Yvonne Keeley, Rotterdams laatste sterartieste, vertrekt naar Amerika. Ze vindt Nederland maar niks. De mannen al helemaal niet. En Stads-TV? "Van mij hoeven al die berichtjes niet." Een nieuwslezeres met een door Playboy goedgekeurd uiterlijk.

 Ze is duidelijk geen interviews gewend. Verwart de spelregels en stelt bij voortduring vragen aan de interviewer: "Wat is je sterrenbeeld? Heb je een relatie? Kom ik in het echt zo over als op televisie?" Het is haar tweede vraaggesprek "met normale mensen". Bij het eerste pakte ze Vrije Volk-verslaggever Joop Spanjersberg vakkundig in: "Ja, hij voelde zich wel aangesproken door mijn omschrijving van de ideale man. Overigens onterecht." Verder lijkt slechts de rioolpers in haar geďnteresseerd. "Ik werk er niet meer aan mee. Ze maken je belachelijk. Willen alleen maar horen over ziektes, zwangerschappen en mislukte relaties. Niets over je vak. Who cares?"

 Half januari vertrekt ze - voor onbepaalde tijd - naar haar zus in de Verenigde Staten. Om te werken. "Achter de schermen, geen showbizz." Meer wil ze niet kwijt. Haar taak in Nederland beschouwt ze als volbracht. "Ik heb nummer een gestaan. Drie miljoen platen verkocht. In heel Europa op de televisie geweest. Verder kom je toch niet." Bovendien heeft ze niets op met dit land. "Showbizz is hier niet leuk." Samen met haar zus brult ze van het lachen om videobanden met het "godgeklaagd slechte" Nederland Muziekland. "Blij dat we er niet tussen staan."
 Rotterdam moet het ook ontgelden. Het Gouden Harten-gala vindt ze bijvoorbeeld typisch Rotterdams: "Helemaal niks dus." Ze wil een nieuw leven beginnen. "Ik wens innerlijke rust. Zonder gezeur over m'n zus of het haar van m'n zwager Adam Curry. Genieten van de anonimiteit. Hier kreeg ik m'n zus niet eens mee naar de Bijenkorf. Zij gaat bijna hyperventileren als ze op straat wordt aangeroepen."

 Haar carričre is opmerkelijk. Als knappe kop van de - muzikale - familie aanvankelijk voorbestemd om laborante te worden. Maar toch onbedoeld in de muziekwereld beland. Met succes. Vorig jaar werd ze nieuwslezeres. De enige in Nederland met een artiestennaam en een verleden als Playboy-model.
 "Die artiestennaam stamt uit 1974. Ik woonde in Engeland en had een relatie met Steve Harley, de zanger van Cockney Rebel. Daarom mocht ik een plaatje maken. De platenmaatschappij wilde echter verwarring met mijn zus voorkomen. Steve verzon toen het lekker klinkende Keeley. Sindsdien heet ik zo. Ook voor vrienden."
 In tegenstelling tot collega-beroemdheden heeft Keeley haar verhaal niet klaar. Ze denkt na over antwoorden, springt van de hak op de tak en lacht opmerkelijk veel. Vooral om haar eigen grapjes. Ze lijkt geen schroom te kennen. Nooit zoeken haar ogen dekking achter terneergeslagen oogleden. Haar blik is soms schalks, dan weer rechtuit brutaal. Niettemin noemt ze zichzelf verlegen, preuts zelfs. "Ik was de enige van de drie dochters die vroeger de badkamerdeur op slot deed."
 Voor de Playboy liet ze, na twee jaar weifelen, die deur uiteindelijk wel open. En werd gefotografeerd in het bad van societykunstenaar Corstiaan de Vries. Het jaartal weet ze niet meer exact, "86 of 87". De omvang daarentegen precies. "Elf pagina's heb ik gehad." In haar stem klinkt trots door. "Het was een beroemde cover met twee perzikbilletjes. Een rare ervaring want het blad lag ook in de supermarkt. Lullig hoor. Ik zag mannen kijken: 'O, dat is zij'. Vrouwen reageerden slechts jaloers ." Ach, wat een miskenning want ze deed het toch juist voor de dames: "Ik wilde hen tonen dat een vrouw in de dertig na een zwangerschap nog een mooi lijf heeft."
 Op de vraag waarom ze die boodschap via een mannenblad verspreidt, antwoordt ze afwerend. "Vrouwen lezen stiekem mee. Ik koop het zelf ook wel."
 Voor de dames?
 "Nee, als er een goed interview in staat. Vroeger kocht ik de Playgirl."
 Vanwege de interviews?
 "Nee, om de leuke blote mannen."

