HOMO LUDENS: STRIP POKER

 `Nu moet jij je onderbroek uitdoen,` zegt Julie. Ik peins er niet over. Ik lig net zo lekker op de bank en heb geen zin om op te staan. De 26-jarige Julie komt uit het Zweedse Malmö. Ze is bibliothecaresse, houdt van katten maar haat chocolade en schept er kennelijk plezier in om uit de kleren te gaan. Ze staat voor me in een roze lingerie-outfit die tevoorschijn is gekomen nadat ze haar bodystocking had uitgetrokken. Daarmee wordt eigenlijk al duidelijk dat er iets raars is met Julie. Ik ben persoonlijk nog nooit een dame tegengekomen die onder haar bodystocking nog wat reserve-ondergoed bleek te dragen. Het is zoiets als sandalen over je gewone schoenen aantrekken.
 Bovendien heeft Julie een uitermate irritant lachje, een giechel die overduidelijk erotisch bedoeld is maar op mij net zo opwindend overkomt als de Tielse hopsasa-priesteres Jomanda in haar blauwe nachtjapon. En dat is misschien wel meteen een goed voorbeeld om het dilemma van mijn confrontatie met Julie uit de doeken te doen. Julie wordt namelijk geacht een striptease uit te voeren. Ze is een van de teamleden, vier vrouwen en een man, van de cd-i Strip Poker die erotische spanning en sensatie in de huiskamer moet brengen. Maar de vraag is of ik dat wel wil. Ik vind Julie niet leuk. En het vooruitzicht haar straks naakt op het beeldscherm te hebben lokt net zo weinig als het idee dat Jomanda in mijn huiskamer een striptease zou opvoeren. Zou een cd-i met een strip-tease act van Jomanda verkopen? Ik denk het niet. Als Strip Poker verkoopt dan is het omdat consumenten niet weten wie er te zien zal zijn.
 Striptease is bij nader inzien maar een merkwaardig verschijnsel. Het is iets waar je tevoren van weet dat het einde teleurstellender is dan het begin. Het is het opkloppen van verwachtingen tot de onvermijdelijke tegenvaller. Striptease draait namelijk niet om naakt maar om kleding. Het gaat om de kledingstukken en het verbergen van lichaamsdelen. Het is leuker om te raden wat onder de kleding zit dan het echt te zien. Eigenlijk voltrekt het ritueel zich dan ook in de verkeerde volgorde. Naarmate de ontknoping nadert, verdwijnen de illusies. En daarmee dus ook de prikkeling van de fantasie. Terwijl het ritueel juist gericht is op die prikkeling.
 Ondanks dit totaal gebrek aan logica oefent striptease een grote aantrekkingskracht uit. Een van de meest gewilde programma's voor de Macintosh in de jaren tachtig was een strip-pokergame waarbij de dame in kwestie slechts bestond uit tekeningen. Dat mocht de populariteit niet drukken. En vaak betrap ik me er op dat ik bij het rondneuzen in spelletjeswinkels net iets langer dan gewoonlijk naar zo`n titel staar en me afvraag of het wat zou zijn. Een zinloze vraag want ik weet dat het niks is.
 Strip-poker als gedigitaliseerd amusement deugt alleen al niet omdat het slechts een half spel is. Weliswaar roept een dergelijk spel steeds dat de menselijke speler bij verlies ook iets moet uittrekken maar het lijkt me sterk dat ook maar iemand daar gehoor aan geeft. Dat maakt het spel gelijk aan het beluisteren van ochtendgymnastiek in de auto.
 De cd-i versie van Strip Poker kampt niet alleen met dit fundamentele euvel maar bevat daarnaast nog zoveel storende factoren dat de enige opwinding die het veroorzaakt er een van ergernis is. Julie is niet leuk en de andere dames ook niet. Als ze niet al afschrikken door hun verschijning dan wel door de begeleidende tekst. Zo is er Christine uit Parijs die zegt een hekel te hebben aan vliegdekschepen. Nog nooit een dame meegemaakt die zichzelf met een enkel woord zo uit de markt wist te prijzen.
 Er is ook nog een meneer in het spel. Zo`n meneer die in een strak pak uiterst zijn best doet om interessant over te komen. Maar niettemin al doende het besef opdringt dat hij je straks plots, als je even niet oplet, een auto verkoopt. Om deze absolute miscasting nog wat extra aan te zetten voltrekken de strip-tease acts zich tegen onbeschrijfelijk afzichtelijke decors. Een van de dames kleedt zich tegen een achtergrond van een bos in de vorm van zo`n enorme wandposter die in de jaren zeventig de fantasieloze huiskamers teisterde. Bovendien blijken alle dames dezelfde stem te hebben. Julie uit Malmö heeft exact hetzelfde Engelse accent als de Parijse Christine. De dames spreken desgewenst overigens ook Italiaans. Dat verklaart een hoop. De kwaliteit van het gebodene komt immers overeen met dat van de gemiddelde Italiaanse televisiezender.
 Rest nog de mogelijkheid om digitaal te pokeren. Dat zou nog leuk amusement kunnen zijn. Maar de elektronische tegenstanders blijken er helaas geen kaas van gegeten te hebben. Het zijn angsthazen die met een beetje bluf altijd van tafel gespeeld kunnen worden. Hoe slecht mijn kaarten ook zijn, ik win immer zolang ik maar ijskoud door blijf bieden. `You win.......!` klinkt het met dat vervelende `ik ben een volwassen vrouw maar doe me voor als een klein meisje`-stemmetje. Deze erbarmelijke speelvaardigheid ontneemt het spel van zijn laatste mogelijkheid om nog wat te bieden te hebben. Als het pokeren lastiger was geweest, had het nog interessant kunnen zijn. Dan blijft immers de vraag kwellen wat er nu eigenlijk te zien is onder die kledingstukken. Maar zelfs dat werkt dus niet. Na een uurtje spelen heb ik ze allemaal uit de kleren gehad. Ook al is dat een illusie. Want degene die natuurlijk echt uitgekleed wordt is de consument die zijn geld aan het spel uitgeeft.

Francisco van Jole

NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.