op vertrouwde wijze samples tot stemmige treurliedjes en Chris Adams zingt weer aandoenlijk vals. Dit jaar verblijdde de band ons ook nog met de tour-cdr The Hood Tapes die weinig onderdeed voor de officiële release.

15. Low - The Great Distroyer
Op The Great Distroyer gaat Low heftiger tekeer dan ooit, zonder overigens een moment als Motörhead te klinken.

16. Tape - Rideau

17. Tunng - Mother's Daughter and Other Songs

18. Laura Veirs - Year Of Meteors

19. Vladimir - The Notion Express
Noem het post-rock. Noem het wat je wilt. Vladimir uit Utrecht neemt in alle rust alle tijd voor het langzaam uitbouwen van hun plechtstatig neerslachtige liedjes. Tere blaaspartijen zorgen voor extra franje. Bands als Audiotransparent, Incense, Lawn, Savoy Grand en Bark Psychosis wisten het al: mooie droefheid is niet lelijk.

20. Laten we niet vergeten: Akron/Family, Audiotransparent, Caribou, Final Fantasy, The Heights, Loden, Louisa Lilani & John Prop, Oneida, Masha Qrella, Sykosonics, Tarentel, zZz en de remix-EP zea.