 Bij Stads-TV werd ze door de andere medewerkers bepaald niet met open armen ontvangen. "Ik was een vreemde eend in de bijt. Ze zagen me slechts als een opgedirkte tante. Namen niet eens de moeite me te leren kennen en lieten me er bij hangen. Vooral de dames." Slechts een paar collega's toonden erbarmen. Dankzij hen is ze in de eerste maanden niet opgestapt.
 Het grote verschil tussen Keeley en de andere Stads-tv-medewerkers is dat ze niet meer zo nodig hoeft. "Ik zocht juist iets dichtbij huis. Maar er werken ambitieuze mensen die zichzelf ongetwijfeld uitermate serieus nemen. Misschien keken ze op me neer omdat zingen ze te luchtig is." Na de aanmerking dat haar muzikale loopbaan inderdaad een hoog Toppop-gehalte heeft, denkt ze lang na. "Weet je, dat geldt alleen voor Nederland. In het buitenland kenden wij een totaal ander image, meer het decadente van Bryan Ferry. Daarentegen werden we hier alleen door Willem Duys begrepen. Hij zag in hoe moeilijk onze muziek was."

 De ijskoude ontvangst bij Stads-TV versterkte haar verlegenheid. "Ik dronk daarom na afloop geen borrel, nam niet deel aan de uitstapjes van de vrouwen." Later wel. Ging ze mee naar een zogenaamde ladies-night met een mannelijke stripshow. "Vreselijk goor! Ze gingen - typisch Nederlands - te ver. Ik hoef niet te zien hoe 'ie er uitziet en hoe slap 'ie hangt."

 De sfeer bij de lokale omroep is nu beter. Ze heeft er zelfs een gelegenheidsbandje gevormd: General Noise & The Dropouts. "Misschien treden we op in de laatste 'Spraakwater'-show. Het klonk opvallend goed en we hadden een leuk repetoire. Nummers als Walk on the Wild Side." Overigens niet haar persoonlijke voorkeur. Ze blijkt namelijk hardrocker te zijn. Whitesnake, Extreme en zo, daar lust ze wel pap van.

 Over haar presentatiewerk is ze tevreden. "Er zijn geen klachten. Voor mijn komst was dat wel anders." En fanmail? "Het vervelende is dat ze bij Stads-TV alles openmaken. Zogenaamd om te screenen. Daar hou ik niet van. Soms gooien ze het zomaar weg zonder dat ik er iets van weet." Hoe zit het met het taalgebruik in het nieuws? Er wordt nogal wat kromspraak over de kijkers uitgestort. Kan ze er zelf wel een touw aan vast knopen? "Ja, hoor. Ik lees alles altijd eerst hardop door. Wat ik niet snap laat ik me uitleggen."
 Plots wordt ze fel, kijkt verontwaardigd: "Ik wijs er op dat ze rekening moeten houden met de mensen thuis. Die kijken toch niet voor niets graag naar het Jeugdjournaal." Dan lacht ze verschrikt om haar eigen opwinding. Plaatst haar handen op de rand van de tafel en leunt achterover. "Trouwens, als ik het niet begrijp kan je dat aan me zien." Zo valt ook de ergernis over de heersende taalarmoede van haar gezicht af te lezen. "Ja, ik zucht als er in een paar regels tien keer dezelfde term of benaming voorkomt. Ik mag die teksten weliswaar veranderen. Maar ja, ik ben geen journaliste." Onlangs moest ze in extenso de jaarcijfers van de haven oplepelen. Zoveel ton erts, zoveel kilo winterpenen. "Wat heeft tante Truus aan dergelijke informatie? Weet je wat het is? De journalisten die bij ons zitten..." Ze maakt een wuivend gebaar en een badinerend geluid. "Nou pfff!!! journalisten! Ze willen zoveel mogelijk kwijt. En liefst ook nog even zelf in beeld." Vrijwel onmiddellijk bedaart ze. "Ach, ik kan het me wel voorstellen."
 Op de vraag of er in Rotterdam voldoende gebeurt om iedere dag een journaal te vullen, antwoordt ze resoluut: "Daar ga ik niet over." Maar aandringen blijk te helpen. "Ja, al die berichten over berovinkjes, met hoe oud de dader was, wat hij aanhad en dattie op zijn fiets wegvluchtte." Ze grinnikt: "Van mij hoeft het niet."

