|
Postzegeltelevisie Dinsdagavond rond twaalf uur ging de telefoon. Uit de hoorn klonk een lichtelijk opgewonden en voor buitenstaanders cryptische mededeling: 'RealAudio toont komende maandag in Cannes de première van RealMedia. Streaming video over het net! Ze hebben er zo veel vertrouwen in dat George Michael is ingehuurd om het te presenteren. En Spike Lee doet een clipje vanuit New York' Ik legde neer en bedacht een krantenkop: 'Postzegeltelevisie breekt door.' RealAudio is de merknaam van een techniek om rechtstreeks geluid via Internet te transporteren en wordt door een groot aantal radiostations gebruikt om hun uitzendingen op het net te zetten. Zo'n tien miljoen gebruikers hebben de software om ernaar te kunnen luisteren. Er kan niet alleen naar radioprogramma's, maar ook naar andere zaken worden geluisterd. Zo schetteren via www.policescanner.com de politieberichten van de Amerikaanse stad Dallas door mijn kamer. Het kan geen kwaad om daar af en toe naar te luisteren als in Nederland de discussie over onveiligheid in steden weer eens oplaait. Het bedrijf dat dg techniek levert, heet overigens Progressive Networks. Maar, zoals vaker bij pioniers, spreekt iedereen ze bij de merknaam aan. De nieuwe techniek brengt niet alleen geluid, maar ook rechtstreekse videobeelden. En dat is waar iedereen op zit wachten, lijkt het. Videobeelden via het net worden meestal getoond op een klein schermpje ter grootte van een kloeke postzegel. Dat kan niet anders, omdat video te veel data bevat. Hoe kleiner het beeld, hoe minder data en hoe sneller het transport. Overigens is snelheid in dit geval een relatief begrip, want ondanks dat mini-formaat is het beeld vaak schokkerig. Slechte kwaliteit is echter geen garantie voor falen. Het geluid van de telefoon waardoor de 'primeur' werd meegedeeld is immers ook van de allerbelabberdste kwaliteit. Stemmen klinken krakerig en het beluisteren van muziek via de telefoon is al helemaal een crime. Niemand die daar kennelijk om maalt, want dat gekraak weet zich al decennialang staande te houden. Terwijl er in dit digitale tijdperk echt wel telefoons leverbaar zijn die cd-kwaliteit leveren. Toch wordt het niks met video via het net. Video is namelijk helemaal niet interessant. Video is voor het nieuwe medium wat portretschilderen is voor moderne kunst. Wie een gelijkend portret van zichzelf wil hebben, stapt sedert ruim honderdvijftig jaar niet meer naar een schilder, maar naar een fotograaf. Sindsdien heeft de kunst zich gestort op interpretatie in plaats van weergave van de werkelijkheid. Dat zal het nieuwe medium ook doen. De werkelijkheid waar de kijker al decennia mee wordt bestookt, is namelijk niet meer interessant. In Japan is een van de meest populaire popartiesten van dit moment Kyoko Date. Zij is geen mens, maar een uiterst bevallige computeranimatie. Ze bestaat niet echt, maar leeft wel degelijk. Ze treedt op in clips en heeft zelfs een eigen radioprogramma. Op haar Japanse homepage zijn interviews met de popster te lezen: 'Wanneer kwam je voor het eerst een computer tegen?' Kyoko is de toekomst van het net. Data om animaties op het scherm te toveren en te besturen nemen aanzienlijk minder bandbreedte in beslag dan rechtstreekse video. Bovendien laat rechtstreekse video zich niet manipuleren. Ik wil geen plaatje van een ver zonnig strand om te zien hoe daar mensen gelukkig zijn. Ik wil daar via het toetsenbord zelf kunnen rondlopen, pootje kunnen baden, met anderen een potje strandbal kunnen spelen. Dat kan niet met video, wel met animaties. Kyoko Date is zo 'echt' dat ze nauwelijks van een mens is te onderscheiden. Aan echte mensen is er geen gebrek. Aan mensen die in staat zijn je fantasieën te realiseren wel. Dat gat gaat worden gevuld door animaties die weliswaar door mensen worden 'geleefd', maar die een afwijkende identiteit hebben. 'Mensen' waarmee je via het scherm leuke dingen kunt beleven. Dat wordt de grote kracht van het net. Televisie en video blijven bestemd voor lieden die nooit iemand anders willen tegenkomen.
Francisco van Jole |
|
|