|
Op zoek naar het Russell Twee weken terug heb ik geteleshopt, of hoe je dat ook mag schrijven. En ik moet bekennen: het is een bijzondere ervaring. Ik wilde een weekend naar Londen en zocht een hotel. Het boeken van hotels is immers een goed voorbeeld van het gemak van winkelen op afstand. Dat wordt mij althans altijd uitgelegd door de profeten van de elektronische markt. Nou ben ik niet zo dol op hotels, maar, zo wist een vriend, het Russell Hotel, dat was wel iets voor mij. Een viersterrenverblijf aan het gelijknamige Russell Square. Dat laatste is handig, want een deel van mijn persoonlijke hotel-ellende bestaat eruit dat ik het gebouw niet meer kan terugvinden als ik eenmaal mijn bagage heb achtergelaten. Via een zoeksysteem kwam ik uit bij de European Interactive Directories Group, een soort Gouden Gids en verdomd, ik kon online een kamer reserveren bij het Russell. Een druk op de knop was voldoende, zeg maar. Dat was woensdag. Donderdagavond werd ik lichtelijk nerveus omdat er nog geen bevestiging was van het Russell. Vrijdagochtend belde mijn zus, die in Londen woont. 'Heb je al een hotel?' Nou eh . . . ik probeerde het uit te leggen. 'Ik bel wel even voor je', zei ze resoluut. Tien minuten later: 'Ze weten bij het Russell van niks en doen niet aan reserveren via Internet. Sterker nog, ze hebben niet eens e-mail. Bovendien is er geen plaats meer.' Ik bleef even stil. Een half uur later had ze - telefonisch - uitgevonden dat geen enkel hotel in het centrum van Londen nog een kamer vrij had. Slik. Helemaal mislukt was mijn teleshop-missie overigens niet. Ik zocht die woensdag ook informatie over vluchten naar Londen, liefst vanaf Rotterdam Airport. Op mijn scherm verscheen een hele reeks links. Ik klikte hier en daar om te achterhalen wat er zoal te koop was. Dat bleek nog lastig. Weer ging de telefoon. Het was mijn vriendin. 'Ik heb even rondgebeld, alle vluchten zitten vol maar we kunnen wel met die nieuwe supersnelboot vanaf Hoek van Holland.' Terwijl we over en weer de voor- en nadelen van die keuze bespraken, verscheen op mijn scherm na een achteloze klik de mededeling: 'Met twee personen naar New York voor 767 gulden.' Ik las het hardop voor en het enthousiasme greep om zich heen. In een impuls besloten we meteen te boeken. De volgende dag kreeg ik via e-mail een bevestiging: 'Naar aanleiding van uw e-mail heb ik voor u de reservering gemaakt. Totaalprijs 2 personen: Ÿ 982,50.' Handig als ik met e-mail ben, vroeg ik per omgaande hoe het toch kon dat die prijs ruim tweehonderd gulden boven het aanbod lag? Er is nooit antwoord gekomen. Omdat de voorpret inmiddels elke remming had weggenomen, maakte ik zonder verdere vragen offline het bedrag over, via de fax. Het blijft immers goedkoop, maakte ik mezelf wijs. Nu, een week later, is het wachten of er inderdaad een ticket komt. Spannend. Leg dit verhaal voor aan een teleshop-ideoloog en hij zal meteen verklaren waarom teleshoppen ook in dit geval een succes is: terwijl ik zocht naar een hotelkamer in Londen stuitte ik op een zeer goedkope aanbieding naar New York die pas de volgende dag via de media bekend werd gemaakt. Daardoor kon ik er als eerste van profiteren. Een beter voorbeeld van het succes van online winkelen is nauwelijks te bedenken! Ondertussen zit in mijn hoofd met het beeld van een elektronisch reserveringformulier voor 6 december met mijn naam en gegevens dat radeloos door de elektronische wereld zwerft en er maar niet slaagt hotel Russell in het centrum van Londen te vinden. Het klinkt misschien gek, maar ik leef mee met dat ding.
Francisco van Jole |
|
|