 Daarentegen fleurt ze bij de zogenaamd gezellige berichten zienderogen op. "Ja, omdat mij wordt gevraagd dat komisch te lezen." O?! Hoe voelt ze zich dan als die leuk bedoelde berichten pijnlijk stupide zijn? "Ik ben daar niet verantwoordelijk voor. Je bent de eerste die daarop reageert. Mij wordt slechts gevraagd het te lezen. Nou en? Ik zit er toch niet mee voor lul?"
 Bang om voor lul te zitten is ze bij de laatste uitzending. "Ik verwacht dat ze wat uithalen. Ik geeuw vaak buiten beeld en verdenk hen er van het stiekem op te nemen. Om straks uit te zenden. Of dat ze een verzameling van mijn bloopers tonen." De ergste miskleun noemt ze de verspreking bij zoutlozingen in de Rijn. Daar maakte ze 'zaadlozingen' van. Het studiopersoneel rolde over de grond van het lachen. Er is overigens nog geen opvolgster gevonden. Vanaf januari lezen Peter Schuiten en Jan de Hoop daarom bij toerbeurt het nieuws. "Jan is leuk. Hij vertelt constant schuine moppen. Soms heb ik helemaal natte oogjes van het lachen."

 Van haar collega-nieuwslezers vindt ze Jeroen Pauw het leukst. "Daar wil ik wel eens mee uit eten." En de CNN-presentatoren natuurlijk. Namen weet ze niet. Catherine Crier wellicht? "Ja, die ook." Maartje van Wegen kan er eveneens mee door. Terwijl zij toch onder vuur ligt wegens gebrek aan greep op de onderwerpen. "Maar begrijpen die critici zelf wel alles?" Als het antwoord uitblijft, vervolgt ze: "Daarom vind ik Peter Schuiten zo goed. En Wouter van der Horst. Zij kunnen mensen lang aankijken, bestuderen van tevoren wie de gasten zijn. Hun interviews zijn niet voorgekauwd." Zelf kan ze zoiets niet. "Ik ratel mee. Betrek mezelf in het verhaal. Laat de ander niet aan het woord."
 Niettemin houdt ze vast aan de eerdere uitspraak dat ze wel degelijk Lubbers kan interviewen. "Niet over politiek. Ik zou vragen 'waarom kamt u uw wenkbrauwen toch altijd naar boven?' Ik vind het een charmante man. Wil wel een leuk pak met hem kopen. Politici dragen altijd zulke habbezakkige kostuums. Daarmee kan je toch geen vernieuwing verkopen?" Ze kijkt vertwijfeld. "Of zijn ze echt 'as boring as a grey suit'?" Vervolgens zoekt ze met handgebaren naar een naam en roept: "Hoe heet die man nou! Hij woont vlakbij Vanessa. De Korte! Ook charmant. En Wiegel is erg leuk, een menselijk mens. Weet je wat het is met politici? Net als de meeste gestudeerde mensen weten ze alleen iets over hun eigen onderwerp. Ze bezitten geen algemene kennis. Dat maakt ze saai."

