|
Een correspondentievriendin uit Rusland Ik wil geen Russische vrouw kopen. Toegegeven, als ik last heb van psychische griep, fantaseer ik er wel eens over: dat er altijd iemand is om thee te zetten, zakdoeken te strijken, de krant te halen, mijn nek te masseren en, nou ja, meer van dat soort aangenaamheden. Maar het lijkt me in de praktijk niks. Toch ontvang ik via e-mail regelmatig reclame waarin 'lieflijke huwelijksbeluste' vrouwen te koop worden aangeboden. Niet direct te koop, maar tegen betaling kan ik een catalogus ontvangen met zo veel vrouwen uit Sint Petersburg die dusdanig smachten naar correspondentie, dat het niet anders kan of de lokale balpen- en postpapierfabrieken maken er gouden tijden door. Russische vrouwen zijn niet het enige onderwerp waarover ik reclame ontvang in mijn mailbox. Anderen willen me manieren aansmeren om miljonair te worden, of trachten me te verleiden met aanbiedingen om vanuit de Verenigde Staten goedkoop internationaal te bellen. Dat laatste werkt natuurlijk voor Nederlanders alleen maar als je echt veel belt. Je moet immers eerst de reiskosten naar de overkant van de oceaan eruit zien te halen. Dus moet je een soort belvakantie houden. Lijkt me ook niks. Dat ik een Nederlands e-mailadres heb en logischerwijze helemaal niet geïnteresseerd ben in manieren om te besparen op een Amerikaanse hypotheek - ik heb geeneens een Nederlandse hypotheek - lijkt de afzender een zorg te zijn. Mijn adres wordt geplukt uit newsgroups, of wordt me ontfutseld als ik achteloos over het net surf. Dagelijks ontvang ik meerdere onzinaanbiedingen en het begint steeds vervelender te worden. Officieel heet het verschijnsel UCE, oftewel Unsollicited Commercial Email, maar het wordt meestal spam genoemd, de benaming voor een gelijksoortige vervuiling van newsgroups. Waar die term vandaan komt, is niet echt bekend. Volgens sommige bronnen die teruggaan tot 1985, is het afkomstig uit een Monty-Pythonscène, waarin luidruchtige Vikingen met het herhalen van het woord spam iedere conversatie onmogelijk maken. Anderen verwijzen naar het gelijknamige merk blikvlees met een twijfelachtige voedingswaarde. Beide betekenissen zijn veelzeggend, want het kenmerk van spam is immers dat het inhoudelijk nooit interessant is en de communicatie op den duur verziekt. Het is niet leuk om in te loggen en vier mailtjes op te halen waarvan er drie commerciële troep blijken te bevatten. Spam is niet alleen omstreden vanwege het vervelende karakter. De dagelijkse verzending van miljoenen e-mails door een aantal notoire 'spammers' betekent ook een enorme belasting van het net. Amerikaanse providers hebben de afgelopen maanden al een aantal malen met succes de grootste spammer, Jeff Slaton van het bedrijf Cyber Promotions, voor de rechter gesleept en geëist dat hij zijn praktijken zou stopzetten, omdat het functioneren van hun systemen in gevaar werd gebracht. Slaton duikt echter keer op keer ergens anders op. Grote groepen woeste netgebruikers zijn daardoor in een permanente elektronische oorlog met het hem verwikkeld. Voortdurend wordt er gezocht naar methoden om hem te saboteren, er was zelfs sprake van het collectief inhuren van prive-detectives om zoveel mogelijk over hem persoonlijk te weten te komen, maar Slaton weet van geen opgeven. Enkele honderden tegenstanders hebben recent de handen ineengeslagen en Cauce opgericht, de Coalition Against Unsollicited Commercial Email (www.cauce.org). De groep wil dat de Amerikaanse wetgeving die het toezenden van ongevraagde reclame per fax verbiedt, ook van toepassing wordt op e-mail. Slaton en de zijnen kunnen natuurlijk uitwijken naar het buitenland. Anderen pleiten voor het ontwerpen van elektronische 'nee-stickers', maar dat zal in de praktijk vrijwel onmogelijk zijn. De spammers hebben immers aantoonbaar lak aan net-etiquette en zullen alles doen om dergelijke beperkingen te omzeilen. Er zijn weliswaar programma's als SpamHater, die de afzender op een koekje van eigen deeg tracteren en er zijn filters voor fatsoenlijke e-mailprogramma's als Eudora die alle troep meteen naar de trash transporteren, doch ook dat zijn lapmiddelen. Het meest effectieve middel op de lange duur lijkt een boycot van iedereen die zijn waren langs deze weg tracht te slijten. Nooit een geadverteerde site bezoeken zodat de teller op nul blijft staan. Weliswaar is Internet de laatste tijd voor veel bedrijven een favoriete plek om geld weg te smijten, maar op den duur zullen ze het toch wel doorkrijgen en net als de Russische vrouwen terugkeren naar papier.
Francisco van Jole |
|
|