|
Lopatka
Sharon Lopatka wilde graag vermoord worden. Ze zocht en vond haar beul via Internet. Het drama, dat zo uit de Griekse mythologie lijkt geplukt, werd dankzij Internet een wereldverhaal. Op 13 oktober verliet de 35-jarige Amerikaanse uit Maryland haar echtgenoot. In een afscheidsbrief schreef ze voorgoed te zijn vertrokken naar vrienden in Georgia. Ondanks de verontrustende passage 'maak je geen zorgen als mijn lichaam nooit gevonden wordt, want ik rust in vrede', stapte haar echtgenoot pas een week later naar de politie. In Lopatka's computer troffen speurders een omvangrijke e-mailcorrespondentie aan met de 45-jarige programmeur Robert Glass. Hij beloofde haar te vermoorden. Glass woonde in een gehucht in de bergen van North-Carolina. Uit een vers gedolven graf in de achtertuin van zijn mobile home groef de politie het lichaam van Lopatka op. Ze was drie dagen na haar aankomst door wurging om het leven gebracht. Glass werd gearrresteerd. De officier van justitie verklaarde verbijsterd te zijn door de inhoud van de correspondentie. Er was geen spoortje romantiek te bekennen. De teksten waren aaneenrijgingen van grof taalgebruik. Niemand had dat gezocht achter Lopatka die werd omschreven als fatsoenlijk en conservatief, noch achter de als zorgzaam en gevoelig bekend staande Glass. Hadden Lopatka en Glass hun bizarre plannen via de telefoon besproken, dan was het verhaal wellicht nooit in het nieuws gekomen. Sterker nog, dan was Lopatka waarschijnlijk nooit gevonden en was Glass nimmer gearresteerd. Maar dankzij Internet bloeit de schrijfcultuur weer op, en alleen daardoor stierf het verhaal van Lopatka niet in de hersens waar het was ontstaan. De zaak-Lopatka maakte in de global village van Internet net zoveel verbijstering, speculaties, verhalen en geruchten los als een plaatselijke moord dat doet in een willekeurig dorp. Via zoeksystemen als Dejanews, waarin alle openbare discussiebijdragen worden bewaard, spitten gebruikers in newsgroups als alt.sex.necrophilia, een van de favoriete onderwerpen van Lopatka. Bij de e-mailadressengids Four11 werd gespeurd naar namen die ze gebruikte. Via het zoeksysteem HotBot werd achterhaald wat ze zoal op het web uitspookte. In de newsgroup alt.sex.bondage verscheen deze week een uitgebreid achtergrondverhaal over de kwestie, opgeschreven door een gebruiker die ook met haar had gecorrespondeerd en een online-speurtocht was begonnen naar haar motieven. Het beeld dat opdoemt, is dat van een vrouw die zwaar in de problemen verkeerde. Ze benaderde vaker - tevergeefs - mannen met het verzoek haar om het leven te brengen. Ze drong binnen in sm-discussies en raakte teleurgesteld over het feit dat sm een fantasie is en dat niemand haar echt te grazen wilde nemen. Ze riep de toorn van gebruikers over zich af door seksdiensten aan te prijzen in newsgroups voor kinderen. Uit een van de bijdragen aan een discussie over psoriasis valt op te maken dat ze leed aan een huidziekte. Tegenover sommige gebruikers verklaarde ze een nauwe relatie te hebben met iemand die in Auschwitz had gezeten. Elders betuigde ze haar spijt over het feit dat ze met een goj, een niet-jood, was getrouwd. Of dat allemaal waar is, blijft onduidelijk, want Lopatka bleek ook een pathologisch leugenaarster. Ze gaf zich voor zwaarder uit dan de negentig kilo die ze woog en zocht mensen die haar 'dood wilden voeren'. Het ware verhaal van Lopatka is nog niet geschreven, maar wel wordt duidelijk dat ze niet de vrouw was waar haar omgeving haar voor hield. Zonder Internet was ze louter een slachtoffer geweest. Nu is Lopatka's doodsdrift een schoolvoorbeeld van de intrigerende en onbegrijpelijke kronkels van de menselijke geest. Internet kan niets aan die kronkels doen. Maar beter dan enig ander medium laat het ze wel zien. Francisco van Jole |
|
|