 Yvonne hecht veel waarde aan uiterlijk. Ze blijkt vooral geobsedeerd door tanden. "Omdat ik zelf tot mijn achttiende met beugels heb gelopen en nog steeds niet tevreden ben. Nederland is het enige land waar je op televisie mensen met lelijk gebit ziet. Bruine tandjes." Haar grime doet ze zelf. "Ik heb geen gemakkelijk gezicht. Een helft is hoekig, de andere rond. Dat moet je gelijktrekken. Als een ander me opmaakt, lijk ik niet op mezelf."

 Over haarzelf vertelt ze dat ze niet met andere vrouwen kan opschieten. "Ik heb waarschijnlijk andere interesses. Bij mannen ligt dat anders." Als ze tenminste geen Nederlander zijn. "Nederlandse mannen tonen weinig respect voor een vrouw. Zoeken een moederfiguur, willen de aardappels om zes uur op tafel." Ze heeft geen vaste relatie. "Vraag me niet of ik gelukkig ben. Daar zou ik heel lang over na moeten denken. Er is iets weg. Weet je, eigenlijk ben ik heel saai, een vreselijk tutje. Absoluut geen stapper en de tijd van sex drugs en rock 'n' roll.... das war einmal. Ik heb alle orgies en party's gezien. Nee, niet aan meegedaan, zo ben ik niet. Slechts vanuit een hoekje bestudeerd." Ze blijkt te verlangen naar huiselijkheid, een partner. "Ik heb nu niemand waar ik dingen mee kan delen."

 Verder lijkt ze bang haar showbiz-imago niet af te kunnen schudden. Haar lichtend voorbeeld is daarom artieste Corry Brokken die nu rechter is. "Het bewijs dat er meer in je hersens zit dan alleen maar een liedje." Wat dan? Ze lacht weer, voor het eerst zichtbaar verlegen en zegt: "Nou, dat ik over de zin van het leven nadenk. Daarover een boom kan opzetten." Ze blijft steken. Leest ze dan ook graag? "Ja, maar geen literatuur. Niet meer. Ik kwam er voor het eerst mee in aanraking door Steve Harley. Hij kon bijvoorbeeld uitweiden over de gedichten van T.S. Elliot. Daarom verdiepte ik me er in. Concludeerde echter op den duur dat het allemaal zo ongezellig is. Dus ben ik teruggekeerd naar schrijvers als Jacky Collins en Harold Robbins. Als ik in bed lees wil ik er niet van leren."

 Ze merkt voor derde keer op dat ze eigenlijk weg moet. Pakt haar tas en vervolgt dan. "Weet je, ik vind die moeilijke boeken eigenlijk niks inhouden. Een hoop gezwam. Alleen Kahlil Gibran is leuk. Ken je die?" Nou en of. Het is de Nel Benschop van de mystiek. Heeft ze daar iets mee? "Ik hou van paranormale zaken, zoals je die hoort bij het Zwarte Gat op de radio. Omdat mijn tante seances hield en mijn moeder teveel meemaakt waarvan je denkt 'dat kan geen toeval zijn'. Zo nu en dan bezoek ik ook iemand die beroepsmatig tarotkaarten leest. En verdomd het komt altijd uit."

 Nu moet ze echt aan het werk. Laatste vraag. Waarom knipoogt ze altijd aan het einde van een bulletin? Ze antwoordt snel en opvallend koel: "Voor de gezelligheid, als stukje warmte voor de mensen." Wacht dan even, kijkt onderzoekend, hervat de vriendelijke toon. "Eigenlijk is het begonnen door een leuke cameraman. Ik deed het voor hem. Je kunt het ook aan me merken als hij er is. Een soort spanning. Nee, ik zeg niet wie het is."

Francisco van Jole

Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco Jole. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.