HOMO LUDENS: THUNDER IN PARADISE

 De meeste computerspelletjes gaan ten onder aan hun eigen veelbelovendheid. Thunder in Paradise doet daar niet voor onder. `Dit is geen videogame. Het is interactieve televisie en JIJ bent de ster,` roept de verpakking. Alleen de eerste zin bevat een kern van waarheid. Het spelkarakter van deze cd-i uitgave is zo minimaal dat er nauwelijks van game gesproken kan worden. De rest is gelogen.
 Thunder in Paradise is de titel van een televisieserie die een kruising is tussen Bay Watch en The A-Team. Een flinke dosis geweld wordt afgewisseld met jonge dames in bikini. De ster van de serie is Terry `Hulk` Hogan, een acteur die bekendheid verwierf met vrij worstelen en wiens omvang van de biceps gemeten in centimeters hoogstwaarschijnlijk gelijk is aan zijn IQ. Om onverklaarbare redenen heeft deze serie model gestaan voor een kostbaar uitgevoerd spel. In het doosje zitten twee cd`s. Een ervan bevat een complete aflevering uit de serie. In het nog op te richten museum van digitale media zou dit schijfje een mooi plaatsje kunnen krijgen als toonbeeld van verspilde opslagruimte. Welke idioot zet zo`n serie, die onder dekking van de vluchtigheid van de gewone televisie al niet de moeite van het aankijken waard is, nog eens op cd? Het enig nut dat de disc kan vervullen is de rest van zijn onverwoestbare leven te fungeren als onderzetter op een salontafel.
 Op de andere disc bevindt zich alles waar het om draait: de interactieve televisie! Op het scherm flitst de actie de huiskamer binnen. Een futuristische speedboot scheert met zo`n snelheid over het water dat duidelijk valt waar te nemen hoe in de montagekamer iemand met de fast forward-knop heeft zitten spelen. Hulk Hogan en twee andere acteurs met een even inspirerende uitstraling moeten een klein meisje zien te redden uit handen van een cyborg, een kruising tussen mens en machine. Ze springen in hun speedboot en scheuren het gevaar tegemoet. De dialogen, of wat daar voor door moet gaan, worden soms onderbroken door een merkwaardig verschijnsel. De acteurs richten zich naar de camera en roepen wat peptalk. `Nu moet jij het doen!` Of woorden van gelijke strekking. `Jij` is in dit geval de speler want het gaat hier natuurlijk om interactieve televisie.
 Vervolgens verschijnt in beeld de vertrouwde omgeving van een computerspel. Raketten worden door de boosaardige vijand op de speedboot afgevuurd en de speler dient die met de afstandsbediening neer te halen. Als dit deel is afgelopen verschijnt er een merkwaardige `database` in beeld waar nadere informatie over de vijand in opgezocht kan worden. In een poging het spel vaart te geven hebben de makers kennelijk over het hoofd gezien dat het handig is om dergelijke informatie tevoren aangeleverd te krijgen. Een druk op een andere knop toont een filmpje van dansende en spelende bikini-meisjes.
 Deel twee van het spel doet nog het meest denken aan een trainingsvideo van de politie. Op het scherm verschijnt het blikveld van de speler die zich een weg baant door gevaarlijk terrein. De camera beweegt daarbij voortdurend om je het idee te geven dat het gevaar aan alle kanten loert. Soms blijft het beeld stil staan en duikende er vanachter rotsen gemaskerde mannen in beeld die stante pede doodgeschoten moeten worden. Later wordt dit principe herhaald in een wat andere omgeving. Weliswaar staat het leven van een klein meisje op het spel maar echt druk hoeft de speler zich daar niet om te maken. Na e/e/n keer spelen is reeds duidelijk dat als de speler faalt de `andere` acteurs het meisje redden. Bovendien biedt de disc de optie om alle tv-franje weg te denken en de drie onderdelen zelfstandig af te werken. Dan wordt helemaal duidelijk dat Thunder in Paradise wel erg mager is. Drie keer een paar minuten schieten, meer is er niet.
 De enige waarde die Thunder in Paradise biedt, is dat het de onmogelijkheid van interactieve televisie aantoont. En dat het laat zien hoe jammer dat is. Want eerlijk gezegd ziet het er allemaal wel heel flitsend uit en de videobeelden doen de speler verlangen naar omgevingen die er zo realistisch uitzien. Maar dat is technisch nu eenmaal (nog) onmogelijk. Videobeelden worden immers opgenomen en het kenmerk van opnames is dat ze vastliggen. Terwijl het kenmerk van een goed spel is dat het beeld zich voortdurend aanpast aan de handelingen van de speler. Bovendien vereist televisie een verhaal en een spel juist niet.
 Spelletjesmakers die zich op deze vorm storten willen maar niet accepteren dat de kracht van televisie juist bestaat uit het feit dat je als kijker geen invloed hebt op de gebeurtenissen. Ze schrijven bij wijze van spreken boeken met lege bladzijden die de lezer zelf moet invullen. Wie dat goed lukt, kan beter zelf een boek schrijven. Voor wat betreft televisie biedt de aan-uit knop voldoende interactiviteit.

Francisco van Jole

NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.